Διήμερες ήταν οι εκδηλώσεις του Φεστιβάλ την περασμένη Παρασκευή και το Σάββατο στην Κοζάνη, στον Δημοτικό Κήπο. Την πρώτη μέρα έγινε συζήτηση με τίτλο «Καπιταλισμός: Ενας κόσμος τόσο παράξενος, που μέσα στην αφθονία κανείς πεθαίνει... Σοσιαλισμός: Το μεγάλο άλμα προς την απελευθέρωση του ανθρώπου», με ομιλητή τον Σωκράτη Μπουντόλο, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ. Ακολούθησε συναυλία από τοπικό ροκ συγκρότημα.

Τη δεύτερη μέρα, τις εκδηλώσεις άνοιξε ο Γραμματέας του Τομεακού Συμβουλίου Κοζάνης της ΚΝΕ, Γιώργος Ριμπάς, και ακολούθησε μουσικό - αφηγηματικό αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο από το συγκρότημα του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Το λόγο μετά πήρε ο Κύριλλος Παπασταύρου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και κεντρικός ομιλητής του Φεστιβάλ, και η βραδιά έκλεισε με μεγάλη συναυλία με τον Χρήστο Θηβαίο.

Αναφερόμενος στο σύνθημα του Φεστιβάλ, ο Κ. Παπασταύρου σημείωσε ότι συνεχίζουμε στον ίδιο δρόμο της 100χρονης πορείας του ΚΚΕ και της 50χρονης πορείας της ΚΝΕ, στηριγμένοι στα πολύτιμα συμπεράσματα της Ιστορίας μας αλλά πολύ περισσότερο γιατί παλεύουμε για τη ζωή που έχει ανάγκη και αξίζει στο λαό, τους εργαζόμενους και τη νεολαία της χώρας μας.

Σημείωσε χαρακτηριστικά:

«Δεν μας αξίζει να θυσιάζουμε διαρκώς τις ανάγκες μας, την προοπτική μιας αξιοπρεπούς ζωής, το δικαίωμά μας στο μέλλον, για τα κέρδη τους και τις ζημιές τους...

Δεν μας αξίζει να ζούμε τον κίνδυνο των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων και πολέμων, περιφερειακών ή πιο γενικευμένων, τον κίνδυνο να πληρώσουν ιδιαίτερα οι πιο νέες γενιές με το αίμα τους τις κόντρες για τα κέρδη, για το μοίρασμα αγορών, για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών.

Δεν αξίζει σήμερα άνθρωποι να χάνονται με τραγικό τρόπο σε πλημμύρες και φωτιές, όπως ζήσαμε πριν από δυο μήνες στο Μάτι της Αττικής. Δεν αξίζει να αρρωσταίνουν βαριά ή να κινδυνεύουν από ασθένειες που υποτίθεται ότι έχουν αντιμετωπιστεί εδώ και χρόνια. Σήμερα, που η επιστήμη και η τεχνολογία δίνουν μεγάλες δυνατότητες στον άνθρωπο να προστατευτεί από τη μανία της φύσης... Δυνατότητες που δεν αξιοποιούνται, ως αποτέλεσμα των ταξικών επιλογών, γιατί δεν συμφέρει τα κέρδη των μονοπωλίων η αξιοποίησή τους, γιατί το αστικό κράτος έχει άλλες προτεραιότητες, γιατί - πάνω απ' όλα - όλα είναι εμπόρευμα, η γη, το νερό, ο αέρας, και αυτό είναι το υπόβαθρο τα φυσικά φαινόμενα να γίνονται αφύσικες καταστροφές για το λαό».

Επεσήμανε ότι το κυνήγι του μέγιστου δυνατού κέρδους είναι μέγεθος αντιστρόφως ανάλογο των αξιοπρεπών μισθών, της δουλειάς με δικαιώματα, των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Αναφέρθηκε στην πείρα που έχουν οι εργαζόμενοι της περιοχής εδώ και πολλά χρόνια από τις υποσχέσεις της ανάπτυξης, με αιχμή το ενεργειακό κέντρο της Πτολεμαΐδας. Την ίδια στιγμή που ο «απελευθερωμένος» τομέας Ενέργειας και με τη ΔΕΗ ΑΕ βασικό πυλώνα μετράει μεγάλα ποσοστά κέρδους, οι εργαζόμενοι συνεχώς χάνουν δικαιώματα, μεγαλώνει το μέρος των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής της Δυτικής Μακεδονίας που έρχονται αντιμέτωποι με την ενεργειακή φτώχεια κ.λπ.

