Εκδήλωση με θέμα τον αγώνα των εργαζομένων στα «Πετρέλαια Καβάλας» και τις θέσεις του ΚΚΕ για την Ενέργεια πραγματοποίησε την περασμένη Κυριακή 13/2, στο Συνεδριακό Κέντρο του Βιομηχανικού Επιμελητηρίου στη Νέα Καρβάλη η Τομεακή Επιτροπή Καβάλας του ΚΚΕ.

Στην εκδήλωση μίλησαν ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, και ο Μανώλης Κελαϊδάκης, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων KAVALA OIL «Το Βαρέλι».

Η εκδήλωση αποτέλεσε κομμάτι της πολύμορφης παρέμβασης του Κόμματος, που από την πρώτη στιγμή του αγώνα των εργαζόμενων στα «Πετρέλαια Καβάλας» βρίσκεται στο πλευρό τους μέσα από πολύμορφες παρεμβάσεις και δράσεις τόσο σε τοπικό επίπεδο με περιοδείες βουλευτών, παρουσία των στελεχών της ΤΟ Καβάλας στις εκδηλώσεις συμπαράστασης και αλληλεγγύης, όσο και με παρεμβάσεις στα υπουργεία, στη Βουλή και το Ευρωκοινοβούλιο, ενάντια και στο όργιο καταστολής.

Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα αποσπάσματα από τις ομιλίες του Μ. Παπαδόπουλου και του Μ. Κελαϊδάκη, όπως κι ένα μικρό χρονικό του έως τώρα αγώνα των εργαζομένων.

Φωτίζουμε ότι σ' αυτές τις κρίσιμες στιγμές δεν χωράνε μισόλογα και υποκριτικές ίσες αποστάσεις ανάμεσα στους εργαζόμενους που αγωνίζονται για τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους και στους μεγαλομετόχους που θέλουν να αυξήσουν τα κέρδη τους.

Την ώρα που η εργοδοσία και το κράτος προχωρούν σε απολύσεις, επιθέσεις των ΜΑΤ, συλλήψεις, εκβιαστικές επιστολές και επιχειρούν να διαλύσουν το Σωματείο, οι υποκριτικές συμβουλές «να κάνουμε όλοι ένα βήμα πίσω και ν' αρχίσει ο διάλογος» στηρίζουν στην ουσία τον αντίπαλο των εργαζομένων. Αυτήν τη στιγμή συγκρούονται αντίθετα ταξικά συμφέροντα, δεν έχουμε μια απλή ακαδημαϊκή συζήτηση μεταξύ διαφορετικών απόψεων και προσεγγίσεων.

Οι δυνάμεις του ΚΚΕ αυξάνουμε την προσπάθειά μας γιατί ο αγώνας των εργαζομένων στα Πετρέλαια δεν αφορά μόνο το μέλλον των οικογενειών τους, δεν αφορά μόνο την πόλη της Καβάλας, αφορά ολόκληρη την εργατική τάξη. Οπως την αφορά και ο αγώνας των εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ, στην COSCO, σ' όλες τις εστίες που ανάβουν απέναντι στη στυγνή εργοδοσία, στο κεφάλαιο και το κράτος του, που επιτίθεται με τα κυβερνητικά μέτρα, τις δικαστικές αποφάσεις, τα ΜΑΤ, τις συλλήψεις, τις απολύσεις.

Το μεγάλο κύμα αλληλεγγύης σωματείων και φορέων που ξεδιπλώνεται στον αγώνα των εργαζομένων αυξάνει την αισιοδοξία μας. Ιδιαίτερα η εργατική τάξη της Καβάλας κουβαλά μια ηρωική ιστορία που δείχνει ότι ξέρει να δίνει και να κερδίζει μάχες. Η Πλατεία του Καπνεργάτη μάς θυμίζει τη νικηφόρα απεργία της καπνοβιομηχανίας «Γκλεν» τη δεκαετία του '30, που στηρίχτηκε από τους εργάτες όλων των καπνεργοστασίων της Καβάλας και της Θεσσαλονίκης και τις εργατικές κινητοποιήσεις του Πειραιά. Οι κομμουνιστές τα έδωσαν όλα εκείνη την περίοδο για να υπάρξει αυτός ο συντονισμός, όπως το ίδιο κάνουν, φυσικά, και σήμερα (...)

