Βεβαίως η συνεργασία και η συμμαχία οικοδομούνται σε πολύ συγκεκριμένη βάση και με πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση πάντα σε συνάρτηση με την προοπτική που θέλει να υπηρετήσουν. Αλήθεια, σήμερα μια πιθανή συνεργασία μεταξύ δυνάμεων που ο ίδιος ο ΣΥΝ ομολογεί ότι τίποτα το κοινό δε διαθέτουν, ποιον θα εξυπηρετούσε. Πόσο μακρόπνοο θα ήταν ένα τέτοιο εγχείρημα και τι είδους επίδραση θα είχε στο λαό η με μαθηματική ακρίβεια κατάρρευσή του σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.

Εγκαλεί ο Συνασπισμός το ΚΚΕ γιατί αρνείται, λέει, την κοινή δράση και τη συνεργασία για το «ευρωσύνταγμα». Ομως κι εδώ οι θέσεις των δύο κομμάτων είναι ριζικά αντίθετες. Το ΚΚΕ λέει όχι σε κάθε «ευρωσύνταγμα» όπως όχι λέει και στη μήτρα που το γέννησε, την ίδια την ΕΕ. Ο ΣΥΝ λέει όχι σ' αυτό το «ευρωσύνταγμα», υπερασπιζόμενος την ΕΕ και σκορπώντας αυταπάτες πως αυτή ακυρώνοντας τον ίδιο της τον εαυτό και τους στόχους που θέλει να υπηρετήσει με το «ευρωσύνταγμα», θα φτιάξει ένα καλύτερο. Πόσο συμβάλλει αυτή του η θέση στην ουσιαστική, σε βάθος ενημέρωση του λαού και τέτοια δεν μπορεί να νοείται χωρίς αποκάλυψη στις λαϊκές συνειδήσεις του χαρακτήρα της ΕΕ ως ιμπεριαλιστικής δύναμης και της ανάγκης έντασης της πάλης εναντίον της, ώστε και τα λαϊκά συμφέροντα να διασφαλίζονται και να ανοίγει ο δρόμος προς μια φιλολαϊκή προοπτική. Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι τις περισσότερες από τις συνθήκες που αποτέλεσαν τον προάγγελο του «ευρωσυντάγματος» ο ΣΥΝ τις έχει ψηφίσει, έχοντας μάλιστα αποδεχτεί την κύρωσή τους από τη Βουλή και έχοντας στο παρελθόν αρνηθεί το αίτημα του ΚΚΕ για διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Το ζήτημα της συνεργασίας και της συμμαχίας δεν ενδείκνυται προς εκμετάλλευση για μικροκομματικές σκοπιμότητες. Οποιος το πράττει προσφέρει χείριστες υπηρεσίες στο ίδιο το λαϊκό κίνημα και στην επιτακτική σήμερα ανάγκη γιγάντωσής του για την ανάδειξη των σύγχρονων αναγκών της εργατικής λαϊκής οικογένειας και της διεκδίκησης ικανοποίησής τους. Για το ΚΚΕ ο λαός και τα κινήματά του είναι το κατεξοχήν πεδίο όπου κρίνεται η ειλικρίνεια ή η υποκρισία όσων μιλούν στο όνομα της ενότητας και της κοινής δράσης. Το ίδιο θα συνεχίσει την προσπάθειά του για τη δημιουργία συσπειρώσεων, για συμμαχία και μέτωπο λαϊκό σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, με προοπτική τη λαϊκή εξουσία, πιστεύοντας ακράδαντα πως αυτή είναι η μόνη διέξοδος προς όφελος του λαού και αντικρούοντας με αποφασιστικότητα αντιλήψεις που θέλουν να υπονομεύσουν αυτή του την προσπάθεια.

Το ζήτημα είναι ότι πριν καν η κυβέρνηση προβεί στις αναμενόμενες εξαγγελίες για το σχέδιο ξεπουλήματος που έχει καταστρώσει για τις δημόσιες επιχειρήσεις και την κρατική περιουσία, σπεύδει να ενημερώσει έγκυρα και «κατ' ιδίαν» τους εκπροσώπους των μονοπωλίων. Ανάλογη συνάντηση είχε την ίδια μέρα ο υπουργός Μεταφορών Μιχ. Λιάπης με 20μελή αμερικανική αντιπροσωπεία, παρουσία του Αμερικανού πρεσβευτή Τσαρλς Ρις, με στόχο τη συμμετοχή μεγάλων πολυεθνικών «στην ανάπτυξη τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών και τηλεπικοινωνιακού εξοπλισμού ειδικότερα στο ευρυζωνικό διαδίκτυο»...

