Τόσο η κυβέρνηση όσο και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, με κάθε τρόπο, μεθοδευμένα και μαζικά, επιχειρούν μια καθημερινή πλύση εγκεφάλου στους πολίτες αυτής της χώρας. Οι προσπάθειες αποπροσανατολισμού, παραπληροφόρησης, ακόμα και τρομοκράτησης στοχεύουν στην εξασθένηση κάθε αγωνιστικής στάσης απέναντι στις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που προωθούνται, σήμερα από τη ΝΔ, χτες από τον ΣΥΡΙΖΑ, που έστρωσε τον δρόμο στη σημερινή κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας ανενδοίαστα και ψευδεπίγραφα τον όρο «κυβέρνηση της αριστεράς».

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, για να γίνουν κατανοητές οι θέσεις του Κόμματος για το Πανεπιστήμιο είναι αναγκαίο να μεταφερθούν στους φοιτητές, στους εκπαιδευτικούς κάθε βαθμίδας, στους γονείς και στους εργαζόμενους με τρόπο συστηματικό, παραθέτοντας συγκεκριμένα στοιχεία, ώστε να αναδειχθούν τα χαρακτηριστικά και η ουσία της κρίσης στο Πανεπιστήμιο και να επιτευχθεί η συστράτευσή τους.

Είναι η ιστορική στιγμή που εμφανίζεται η αντικειμενική τάση για περισσότερη μόρφωση, με στόχο τη βελτίωση της παραγωγικής ικανότητας, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί κοινωνική απαίτηση. Το Πανεπιστήμιο χάνει τον κοινωνικό - ανθρωποκεντρικό του χαρακτήρα και μετατρέπεται σε συστηματική δομή της κοινωνίας που «αναλαμβάνει» τη διαμόρφωση της ανθρώπινης παραγωγικής δύναμης τόσο από την πλευρά της επιστημονικής κατάρτισης όσο και από την πλευρά της ιδεολογικής αφομοίωσης στην κυρίαρχη ιδεολογία.

Η τυπική και ουσιαστική υπαγωγή της εργασίας και της επιστήμης στο κεφάλαιο ως κοινωνικής σχέσης δημιουργεί τις κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις, με αποτέλεσμα την κοινωνική κρίση, αντανάκλαση της οποίας είναι η κρίση στο Πανεπιστήμιο.

Η ανάδειξη της επιστημονικής αλήθειας και του κοινωνικού απελευθερωτικού της ρόλου, η πραγματοποίηση του απελευθερωτικού - κοινωνικού ρόλου του Πανεπιστημίου και η απελευθέρωση της εργασίας εμποδίζονται από τις κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις που επιβάλλουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου.

Η κοινωνική κρίση, λοιπόν, ευθύνεται για την κρίση του Πανεπιστημίου και στη συνέχεια μετατρέπεται σε επιστημονική κρίση γιατί η τυπική και ουσιαστική υπαγωγή της επιστήμης στο κεφάλαιο συγκρούεται με την επιστημονική αλήθεια, για να υπερασπιστεί την τυπική και ουσιαστική υπαγωγή της εργασίας στο κεφάλαιο. Από αυτήν τη στιγμή η επιστήμη έχει μετατραπεί πλέον σε απολογητική. Τυπικά παραδείγματα απολογητικής είναι οι κοινωνικές επιστήμες που υποτάσσονται στην αστική ιδεολογία. Από αυτήν την εξέλιξη δεν ξεφεύγουν πλέον ούτε και οι θετικές επιστήμες.

Η αναστροφή αυτής της πορείας της επιστήμης μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο όταν η επιστημονική αλήθεια υπερασπιστεί την κοινωνική απελευθέρωση της εργασίας. Τότε και μόνο τότε η επιστήμη θα απελευθερωθεί, θα επιτελέσει τον πραγματικό της ρόλο και θα τεθεί στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών των εργαζομένων.

Σήμερα:

Αμφισβητείται ο κοινωνικός, μορφωτικός, παιδαγωγικός και επιστημονικός ρόλος του Πανεπιστημίου με την ολοκληρωτική του παράδοση στις δυνάμεις της αγοράς και του κεφαλαίου.

Προσαρμόζονται τα προγράμματα σπουδών και η έρευνα πάνω στις απαιτήσεις των δυνάμεων της αγοράς, μακριά από τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και της εξέλιξης των επιστημών.