Ας σκεφτούμε, πώς εξηγείται η σημερινή κατάσταση στα «Πετρέλαια Καβάλας», την ώρα που οι αυξήσεις στα καύσιμα και στο ηλεκτρικό ρεύμα γονατίζουν τα λαϊκά νοικοκυριά; Πώς εξηγείται η δήλωση του υπουργού Εξωτερικών, τον Απρίλη του 2021, ότι στην ουσία η Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνει χώρα παραγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου τα επόμενα χρόνια; Πώς εξηγείται η εικόνα εγκατάλειψης της αξιοποίησης των εγχώριων υδρογονανθράκων σε τέτοιο βαθμό, ώστε να στέλνουν πλέον ανοιχτές επιστολές διαμαρτυρίας στην κυβέρνηση δεκάδες νέοι επιστήμονες του συγκεκριμένου ερευνητικού τομέα;

Το παράδειγμα των «Πετρελαίων Καβάλας» είναι ένα απ' τα πιο χαρακτηριστικά για να σκεφτούμε το μεγάλο ζήτημα: Ποιος αποφασίζει και με ποια κριτήρια για το μέλλον της παραγωγής, για το τι, πότε και πώς θα παραχθεί, για τους μισθούς, τον χρόνο εργασίας, τις προσλήψεις και τις απολύσεις;

Το παράδειγμα της «Energean Oil» στην Καβάλα φωτίζει το ποιος είναι ο πραγματικός μας αντίπαλος, το κεφάλαιο, οι μονοπωλιακοί όμιλοι, το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους, τα κόμματά τους. Ολοι αυτοί που απαιτούν συνεχώς από όλους εμάς θυσίες για να αυξάνεται η καπιταλιστική κερδοφορία.

Για να αυξηθεί η κερδοφορία του συγκεκριμένου ομίλου, απαιτεί η διοίκηση συνεχώς νέους όρους που αυξάνουν τον βαθμό εκμετάλλευσης όσων δουλεύουν, μειώνουν το προσωπικό και καθιστούν πιο φθηνή την εργατική δύναμη. Ετσι ξεκίνησαν με τις απαιτήσεις του 2020 για τις απλήρωτες υπερωρίες, για να μην αναπληρώνονται όσοι συνταξιοδοτούνται, για τη διακοπή της παροχής φαγητού και δωρεάν μεταφοράς των εργαζομένων. Στη συνέχεια κλιμάκωσαν την επίθεσή τους απαιτώντας δεκάδες απολύσεις με τη μάσκα της «εθελούσιας εξόδου», αύξηση του ωραρίου εργασίας, κατάργηση των επιδομάτων, εργολαβοποίηση 40 εργαζομένων. Η επίθεση κορυφώθηκε με τις 24 νέες απολύσεις που περιλαμβάνουν το σύνολο του ΔΣ του Σωματείου, δηλαδή την προσπάθεια διάλυσής του, τις διαθεσιμότητες, τις μηνύσεις, τις εκβιαστικές προσωπικές επιστολές.

Τι στάση κράτησαν το κράτος και η κυβέρνηση, όπως και όλες οι προηγούμενες, απέναντι στις απαιτήσεις της εργοδοσίας;

Τις στήριξε με νύχια και με δόντια, με δικαστικές διώξεις, επιδρομή των ΜΑΤ, συλλήψεις και με την αξιοποίηση των προβλέψεων του νόμου Χατζηδάκη. Την ίδια περίοδο, το κράτος με τα έσοδα των βαριά φορολογούμενων λαϊκών στρωμάτων έβαλε πλάτη και εγγυήθηκε τραπεζικό δάνειο του ομίλου ύψους 90,5 εκατ. ευρώ και κρατικό δάνειο μειωμένης εξασφάλισης 9,5 εκατ. ευρώ.

