Τόσο οι εργαζόμενοι και οι αυτοαπασχολούμενοι του κλάδου, όσο και συνολικά ο λαός, έχουν πραγματικό και άμεσο συμφέρον από το λαϊκό τουρισμό, οργανωμένο σύμφωνα με τις ανάγκες της κοινωνίας
Eurokinissi |
Είναι πέρα για πέρα ψέμα ότι το πρόβλημα με τον τουρισμό στη χώρα μας είναι οι απεργίες, τα υψηλά μεροκάματα, οι εργατικές κατακτήσεις. Η πραγματική τραγωδία με τον τουρισμό είναι ότι κάθε επιχειρηματίας επενδύει ή βάζει λουκέτο σύμφωνα με τους δείκτες των κερδών του, ότι ο τουρισμός είναι εμπόρευμα, ότι οι εργαζόμενοι του κλάδου εργάζονται σε σύγχρονα «Νταχάου» και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα τείνουν να βλέπουν τις διακοπές, την αναψυχή και την ξεκούραση «με τα κιάλια».
Ποιοι κερδίζουν από την καπιταλιστική ιδιοκτησία και στον τουρισμό; Ποιος έχει συμφέρον από έναν «ανταγωνιστικό» κλάδο τουρισμού; Για χάρη της ανταγωνιστικότητας του «ελληνικού τουρισμού» ισχύουν ανάμεσα σε άλλα και τα εξής:
Δεν είναι όμως μόνο οι ξενοδοχοϋπάλληλοι και οι άλλοι εργαζόμενοι στον τουρισμό οι μεγάλοι χαμένοι από τις καπιταλιστικές επενδύσεις στον τουρισμό. Ο τουρισμός - εμπόρευμα είναι έννοια ασύμβατη με τον λαϊκό τουρισμό, με το δικαίωμα όλου του λαού στην αναψυχή, την ξεκούραση, τις ποιοτικές διακοπές. Ούτε οι υπηρεσίες του τουρισμού μπορεί να είναι αναβαθμισμένες όταν επικρατούν τέτοιες εργασιακές σχέσεις, ούτε όλοι οι εργαζόμενοι μπορούν να απολαύσουν πολυήμερες και ποιοτικές διακοπές όταν για χάρη της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων: Κόβονται τα επιδόματα αδείας, οι μισθοί παραμένουν στα «τάρταρα», μειώνονται οι μέρες της άδειας, αυξάνονται διαρκώς τα έξοδα για τη μεταφορά, τη διαμονή και τη σίτιση.
Για μόλις δέκα μέρες διακοπές μια τετραμελής οικογένεια χρειάζεται το λιγότερο 700 ευρώ μόνο για τη διαμονή τους σε κάποιο δωμάτιο. Το ατομικό εισιτήριο στα συμβατικά πλοία για Κυκλάδες και Κρήτη στην οικονομική θέση ξεπερνάει τα 30 ευρώ. Τα καθημερινά έξοδα για φαγητό, μετακίνηση κ.λπ. για μια τετραμελή οικογένεια ξεπερνούν τα 150 ευρώ. Ενας εργαζόμενος που αμείβεται με τον κατώτατο βασικό μισθό των 740 ευρώ μεικτά, είναι ζήτημα αν μπορεί να απολαύσει 10 - 15 μέρες διακοπές όλο το χρόνο!
Τελικά, ποιον ωφελεί ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης και στον τομέα του τουρισμού; Toυς μεγαλοξενοδόχους, τους εφοπλιστές, τους άλλους μεγαλοεπιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στον κλάδο. Ο εργαζόμενος λαός όχι απλά δεν τους έχει ανάγκη, μα του βάζουν και πολλά εμπόδια στο δικαίωμά του για διακοπές. Γιατί ο τουρισμός δεν μπορεί να οργανώνεται κεντρικά από το κράτος, γιατί να μην φύγουν από τη μέση τα καπιταλιστικά βαρίδια που λυμαίνονται τον τουρισμό στη χώρα; Από έναν τέτοιο λαϊκό τουρισμό έχουν να κερδίσουν τόσο οι εργαζόμενοι, όσο και οι αυτοαπασχολούμενοι που δραστηριοποιούνται στον τουρισμό και συνθλίβονται από τα μονοπώλια.
Το παραπάνω ερώτημα είναι εύλογο, μα όχι στον καπιταλισμό, όπου επικρατεί αναρχία και ανισομετρία και οι επενδύσεις γίνονται με γνώμονα το κέρδος. Ο τουρισμός στον καπιταλισμό δε σχεδιάζεται για να καλυφθούν οι κοινωνικές και λαϊκές ανάγκες, αλλά κάθε επιχειρηματικός όμιλος ανοίγει και κλείνει επιχειρήσεις ανάλογα με την κερδοφορία του. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα - ανάμεσα σε άλλα - κάποιες θέσεις εργασίας στον τουρισμό να θεωρούνται «εποχικές», με αποτέλεσμα χιλιάδες εργαζόμενοι να έχουν δουλειά για 4-5 μήνες το χρόνο το πολύ. Κι αυτό να θεωρείται κάτι φυσιολογικό και αναμενόμενο. Λες και υπάρχει εργαζόμενος που μπορεί να τρώει ή να έχει σπίτι μόνο κάποιους μήνες το χρόνο.
Ποιες ανάγκες είναι εποχικές; Μήπως ένας λαός δεν έχει σταθερά την ανάγκη να ξεκουράζεται, να ανακαλύπτει τον πολιτισμό και την ιστορία της χώρας του, να αθλείται, να γνωρίζει τη φύση; Γιατί δε θα μπορούσαν οι τουριστικές επιχειρήσεις να λειτουργούν όλο το χρόνο;
Αυτό προϋποθέτει άλλο δρόμο ανάπτυξης, κεντρικό σχεδιασμό και κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στον τουρισμό, ώστε η ανάπτυξη να έχει στο επίκεντρό της τις ανάγκες του λαού για ξεκούραση και αναψυχή όλο το χρόνο. Μόνο τότε θα είναι εξασφαλισμένη και η πλήρης εργασία με δικαιώματα.