Η προσυνεδριακή διαδικασία, με επιστέγασμα τις αποφάσεις που θα παρθούν στο Συνέδριο του Κόμματος τον Απρίλη, αποτελεί για όλους εμάς, μέλη και οπαδούς του, τους πιο συνειδητοποιημένους μαχητές της ταξικής πάλης από τους εργάτες, τα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία, μια περίοδο ιδιαίτερης πολιτικής εμβάθυνσης και αναστοχασμού. Γενικεύουμε τα συμπεράσματα από την 4χρονη πορεία μας, αποτιμούμε τα αποτελέσματα της δράσης μας, επιθεωρούμε τις δυνάμεις μας.

Δεν επιβεβαιώνουμε απλά το στρατηγικό μας στόχο αλλά χαράζουμε και το δρόμο που θα μας οδηγήσει στην κατάκτησή του, αφού και τα δυο μαζί, διαλεκτικά δεμένα, συνιστούν τη στρατηγική μας. Σχεδιάζουμε σ' αυτή τη βάση το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό της δράσης μας στο σήμερα και για τα επόμενα 4 χρόνια. Ξεδιπλώνουμε μια πλατιά πολιτική εξόρμηση διαλόγου και προβληματισμού. Αυτή η διαδικασία απορρέει από τη δική μας αντίληψη για τη δημοκρατία και τη συμμετοχή, που δεν έχει καμιά σύγκριση και σχέση με τη δημοκρατία των «ειδικών», των media, του φόβου, της ανάγκης και του πειθαναγκασμού, δηλαδή τη «δημοκρατία» της αστικής τάξης και των κομμάτων της.

Οι Θέσεις, το σχέδιο Προγράμματος και Καταστατικού αποτελούν ένα ουσιαστικό καταστάλαγμα της συλλογικής κομματικής εμπειρίας όλο το προηγούμενο διάστημα, των θέσεων του Κόμματος όπως αυτές διαμορφώθηκαν από τις αποφάσεις ιδιαίτερα των τελευταίων συνεδρίων του, των άλλων κομματικών σωμάτων και των σοβαρών κομματικών επεξεργασιών και αποφάσεων. Της πείρας και των συμπερασμάτων από τις πολιτικές εξελίξεις που λόγω και της καπιταλιστικής κρίσης ήταν ιδιαίτερα πυκνές.

Η ιδεολογικοπολιτική πάλη ήταν ιδιαίτερα έντονη το διάστημα που πέρασε και είναι έκφραση της συλλογικής ωριμότητας του Κόμματος το ότι η ΚΕ ακριβώς πάνω σ' αυτά τα ζητήματα τοποθετείται ξεκάθαρα και εμπεριστατωμένα, βάζοντάς τα και στο επίκεντρο της προσυνεδριακής διαδικασίας. Ζητήματα όπως: Η συμμετοχή σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης - ο χαρακτήρας, ο ρόλος, ο προσανατολισμός της Λαϊκής Συμμαχίας και οι κοινωνικές δυνάμεις που την αποτελούν - η σχέση του Κόμματος με κόμματα «κομμουνιστικής αναφοράς» - η θέση της χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και ιδιαίτερα οι σχέσεις εξάρτησης και ανισότιμης αλληλεξάρτησης μέσα στον καπιταλισμό - η στάση μας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο - το βαθύ ταξικό περιεχόμενο των εννοιών δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία, ιμπεριαλισμός - το πώς η γενική αντιμνημονιακή γραμμή οδηγεί το εργατικό κίνημα κάτω από τη σημαία τμήματος της αστικής τάξης, απαντιούνται με ξεκάθαρο τρόπο, και δυναμώνουν αποφασιστικά το Κόμμα στους σκληρούς αγώνες που έχουμε μπροστά μας.

Αν με ρωτούσε κάποιος ποιο είναι το μεγαλύτερο βαρίδι, ο πιο ανασχετικός παράγοντας με τον οποίο αναμετρηθήκαμε το προηγούμενο διάστημα, θα έλεγα απερίφραστα «ένα, με μεγάλη απόσταση απ' όλα τ' άλλα: Οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες». Είναι ένα σαράκι που φρενάρει και τη ριζοσπαστικοποίηση της συνείδησης και την αποτελεσματικότητα της πάλης. Γιατί βέβαια δράση μπορείς να έχεις, αν αυτή όμως υποτάσσεται σε κοινοβουλευτικές αυταπάτες, κάνεις ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω, χάνεις τον προσανατολισμό σου, δεν οικοδομείς, σε παρασέρνει το κυρίαρχο ρεύμα.

Ερωτήματα που ενδημούν σε οπαδούς μας και σ' ένα βαθμό επηρεάζουν και το κομματικό δυναμικό, ζητήματα στα οποία πατούν όσοι σταθερά αντιπολιτεύονται το Κόμμα, σ' αυτό κύρια εδράζονται.