Αποτελούν όμως όλα αυτά κάποια εξαίρεση, κάποια ιδιαίτερη περίπτωση που αφορά μόνο τους εργαζόμενους της «Energean»;

Το παράδειγμα της Καβάλας επιβεβαιώνει έναν κανόνα χωρίς εξαιρέσεις. Απέναντί μας βρίσκεται ένα εχθρικό κράτος, το κράτος της δικτατορίας του κεφαλαίου.

Ενα κράτος που είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικό για να παίρνει απ' τους εργαζόμενους, τον λαό και να δίνει πλουσιοπάροχα στο μεγάλο κεφάλαιο, απ' την ίδρυσή του μέχρι σήμερα.

Ενα κράτος που προωθεί αποτελεσματικά για δεκαετίες «αναπτυξιακούς» νόμους και φοροελαφρύνσεις στο μεγάλο κεφάλαιο, με αποτέλεσμα οι όμιλοι να καταβάλλουν λιγότερο απ' το 5% των συνολικών ετήσιων φορολογικών εσόδων. Την ίδια ώρα, αυτό το κράτος τσακίζει τους εργαζόμενους εκτινάσσοντας τους άδικους έμμεσους φόρους, επεκτείνοντας τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις και τις απλήρωτες υπερωρίες, κατεδαφίζοντας ασφαλιστικά δικαιώματα.

Σ' αυτά τα εγκλήματα είναι συνένοχα όλα τα αστικά κόμματα, που αποδέχτηκαν και προώθησαν τα μνημόνια και τις μεταμνημονιακές δεσμεύσεις προς την ΕΕ. Είναι συνένοχοι η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ που εμφανίζεται τώρα ως ΚΙΝΑΛ (...)

Μόνο έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε και το γεγονός που φαίνεται αρχικά παράλογο και παράδοξο: Σε μια περίοδο που καλπάζουν οι τιμές των καυσίμων, του φυσικού αερίου, του πετρελαίου, του ηλεκτρικού ρεύματος, στην Ελλάδα να έχουν χαθεί απ' το προσκήνιο οι δραστηριότητες έρευνας και εξόρυξης υδρογονανθράκων. Μήπως δεν ξέρουν τάχα οι ενεργειακοί όμιλοι το συμφέρον τους; Υπενθυμίζουμε ότι οι παρουσιάσεις του ομίλου της «Energean» διαβεβαίωναν την προηγούμενη 5ετία τα χρηματιστήρια για τη δυνατότητα κερδοφορίας απ' την εγχώρια εξόρυξη πετρελαίου, με διεθνείς τιμές που ήταν πολύ χαμηλότερες απ' τις σημερινές. Τι συμβαίνει λοιπόν;

Το συγκεκριμένο ζήτημα είναι ένα ακόμα χρήσιμο παράδειγμα για να κατανοήσουμε ότι τα συμφέροντα του κεφαλαίου όχι απλά δεν συμβαδίζουν αλλά αντιστρατεύονται τη λαϊκή ευημερία.

Στη σύμβαση παραχώρησης του ελληνικού κράτους προς την «Energean» υπάρχει ρητή αναφορά στην υποχρέωση της εταιρείας για συνεχή παραγωγή πετρελαίου προς όφελος των εργαζομένων και της τοπικής κοινωνίας. Εδώ η απαίτηση της κυβέρνησης για αυστηρή τήρηση της νομιμότητας εξαφανίζεται.

Φυσικά δεν ξεχνάμε και την προηγούμενη περίοδο, όταν η «Energean» πουλούσε όλη την εγχώρια παραγωγή απ' τα κοιτάσματα του Πρίνου στην BP για εξαγωγές.

Το επόμενο διάστημα στον προγραμματισμό του ομίλου της «Energean» δεσπόζει ως προτεραιότητα το γεωτρητικό πρόγραμμα στα κοιτάσματα «Καρίς» και «Τανίν» στη θάλασσα του Ισραήλ. Ο όμιλος έχει ήδη συνάψει Σύμφωνο Κατανόησης με την αιγυπτιακή κρατική εταιρεία EGAS για την εξαγωγή ισραηλινού φυσικού αερίου στην Αίγυπτο.

