Η ηγεσία του ΣΥΝ δεν κάνει τάχα κριτική στο ΚΚΕ γιατί είναι υπέρ της «ενότητας της αριστεράς». Και συνεχίζουν ότι το ΚΚΕ είναι αυτό που «σηκώνει τείχη» στο ζήτημα της «ενότητας». Αυτό, βεβαίως, και δεν είναι αλήθεια, αλλά αντίθετα είναι μέγιστη υποκρισία. Αλλωστε και αυτό, δηλαδή η υποκρισία στην προπαγάνδα, είναι προσφιλής ταχτική σε δυνάμεις που είναι ασυνεπείς, αφερέγγυες απέναντι στο λαϊκό κίνημα, δηλαδή οπορτουνιστικές, που σημαίνει ότι προσαρμόζουν την πολιτική και την προπαγάνδα τους ανάλογα με τη συγκυρία, έχοντας στρατηγική διαχείρισης και ενσωμάτωσης λαϊκών μαζών στο σύστημα.

Η ηγεσία του ΣΥΝ, λοιπόν, κάνει κριτική στο ΚΚΕ και μάλιστα με χαρακτηρισμούς. Το χαρακτηρίζει «δογματικό», «οπισθοδρομικό», «συντηρητικό», «σταλινικό», ενίοτε και «αυτιστικό», έτσι το είπε ο Α. Τσίπρας. Σε αντίθεση με την «ανανέωση» της αριστεράς που τάχα πρεσβεύει η «εκσυγχρονιστική» ηγεσία του ΣΥΝ. Απ' αυτό και μόνο προκύπτει εύλογα το ερώτημα: Ενδιαφέρονται, πράγματι, για την «ενότητα» μ' ένα τέτοιο κατά την εκτίμησή τους κόμμα; Ταυτόχρονα, έχουν δηλώσει επανειλημμένως δημόσια πως με την πολιτική του ΚΚΕ ο ΣΥΝ δεν μπορεί να συναντηθεί στο παραμικρό. Και αυτό είναι αλήθεια. Το ίδιο εκτιμά και το ΚΚΕ. Για ποια «ενότητα», επομένως, κάνουν λόγο; Αν όλα τα παραπάνω δεν είναι παραπλάνηση λαϊκών δυνάμεων, υποκρισία, τότε τι είναι; Μα η έκφραση στην πράξη του οπορτουνισμού.

Το ΚΚΕ, βεβαίως, κάνει και θα κάνει κριτική στον ΣΥΝ γιατί η κριτική του έχει βάση. Και η ηγεσία του ΣΥΝ θα συνεχίσει να κάνει κριτική, ακόμη και πολεμική στο ΚΚΕ. Αλλά η αντιπαράθεση και η κριτική να γίνεται πάνω στις θέσεις και τις προτάσεις στα λαϊκά προβλήματα και την πολιτική που μπορεί να τα λύσει σε όφελος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Στις θέσεις και στην πολιτική διεξόδου σε όφελος του λαού. Και όχι γενικά και αφηρημένα πάνω στο θέμα της «ανανέωσης της αριστεράς» του «εκσυγχρονισμού» και της «ενότητας».

Τίθεται, όμως, το ερώτημα! Τι θα πει «ανανέωση»; Είναι ανανέωση η ψήφος του ΣΥΝ στη Συνθήκη του Μάαστριχτ; Στη Συνθήκη που επέβαλε την κατεδάφιση των εργασιακών και δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών; Είναι ανανέωση η συνύπαρξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στην Παιδεία και την Υγεία όπως προβάλλει ο ΣΥΝ, από την οποία ωφελείται ο ιδιωτικός σε βάρος του λαού; Πείρα πλέον υπάρχει. `Η μήπως είναι ανανέωση η ψήφος στα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης και την εφαρμογή πολιτικής μερικής απασχόλησης έστω και με ποσοστά που καταργεί την πλήρη και σταθερή εργασία;