Διασπώνται η ενότητα και η διακριτότητα των επιστημονικών αντικειμένων και των προγραμμάτων σπουδών. Υποβαθμίζονται οι θεμελιώδεις επιστήμες για την ολοκληρωμένη διαμόρφωση των νέων επιστημόνων. Κατακερματίζεται η γνώση σε ασύνδετες και εν πολλοίς άχρηστες πληροφορίες. Εξατομικεύεται η μόρφωση. Δημιουργούνται Τμήματα χωρίς πραγματικά επιστημονικά αντικείμενα. Κατηγοριοποιούνται τα πανεπιστήμια με ταξικά και επιστημονικοφανή κριτήρια.

Καταργείται η επιστημονική - επαγγελματική ειδίκευση από τον προπτυχιακό κύκλο σπουδών και μεταφέρεται στον αντίστοιχο πρώτο μεταπτυχιακό κύκλο. Η υποβάθμιση του προπτυχιακού κύκλου σπουδών είναι σαφής και διαπιστωμένη. Παραπέρα υποβαθμίζονται δραματικά η διδασκαλία και το περιεχόμενό της.

Υποβιβάζονται οι μεταπτυχιακές σπουδές γιατί ο κορμός της ύλης του μεταπτυχιακού κύκλου προέρχεται από την αντίστοιχη μεταφερόμενη ύλη του προπτυχιακού κύκλου.

Αχρηστεύονται οι πανεπιστημιακοί τίτλοι και κατ' επέκταση τα επαγγελματικά δικαιώματα με την αναγνώριση ετερόκλητων προγραμμάτων σπουδών διαφορετικής χρονικής διάρκειας και αμφίβολης χρησιμότητας.

Παράγεται και διαμορφώνεται ένα νέο και «ευέλικτο» επιστημονικό και εργατικό δυναμικό μέσω διαδικασιών κατάρτισης και απασχολησιμότητας, μέσα από τις «ελαστικές» σχέσεις εργασίας. Ούτε πλήρης μόρφωση ούτε εξασφαλισμένη εργασία. Αντίθετα, υπαγορευμένη αμάθεια και μερική απασχόληση, μερική Κοινωνική Ασφάλιση και σύνταξη, εξασφαλισμένη ανεργία.

Ιδιωτικοποιούνται βασικοί τομείς της λειτουργίας και των υπηρεσιών του Πανεπιστημίου με αλματώδη αύξηση του κόστους. Υιοθετούνται, εφαρμόζονται και διαδίδονται η επιχειρηματικότητα και η με χρηματοοικονομικά κριτήρια λειτουργία του. Στο ΕΚΠΑ έχουν δημιουργηθεί υπηρεσίες αυτόνομες και μηχανισμοί για την εμπορευματική αξιοποίηση των ερευνητικών αποτελεσμάτων των μελών ΔΕΠ. Η ίδρυση ξενόγλωσσων Τμημάτων γίνεται σε βάρος της λειτουργίας των υπόλοιπων Τμημάτων, ενώ οι πόροι από ιδιωτικοοικονομικές εμπορευματικές δραστηριότητες σταδιακά απελευθερώνουν το κράτος από τη συνταγματική του υποχρέωση της κάλυψης των αναγκών λειτουργίας και ανάπτυξης του δημόσιου Πανεπιστημίου.

Δημιουργούνται εταιρείες από τα πανεπιστήμια, από τα μέλη του ΔΕΠ, θεσμοθετούνται δίδακτρα, εμπορευματοποιείται η γνώση, παρέχονται ακριβή γνώση στη λαϊκή οικογένεια και φθηνή έρευνα στις επιχειρήσεις με κρατικά κονδύλια, εκποιείται η πανεπιστημιακή περιουσία.

Επανέρχονται αυταρχικές δομές και λογικές για την πανεπιστημιακή λειτουργία, που στρέφονται ενάντια στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, στο άσυλο και την ελευθερία στην έρευνα και τη διδασκαλία. Σύντομα η ΝΔ επαναφέρει τα Συμβούλια Ιδρύματος αφαιρώντας στην πράξη από τα εκλεγμένα πανεπιστημιακά όργανα το δικαίωμα διοίκησης του Πανεπιστημίου, η δε πανεπιστημιακή αστυνομία είναι προ των πυλών για προφανείς λόγους.