Συνεχίζει η δραστηριότητά του κυρίως στην Αίγυπτο, αλλά και στα Βαλκάνια, στην Ιταλία, στην Κύπρο. Στην Ελλάδα οι προτεραιότητές του είναι η διεκδίκηση της μονάδας αποθήκευσης διοξειδίου του άνθρακα, καθώς και της κοινοτικής χρηματοδότησης μιας μεγάλης μονάδας υδρογόνου.

Οπως βλέπουμε, οι επενδυτικές προτεραιότητες του ομίλου συμβαδίζουν με τις κυβερνητικές δηλώσεις ότι η Ελλάδα δεν θα δώσει ιδιαίτερο βάρος στην παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Ασφαλώς αυτές οι αποφάσεις και οι προτεραιότητες δεν λαμβάνονται με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες, τη μείωση της ενεργειακής φτώχειας, της ανεργίας και της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας. Ποιοι όμως είναι οι παράγοντες που τις καθορίζουν;

Αξίζει πολύ σύντομα να δούμε τη μεγάλη εικόνα.

Η ΕΕ προκρίνει και χρηματοδοτεί τις νέες επενδύσεις της «πράσινης μετάβασης» για να διαμορφώσει κερδοφόρα διέξοδο στα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαιά της. Γι' αυτό και ο κοινοτικός επίτροπος κ. Σμιτ στις σχετικές συζητήσεις στο Ευρωκοινοβούλιο διευκρινίζει ότι οι δραστηριότητες που σχετίζονται με ορυκτά καύσιμα δεν θα είναι επιλέξιμες τη νέα προγραμματική περίοδο.

Εδώ δεσπόζουν επίσης τα συμφέροντα των ΗΠΑ καθώς και μεγάλων ελληνικών εφοπλιστικών οικογενειών, στον οικονομικό και γεωπολιτικό τους ανταγωνισμό με τη Ρωσία στην ευρωπαϊκή αγορά Ενέργειας. Στόχος του η μείωση της εξάρτησης της ΕΕ απ' το ρωσικό φυσικό αέριο και η αύξηση των εισαγωγών του πανάκριβου αμερικανικού LNG, καθώς και ισραηλινού και αιγυπτιακού φυσικού αερίου στην ευρωπαϊκή αγορά.

Φυσικά, αυτός ο ανταγωνισμός δεν αφορά μόνο την Ενέργεια, αλλά συνολικά τη μεταφορά εμπορευμάτων. Αφορά και το στρατιωτικό επίπεδο με βάση τα επιθετικά σχέδια του ΝΑΤΟ. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο αναβαθμίζεται για τα ευρωατλαντικά σχέδια η σημασία του βόρειου άξονα λιμενικών υποδομών της χώρας, δηλαδή της Θεσσαλονίκης, της Αλεξανδρούπολης και της Καβάλας, καθώς και μια σειρά από ενεργειακές υποδομές, όπως ο πλωτός σταθμός αποθήκευσης LNG στην Αλεξανδρούπολη, η υποθαλάσσια αποθήκη φυσικού αερίου της Νότιας Καβάλας και ο διασυνδετήριος αγωγός Ελλάδας - Βουλγαρίας. Ηδη δρομολογείται η συνεργασία του ΟΛΘ με την Οικονομική Ζώνη της Διώρυγας του Σουέζ (...)

Αν συνυπολογίσουμε όλα όσα προαναφέραμε, εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε πως διαμόρφωσαν με κριτήριο το μέγιστο κέρδος τις άμεσες προτεραιότητές τους οι Αμερικανοί, Ισραηλινοί και Ελληνες μεγαλομέτοχοι της «Energean». Εξάλλου κανείς δεν περιμένει από επενδυτικές εταιρείες της Νέας Υόρκης, όπως η «Third Point», που εισήλθε ως μεγαλομέτοχος επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, να δράσουν ως φιλανθρωπικά ιδρύματα στην Ελλάδα.