Είναι ανανέωση, όταν εξαπολύεται ο πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαβίας να είναι και κατά του θύτη και κατά του θύματος; Γιατί, το σύνθημα του ΣΥΝ στον πόλεμο ήταν «όχι στην εθνοκάθαρση του Μιλόσεβιτς κι όχι στον πόλεμο των ΗΠΑ». Δηλαδή, από τη μια έλεγε «όχι» στους Αμερικανούς, (βεβαίως, εδώ συμμετείχαν και οι ευρωενωσιακοί), κι από την άλλη υποστήριζε επιχείρημα των ευρωατλαντικών με το οποίο έκαναν τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Τα ίδια έκανε και μετά την 11η Σεπτέμβρη και τον πόλεμο στο Αφγανιστάν. Ελεγε «όχι στον πόλεμο όχι στην τρομοκρατία», την οποία εξαπέλυσαν οι ευρωατλαντικοί ιμπεριαλιστές, τη μεγαλύτερη κρατική τρομοκρατία και κατά των λαών τους και με τον πόλεμο κατά άλλων λαών.

Είναι, ακόμη, ανανέωση να ειρωνεύεσαι το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε; Να αναφωνείς μαζί με όλες τις αστικές δυνάμεις μετά τις ανατροπές ότι γίνεται κοσμογονία και επικρατεί δημοκρατία διεθνώς; Είναι ανανέωση να λοιδορείς τις αξίες της ταξικής πάλης, του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα και διεθνώς; Γιατί, αυτά έκανε και κάνει η ηγεσία του ΣΥΝ.

Αλλά και ο Συνασπισμός τι δύναμη είναι ιδεολογικά - πολιτικά; Ερχεται ως συνέχεια του λεγόμενου «ΚΚΕ εσωτερικού». Της οπορτουνιστικής ομάδας που δρούσε για χρόνια μέσα στο ΚΚΕ και έφυγε απ' αυτό το 1968. Της ομάδας που από τότε ακόμη εξέφραζε ως βασικό στοιχείο στην πολιτική της το συμβιβασμό του εργατικού κινήματος. Και εμφανίζεται ως ρεύμα εξελισσόμενο με διαφορετικό όνομα σήμερα, ως «Συνασπισμός της αριστεράς». Είναι, λοιπόν, αυτό το ρεύμα του συμβιβασμού και του οπορτουνισμού. Για παράδειγμα, το «ΚΚΕ εσωτερικού», όταν στη δεκαετία του '70, ακόμη και το ΠΑΣΟΚ πρόβαλλε το σύνθημα «Εξω οι βάσεις», έλεγε «ότι οι βάσεις δεν είναι ραπανάκια για να τα ξεριζώσεις». Τότε το «ΚΚΕ εσωτερικού» ήταν υπέρ της ΕΟΚ, όπως και σήμερα ο ΣΥΝ υπέρ της ΕΕ, όταν ακόμη και το ΠΑΣΟΚ είχε σύνθημα «Εξω από την ΕΟΚ». Αλλο ζήτημα, βεβαίως, ότι το ΠΑΣΟΚ δεν τα υλοποίησε αυτά όταν έγινε κυβέρνηση.

Μιλούν για «ενότητα της αριστεράς» ή ότι «η αριστερά δεν πρέπει να είναι διασπασμένη». Τι είναι όμως «αριστερά»; Πριν απαντήσουμε σ' αυτό, χρειάζεται να διευκρινίσουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι αριστεροί, έχουν αριστερή συνείδηση, έτσι το εκφράζουν οι ίδιοι, και εννοούν ότι αντιστέκονται στο σύστημα που αναπαράγει τον πλούτο και τη φτώχεια, το αντιπαλεύουν, θέλουν να αλλάξει. Που αντιπαλεύουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Αλλά «αριστερά» ως οργανωμένος πολιτικός χώρος μπορεί να υπάρχει έτσι όπως τον εμφανίζει ο ΣΥΝ; Στην Ελλάδα, σε συγκεκριμένες συνθήκες, την περίοδο της δεκαετίας του '50 και του '60, που το ΚΚΕ ήταν απαγορευμένο, παράνομο και δεν είχε οργανώσεις στην Ελλάδα, εμφανίστηκε η ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά) και οι κομμουνιστές δρούσαν μέσα από την ΕΔΑ. Ηταν ένας πολιτικός χώρος που έδωσε μεγάλες μάχες, γιατί οι κομμουνιστές ήταν στην πρώτη γραμμή αυτών των αγώνων. Βεβαίως, δεν ήταν Κομμουνιστικό Κόμμα. Το ΚΚΕ δεν έχει κανένα λόγο να αρνείται την τότε συνεισφορά της ΕΔΑ στους αγώνες. Αλλά στον ΣΥΝ επανεμφανίζεται η ιδέα, όπως τότε που δεν υπήρχε ΚΚΕ, να μην υπάρχει και σήμερα ΚΚΕ, γιατί χρειάζεται μια «αριστερά» στην οποία να διαχέεται, να χάνεται το ΚΚΕ. Το ίδιο επιδίωξαν και όταν δημιουργήθηκε ο ΣΥΝ στα 1989 ως συνεργασία κομμάτων στην οποία συμμετείχε το ΚΚΕ. Επεδίωξαν τη διάχυση του ΚΚΕ στον ΣΥΝ.