Δεν νομίζω, π.χ., ότι έχει γίνει πλατιά κατανοητό πως η ορθότητα της πολιτικής του Κόμματος δεν κρίνεται από τα εκλογικά ποσοστά, ότι η ανατροπή των συσχετισμών ξεκινάει από την άρνηση υποταγής στους αρνητικούς συσχετισμούς, στο αυθόρμητο και στο «εφικτό», ότι στόχος του Κόμματος δεν είναι απλά και μόνο να είναι μια αντιπολίτευση έστω και ισχυρή μέσα στο αστικό πολιτικό σύστημα, αλλά ψήφος στο ΚΚΕ είναι μια ταξική επιλογή με στόχο το αδυνάτισμα του αστικού πολιτικού συστήματος ώστε κάθε ρωγμή να ενισχύει την κατεύθυνση ανατροπής της αστικής εξουσίας.

Για πολλά χρόνια υπήρξε ένας εφησυχασμός, μια υποτίμηση αυτού του ύπουλου αντίπαλου. Επικρατούσε ο δικομματισμός και εμείς είχαμε σταθερά την τρίτη θέση. Δεν μας ζητούσε κανείς συμμετοχή στην κυβερνητική διαχείριση. Οταν όμως λόγω των τριγμών του αστικού πολιτικού συστήματος, έπαιξαν κι αυτό το χαρτί, τότε φάνηκε πόσο το σαράκι των κοινοβουλευτικών αυταπατών είχε υποσκάψει τον κόσμο μας.

Αυτή η αντίληψη επηρεάζει και τα κριτήρια ερμηνείας και αποτίμησης των εξελίξεων και τον προσανατολισμό στη δράση. Είναι ένα εμπόδιο στο να προχωρήσουμε ουσιαστικά τη δουλειά μας με βάση τους κλάδους και τους χώρους δουλειάς, στις λαϊκές γειτονιές, με κοινωνικοταξικά κριτήρια. Ετσι κι αλλιώς οι εκλογές είτε αφορούν το αστικό Κοινοβούλιο, είτε θεσμούς του αστικού κράτους, όπως η Τοπική Διοίκηση, γίνονται σε εδαφική βάση, σκέφτεται ο άλλος. Η ψήφος του εργάτη μέσα στην κάλπη δεν διακρίνεται από την ψήφο των άλλων στρωμάτων, άρα πάμε σε μια καμπανιακή δουλειά και ό,τι «μαζέψουμε». Τα όποια όμως «ανεμομαζώματα», όταν ο άνεμος φυσήξει αλλιώς, γίνονται «ανεμοσκορπίσματα». Και μετά ψάχνουμε να δούμε τι έφταιξε στην πολιτική του Κόμματος.

Η λογική του να βλέπει κανείς τον εργαζόμενο μόνο σαν ψηφοφόρο, όταν περνάει και στο κίνημα, στους φορείς κ.λπ., τότε έχουμε και άλλα αρνητικά φαινόμενα. Μια ροπή προς το κίνημα των ΔΣ, των email, των sms, του διαδικτύου και του χαρτοπόλεμου, του «φαίνεσθαι» δηλαδή. Αν αυτά τα συνδυάσουμε με την οργανωμένη επιχείρηση, από το σύστημα και τον οπορτουνισμό κάθε απόχρωσης, αμφισβήτησης και απαξίωσης του χαρακτήρα και των δομών του κινήματος, αντιλαμβανόμαστε έναν κύριο λόγο της απομαζικοποίησης και της απομάκρυνσης από την οργανωμένη δράση.

Για την ανατροπή αυτής της κατάστασης χρειάζεται ένταση της ιδεολογικής και πολιτικής θωράκισης συντρόφων και οπαδών, ίσως χρειάζεται να ξανασυζητήσουμε για το ρόλο των κομμουνιστών μέσα στο κίνημα.

Το αν έχουμε απαλλαγεί οριστικά από τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες σαν σύνολο του κομματικού δυναμικού, δεν φαίνεται τόσο από το τι λέμε αλλά από το τι κάνουμε στην πράξη.

Οταν η εργατική δουλειά δεν θα είναι υπόθεση του υπεύθυνου αλλά όλης της ΚΟΒ, όταν βασικό και μόνιμο θέμα των οργάνων, από το γραφείο της ΚΟΒ ξεκινώντας, θα είναι η σχεδιασμένη παρέμβαση και οικοδόμηση στους τόπους δουλειάς, όταν ένας από τους κύριους δείκτες της δουλειάς μας γίνει το πόσους εργάτες γράψαμε στα συνδικάτα, όταν ο απολογισμός κάθε κομματικής ομάδας ξεκινάει από το πόσους εργάτες και φτωχούς απασχολούμενους εντάξαμε στο κίνημα και τους φέραμε κοντά στο Κόμμα, όταν πιο αποφασιστικά στραφούμε στην προσωποποιημένη καθοδηγητική δουλειά και με τους οπαδούς μας, τότε θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα στην κατεύθυνση των Θέσεων του Κόμματος.