Ασφαλώς, αν τα παζάρια στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ καταλήξουν αργότερα σε κάποια προσωρινή συμφωνία ιμπεριαλιστικής ειρήνης και συνεκμετάλλευσης, μπορεί να αναζωπυρωθούν οι δραστηριότητες έρευνας και εξόρυξης απ' την περιοχή του Μπάμπουρα της Θάσου μέχρι τα θαλάσσια κοιτάσματα νότια της Κρήτης.

Τι σημαίνουν όμως αυτές οι επιλογές για τους εργαζόμενους στα «Πετρέλαια Καβάλας», συνολικά για τους εργαζόμενους και τον λαό;

Πώς μεταφράζεται η «πράσινη μετάβαση» της ΕΕ με το εμπόριο ρύπων, το Χρηματιστήριο Ενέργειας και την εγκατάλειψη των εγχώριων ορυκτών καυσίμων για τη λαϊκή οικογένεια;

Οι εργαζόμενοι στα Πετρέλαια τη ζουν ήδη με τις απολύσεις, τα εξαντλητικά 12ωρα, τις μειώσεις μισθών, τις διώξεις συνδικαλιστών, τις συλλήψεις, τους εκβιασμούς για να δεχθούν να δουλεύουν σε συνθήκες γαλέρας με σκυμμένο το κεφάλι. Η λαϊκή οικογένεια βλέπει ότι η έξοδος απ' την κρίση δεν οδηγεί στην ανάπτυξη για όλους. Τα δώρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι ο εφιάλτης της ακρίβειας, της ενεργειακής φτώχειας, της ανασφάλειας για το αύριο που μεγαλώνει.

Η λαϊκή οικογένεια διαπιστώνει για μια ακόμα φορά, όπως και με τα ΜΟΠ, τα ΚΠΣ, τα ΕΣΠΑ, ότι δεν θα τη σώσουν τα μεγάλα πακέτα κρατικής και κοινοτικής χρηματοδότησης. Αντίθετα, αυτά συνοδεύονται ήδη με σκληρές αντεργατικές δεσμεύσεις. Τα νέα δάνεια, για να δοθεί αυτός ο πακτωλός χρήματος στους ομίλους, θα φορτωθούν με νέα φορολογικά βάρη και περικοπές κοινωνικής πολιτικής στις πλάτες του λαού. Ακόμα και η στοιχειώδης Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας θα παραδοθεί στο μεγάλο κεφάλαιο, ενώ οι χιλιάδες νεκροί απ' την πανδημία παρουσιάζονται πλέον ως φυσικό φαινόμενο.

Την ώρα που το λαϊκό εισόδημα συρρικνώνεται και τα εργατικά δικαιώματα κατεδαφίζονται, η διαμάχη μεταξύ ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ σχετικά με το ποιος είναι ο καταλληλότερος να σχηματίσει κυβέρνηση την επόμενη μέρα, μοιάζει με τρικυμία σε φλιτζανάκι του καφέ.

Εμφανίζονται να διαγκωνίζονται για το ποιος θα γίνει μηχανοδηγός σ' ένα τρένο, την ώρα που όλοι συμφωνούν στην κατεύθυνση που θα ακολουθήσει, στις ράγες που θα κινηθεί. Ολοι τους δεσμεύονται να κινηθούν στις ίδιες αντιλαϊκές ράγες, με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ και τις απαιτήσεις των μονοπωλιακών ομίλων.

Πίσω απ' τις βαρύγδουπες διακηρύξεις τους για την ανάπτυξη για όλους, για δίκαιη πολιτική κατά της ακρίβειας, για ενεργειακή δημοκρατία, κρύβεται η δέσμευσή τους να ακολουθήσουν τις ίδιες μεταμνημονιακές απαιτήσεις.

Ολοι δεσμεύονται να μην καταργηθούν οι άδικοι έμμεσοι φόροι στα καύσιμα και στα βασικά τρόφιμα, για να ξεπληρώσει και πάλι ο λαός το κρατικό χρέος και να ενισχύονται πλουσιοπάροχα οι μεγάλοι όμιλοι. Ολοι δεσμεύονται να μην καταργηθούν οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων στην Υγεία και να μετατραπεί το κοινωνικό δικαίωμα στην Ασφάλιση σε ατομικό επενδυτικό προϊόν για τζογάρισμα.

