Πού έγινε τελικά η διαδήλωση των συνδικάτων στην «Αντισύνοδο» της Θεσσαλονίκης; Το ερώτημα έχει την αξία του, γιατί ορισμένοι επιχείρησαν να θολώσουν τα νερά, να συσκοτίσουν την αλήθεια, να αποκρύψουν γεγονότα. Η απάντηση είναι μία και είναι ξεκάθαρη: Η εργατική τάξη της χώρας μας, στη Θεσσαλονίκη διαδήλωσε με το ΠΑΜΕ.

Δεκάδες χιλιάδες εργάτες και εργαζόμενοι, από κάθε άκρη της χώρας, από τον Εβρο μέχρι το Ταίναρο, από την Κέρκυρα ως την Κρήτη και την Ικαριά, διαδήλωσε με το ΠΑΜΕ του Αγώνα. Χιλιάδες και χιλιάδες κρατούσαν στα χέρια τους τις σημαίες του Πανεργατικού Μετώπου. Με τα πανό και τα συνθήματά τους, με τα τραγούδια της εργατικής τάξης στα χείλη, ένα ανθρώπινο εργατικό ποτάμι, «έπνιξε» τη Λεωφόρο της Νίκης, από κάτω στο λιμάνι μέχρι τον Λευκό Πύργο και την Τσιμισκή.

Αυτή η μεγαλειώδης συσπείρωση στη Λεωφόρο της Νίκης ήταν νίκη του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Νίκη της ενότητας, που έχει πραγματική αναφορά, σε συγκεκριμένους ανθρώπους, συγκεκριμένα σωματεία και ομοσπονδίες και προβάλλει συγκεκριμένα αιτήματα και διεκδικήσεις.

Ηταν νίκη και απόδειξη της υπεροχής της ταξικής γραμμής μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Γιατί είναι αυτή η γραμμή που κινητοποιεί χιλιάδες και χιλιάδες, τους εμπνέει εμπιστοσύνη, σιγουριά και απαντοχή. Το σύνθημα που συντάραξε την παραλία, την Τσιμισκή και τους γύρω δρόμους «Εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, τώρα με το ΠΑΜΕ αντίσταση και πάλη», δεν είναι απλώς μια φράση. Βγήκε μέσα από τα σπλάχνα του κάθε εργάτη που διαδήλωσε και περπάτησε στους δρόμους της πόλης. Ξεπήδησε μέσα από το μεδούλι εκατοντάδων χιλιάδων, που ζουν τη σκληρή εκμετάλλευση, την αδικία της εργοδοσίας, την ανεργία, τη φτώχεια.

Στη Θεσσαλονίκη με το ΠΑΜΕ διαδήλωσαν οι αποφασισμένοι. Αποφασισμένοι να συγκρουστούν με την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης. Αποφασισμένοι να αντιπαλέψουν την πολιτική της ΕΕ. Αποφασισμένοι να δώσουν τη μάχη με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Αυτοί που το 'χουν πάρει απόφαση ότι με αυτή την κυβέρνηση, με αυτά τα κόμματα του ευρω-ραγιαδισμού, συνολικά με τη στρατηγική της ευρωπαϊκής ενοποίησης, προκοπή ο τόπος δε θα δει. Αυτοί που το 'χουν βάλει καλά στο μυαλό τους ότι για να δουν καλύτερες μέρες οι οικογένειες και τα παιδιά τους, πρέπει να χτυπηθούν τα πολιτικά στηρίγματα της εργοδοσίας.

Στη Θεσσαλονίκη με το ΠΑΜΕ πορεύτηκαν αυτοί που ελπίζουν. Ελπίζουν σε έναν κόσμο νέο. Χωρίς την εκμετάλλευση, δίχως τα κέρδη των καπιταλιστών. Ελπίζουν σε έναν κόσμο, που θα τον χτίσουν με τα δικά τους χέρια, το δικό τους ιδρώτα, με τη δική τους λαϊκή εξουσία.

Για τρεις ολόκληρες ημέρες το ΠΑΜΕ έβαλε τη δική του σφραγίδα. Με τη διαδήλωση για τα εργατικά ατυχήματα στην Εγνατία μέχρι το υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης, με την πορεία το Σάββατο το πρωί που καταδίκαζαν την πολιτική του ιμπεριαλισμού, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Αλλά και την Παρασκευή στον Μαρμαρά, αντίκρυ από την ευρωπαϊκή ολιγαρχία, χιλιάδες εργάτες μαζί με τη νεολαία έστειλαν το δικό τους μήνυμα.

Σημαντική στιγμή του τριημέρου, η Διεθνής Συνάντηση Συνδικάτων στην οποία συμμετείχαν 50 συνδικαλιστές από 15 χώρες. Ο γόνιμος προβληματισμός για την τακτική και στρατηγική του συνδικαλιστικού κινήματος της Ευρώπης, οι συζητήσεις για την ενίσχυση της ταξικής συσπείρωσης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο είναι μια ακόμη πολύτιμη πλευρά των τριήμερων εκδηλώσεων.

Για τις δυνάμεις του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου η Θεσσαλονίκη ήταν ένας σταθμός. Ενας σταθμός με παρακαταθήκη για τους αγώνες έρχονται.