Τη δοκίμασε λοιπόν και το ΚΚΕ και το εργατικό κίνημα αυτήν την ενότητα. Εχει πλέον πείρα το κομμουνιστικό κίνημα στη χώρα μας και από τη Γαλλία, την Ιταλία, για την αριστερά που έχει ως πρότυπο ο ΣΥΝ, που είτε ενωμένη είτε διασπασμένη, οραματίζεται την κυβερνητική συνδιαχείριση με τη σοσιαλδημοκρατία που γεννά την «κεντροαριστερά». Με την προβολή της άποψης ότι μια «ενωμένη αριστερά» μπορεί να πιέσει τη σοσιαλδημοκρατία να δράσει φιλολαϊκά. Αλλά στις χώρες της Ευρώπης (π.χ. Γαλλία με κυβέρνηση σοσιαλιστών - κομμουνιστών), που δοκιμάστηκε, και μάλιστα με πιο ευνοϊκούς συσχετισμούς, στη δεκαετία του '80, μόνο αρνητική πείρα δίνει. Εχει όμως, σε άλλα επίπεδα, δοκιμαστεί και στην Ελλάδα. Την ίδια περίοδο στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στο συνδικαλιστικό κίνημα και αλλού, επίσης με πιο ευνοϊκούς συσχετισμούς, η συνεργασία με τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, καμιά φιλολαϊκή μετατόπιση του ΠΑΣΟΚ δεν έφεραν. Και ας επιμένει σ' αυτήν την προοπτική ο ΣΥΝ...

Είναι γεγονός όμως ότι πείρα χρόνων διδάσκει ότι δεν υπάρχει περίοδος στην ιστορία του εργατικού κινήματος που να μπορούσε το γενικότερο λαϊκό κίνημα να αναπτυχθεί, διεκδικώντας κόντρα στην πολιτική της πλουτοκρατίας, χωρίς την ύπαρξη και δράση Κομμουνιστικού Κόμματος είτε νόμιμου είτε παράνομου κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Το ΚΚΕ ως κόμμα είναι αυτοτελές, με το δικό του πρόγραμμα, τη δική του πολιτική, και θα συνεχίσει να υπάρχει ως τέτοιο. Εχει βγάλει τα συμπεράσματά του και δε θα διαχυθεί πουθενά. Την αυτοτέλειά του δεν την παζαρεύει ποτέ και με τίποτα.

Το ΚΚΕ, σ' όλη του την ιστορική διαδρομή είχε επεξεργασμένη πολιτική συμμαχιών. Γιατί η πολιτική συμμαχιών για το κόμμα της εργατικής τάξης έχει στρατηγική σημασία. Και η πολιτική συμμαχιών καμιά σχέση δεν έχει μ' αυτό που λέει ο ΣΥΝ περί «ενότητας της αριστεράς», τύπου ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή συγκόλληση ομάδων που αυτοαποκαλούνται «αριστερές», πέρα από την ιδιαίτερη ονομασία καθεμιάς, και που πριν απ' όλα ενδιαφέρονται για την ξεχωριστή τους εμφάνιση ακόμη και με ομιλία σε μια απλή συγκέντρωση, πολύ περισσότερο στα βουλευτικά έδρανα. Αλήθεια τι σόι ενότητα είναι αυτή; Και ποια εμπιστοσύνη να δείξει ο λαός σ' αυτήν;