Φθείρεται και παραλλάσσεται ο ρόλος και η αποστολή του πανεπιστημιακού δασκάλου και ερευνητή. Δεν απασχολείται κατ' αποκλειστικότητα με το πανεπιστημιακό του έργο. Ηδη έχουν δημιουργηθεί δύο βασικές ταχύτητες ΔΕΠ μέσα στα πανεπιστήμια. Αυτοί που λειτουργούν στο πλαίσιο της αγοράς και οι άλλοι.

Γίνεται συστηματική εκμετάλλευση της εργασίας, της έρευνας και της γενικότερης προσφοράς των μεταπτυχιακών φοιτητών, προκειμένου να καλυφθούν οι ελλείψεις σε διδακτικό προσωπικό που στα παλαιά πανεπιστήμια ξεπερνούν το 45%.

Μειώνονται οι κρατικές δαπάνες, σταδιακά καταργείται το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, αυξάνεται το άγχος και εντείνεται η αγωνιώδης αναζήτηση ερευνητικών κονδυλίων. Εχουν παγώσει οι μισθοί και οι συντάξεις, διαιωνίζεται ο επιδοματικός χαρακτήρας του μισθολογίου, επεκτείνονται οι «ελαστικές» μορφές εργασίας, υπονομεύεται η μονιμότητα του ΔΕΠ και των άλλων εργαζομένων, στον ορίζοντα κατάργησής της, επιβαρύνονται οι όροι διαβίωσης και φοίτησης των σπουδαστών.

Εγκαταλείπεται εξόφθαλμα η επιστημονική αλήθεια για χάρη της αγοραίας ιδεολογίας, από την οποία κυριαρχούνται σήμερα τα πανεπιστήμια.

Το δημόσιο Πανεπιστήμιο αντιμετωπίζει άμεσους και σοβαρούς κινδύνους. Το τοπίο στην Ανώτατη Εκπαίδευση έχει αλλάξει δραματικά τα τελευταία χρόνια. Ολοι έχουν την αίσθηση αυτών των αλλαγών. Οι πρόσφατες εξελίξεις έρχονται να αλλάξουν συθέμελα τον ρόλο του Πανεπιστημίου και τα χαρακτηριστικά των αποφοίτων του αλλά και του ΔΕΠ.

Ολοι έχουμε συνείδηση της νέας κατάστασης.

Είναι ανάγκη, είναι ιστορική απαίτηση να αντιμετωπίσουμε τη σημερινή οδυνηρή πραγματικότητα, πριν αυτή βυθίσει το δημόσιο Πανεπιστήμιο στην κινούμενη άμμο της αγοράς. Για τους λόγους αυτούς και όχι μόνο οι θέσεις του ΚΚΕ για το Πανεπιστήμιο είναι επίκαιρες και η προώθησή τους επιβεβλημένη.

Εκείνο το ερώτημα που ηθελημένα ή αθέλητα μένει αναπάντητο είναι: «Μέχρι πότε εργαζόμενοι, φοιτητές, μαθητές, εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων θα παρακολουθούν απλώς τα όσα συμβαίνουν στην Εκπαίδευση, θα αποδέχονται παθητικά τα όσα σχεδιάζονται σε βάρος τους, σε βάρος των παιδιών τους, σε βάρος της πραγματικής λαϊκής ανάπτυξης;».

Ισως η οξύτητα των οικονομικών προβλημάτων, η συνεχής υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, η παραπληροφόρηση από τα ΜΜΕ να έχουν οδηγήσει σε αδράνεια μεγάλα τμήματα των εργαζομένων και της νεολαίας τα τελευταία χρόνια. Ομως, η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον σίγουρα δεν έχει σβήσει. Οπως και η ιστορικά επιβεβαιωμένη γνώση τού ότι οι συζητήσεις στα αμφιθέατρα, στους διαδρόμους των σχολείων, των πανεπιστημίων, στους χώρους δουλειάς, μπορούν να γίνουν και γίνονται αποτελεσματικές προς όφελος ενός λαού, μόνο όταν εκφραστούν μαζικά, οργανωμένα, οδηγώντας στη διαμόρφωση ενός μαζικού, ανατρεπτικού λαϊκού κινήματος.

Και είναι χρέος όλων μας να συμβάλουμε στην κατεύθυνση αυτή με όλες μας τις δυνάμεις.