Ολοι δεσμεύονται να εξακολουθεί η κυβέρνηση να καθορίζει τον κατώτατο μισθό και όλοι ήταν συνένοχοι για τη μεγάλη μείωσή του για μια δεκαετία. Χάθηκε το 20% του πραγματικού μισθού και τώρα διαπληκτίζονται αν θα μας επιστρέψουν το 2% ή το 3% (...)

Εκφράζουν υποκριτικά την ανησυχία τους για την ανεργία και το μέλλον των εργαζομένων, αλλά όλοι τους δεσμεύονται να προωθήσουν τις κατευθύνσεις της «πράσινης μετάβασης» της ΕΕ, την απολιγνιτοποίηση στη Δυτική Μακεδονία, την υποβάθμιση των εγχώριων εξορύξεων.

Το πιο εξοργιστικό είναι ότι επικαλούνται την προστασία του περιβάλλοντος, την ώρα που αυξάνονται οι εισαγωγές του πανάκριβου φυσικού αερίου. Το φυσικό αέριο που αξιοποιείται για ηλεκτροπαραγωγή και όχι για θέρμανση, δηλαδή με σπατάλη αντί εξοικονόμηση Ενέργειας.

Η ευαισθησία τους για τις περιβαλλοντικές συνέπειες περιορίζεται περιέργως μόνο στις εγχώριες εξορύξεις.

Οι εξορύξεις του εισαγόμενου φυσικού αερίου και των σπάνιων γαιών για τις «πράσινες» επενδύσεις δεν βρίσκονται στο οπτικό τους πεδίο. Η δυνατότητα να αξιοποιηθούν μονάδες υψηλής απόδοσης (όπως η Πτολεμαΐδα 5 για τον λιγνίτη) και γενικότερα η σύγχρονη τεχνολογία για να περιορίζεται το περιβαλλοντικό αποτύπωμα, αποσιωπάται συστηματικά. Στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος επιτρέπουν την καταστροφή δασικών εκτάσεων και τη μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα από γιγαντιαία αιολικά πάρκα.

Υπάρχουν μάλιστα και δυνάμεις, όπως του ΜέΡΑ25 και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δηλώνουν αλληλέγγυες στον αγώνα των εργαζομένων στα «Πετρέλαια Καβάλας» και την ίδια ώρα εναντιώνονται γενικά στις εξορύξεις και στηρίζουν στην πράξη την «πράσινη» στρατηγική της ΕΕ.

Ολη αυτή η συζήτηση για το ποιες ενεργειακές πηγές και ποιες τεχνικές είναι τάχα οι πιο «πράσινες» κρύβει το πραγματικά πολιτικό ερώτημα: Στα χέρια ποιου βρίσκονται οι ενεργειακές πηγές και με ποιο κριτήριο αποφασίζει την αξιοποίησή τους.

Με κριτήριο το μέγιστο κέρδος του κεφαλαίου και η πιο φιλική στο περιβάλλον ενεργειακή πηγή μπορεί να γίνει ρυπογόνα ή να μην αξιοποιηθεί καθόλου, όπως αποδεικνύει η απουσία μεγάλων νέων υδροηλεκτρικών έργων και της γεωθερμίας απ' τον προγραμματισμό των ομίλων τα επόμενα χρόνια (...)

Ας σκεφτούμε πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάσταση, πόσο καλύτερα θα μπορούσαμε να ζούμε σήμερα, αν τα κλειδιά της οικονομίας και το τιμόνι της εξουσίας βρίσκονταν στα χέρια των εργαζομένων.

Θα λειτουργούσαν αρκετά εργοστάσια λιπασμάτων για να καλύψουν τις ανάγκες της εγχώριας αγροτικής παραγωγής.

