Φυσικά στη Θεσσαλία, ο ιδιωτικός τομέας δεν έχει αναπτυχθεί όσο στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη - άλλωστε τα «καραβάνια» των Θεσσαλών ασθενών που δε βρίσκουν την υγεία τους στον τόπο τους, στα μεγάλα ιδιωτικά ιατρικά κέντρα αυτών των δυο μεγαλουπόλεων κατευθύνονται - αλλά «όλο και κάτι γίνεται» και «πολύ περισσότερα αναμένονται». Είναι πχ. γνωστό ότι προωθούνται συνενώσεις κλινικαρχών, ενώ υπάρχουν και πληροφορίες που αναφέρουν ότι οι «μεγάλοι του κέντρου» ετοιμάζουν παραρτήματα και στις θεσσαλικές μεγαλουπόλεις.

Στο μεταξύ, ο «ιός» της «ανθυγιεινής» κυβερνητικής πολιτικής επιτίθεται και παραλύει το δημόσιο σύστημα Υγείας με τις περικοπές των κονδυλίων, που μεγαλώνουν τις ελλείψεις ιατρικού, νοσηλευτικού και διοικητικού προσωπικού στα νοσοκομεία στο μη εκσυγχρονισμό του τεχνολογικού εξοπλισμού τους, στην κτιριακή και λειτουργική υποβάθμισή τους.

Ταυτόχρονα, βρίσκεται σε εξέλιξη μια επιχείρηση συκοφάντησης του δημόσιου τομέα υγείας - συμμετέχουν σ' αυτή «ειδικοί» και «άσχετοι» μέσω των ΜΜΕ - που στοχεύει στο να στρέψουν, όσο το δυνατόν περισσότερους ασθενείς, σαν πελάτες, στους ιδιώτες κερδοσκόπους.

Οταν η κυβέρνηση - με εμπνευστή και εφαρμοστή τον τότε Λαρισαίο υφυπουργό Υγείας, Ν. Φαρμάκη - ξεκινούσε, τον προπερσινό Σεπτέμβρη βεβιασμένα και πρόχειρα τη λειτουργία του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας, πολλοί καταλάβαιναν «πού το πήγαινε». Επιχειρούσε να το εκμεταλλευτεί προεκλογικά, ώστε να κερδίσει ψήφους Θεσσαλών το ΠΑΣΟΚ και τα κυβερνητικά στελέχη δεν φείδονταν μεγάλων λόγων και υποσχέσεων περί άμεσης και πλήρους λειτουργίας του νέου νοσοκομείου, ως και αναβάθμισης της παροχής υπηρεσιών υγείας στην περιοχή.

Σήμερα, κοντά δυο χρόνια από την έναρξη της «λειτουργίας» του το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας υπολειτουργεί «ασθμαίνοντας». Από τις 643 κλίνες που προβλέπονταν, λειτουργούν μόνο 200, από τις 2.000 προσλήψεις που έπρεπε να έχουν γίνει, έγιναν μόνο οι μισές, πάνω από τις μισές κλινικές δε λειτουργούν ακόμη και βεβαίως δεν προχώρησαν τα θέματα της εκπαίδευσης των φοιτητών της Ιατρικής Σχολής, καθώς και της ιατρικής έρευνας.

Ολα τούτα σημαίνουν ότι μπορεί μεν η βεβιασμένη «λειτουργία» του Πανεπιστημιακού να έδωσε κάποιους ψήφους στο ΠΑΣΟΚ και να εξέλεξε - έστω και τελευταίο στη σειρά - βουλευτή τον Ν. Φαρμάκη, αλλά το πρόβλημα της απουσίας τριτοβάθμιας περίθαλψης στη Θεσσαλία δε λύθηκε...

Κι αν το Πανεπιστημιακό υπολειτουργεί τα Νομαρχιακά Νοσοκομεία στη Θεσσαλία συνεχώς υποβαθμίζονται.

Στη Λάρισα, το Νομαρχιακό Νοσοκομείο μπορεί να μην έκλεισε - όπως θα ήθελε ο Ν. Φαρμάκης - αλλά αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες των κατοίκων, ενώ ακόμα εκφράζονται φόβοι αν τελικά θα αποφύγει τη συγχώνευσή του με το Πανεπιστημιακό. Να μερικά μόνο από τα στοιχεία που συνθέτουν την εικόνα της υποβάθμισής του: Πάνω από το 20% των οργανικών θέσεων γιατρών παραμένουν κενές, τα κρεβάτια της χειρουργικής κλινικής μειώθηκαν, νευροχειρουργική κλινική δε διαθέτει, ενώ μια σειρά υπηρεσιών παραδίδονται σε ιδιώτες. Χειρότερη ακόμη είναι η κατάσταση στα Κέντρα Υγείας και τα αγροτικά ιατρεία του νομού, ενώ δε λειτουργεί, εδώ και 5 χρόνια, το Νοσοκομείο Χρονίων Παθήσεων στον Αμπελώνα.

