Το παραπάνω ερώτημα είναι εύλογο, μα όχι στον καπιταλισμό, όπου επικρατεί αναρχία και ανισομετρία και οι επενδύσεις γίνονται με γνώμονα το κέρδος. Ο τουρισμός στον καπιταλισμό δε σχεδιάζεται για να καλυφθούν οι κοινωνικές και λαϊκές ανάγκες, αλλά κάθε επιχειρηματικός όμιλος ανοίγει και κλείνει επιχειρήσεις ανάλογα με την κερδοφορία του. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα - ανάμεσα σε άλλα - κάποιες θέσεις εργασίας στον τουρισμό να θεωρούνται «εποχικές», με αποτέλεσμα χιλιάδες εργαζόμενοι να έχουν δουλειά για 4-5 μήνες το χρόνο το πολύ. Κι αυτό να θεωρείται κάτι φυσιολογικό και αναμενόμενο. Λες και υπάρχει εργαζόμενος που μπορεί να τρώει ή να έχει σπίτι μόνο κάποιους μήνες το χρόνο.

Ποιες ανάγκες είναι εποχικές; Μήπως ένας λαός δεν έχει σταθερά την ανάγκη να ξεκουράζεται, να ανακαλύπτει τον πολιτισμό και την ιστορία της χώρας του, να αθλείται, να γνωρίζει τη φύση; Γιατί δε θα μπορούσαν οι τουριστικές επιχειρήσεις να λειτουργούν όλο το χρόνο;

Αυτό προϋποθέτει άλλο δρόμο ανάπτυξης, κεντρικό σχεδιασμό και κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στον τουρισμό, ώστε η ανάπτυξη να έχει στο επίκεντρό της τις ανάγκες του λαού για ξεκούραση και αναψυχή όλο το χρόνο. Μόνο τότε θα είναι εξασφαλισμένη και η πλήρης εργασία με δικαιώματα.