Αναφέρθηκε επίσης στην εμπλοκή της ελληνικής κυβέρνησης στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, ιδιαίτερα στην περιοχή των Βαλκανίων, και υπογράμμισε τις επικίνδυνες εξελίξεις στο Κόσσοβο, τα σχέδια αλλαγής συνόρων που έχουν και αυτά την ελληνική συμβολή. Με τη συμφωνία των Πρεσπών, σημείωσε, η Ελλάδα βάζει το χέρι της στο μεγάλο ανακάτεμα που πάει να γίνει αυτήν τη στιγμή στα Βαλκάνια. Σκοπός της συμφωνίας δεν ήταν να λυθεί το ζήτημα με την ΠΓΔΜ αλλά να προωθηθούν οι αμερικανοΝΑΤΟικοί σχεδιασμοί και αυτοί της ΕΕ. Γι' αυτό άλλωστε δεν λύνει τίποτα η συμφωνία. Γι' αυτό έχει το σπέρμα των αλυτρωτισμών και της αμφισβήτησης συνόρων. Γι' αυτό και το ΚΚΕ την απορρίπτει. Οπως επίσης απορρίπτει και τις εθνικιστικές κορόνες, που αλείφουν βούτυρο στο ψωμί αυτών που αμφισβητούν σύνορα, που δεν βγάζουν άχνα για τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και αποπροσανατολίζουν με την ονοματολογία.

Σημείωσε, τέλος, ότι η υπόσχεση που δίνουμε μπροστά στα 100χρονα του ΚΚΕ και τα 50χρονα της ΚΝΕ είναι ότι θα παλέψουμε ώστε περισσότεροι νέοι να συσπειρωθούν γύρω από το ΚΚΕ και την πολιτική του πρόταση, την πάλη για την εργατική - λαϊκή εξουσία, για να γίνουν οι εργαζόμενοι ιδιοκτήτες του πλούτου που παράγουν, για μια οικονομία η οποία, στηριγμένη στην κοινωνική ιδιοκτησία, θα λειτουργεί με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες.

Γι' αυτό χρειάζεται με όλους τους τρόπους ενίσχυση του ΚΚΕ, συσπείρωση και κοινή δράση με τους κομμουνιστές σε όλα τα μέτωπα.

Το Σάββατο το Φεστιβάλ ταξίδεψε και στο Αγρίνιο, στο Παπαστράτειο Γυμνάσιο, όπου σημείωσε τη μεγαλύτερη συμμετοχή των τελευταίων χρόνων.

Δυο ενδιαφέρουσες εκθέσεις κέντρισαν το ενδιαφέρον, η μία με θέμα «Το πρότυπο αθλητή μέσα και έξω από το γήπεδο», που αναφερόταν, μεταξύ άλλων, στους Αγρινιώτες ποδοσφαιριστές του Παναιτωλικού, Πάνο Αλεξά και Βασίλη Μήτσου, μέλη του ΚΚΕ με ηρωική δράση, και η δεύτερη είχε θέμα «Το καπνεργατικό κίνημα του Αγρινίου την περίοδο του Μεσοπολέμου».

Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν με το μουσικο-αφηγηματικό αφιέρωμα στο καπνεργατικό κίνημα στο Αγρίνιο την περίοδο του Μεσοπολέμου. Ακολούθησε απαγγελία του «Οδηγητή» του Κώστα Βάρναλη, ενώ το καλλιτεχνικό πρόγραμμα πλαισιώθηκε με συναυλία από την Γλυκερία και λαϊκό γλέντι από την ορχήστρα του Βασίλη Παπαδογιώργου.

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Θοδωρής Χιώνης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, που μεταξύ άλλων τόνισε:

«Διαλέγουμε τον δικό μας δρόμο. Βγάζουμε μπροστά τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες, τις κάνουμε σημαία μας (...).

Δίνουμε μάχη για να πολλαπλασιαστούν οι εστίες αντίστασης και διεκδίκησης. Για να ανέβει η οργάνωση στα σωματεία, η αλληλεγγύη, η διεκδίκηση, να εκφραστεί πιο αποφασιστικά στη δράση του Εργατικού Κέντρου, να ριζώσει η κοινή δράση των εργαζομένων με τους αυτοαπασχολούμενους και τη μικρομεσαία αγροτιά. (...)