Σε «κώμα» βρίσκεται η Υγεία στο νομό Τρικάλων, καθώς το νοσοκομείο είναι παντελώς ανεπαρκές και αναξιόπιστο για τους ασθενείς, ενώ τα Κέντρα Υγείας και τα αγροτικά ιατρεία δε λειτουργούν.

Οι τεράστιες ελλείψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, σε εργαλεία και άλλα ιατρικά μέσα και σε κτιριακές εγκαταστάσεις καθιστούν τη λειτουργία του νοσοκομείου, όχι απλώς πλημμελή, αλλά πλήρως προβληματική.

Η ελπίδα των γιατρών και των άλλων εργαζομένων του νοσοκομείου - καθώς και όλου του τρικαλινού λαού - ήταν η κατασκευή του νέου νοσοκομείου, το οποίο άρχισε μεν αλλά, ως είθισται στην Ελλάδα σταμάτησε. (Βεβαίως, ο υπουργός Υγείας Αλ. Παπαδόπουλος μιλώντας πριν λίγες μέρες στη Βουλή δήλωσε ότι το νέο νοσοκομείο Τρικάλων ολοκληρώνεται αλλά εδώ και καιρό πλέον, οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ έχουν εξελιχθεί σε «ειδικούς του ψεύδους»...). Σταμάτησε - λένε - λόγω εργολάβου, ο οποίος κηρύχτηκε έκπτωτος, επειδή ζητούσε κι άλλα χρήματα, για να ολοκληρώσει το έργο. Ετσι ή αλλιώς πάντως, τώρα θα ξεκινήσουν πάλι απ' την αρχή κι όπως υπολογίζεται θα χρειαστούν άλλα τρία τουλάχιστον χρόνια, για να ολοκληρωθεί το νέο νοσοκομείο. Μέχρι τότε οι Τρικαλινοί που θα ασθενούν είτε θα αναγκάζονται να πάνε σε γειτονικούς νομούς και στην Αθήνα για να γιατρευτούν είτε θα «ξηλώνονται» στους ιδιώτες είτε θα πάνε «σαν το σκυλί στ' αμπέλι»...

Ο,τι θα γίνει, με το νέο νοσοκομείο Τρικάλων γίνεται χρόνια τώρα με το νέο Νοσοκομείο Βόλου, η κατασκευή του οποίου άρχισε χρόνια πριν, αλλά σταμάτησε. Στο μεταξύ στο «παλιό» νοσοκομείο Βόλου, οι ζωτικής σημασίας ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό, σε τεχνολογική και κτιριακή υποδοχή το καθιστούν προβληματικό. Αθλια είναι η κατάσταση που επικρατεί και στην πρωτοβάθμια υγειoνομική περίθαλψη της Μαγνησίας καθώς τα Κέντρα Υγείας Σκιάθου, Σκοπέλου, Αλοννήσου, Αργαλαστής, Αλμυρού και Βελεστίνου υπολειτουργούν και τα αγροτικά ιατρεία είναι ανύπαρκτα.

Καινούριο το κτίριο του Νοσοκομείου Καρδίτσας, αλλά δεν ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες εργασίας ούτε και φιλοξενίας ασθενών και συγγενών τους. Π.χ. οι εργαζόμενοι στα πλυντήρια - σιδερωτήρια δουλεύουν «βράζοντας» στη ζέστη σε χώρο χωρίς εξαερισμό, στο ακτινολογικό τμήμα δεν έχουν ληφθεί μέτρα ακτινοπροστασίας κλπ. Κι εδώ υπάρχουν ελλείψεις σε προσωπικό και κλινικές. Αν το νοσοκομείο λειτουργεί κάπως καλά η κατάσταση στα Κέντρα Υγείας και στα Αγροτικά Ιατρεία του νομού είναι απερίγραπτη, καθιστώντας τα σχεδόν όλα ανενεργά...

