H ώρα είναι περασμένες δώδεκα. Κι έχουμε χάσει το λογαριασμό. Ποιος είναι πάνω, ποιος τραγουδάει... Κόσμος πολύς και οι τρεις σκηνές γίνονται μία. Σε κέφι, παλμό, ζωντάνια. Η μεγάλη κόκκινη παρέα σε παρασέρνει να μοιραστείς και τούτη τη βραδιά μαζί της. Και ξεχνάς ότι είσαι εδώ για να καταγράψεις.

Εξάλλου, πώς γίνεται να καταγραφεί και να χωρέσει σε μερικές αράδες τούτο το κόκκινο καραβάνι που επί τέσσερις βραδιές σεργιάνισε ακούραστα και με πείσμα στις ψυχές όλων όσοι βρέθηκαν στα Ιλίσια; Τι να πρωτογράψεις για να μην αδικήσεις τόσες εικόνες, τόσες ατάκες, τόσους στίχους, τόσα συναισθήματα; Πώς να μεταφέρεις στο χαρτί το χασαποσέρβικο εκείνης της ΚΝίτισσας, του Παλαιστίνιου και του Σουδανού στο χώρο της Διεθνούπολης; `Η τις μούντζες που ρίχνει μια παρέα 10χρονων πιτσιρικάδων στην αφίσα με όσους «τα φέρετρα γεμίζουν»; Πώς να αποτυπώσεις την οργή εκείνης της γυναίκας όταν μιλάει για τους «μπακάληδες θανάτων»; Το ύφος του νεαρού εργάτη την ώρα που λέει στην παρέα του «θέλουν να μας κάνουν να ντρεπόμαστε για τις απεργίες και τις αργίες και να είμαστε περήφανοι για την ανεργία»; `Η τον τσαμπουκά των Ιταλών ροκάδων όταν φωνάζουν απ' το μικρόφωνο «Είμαστε κομμουνιστές. Και είμαστε περήφανοι γι' αυτό».

Τέσσερις νύχτες. Ομορφες, ξεχωριστές, δυνατές βραδιές. Κόκκινες, γιατί «βλέπεις αυτό το χρώμα μάς έχει απομείνει, τ' άλλα τα ρήμαξαν». Και η αλήθεια παντού, διάχυτη. Γραμμένη σε λέξεις απλές, ειπωμένη σε γλώσσα συνηθισμένη και καθημερινή, καθώς «οι άλλες μόνο για γλείψιμο και ψέματα κάνουν. Τώρα πια τους μάθαμε». Και η Ιστορία εδώ. Να δίνει το δικό της «παρών» κι άλλη μια μάχη κόντρα στις δίδυμες αδελφές, τη λησμονιά και τη συγνώμη, πετώντας στο περιθώριο μωρολογίες του τύπου «η λήθη είναι η μόνη οδός, ξεχνώντας αυτομάτως συγχωρείς».

Οχι, σε τούτη τη γιορτή δεν «πίνεις για να ξεχάσεις», ούτε δίνονται συγχωροχάρτια. Σε κανέναν από κείνους που έχουν κάνει το θάνατο, την εκμετάλλευση, την ανεργία και τη φτώχεια «ηχώ του δικού σου ονόματος». Πολύ περισσότερο όταν η κοινή διαπίστωση όλων, «τα πράγματα είναι δύσκολα και θα δυσκολέψουν κι άλλο», δεν αφήνει περιθώρια για παραμύθιασμα. Ούτε χώρο για δάκρυα αφήνει. Οχι, σε τούτη τη γιορτή ακόμη κι όταν το δάκρυ κατεβαίνει, γίνεται κάτι άλλο, οργή, κι αναρωτιέσαι «ως πότε θα γίνεσαι γι' αυτούς αργαλειός, αλέτρι και σπαθί και φτυάρι;». Πείσμα, μέχρι «το όνειρο να γίνει ζωή». Συνείδηση: «Είμαστε πολλοί, είναι λίγοι»!

Βλέπαμε τον Βασίλη Βασιλάτο, όλες τις μέρες του Φεστιβάλ, πριν αρχίσουν οι σκηνές το πρόγραμμά τους, καθισμένο οκλαδόν να διδάσκει, με απλά κρουστά, ρυθμό τους μαθητές του, αλλά και άλλους αμύητους στη μουσική νεολαίους. Την Κυριακή το βράδυ τον είδαμε να διευθύνει και να παίζει «Ιστορίες κρουστών» με πέντε επαγγελματίες και με 18 από τα 35 μέλη της φοιτητικής ομάδας κρουστών του Μουσικού Τμήματος του ΕΜΠ και θαυμάσαμε το εξαιρετικό αποτέλεσμα που έχει η μουσικοδιδασκαλική δουλιά του στο ΕΜΠ και το πειθαρχημένο, ομόψυχο, παρεΐστικο «δέσιμο» της φοιτητικής μουσικής ομάδας.