Για να απαντηθεί το κλίμα αναμονής, ψεύτικων προσδοκιών, που προσπαθούν να δημιουργήσουν με τα σχέδια που παρουσιάζουν αυτές τις μέρες στη ΔΕΘ. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τη δήθεν "δίκαιη ανάπτυξη" και η ΝΔ με τη "βιώσιμη ανάπτυξη". Αυτά είναι παραλλαγές, διαφορετική συνταγή της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Της ανάπτυξης δηλαδή των κερδών που καρπώνονται οι μονοπωλιακοί όμιλοι, μια χούφτα παράσιτα. Για τους εργαζόμενους και τη νεολαία σημαίνει βάθεμα της εκμετάλλευσης, αλλιώς δεν αυξάνονται τα κέρδη.

Οι τιμώμενοι προσκεκλημένοι στη ΔΕΘ, οι επιχειρηματίες των αμερικάνικων μονοπωλίων, οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι των ΗΠΑ, δεν νοιάζονται για τις λαϊκές ανάγκες. Ακονίζουν τα μαχαίρια τους για τους σκληρούς ανταγωνισμούς στην περιοχή.

Το κλίμα που προσπαθεί να διαμορφώσει η κυβέρνηση και με την ομιλία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, ότι γίνεται η αρχή για ανάκτηση δικαιωμάτων, είναι μια πραγματική κοροϊδία.

Η επόμενη μέρα μετά και το τυπικό τέλος των μνημονίων είναι και θα είναι συνέχεια της προηγούμενης.

Γιατί η καπιταλιστική ανάπτυξη απαιτεί νέες θυσίες για τους εργαζόμενους, φτηνή εργατική δύναμη και απόλυτη ελευθερία στο μεγάλο κεφάλαιο για τις επενδύσεις του.

Γιατί η καπιταλιστική ανάπτυξη χτίζεται πάνω στο αντεργατικό - αντιλαϊκό έδαφος που έχουν διαμορφώσει.

Με τους εκατοντάδες μνημονιακούς νόμους που είναι εδώ σε πλήρη εφαρμογή. Ο,τι χρειαζόταν το κεφάλαιο για να ανακτήσει την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητά του, ξεζουμίζοντας τον λαό.

Με τα ματωμένα πρωτογενή πλεόνασμα μέχρι το 2060 που έχει ψηφίσει η κυβέρνηση.

Με την αυστηρή εποπτεία και επιτροπεία που συνεχίζεται και τα μνημόνια διαρκείας που ισχύουν για όλες τις χώρες της ΕΕ.

Με τη συμφωνία για το δυσβάστακτο χρέος που μας φόρτωσε κι ένα νέο "μεταμνημονιακό" μνημόνιο, που προβλέπει μείωση των συντάξεων, μείωση του αφορολόγητου, μείωση των δαπανών για την Υγεία, τσεκούρωμα των κοινωνικών παροχών, επιτάχυνση των πλειστηριασμών.

Για τέτοιο "τέλος των μνημονίων" μιλάμε.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που απελευθέρωσε τις απολύσεις, τα δουλεμπορικά γραφεία, που ψήφισε τη "διευθέτηση" του χρόνου εργασίας και το 60ωρο στους νοσοκομειακούς γιατρούς, που έφερε το νόμο περιορισμού του απεργιακού δικαιώματος. Δηλαδή που όχι μόνο διατήρησε, αλλά επέκτεινε το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, έχει το θράσος να αναγορεύεται σε "προστάτη της εργασίας", να κάνει προεκλογικά παιχνίδια με τα προβλήματα του κόσμου.

Αυτήν την προστασία τη βίωσαν τις προηγούμενες μέρες οι εργαζόμενοι στις προβλήτες του Λιμανιού του Πειραιά. Αντιμετωπίζοντας με τον δίκαιο αγώνα τους έναν ολόκληρο μηχανισμό που έπεσε πάνω τους από το κράτος και την εργοδοσία, με το νομοθετικό πλαίσιο που έχουν διαμορφώσει οι προηγούμενες και η σημερινή κυβέρνηση. Με την "αγαστή" παρέμβαση του ΣΕΒ.

Το τι σημαίνει ανάπτυξη των κερδών το βιώνουν οι εργαζόμενοι στις τουριστικές επιχειρήσεις με τα 12ωρα, την εντατικοποίηση, τους μισθούς φιλοδώρημα.