Δε διστάζει μάλιστα να εμφανίσει ως προϋπόθεση για την έλευση του ξένου κεφαλαίου και των πολυεθνικών, την κατεδάφιση των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων αλλά και την κατάργηση κάθε νομοθετικής διάταξης που έχει απομείνει για την προστασία του περιβάλλοντος. Σε αυτή την κατεύθυνση θα ρίξει όλες τις δυνάμεις της το επόμενο διάστημα η κυβέρνηση. Δε θα ήταν υπερβολή να εκτιμήσει κανείς ότι οι αποικιακού τύπου συμβάσεις της δεκαετίας του '50 για την εισβολή του ξένου κεφαλαίου, θα φαντάζουν «εθνικά περήφανες» μπροστά στις «επενδυτικές συμφωνίες» που ετοιμάζει η κυβέρνηση. Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ η Κυβερνητική Επιτροπή έχει εγκρίνει εδώ και τρεις βδομάδες ένα σχέδιο για να «ξεκολλήσουν» ορισμένα μεγάλα επιχειρηματικά «σχέδια επενδύσεων» μεγαλοξενοδόχων, ωστόσο δεν έχει γίνει γνωστό πώς θα πετύχει η κυβέρνηση εκεί που δεν πέτυχε το ΠΑΣΟΚ...

Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η «εξυγίανση» των λεγόμενων ΔΕΚΟ, ώστε στη συνέχεια να πουληθούν ως λαχταριστά φιλέτα στις πολυεθνικές. Το αντεργατικό πακέτο για την εθελούσια έξοδο του ΟΤΕ ανοίγει το δρόμο. Οι υπουργοί που συμμετείχαν στην προχτεσινή σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου δε μάσησαν τα λόγια τους: «Ο ΟΤΕ θα πρέπει να εξυγιανθεί και να δουλέψει με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, σαν πραγματική ιδιωτική επιχείρηση», τόνισε ωμά ο Γ. Αλογοσκούφης. Στο ίδιο μήκος κύματος ο Μιχ. Λιάπης: «Από δω και πέρα πρέπει να επικρατήσουν ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια στη λειτουργία και τις καινούριες εργασιακές σχέσεις», τόνισε, επιχειρώντας να δικαιολογήσει το νεοφιλελεύθερο εγχείρημα στο όνομα ότι «η ελληνική κοινωνία θέλει να λειτουργούν έτσι οι επιχειρήσεις ώστε να μη δημιουργούνται φαινόμενα δημόσιων ή ακόμα και ιδιωτικών επιχειρήσεων που προκαλούν μόνο χρέη και ελλείμματα». Η κατάργηση της μονιμότητας, δηλαδή κάθε είδους ασφάλειας και σταθερής εργασίας, είναι μόνο η αρχή για τους εργαζόμενους, οι οποίοι θα καλούνται διαρκώς να παραιτούνται από δικαιώματα και κατακτήσεις στο όνομα «να μη γίνει ο ΟΤΕ δεύτερη "Ολυμπιακή"». Προεκλογική δέσμευση της κυβέρνησης όμως απέναντι στις πολυεθνικές είναι ο ΟΤΕ ως ΑΕ «να λειτουργήσει στη νέα απελευθερωμένη αγορά με στρατηγική συμμαχία αλλά και το κατάλληλο μάνατζμεντ»...

Παρόμοιες είναι και οι κυβερνητικές επιδιώξεις στη ΔΕΗ, όπου η "εκπαραθύρωση" του "εκσυγχρονιστή" διευθύνοντος συμβούλου την περασμένη βδομάδα, σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας φάσης εντατικοποίησης των προσπαθειών για την απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Η ΔΕΗ θα υποχρεωθεί να δουλεύει για τους «χονδρεμπόρους και προμηθευτές» ιδιώτες, καθώς η κυβέρνηση προχωρά στην «ουσιαστική απελευθέρωση των ενεργειακών αγορών».

Η κυβέρνηση έχει κάνει δική της υπόθεση «το πώς θα κάνουμε πιο εντατική και πιο αποτελεσματική τη διαδικασία της Λισαβόνας».

Οπως δήλωσε ο Γ. Αλογοσκούφης μετά τη συνάντηση που είχε στο Μ. Μαξίμου με τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζ.Κ. Τρισέ, η στρατηγική της Λισαβόνας «είναι κάτι που αφορά και την Ελλάδα και αποτελεί προτεραιότητα της ελληνικής κυβέρνησης».

Με αυτά τα δεδομένα πραγματικά επιβάλλεται να σημάνει συναγερμός προκειμένου οι εργαζόμενοι να οργανώσουν την ασυμβίβαστη αντίστασή τους, να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις αντίστασης ορθώνοντας εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, στην κατεύθυνση προς το δικό τους νικηφόρο δρόμο προς την εξουσία. Τα αντιλαϊκά κυβερνητικά σχέδια εξυπηρετούνται περίφημα με την εκμετάλλευση της ίδιας της σαπίλας του συστήματος και τους θεσμούς. Οι εργαζόμενοι όμως δεν έχουν την πολυτέλεια να «χαζεύουν» παρακολουθώντας την περιφορά της σήψης τους....