Με συνοπτικές διαδικασίες καταργούνται θεμελιώδεις δημοκρατικές ελευθερίες και στοιχειώδη ατομικά δικαιώματα από τις «Συμφωνίες μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής για την έκδοση και την αμοιβαία δικαστική συνδρομή». Οι Συμφωνίες θα υπογραφούν την ερχόμενη Τετάρτη, στις 25 Ιούνη, στην Ουάσιγκτον. Εκ μέρους της ΕΕ, θα υπογράψει η Ελληνική Προεδρία. Ετσι, η κυβέρνηση αναλαμβάνει πρόσθετες ευθύνες όχι μόνο γιατί συνυπέγραψε αυτές τις Συμφωνίες, αλλά και γιατί πρωτοστάτησε στην κατάρτισή τους.
Με τις Συμφωνίες αυτές, αλλά και με την απόφαση για τη χρήση στρατιωτικής βίας, ακόμη και «προληπτικά», στα πρότυπα της αμερικανοβρετανικής επιδρομής στο Ιράκ, η Ελληνική Προεδρία σύνδεσε το όνομά της με μία από τις πιο μαύρες σελίδες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Με δυο λόγια, μετά την υπογραφή των Συμφωνιών, οι ΗΠΑ αποκτούν το δικαίωμα να ζητούν και να πετυχαίνουν την έκδοση από τα κράτη - μέλη της ΕΕ, όποιου πολίτη βαρύνεται με την απλή υποψία για τέλεση κάποιας εγκληματικής ενέργειας. Επί της ουσίας πρόκειται για μια ακόμη απόδειξη της συνενοχής ΗΠΑ και ΕΕ στην επιχείρηση εξόντωσης των «ανυπάκουων» και των «ενοχλητικών».
Τα κείμενα των Συμφωνιών αποπνέουν την υποτέλεια των Ευρωπαίων «εταίρων» στις ΗΠΑ, οι οποίες πρωταγωνιστούν στην προσπάθεια εγκαθίδρυσης ενός «παγκόσμιου στρατιωτικού νόμου» υπό το πρόσχημα της αντιμετώπισης της «τρομοκρατίας» και της διάδοσης των όπλων μαζικής καταστροφής. Είναι χαρακτηριστικό ότι αμέσως μετά την 11η Σεπτέμβρη του 2001 ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και γρήγορα πέρασε στην ΕΕ η προσπάθεια περιστολής των δικαιωμάτων και των ελευθεριών, με «τρομονόμους», «τρομοσυμφωνίες» και ένα κύμα ωμής καταστολής. Επιστέγασμα αυτής της προσπάθειας είναι οι Συμφωνίες μεταξύ ΕΕ - ΗΠΑ για τη συνδρομή και την αμοιβαία δικαστική συνδρομή.
Πανεπιστημιακοί καθηγητές, πολιτικά κόμματα, επιστημονικοί φορείς, διεθνείς οργανώσεις και ο Τύπος επισημαίνουν ότι με τις Συμφωνίες καταλύονται το διεθνές δίκαιο, οι εθνικοί νόμοι, ακόμη και τα νομικά «ήθη» που ίσχυαν επί αιώνες. Επιπλέον, αν συνυπολογίσουμε τους ορισμούς της «τρομοκρατίας» τόσο από τις αμερικανικές, όσο και από τις αρχές της ΕΕ, τότε μπορούμε να διακρίνουμε τον πραγματικό στόχο. Χώρες, λαοί, κινήματα, κόμματα, οργανώσεις, πρόσωπα, που αντιστρατεύονται τη «Νέα Τάξη» κηρύσσονται «εκτός νόμου» και οι συνέπειες θα είναι σκληρές...
Η Συμφωνία για την έκδοση, εκτός των άλλων, δίνει τη δυνατότητα παράκαμψης των νόμων, των δικαστικών αποφάσεων, ακόμη και του ίδιου του Συντάγματος μιας χώρας, προκειμένου να ικανοποιηθεί η αίτηση των αμερικανικών αρχών για την έκδοση ενός πολίτη της συγκεκριμένης χώρας. Ακόμα και αν πρόκειται να του επιβληθεί η θανατική ποινή από το αμερικανικό δικαστήριο που θα τον δικάσει. Ακόμη και αν έχει δικαστεί για το ίδιο αδίκημα στη χώρα του και αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο μιας δεύτερης δίκης στις ΗΠΑ. Ακόμη και αν το αδίκημα, για το οποίο κατηγορείται έχει παραγραφεί στη χώρα του και ζητείται τώρα, μετά από χρόνια, να δικαστεί από τους Αμερικανούς.
Ομως, με τη Συμφωνία για τη δικαστική συνδρομή, μεταξύ ΕΕ - ΗΠΑ, έχουμε και την τυπική επικύρωση του ρόλου του επόπτη του νομικού συστήματος καταστολής των κρατών - μελών της ΕΕ από τις ΗΠΑ. Το ποιος νόμος θα ισχύει και ποιος όχι, το ποια δικαστική απόφαση θα ισχύει, ή όχι, θα το αποφασίζει τελικά το υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ και η αμερικανική κυβέρνηση.
Ενα χαρακτηριστικό των Συμφωνιών είναι η ασάφεια πολλών διατυπώσεων. Αυτή η ασάφεια δίνει τη δυνατότητα να γίνονται όλα τα επίμαχα θέματα «διαπραγματεύσιμα», ακόμη και οι Συνταγματικές αρχές μιας χώρας. Ετσι, όπως επισημαίνουν στην κριτική τους πολλοί νομικοί επιστήμονες, τα θέματα που αφορούν στο σύστημα δικαιοσύνης παραπέμπονται προς διαβούλευση στο πολιτικό επίπεδο. Οπως είναι φυσικό, στο επίπεδο αυτό παύει να ισχύει η επίκληση του Δικαίου (εθνικού, ή διεθνούς) και υπερισχύει το «δίκαιο του ισχυροτέρου». Φυσικά, στην περίπτωση της «σύγκρουσης» μιας μικρής ευρωπαϊκής χώρας με τις ΗΠΑ δε χρειάζεται να πούμε ποιος θα είναι κερδισμένος.
Ετσι, και η επίκληση εκ μέρους του υπουργού Δικαιοσύνης Φ. Πετσάλνικου των διμερών συμφωνιών μεταξύ των ΗΠΑ και των κρατών - μελών της ΕΕ, για τα ίδια ζητήματα, δε δίνει απάντηση στην κατηγορία ότι χώρες, όπως η Ελλάδα, έχουν ελάχιστα περιθώρια να αρνηθούν την όποια απαίτηση των αμερικανικών αρχών.
Επίσης, θα πρέπει να τονιστεί ότι η υπογραφή αυτών των Συμφωνιών είναι ένα κορυφαίο δείγμα της διαρκούς, προς το αντιδραστικότερο, εξέλιξης της ΕΕ. Στην εξέλιξη αυτή θα πρέπει να ενταχθεί και η ένταση της καταστολής σε όλα τα κράτη - μέλη με την ψήφιση νόμων και την ενίσχυση των αστυνομικών και άλλων μηχανισμών. Ολα αυτά δεν είναι αποκομμένα από τη συνδυασμένη επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου κατά των εργαζομένων με στόχο την κατάργηση θεμελιακών δικαιωμάτων στις εργασιακές σχέσεις και τα ασφαλιστικά δικαιώματα. Και μάλιστα σε συνθήκες συγχρονισμένης κρίσης στα μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα των ΗΠΑ, της ΕΕ και της Ιαπωνίας.
Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Feeds