Η κατάσταση στην πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια φροντίδα Υγείας που περιγράψαμε για όλη τη Θεσσαλία αναδεικνύει τις τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης για την πλήρη υποβάθμιση της δημόσιας Υγείας στην περιοχή. Η κυβερνητική πολιτική μεθοδικά και μεθοδευμένα επιχειρεί το θάνατο του ΕΣΥ, ενώ ήδη τα «κοράκια» των κερδοσκόπων πλησιάζουν, για να κομματιάσουν το «πτώμα». Ο μόνος τρόπος, για να «προγγίξουν» τα «κοράκια» και να απομακρυνθούν τα «όρνια» από το δίδυμο σύστημα υγείας, είναι να σταθεί μπροστά τους η μαζική λαϊκή κοινωνικοπολιτική πάλη ενάντια σ' αυτή την πολιτική. Και είναι πραγματικά πολύ αισιόδοξα σημάδια οι αγώνες που αναπτύσσονται το τελευταίο διάστημα στο χώρο της Υγείας και γενικότερα στο λαό μας...

ΘΕΛΩ να θυμάμαι πάντα εκείνο τον πελώριο βράχο, εκεί στα βόρεια του Θιακιού, στην μπούκα του μικρού λιμανιού, στις Φρίκες, που πάνω του η ναυτοσύνη του νησιού του Οδυσσέα έχει χαραγμένο την αλήθεια και το μήνυμα της πικροκυματούσας θάλασσας.

ΜΙΑ δωρική αφιερωματική επιγραφή που την μπουχίζει το κύμα, μας λέει πως «κάθε οργιά της θάλασσας έχει χιλιάδες σταγόνες αίμα». Είναι ακριβώς αυτό, που ειπώθηκε την περασμένη Πέμπτη στην αίθουσα του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Πειραιά από τους χαροκαμένους συγγενείς του τσιμεντάδικου «Δύστος».

«ΜΕ ΤΟ αίμα των παιδιών μας, η θάλασσα βάφτηκε κόκκινη. Λόγια, που ειπώθηκαν στους δικαστές, καθώς άρχιζε μια ακόμη δίκη για ένα έγκλημα, με τους 20 ναυτεργάτες πνιγμένους ανοιχτά της Κύμης στις 28 Δεκέμβρη 1996. Η πλωτή αυτή «νεκροφόρα» μπατάρισε κι έγινε τάφος για τους ναυτικούς, που ανάμεσά τους ήταν κι ένα δεκάχρονο παιδί.

ΑΥΤΟΣ ο ατελείωτος, ο συγκλονιστικός θρήνος της θάλασσας, του κόσμου της που χαροπαλεύει πάνω στο κύμα της μια ολόκληρη ζωή, είναι από τα θέματα που έχουν άσβηστες δημοσιογραφικές μνήμες όταν στη σύνταξη της εφημερίδας έφτανε η πρώτη είδηση για μια ναυτική τραγωδία, για ένα ακόμη εφοπλιστικό έγκλημα.

ΜΑΥΡΗ κατάμαυρη βίβλο συγκροτούν και μάλιστα πολύτομη, όλες αυτές οι ναυτικές τραγωδίες, πιο σωστά τα εφοπλιστικά εγκλήματα, τα οποία τα περισσότερα κουκουλώνονται και τελικά βγαίνουν αθώες «περιστερές» οι εφοπλιστές και φταίχτες οι πνιγμένοι, οι ναυτικοί που στις πλάτες τους τα φορτώνουν όλα...

ΤΟ ΑΜΑΡΤΩΛΟ υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας. Οι αφεντάδες της θάλασσας τα 'χουν όλα δικά τους, ό,τι γυρέψαν από τα παλιά χρόνια όλα τα πήρανε και μάλιστα με το παραπάνω. Αυτοί άρπαξαν τα «λίμπερτι» και τα μοίρασαν πριν ακόμη βγει η πρώτη σύνταξη για έναν από τις χιλιάδες ναυτεργάτες, που χάθηκαν στους ωκεανούς στα χρόνια του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου.

ΟΙ ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ κι οι εταιρίες τους έχουν από χρόνια πλάσει το «μύθο» πως για όλα τα ατυχήματα, τις πολύνεκρες ναυτικές τραγωδίες, ένας και μοναδικός είναι ο φταίχτης, ο ναυτεργάτης. Και πάνω του πέφτουνε όλα... Αυτός κι ο καιρός...

ΟΥΤΕ λόγος ποτέ για τα σαπιοκάραβά του, τα «πλωτά φέρετρα», τους σκυλοπνίχτες που με τις ευλογίες του υπουργείου Ναυτιλίας μπορούνε να τα κυκλοφορούν και με τη «βούλα» των αρμόδιων να πνίγουν κάθε τόσο κόσμο και κοσμάκη...