Το ενιαίο σύστημα των λιμενικών υποδομών της χώρας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, της Καβάλας, της Αλεξανδρούπολης, θα υπηρετούσε τον στόχο να διασφαλιστούν φθηνές, ασφαλείς και γρήγορες μεταφορές επιβατών και προϊόντων.

Ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός και ειδικότερα ο ενεργειακός σχεδιασμός θα μπορούσε να αξιοποιήσει το σύνολο των εγχώριων ενεργειακών πηγών για να καλύψει συνδυασμένα όλες τις λαϊκές ανάγκες. Να διασφαλίσει ταυτόχρονα την εξάλειψη της ενεργειακής φτώχειας και της ανεργίας, τη μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας, την προστασία του περιβάλλοντος, της ασφάλειας των εργαζομένων, της υγείας των κατοίκων (...)

Γιατί μπορεί ο σοσιαλισμός, η κοινωνική ιδιοκτησία να διασφαλίσει τη λαϊκή ευημερία, φίλες και φίλοι;

Γιατί αλλάζει πλέον ο σκοπός της παραγωγής. Η παραγωγή δεν σχεδιάζεται πια με γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος, αλλά με κριτήριο το σύνολο των αναγκών της κοινωνίας. Ταυτόχρονα, αλλάζει, γίνεται ενεργός ο ρόλος των εργαζομένων στη λήψη και στον έλεγχο των αποφάσεων. Απελευθερώνεται η δημιουργική πρωτοβουλία των πολλών και καταργείται ο ζυγός της μισθωτής σκλαβιάς. Αξιοποιούνται και αναβαθμίζονται η επιστημονική έρευνα και η διεπιστημονική συνεργασία για να προβλεφθούν και να καλυφθούν έγκαιρα οι μελλοντικές ανάγκες.

Γι' αυτό και ο σοσιαλισμός μπορεί να αξιοποιήσει τα εγχώρια αποθέματα λιγνίτη, με σύγχρονες μονάδες υψηλής απόδοσης. Να προχωρήσει αποφασιστικά, αξιοποιώντας και αμοιβαία επωφελείς διεθνείς συμφωνίες στην έρευνα των εγχώριων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων και στη διασφάλιση της συμμετοχής τους στο ενεργειακό μείγμα της χώρας τις επόμενες δεκαετίες. Να προχωρήσει στην κατασκευή μεγάλων υδροηλεκτρικών έργων, που θα συμβάλουν παράλληλα στην αντιμετώπιση προβλημάτων άρδευσης στον τομέα της αγροτικής παραγωγής. Να χωροθετήσει με αυστηρούς όρους τα αιολικά πάρκα, χωρίς αρνητικές συνέπειες στον υδροφόρο ορίζοντα και στα δάση. Να αλλάξει τον προσανατολισμό στην αξιοποίηση εισαγόμενου φυσικού αερίου, ώστε να μειωθεί η σπατάλη Ενέργειας για ηλεκτροπαραγωγή. Πάνω απ' όλα να κατοχυρώσει ότι το ηλεκτρικό ρεύμα και τα καύσιμα δεν θα αποτελούν πλέον εμπορεύματα. Θα κατοχυρωθούν ως κοινωνικά αγαθά.

Ασφαλώς, φίλες και φίλοι, δεν περιμένουμε παθητικά να ξημερώσει κάποια μεγάλη μέρα για να ανοίξει ο δρόμος που οδηγεί στη λαϊκή ευημερία, στον σοσιαλισμό.

Ξέρουμε επίσης απ' την ίδια μας την πείρα ότι είναι μάταιο να αναζητούμε σωτήρες, να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στην αλλαγή κυβέρνησης.

Η πείρα τόσων χρόνων έχει επιβεβαιώσει ότι κάθε αστική κυβέρνηση παραλαμβάνει τη σκυτάλη της αντιλαϊκής πολιτικής απ' την προηγούμενη και συνεχίζει στον ίδιο δρόμο, για να προσθέσει νέα βάρη στον λαό (...)