Μετά την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα, στην Κεντρική Σκηνή, ανέβηκε ο Βασίλης Λέκκας. Ο αξιόλογος ερμηνευτής παρουσίασε τραγούδια από τους δίσκους του, καθώς και επιλογές έργων των Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Σπάθα και άλλων συνθετών. Επίσης ερμήνευσε κομμάτια από την καινούρια δισκογραφική του δουλιά, ενθουσιάζοντας το κοινό που τον χειροκρότησε θερμά. Μια επιλογή από αγαπημένα του τραγούδια παρουσίασε στη συνέχεια ο Μίλτος Πασχαλίδης, παρασύροντας τους παραβρισκόμενους σ' ένα μοναδικό «ταξίδι», που άγγιξε ευαίσθητες χορδές. Με «μια λαχτάρα στην καρδιά», τραγούδησε για αλήθειες και «κακές συνήθειες», για όνειρα και προσδοκίες.

Το κλαρίνο του Πετρο-Λούκα Χαλκιά δέσποσε στο λαϊκό στέκι, όπου ο υπέροχος λαϊκός δεξιοτέχνης, μαζί με την ορχήστρα του, πρόσφερε ένα «σεργιάνι» στο παραδοσιακό μας τραγούδι και ιδιαίτερα στο ηπειρώτικο: από τα «Παιδιά της Σαμαρίνας» στο «Βροντάει στο Γοργοπόταμο τ' αντάρτικο ντουφέκι» και σε πολλά ακόμα δημοτικά τραγούδια, «χρωματισμένα» από τα μαγικά φυσήματα του Πετρο-Λούκα. Το κέφι άναψε και εκατοντάδες κόσμου, μικροί και μεγάλοι, έστησαν ολόγυρα χορό, συμμετέχοντας με την ψυχή τους σ' αυτό το μεγάλο όμορφο πανηγύρι. Μαζί του στο τραγούδι ο Αντώνης Κυρίτσης και οι οργανοπαίκτες Αχ. Χαλκιάς, Θαν. Μαρκόπουλος και Σπ. Αλεύρωντας.

Το πρόγραμμα έκλεισε με την Σούλα Βαζούρα, που παρουσίασε παραδοσιακά, λαϊκά και ρεμπέτικα τραγούδια, ενώ ο κόσμος συνέχισε το χορό, που κράτησε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

Στη Νεανική Σκηνή, όπως και σε όλο το Φεστιβάλ, η διασκέδαση είναι διαφορετική. Είναι ανθρώπινη. Είναι ζωντανή. Είναι συντροφική. Δείχνει πως η νεολαία, όχι μόνο μπορεί, αλλά και ξέρει να διασκεδάσει διαφορετικά. Εξω από τα στενά πλαίσια της δήθεν «διασκέδασης» (δηλαδή εκτόνωσης), που της προσφέρεται απλόχερα. Αλλωστε, απέναντι στην ατομική διασκέδαση υπάρχει η συλλογική. Και αυτό αποδείχτηκε το Σαββατοκύριακο, όπου ροκ και μπλουζ ήχοι γέμισαν τις καρδιές και έσυραν τους χορούς στη Νεανική Σκηνή.

Το Σάββατο, η βραδιά «άνοιξε» με τους «Ρουά Ματ», για να συνεχίσει το «Φθηνό Ευέλικτο Μουσικό Δυναμικό» με διασκευές γνωστών ροκ ήχων, αλλά και δικά τους τραγούδια. Η νύχτα έκλεισε με τους γνωστούς «Magic de Spell».

Την Κυριακή, στην εξέδρα της Νεανικής Σκηνής, πραγματοποιήθηκε συναυλία με αναφορά στο ελληνικό κοινωνικό και πολιτικό τραγούδι με τον Σ. Μπαλλά. Στη συνέχεια, το λόγο πήραν οι «Apurimac» - γνωστοί πλέον στους φίλους του Φεστιβάλ - με τραγούδια από τη Λατινική Αμερική και «λάτιν» ρυθμούς. Τέλος, οι «Take the money and run», ήταν πράγματι ...«όλα τα λεφτά». Μπλουζ ήχοι και «σουίνγκ» ρυθμοί έδωσαν μια ξεχωριστή νότα, με αποτέλεσμα όσοι ήταν στη Νεανική Σκηνή να χορέψουν μέχρι τελικής πτώσης...