ΝΑ φρεσκάρουμε τη μνήμη εδώ κι εκεί με μερικές παρόμοιες τραγωδίες που τα σαπιοκάραβά τους, με του ΥΕΝ τις «βούλες» έστειλαν στης θάλασσας τον πάτο δεκάδες ναυτεργάτες δρομολογημένους σε «ρότα» θανάτου...

ΜΗΠΩΣ δεν ήταν σε «ρότα» θανάτου το «Κότυ Ι» που στη φοβερή ναυτική τραγωδία (Γενάρης 1993) το σαπιοκάραβο, που κουβαλούσε τσιμέντα δώδεκα μόλις μίλια στ' ανοιχτά της Μονεμβασιάς έπνιγε 17 ναυτικούς;

ΜΠΟΡΕΙ ο Καβομαλιάς «να 'βγαζε φίδια», όπως οι ναυτικοί προσδιορίζουν στη γλώσσα τους την κοσμοχαλασιά του καιρού, αλλά η εντολή που δώσανε οι εφοπλιστές, τ' αφεντικά του πλωτού φερέτρου, ήταν να ταξιδέψει.

ΝΑ σηκώσει άγκυρα... Και να κουβαλήσει το τσιμέντο στη Σικελία... το τσιμέντο είχε την απόλυτη, την πρώτη προτεραιότητα και δευτερεύοντα όλα τ' άλλα και φυσικά κι οι ανθρώπινες ζωές που ταξίδευαν στο τσιμεντάδικο. Ηταν μια τραγωδία που είδαμε να πνίγονται οι ναυτικοί μας μπροστά στα μάτια μας στα ακρογιάλια μας.

ΕΙΜΑΣΤΕ χρεωμένοι στους νεκρούς μας, αυτό υπογράμμισε με την έναρξη της δίκης του «Δύστος» ο πρόεδρος της ΠΕΜΕΝ Γιώργος Τούσσας... Εχουμε υποχρέωση και καθήκον στη μνήμη των 20 αδικοχαμένων του σαπιοκάραβου, σε όλους τους συνανθρώπους μας που χάθηκαν σε τραγικά ναυάγια, απέναντι στη ναυτεργατική οικογένεια.

ΕΙΝΑΙ μια χρέωση, που δε στέκεται στα λόγια, αλλά πάει βαθιά και μακριά σε αγώνες για να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι και να παρθούν μέτρα προστασίας της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα...

ΜΕΓΑΛΗ και δύσκολη η μάχη της δίκης του «Δύστος» με τέτοια θεριά... Δεκατρείς μεγαλοδικηγόροι δικάζουν μια χαροκαμένη οικογένεια, που παλεύει για 20 νεκρούς. Ενας μόνο δικηγόρος της πολιτικής αγωγής κατόρθωσε να μείνει στην αίθουσα...

ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ τα λιγοστά λόγια, που είπε πριν τη διακοπή της δίκης, της αδελφής του ναύτη Θανάση Παπαϊωάννου που ακόμη αγνοείται: «Φεύγουμε και φοβούμαστε όλοι, είπε ο αδελφός της πριν φύγει για το τελευταίο ταξίδι. Μου έλεγε ότι είναι σαπιοκάραβο, ότι συχνά παρουσίαζε μπλακ - άουτ κι ότι κολλούσαν τις τρύπες του στις λαμαρίνες με τσιμέντο»!

ΕΙΝΑΙ συγκλονιστικός πάντα της ναυτοσύνης ο πόνος. Κι αυτός που ξαφνικά ξεσπάει και χτυπάει την πόρτα του ναυτικού με του χαμού το μαντάτο. Αλλά και το δράμα της οικογένειας μέσα στις αίθουσες, στου διαδρόμους για να παλέψει με τα θεριά. Είναι αβάσταχτος. Και κρατά χρόνια...

Η ΘΑΛΑΣΣΑ βάφτηκε κόκκινη με το αίμα των παιδιών μας. Τι θα γίνει με αυτούς που τους έπνιξαν. Ηταν η οργισμένη κραυγή ενός πατέρα που ακούστηκε μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου. Τη διαβάσαμε στο «Ρ» και σ' άλλες εφημερίδες. Τα περιβόητα κανάλια έχουν «φερμπότεν» σε τέτοια θέματα. Μόνο «δοξαστικά» αναπέμπουν για τα σκυλόψαρα της ολιγαρχίας και τις αυλές τους.