Η πολιτική συμμαχιών δεν μπορεί να είναι μια απλή συνεργασία πολιτικών δυνάμεων σε επίπεδο κορυφών. Απαιτεί διεργασίες από τα κάτω σε κοινωνικό επίπεδο με δοκιμασία κοινής δράσης εργατών, φτωχών αγροτών, αυτοαπασχολουμένων σε κινηματική μορφή και σε αντίθεση με την πολιτική του κεφαλαίου. Η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ βγαίνει μέσα από την ιδεολογία και την πολιτική του, μέσα από τη στρατηγική του για την εναλλακτική πολιτική διέξοδο που έχει ανάγκη η εργατική τάξη και ο λαός. Βγαίνει και μέσα από τις εμπειρίες του Κόμματός μας. Και είναι επεξεργασμένη στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ. Ποτέ το ΚΚΕ δεν είχε και δεν είπε την άποψη ότι μόνο του θα φέρει την αλλαγή στην κοινωνία, αυτή που έχει ανάγκη η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Το ΚΚΕ είναι το κόμμα που παλεύει για τη συμμαχία εργατών, φτωχών αγροτών και αυτοαπασχολούμενων στρωμάτων, για το λαϊκό μέτωπο πάλης. Και μέσα σε μια τέτοια κοινωνικοπολιτική συμμαχία, το Κόμμα μας θα είναι η δύναμη εκείνη, πρωτοπόρα, μαζί με άλλες δυνάμεις που μπορεί να αναδειχτούν από το λαό, όταν υπάρξει μαζικός απεγκλωβισμός δυνάμεων από τα κόμματα της πλουτοκρατίας, επειδή μπορεί να φέρει πολιτικές ανακατατάξεις, που θα παλεύει για την εξασφάλιση της λαϊκής ενότητας.

Ολ' αυτά έχουν σχέση με το σκοπό της πάλης του ΚΚΕ. Αν δεν υπάρχει η πάλη για το σοσιαλισμό, τότε αναγκαστικά η όποια πολιτική δύναμη ενσωματώνεται στον καπιταλισμό. Αλλά αυτή η θέση του ΚΚΕ δεν το εμπόδισε να είναι μέσα στους καθημερινούς αγώνες και για κάθε πρόβλημα, μικρό ή μεγάλο. Δεν εγκατέλειψε ποτέ την πάλη για τα καθημερινά προβλήματα και να κάνει μόνο μια γενική ζύμωση για το μέλλον, για το σοσιαλισμό. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει το ΚΚΕ ότι δε συμμετείχε μέσα σε όλους τους αγώνες, ότι δεν πρωτοστάτησε να αναπτυχθούν αγώνες δεν ήταν μέσα σε κάθε λαϊκή πρωτοβουλία με τις δικές του θέσεις. Τα αιτήματά μας σήμερα απαντάνε στις καθημερινές και σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων.

Το ΚΚΕ κάνει και τα δύο. Παλεύει για το σήμερα, για να υποφέρουν λιγότερο οι εργαζόμενοι, παλεύει και για κατακτήσεις στο σήμερα, για τη βελτίωση της ζωής της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας και για το μέλλον, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία. Ταυτόχρονα, καλεί το λαό να συνειδητοποιήσει και να αγωνίζεται για τη λύση των σημερινών του προβλημάτων, προβάλλοντας καθαρά την εκτίμηση ότι: Θα τον υπολογίζουν, θα αναγκαστούν να κάνουν παραχωρήσεις σε όφελός του μόνο όταν η πάλη του κάνει ορατή τη διαμόρφωση ενός μεγάλου λαϊκού ρεύματος που ανοίγει δρόμο προς τα μπρος, που οραματίζεται μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας και παλεύει να την κάνει πράξη, το σοσιαλισμό. Αυτό το λαϊκό ρεύμα, το κοινό μέτωπο των εργαζομένων πρέπει στην Ελλάδα να αρχίσει να οικοδομείται. Μια πρωτοπορία που δε θα είναι μόνο κομμουνιστική, θα είναι ευρύτερη ριζοσπαστική. Θα είναι το αντίπαλο δέος στην πλουτοκρατία και τα κόμματά της. Και οι εκλογές μπορούν να συμβάλουν σ' αυτό. Με το μαζικό απεγκλωβισμό λαϊκών δυνάμεων από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και την αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ.