Από τη συνάντηση με εργαζόμενους του νοσοκομείου

Ο Ν. Σοφιανός προειδοποίησε για ενδεχόμενη εφαρμογή του κανονισμού «Δουβλίνο ΙΙ», σύμφωνα με τον οποίο θα επιστρέφονται στην Ελλάδα οι αιτούντες άσυλο που βρέθηκαν σε άλλο κράτος - μέλος, αν η πρώτη χώρα εισόδου τους είναι η Ελλάδα. «Η κυβέρνηση δηλώνει πίστη στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Εξωραΐζει το ρόλο του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, ότι δήθεν ήρθε για να εξασφαλίσει τη δίκαιη κατανομή των βαρών της προσφυγικής κρίσης. Θυσιάζει τα συμφέροντα του λαού και των προσφύγων στο βωμό των συμφερόντων των μονοπωλίων. Τα μονοπώλια αναδιατάσσουν τις διακρατικές συμμαχίες τους με την αστική τάξη της Τουρκίας για τους αγωγούς του πετρελαίου και του φυσικού αερίου», είπε μεταξύ άλλων ο Ν. Σοφιανός, ενώ απευθύνοντας κάλεσμα σε συστράτευση με το ΚΚΕ, τόνισε:

«Το ΚΚΕ καλεί το λαό να ξεφοβηθεί. Να ορθώσει το ανάστημά του. Να συμπορευτεί με το ΚΚΕ, ακόμα και αν δεν συμφωνεί σε όλα μαζί του. Να απαιτήσει τώρα απειθαρχία στην ΕΕ. Να φύγει η χώρα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Οι πρόσφυγες να πάνε άμεσα στις χώρες που επιθυμούν. Ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας με ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης και άμεσα να δίδονται ταξιδιωτικά έγγραφα».

Η συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Βαθύ

Περιοδεία πραγματοποιήθηκε, τέλος, και στο νοσοκομείο του νησιού, όπου διαπιστώθηκαν τραγικές ελλείψεις, όπως άλλωστε τονίζει και με υπόμνημά του ο Σύλλογος Εργαζομένων στο νοσοκομείο Σάμου, που αναφέρει ότι αδυνατεί να καλύψει τις αυξημένες ανάγκες των κατοίκων του νησιού και των προσφύγων, λόγω έλλειψης προσωπικού. Χαρακτηριστικά, οι ειδικότητες που λείπουν είναι: ψυχίατρος, ογκολόγος, γαστρεντερολόγος, οφθαλμίατρος, ενδοκρινολόγος, αγγειολόγος, ρευματολόγος, παιδίατρος, ενώ πολλές ειδικότητες είναι «μονήρεις». Ανάλογη είναι η κατάσταση στις διοικητικές και βοηθητικές υπηρεσίες του νοσοκομείου.

Στο Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας φιλοξενήθηκε η εκδήλωση. Στο βήμα ο Μ. Παπαδόπουλος

Στην εκδήλωση μίλησε ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος αναφέρθηκε ανάμεσα σε άλλα στο πρόβλημα της υποχώρησης του κινήματος, υπογραμμίζοντας χαρακτηριστικά ότι «το πάθημα πρέπει να γίνει μάθημα». Οπως είπε, «είναι γεγονός ότι σε αρκετούς εργαζόμενους κυριαρχεί σήμερα μια αντίληψη ηττοπάθειας. Είχαν την αυταπάτη ότι η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση θα οδηγούσε στη βελτίωση της κατάστασής τους και τώρα εκφράζουν την απογοήτευσή τους. Ωστόσο, η αρνητική πείρα της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μετατραπεί σε μέσο οργάνωσης της λαϊκής αντεπίθεσης. Φτάνει, το πάθημα να γίνει μάθημα. Γιατί η διετία της κυβέρνησης Τσίπρα διδάσκει ότι καμιά αλλαγή αστικής κυβέρνησης δεν μπορεί να οδηγήσει σε φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού. Επιβεβαιώνει την αρνητική ιστορική πείρα με ανάλογες κυβερνήσεις στην Ιταλία, στην Κύπρο και παλαιότερα στη Γαλλία και την Πορτογαλία. Ο αντιλαϊκός χαρακτήρας της κυβερνητικής πολιτικής δεν αποδεικνύεται μόνο απ' την κλιμάκωση της επίθεσης στους εργαζόμενους αλλά και απ' την ταυτόχρονη προκλητική στήριξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Στήριξη που εκφράζεται με σωρεία μέτρων, όπως ο επενδυτικός νόμος, η επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, η φορολογία των μονοπωλιακών ομίλων, που δεν φτάνει ούτε το 5% των ετήσιων φορολογικών εσόδων.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Ασφαλιστικού των μηχανικών. Με συνενοχή όλων των κυβερνήσεων και όλων των διοικήσεων του ΤΕΕ, δηλαδή της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, για δύο δεκαετίες έγινε η σφαγή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και η κλοπή των αποθεματικών του ΤΣΜΕΔΕ».

Ο Μ. Παπαδόπουλος χαρακτήρισε απατηλούς τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης περί εξασφάλισης «δίκαιης ανάπτυξης» για όλους, θύτες και θύματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και πρόσθεσε: «Ας σκεφτούμε γιατί τώρα που η ελληνική οικονομία τείνει να μπει σε φάση αναιμικής ανάκαμψης δρομολογούνται νέα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, όπως το κόψιμο των προνοιακών επιδομάτων, η επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων, ο περιορισμός της συνδικαλιστικής δράσης, η μεγαλύτερη φοροαφαίμαξη του λαού. Ακριβώς γιατί η ανάκαμψη και η αύξηση των κερδών προϋποθέτει αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, ξεζούμισμα των εργαζομένων, φθηνή εργατική δύναμη. Ας δούμε τι έγινε με την αύξηση της κερδοφορίας των ομίλων σε κλάδους, όπως οι Τηλεπικοινωνίες, ο Τουρισμός, η Ενέργεια, την τελευταία διετία. Είπαν οι όμιλοι στους εργαζόμενους ελάτε να σας δώσουμε πίσω όσα χάσατε την περίοδο της κρίσης; Αντίθετα, η αύξηση της κερδοφορίας βασίστηκε στην επίθεση που δέχτηκαν οι εργαζόμενοι. Επίσης, δεν προβλέπεται κάποια μεγάλη αλλαγή της κατάστασης της ελληνικής οικονομίας. Για να επιστρέψει στα προ κρίσης επίπεδα του 2008, θα χρειαστούν 15 χρόνια συνεχούς ανάπτυξης με ετήσιο ρυθμό πάνω από 2%, πράγμα απίθανο. Ακόμα και η επόμενη διετία εξαρτάται απ' την πορεία της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας, που βρίσκεται σε επιβράδυνση, χωρίς κανένα ιμπεριαλιστικό κέντρο να μπορεί να παίξει το ρόλο της ατμομηχανής. Σ' όλα τα κέντρα εκφράζεται η δυσκολία μιας ελεγχόμενης απαξίωσης μεγάλου μέρους του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου ώστε να υπάρξει σταθερή πορεία ανάπτυξης το επόμενο διάστημα. Αυξάνει ο κίνδυνος μιας πιο γενικευμένης ιμπεριαλιστικής πολεμικής αναμέτρησης, με επίκεντρο τόσο την Ανατολική Μεσόγειο, όσο και τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας».

Τέλος, ο ομιλητής αναφέρθηκε στους αγώνες που έγιναν τα τελευταία χρόνια, τις δυσκολίες και την ανάγκη αλλαγής του συσχετισμού δύναμης: «Φυσικά, αρκετοί εργαζόμενοι είχαν επίσης την αυταπάτη ότι θα αρκούσαν 3 - 4 μεγάλες απεργίες, κάποιες μαχητικές κινητοποιήσεις για να ανατραπεί η αντιλαϊκή πολιτική. Τώρα λένε πως δεν βγαίνει τίποτα με τους αγώνες. Σ' όλους αυτούς πρέπει υπομονετικά να εξηγήσουμε πόσο χειρότερη θα ήταν η κατάσταση αν δεν υπήρχαν οι αντιστάσεις και η πάλη των συνεπών ταξικών δυνάμεων, στο εργατικό κίνημα, των δυνάμεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Να υπενθυμίσουμε επιθέσεις που ανακόπηκαν σε κλάδους και ομίλους αυτό το διάστημα, όπως, για παράδειγμα, η προσπάθεια να επιβληθούν ατομικές συμβάσεις με όρους ξένου δικαίου στις Κατασκευές. Πάνω απ' όλα, όμως, να αναδείξουμε τη σημασία της καθημερινής αγωνιστικής δράσης για να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης σε κάθε κλάδο, κάθε εργασιακό χώρο.

Μπορούμε να αλλάξουμε τον συσχετισμό αν σημαδέψουμε τον πραγματικό αντίπαλο: Την αστική τάξη και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που την στηρίζουν. Μπορούμε αν απαιτήσουμε να ικανοποιηθούν οι ανάγκες μας και δεν εγκλωβιστούμε στην παγίδα του λεγόμενου "μικρότερου κακού", που μας καλεί να συγκρίνουμε πόσα χτυπήματα δεχτήκαμε απ' τη ΝΔ και πόσα απ' τον ΣΥΡΙΖΑ. Μπορούμε να διευρύνουμε τις πρωτοπόρες εστίες αντίστασης και αντεπίθεσης σε κάθε μεγάλο εργασιακό χώρο. Δεν κλείνουμε τα μάτια μπροστά στις δυσκολίες γιατί εμείς είμαστε για τα δύσκολα. Μπορούμε να αντεπιτεθούμε και να νικήσουμε».