Το βιώνουν οι εργαζόμενοι στο νομό σας, στις ιχθυοκαλλιεργητικές βιομηχανικές μονάδες, όπου κανόνας είναι η εντατικοποίηση, τα ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας, η δουλειά χωρίς τα απαραίτητα διαλείμματα σε θερμοκρασίες -18^οC.

Τα περί επέκτασης των κλαδικών Συμβάσεων είναι αδειανό πουκάμισο. Γιατί καμιά ουσιαστική επέκταση δεν μπορεί να υπάρξει από τη στιγμή που διατηρείται όλο το αντεργατικό πλαίσιο που επιτρέπει στους εργοδότες να μπλοκάρουν τη διαδικασία, να παρακάμπτουν τις Συμβάσεις, να διατηρούν εργαζόμενους πολλών ταχυτήτων, να εντείνουν την εκμετάλλευση.

Ακόμα και την όποια αύξηση του κατώτατου μισθού των 586, θα την πάρουν πίσω με τη μείωση του αφορολόγητου που θα φτάσει να πιάνει εισοδήματα από 500 ευρώ. Ενώ σημαίνει ότι μπαίνει σε εφαρμογή ο αντεργατικός - μνημονιακός νόμος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, για να καθορίζεται ο κατώτατος με υπουργική απόφαση και κριτήριο την ανταγωνιστικότητα.

Αναμετριόμαστε με την πολιτική τους, με τα σχέδια ανάπτυξής τους, σε όλα τα μέτωπα. Χωρίς κατάργηση των μνημονίων και των νόμων τους, όπως το θέτει το ΚΚΕ, κάθε συζήτηση για ανάκαμψη δικαιωμάτων είναι απάτη».

Με περιηγήσεις στις ενδιαφέρουσες εκθέσεις και ένα αφηγηματικό αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ άρχισε η εκδήλωση του Φεστιβάλ στη Ρόδο την περασμένη Κυριακή, όπου μίλησε η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Χαιρετισμό απηύθυνε ο Γραμματέας του Τομεακού Συμβουλίου Ρόδου της ΚΝΕ, Βασίλης Φιλίππου, ακολούθησε συναυλία με το συγκρότημα Bring me the Lighter και η βραδιά έκλεισε με λαϊκό - νησιώτικο γλέντι με την Χριστίνα Κόζα και την ορχήστρα της.

Στην αρχή της ομιλίας της η Αλ. Παπαρήγα, μεταξύ άλλων, τόνισε:

«Ο 20ός αιώνας μπορεί να φαντάζει στους έφηβους, στους νέους και τις νέες των 20, ακόμα και των 30, 40 χρόνων, σαν ένα μακρινό, ενδεχομένως αδιάφορο παρελθόν. Είναι αδύνατο να καταλάβουμε τι γίνεται σήμερα χωρίς να πάρουμε υπόψη το χτες, μακριά βεβαίως από διάθεση μίμησης και αντιγραφής.

Λίγα χρόνια μετά την είσοδο του 1900 δεν έγινε απλώς αλλαγή αιώνα, η ανθρωπότητα πέρασε σε άλλη εποχή, στην εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Τη δεύτερη 10ετία του 20ού αιώνα έγινε η πρώτη σοσιαλιστική επανάσταση, η Οκτωβριανή. Στον 20ό αιώνα ο σοσιαλισμός έγινε οργανωμένο παγκόσμιο σύστημα στο 1/3 της Γης. Είναι ο αιώνας κατάρρευσης του αποικιοκρατικού συστήματος, ενώ η ύπαρξη του σοσιαλισμού και η ανάπτυξη της ταξικής πάλης στον καπιταλισμό αποτέλεσαν έναν από τους παράγοντες σχετικής ή απόλυτης βελτίωσης της ζωής των λαών, ιδιαίτερα στην Ευρώπη και σε άλλα καπιταλιστικά κράτη. Ο 20ός αιώνας ήταν επίσης των αντιιμπεριαλιστικών, εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, διαφόρων μορφών εξέγερσης λαών με ποικιλία στόχων. Σημαδεύτηκε από δύο αιματηρούς παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, την ανάπτυξη των πυρηνικών όπλων, το αμερικανικό έγκλημα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, από εκατοντάδες τοπικούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, άνοδο και πτώση δικτατοριών, απάνθρωπων αιματηρών αστικών καθεστώτων. Αιώνας μεγάλης προόδου της επιστήμης, της τεχνολογίας, ξεκίνησε η έρευνα του Διαστήματος, αλλά και η πολιτική ιμπεριαλιστικής στρατιωτικοποίησής του.