Να οργανώσουμε την πάλη για τα προβλήματά μας, να φέρουμε τις ανάγκες μας στο προσκήνιο, να μην επιτρέψουμε να μετατραπούν οι αγώνες μας σε προεκλογικό καύσιμο για να αλλάξει απλά η κυβέρνηση και να μείνουν ίδια ή να γίνουν χειρότερα τα βάσανά μας.

Να βγούμε μπροστά και ν' απαιτήσουμε ουσιαστικές αυξήσεις μισθών και μείωση του χρόνου εργασίας, 35ωρο - 5ήμερο - 7ωρο, κατάργηση των αντεργατικών νόμων και των αντιλαϊκών έμμεσων φόρων στα καύσιμα και στα βασικά τρόφιμα (...)

Να δώσουμε τη μάχη για να απεμπλακεί η χώρα απ' τα επικίνδυνα πολεμικά σχέδια του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ και απ' τα παζάρια συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου υπό ΝΑΤΟική εποπτεία, για να κλείσουν οι ξένες στρατιωτικές βάσεις, για να αποδεσμευτεί η Ελλάδα απ' αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, με τον λαό στην εξουσία.

Με δυο λόγια, να δώσουμε τη μάχη για τη ζωή που μας αξίζει.

Ο σπουδαίος αγώνας των εργαζομένων στα «Πετρέλαια Καβάλας» καθώς και οι αγώνες στη ΛΑΡΚΟ, στην COSCO, στα μπλόκα των αγροτών φωτίζουν ήδη το πού βρίσκεται για όλους τους εργαζόμενους η πραγματική ελπίδα. Επιβεβαιώνουν τη μεγάλη αλήθεια ότι μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, βαδίζοντας στον δρόμο της ανατροπής.

Το μεγάλο κύμα της αλληλεγγύης δεκάδων ταξικών σωματείων και άλλων φορέων δείχνει στην πράξη τη μεγάλη δύναμη της εργατικής, της λαϊκής πάλης. Κάθε επιμέρους αγώνας να στηρίζει και να στηρίζεται απ' τους υπόλοιπους.

Μόνο αυτήν τη δύναμη του οργανωμένου λαού φοβάται ο αδίστακτος αντίπαλός μας, το κεφάλαιο, που, όπως μας εξήγησε δύο αιώνες πριν ο Μαρξ, είναι έτοιμος να διαπράξει κάθε έγκλημα για να πολλαπλασιάσει τα κέρδη του.

Αυτός ο αντίπαλος μας καλεί σήμερα να σεβαστούμε τη νομιμότητα και να επιστρέψουμε με σκυμμένο κεφάλι στην κανονικότητα που απαιτεί η δικτατορία του κεφαλαίου.

Απέναντι σ' αυτήν την κανονικότητα των εκβιασμών, των απειλών, των συλλήψεων, των απολύσεων, των διώξεων συνδικαλιστών, απαντάμε χωρίς να μασάμε τα λόγια μας: Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη. Δούλοι στον 21ο αιώνα δεν πρόκειται να γίνουμε. Ο αγώνας συνεχίζεται και θα κλιμακωθεί για να μην περάσει καμιά απόλυση, καμιά διαθεσιμότητα, για να μην περάσουν τα σχέδια εργολαβοποίησης, για να διασφαλιστεί η δουλειά σε συνθήκες ασφάλειας για τους εργαζόμενους και τους κατοίκους της Καβάλας (...)

Φίλες και φίλοι, αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να δούμε καλύτερες μέρες. Δεν υπάρχουν μαγικές, εύκολες, ανώδυνες λύσεις χωρίς σύγκρουση ανάμεσα σε αντίθετα ταξικά συμφέροντα. Ο μόνος χαμένος αγώνας, η μόνη πραγματικά χαμένη μάχη είναι αυτή που δεν δίνεται.

Γι' αυτό και το σύνθημα «Με αλληλεγγύη και πάλη ταξική απάντηση θα πάρει η "Ενεργειακή"» πρέπει να ακουστεί ακόμα πιο δυνατά τις επόμενες μέρες. Προχωράμε αποφασιστικά με αυτοπεποίθηση, με τη βεβαιότητα ότι εμείς θα πούμε την τελευταία λέξη.