Ο 20ός αιώνας έκλεισε με μια δραματική ανατροπή, του μοναδικού αντίπαλου του καπιταλισμού, του σοσιαλιστικού συστήματος. Σε τίποτε όμως δεν αλλάζει ότι παραμένουμε στην εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, και αυτό θα το επιβεβαιώσει ο 21ος αιώνας.

Μην ξεχνάτε όσοι ξέρετε, μάθετε όσοι δεν μάθατε γιατί σας το έκρυψαν ότι και ο ίδιος ο καπιταλισμός, παρότι γεννήθηκε μέσα από τους κόλπους της φεουδαρχίας, δεν εδραιώθηκε μια κι έξω. Απαιτήθηκαν πολλά χρόνια, αν και είχε να λύσει ένα βασικό μόνο πρόβλημα, την αλλαγή του τρόπου της εκμετάλλευσης και το πάρσιμο όλης της εξουσίας στα χέρια της αστικής τάξης, στις πιο πολλές περιπτώσεις σε συνεννόηση και με το φεουδαρχικό καθεστώς.

Βεβαίως, αυτό το γεγονός δεν το επικαλούμαστε ως δικαιολογία. Βρήκαμε τη δύναμη, στηριγμένοι στις θεμελιακές αρχές της θεωρίας μας, μελετώντας την εξέλιξη των γεγονότων, να δείξουμε το έδαφος πάνω στο οποίο έγιναν υποκειμενικά λάθη στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, που δεν διορθώθηκαν και εξελίχθηκαν σε παρέκκλιση και τελικά στην αντεπανάσταση. Αντιμετωπίσαμε την αντικομμουνιστική επίθεση που συκοφαντούσε και διαστρέβλωνε τη σοβιετική και γενικότερη σοσιαλιστική ιστορία του 20ού αιώνα.

Καλούμε τον ελληνικό λαό να σκεφτεί ορισμένα μεγάλης σημασίας ζητήματα.

Μια κατηγορία ζητημάτων π.χ. αποτελούν οι κατακτήσεις στις χώρες του σοσιαλισμού, τέτοιες που δεν γνώρισε και δεν θα γνωρίσει κανένας λαός όσο ζει στον καπιταλισμό, όχι μόνο στις καθυστερημένες και λιγότερο αναπτυγμένες αλλά και στις πιο ισχυρές, στις πιο αναπτυγμένες. Ακόμα και οι διεθνείς ιμπεριαλιστικοί μελετητικοί οργανισμοί παραδέχονται ότι σήμερα έχουν εμφανιστεί, με αυξητική τάση, οι ζώνες φτώχειας και σε εκείνες τις χώρες του καπιταλισμού που είχαν στο παρελθόν τη δυνατότητα να κάνουν παραχωρήσεις προκειμένου να ευνουχίσουν τον ριζοσπαστισμό. Ζώνες φτώχειας που τις υπολόγιζαν πριν από λίγα χρόνια ως μόνο "τριτοκοσμικές".

Από τη στιγμή που έγιναν επαναστάσεις και επικράτησαν, αυτές μπορούν να ξαναγίνουν όταν οι λαοί αποφασίσουν στις κατάλληλες συνθήκες. Από τη στιγμή που έγιναν λαϊκές εξεγέρσεις, ανεξάρτητα πώς εξελίχθηκαν, σημαίνει ότι οι λαοί μπορούν να εξεγερθούν όταν το αποφασίσουν σε συγκεκριμένες συνθήκες. Από τη στιγμή που έγιναν μεγάλοι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες που συνέτριψαν ισχυρότερους στρατούς κατοχής, σημαίνει ότι οι λαοί μπορούν όταν αποφασίσουν να νικήσουν, να μην υποταχθούν εθελοντικά.

Μπροστά στο λαό, στη νεολαία μπαίνει ένα ερώτημα: Υποταγή και παθητικότητα ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση κλιμακωμένη κατάλληλα έως την τελική νίκη, όπου ο καπιταλισμός θα γίνει οριστικά παρελθόν;».