Οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία, ήταν οι καλύτερες των τελευταίων ετών. Τα μαζικά αγωνιστικά συλλαλητήρια στην Αθήνα και Θεσ/νίκη στις 31/10/2000, δείχνουν, πως οι υγειονομικοί κινητοποιούνται, διαψεύδοντας αυτούς που τα τελευταία χρόνια αναμασούσαν καθημερινά τις μοιρολατρικές τους αντιλήψεις και πρακτικές, για δήθεν «αδράνεια» των εργαζομένων. Ολοι αυτοί ξέρουν, ότι παρά την έντονη ιδεολογική επίθεση των τελευταίων ετών ενάντια στο δημόσιο χαρακτήρα της υγείας, οι υγειονομικοί μπορούν ακόμα να κρατούν σαν κόρη οφθαλμού, ζωντανά τα αιτήματα για δωρεάν - δημόσια υγεία, που πρέπει ν' απολαμβάνει ο ελληνικός λαός.

Δεν είναι τυχαίο, ότι τα συνθήματα, που κυριαρχούσαν, ήταν αυτά, που αναφέρονταν ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και στην εμπορευματοποίηση. Αλλωστε οι εργαζόμενοι καταλαβαίνουν, πως οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, η άρση της μονιμότητας, θα δυσκολεύονται να προχωρήσουν, όσο υπάρχει και λειτουργεί το δημόσιο σύστημα υγείας.

Αξίζει να αναδειχτούν μερικά πρώτα συμπεράσματα από τη μέχρι τώρα πορεία, που η αξιοποίησή τους θα συμβάλει ουσιαστικά στην προοπτική των κινητοποιήσεων.

Μόλις η ΚΕ του ΠΑΣΟΚ κατάλαβε, πως η πολιτική της κυβέρνησης που στηρίζει οδηγεί τους υγειονομικούς σε κινητοποιήσεις, και παραμονή αυτών των κινητοποιήσεων, έσπευσε να συναντήσει την εκτελεστική επιτροπή της ΠΟΕΔΗΝ στα γραφεία της (24/10/2000).

Πρώτος στόχος, είναι να καλλιεργήσουν αυταπάτες στις συνδικαλιστικές εκείνες δυνάμεις που πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ, πως υπάρχουν περιθώρια, μέσα από τις διαδικασίες του κυβερνώντος κόμματος «διόρθωσης», «κριτικής» βελτίωσης των ήδη εξαγγελθέντων και δρομολογουμένων «αναδιαρθρώσεων» στην υγεία.

Μάλιστα αυτή τους την προσπάθεια την εντάσσουν στο χαριτωμένο σύνθημα, που καταντά τραγική ειρωνεία «με το βλέμμα στον πολίτη». Τη στιγμή, που ακόμα και συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, καταλαβαίνουν αυτό που επίμονα τόσα χρόνια οι ΕΣΑΚΙΤΕΣ προπαγάνδιζαν, πως πρόκειται για πολιτικές «με το βλέμμα στραμμένο στον Αποστολόπουλο».

Οσοι ακόμα ελπίζουν καλοπροαίρετα, πως υπάρχουν τέτοια περιθώρια, ας ξανασκεφθούν: Στις 28/7/00 αποφάσισε ομόφωνα το Υπουργικό Συμβούλιο για τις ανατροπές στον τομέα της Υγείας. Δεν πρόκειται δηλαδή για κάποιες πρωτοβουλίες του υπουργού Υγείας, αλλά για την ουσία της κυβερνητικής πολιτικής. Κυβερνητικά στελέχη, υπουργοί, έχουν ήδη διασυνδέσει τις ανατροπές που επιδιώκονται με τις μεταενταξιακές υποχρεώσεις της χώρας. (Δρυς: Συνέδριο του ECONOMIST).

Από τις 28/7/00 μέχρι τώρα μεσολάβησαν συναντήσεις του υπουργού Υγείας με τον πρωθυπουργό για να γίνουν οι αναγκαίες συνεννοήσεις κι στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε πανελλαδική σύσκεψη του υπουργού Υγείας με τους περιφερειάρχες για να δοθούν κατευθύνσεις προς ναυτιλλομένους. Σε αυτή τη σύσκεψη ανακοινώθηκε, ότι ήδη έχουν μπει σε εφαρμογή κάποια από τα εξαγγελθέντα μέτρα, όπως η δημιουργία των Ομάδων Διοίκησης Εργου. Δηλ. οι μηχανισμοί που θα επιβάλλουν την κυβερνητική πολιτική.

Σε όλες τις συναντήσεις της εκτελεστικής επιτροπής της ΠΕΟΔΗΝ, η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Υγείας - Πρόνοιας κρατά αδιαπραγμάτευτη στάση σ' όλα εκείνα τα μέτρα, που μετουσιώνουν τον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής.

Η εχθρική στάση του υπουργού απέναντι στο κίνημα των υγειονομικών έγινε ιδιαίτερα αισθητή στις διοικήσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων, αφού χαρακτήρισε την παράσταση διαμαρτυρίας που πραγματοποίησαν στο υπουργείο Υγείας Happening show.

Η συνδιάσκεψη του τομέα Υγείας του ΠΑΣΟΚ στη Θεσσαλονίκη ήρθε, λοιπόν, να επισφραγίσει τις ήδη δρομολογούμενες εξελίξεις.

Γι' αυτό καιρός είναι και για τους συνδικαλιστές που πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ, να κατανοήσουν ότι δεν αρκεί η έκφραση της αντίθεσής τους στις εσωτερικές διαδικασίες του κόμματός τους. Χρειάζεται δράση στους αγώνες ενάντια σ' αυτή την πολιτική. Και πρέπει να σταθμίσουν να ξαναδούν τη θέση τους σ' αυτό το κόμμα, όσο είναι καιρός ακόμα.

Αποκαλυπτική για τους εργαζόμενους ήταν η συνάντηση του Τομέα της Κοινωνικής Πολιτικής (ΤΚΠ) του ΠΑΣΟΚ με την εκτελεστική επιτροπή της ΠΟΕΔΗΝ για τον εξής λόγο:

Ο κ. Αποστολίδης, επικεφαλής του ΤΚΠ προσπάθησε να πείσει για την αναγκαιότητα των ανατροπών, δίνοντας όρκους πίστης στο δημόσιο σύστημα υγείας, όπου η προάσπισή του, κατ' αυτόν, περνάει υποχρεωτικά από την ενίσχυση του ανταγωνισμού. Βέβαια στον ανταγωνισμό δεν υπάρχουν περιθώρια για κοινωνική πολιτική προς όφελος των αλλοδαπών εργατών. Μάλιστα, τόνισε πως πρέπει κανείς να είναι καθαρός με ό,τι κάνει: «Δε σου βγαίνει η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ; Κάνε την ιδιωτική» και ο νοών νοείτω, για το ποιο θα είναι το μέλλον των νοσοκομείων. Ετσι, που να μην μπερδεύεται και ο κ. Νικήτας Κακλαμάνης για τους άγονους «αγώνες» του να πείσει την ηγεσία της ΝΔ, να αλλάξει θέση για τη μετατροπή των νοσοκομείων σε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου.

Η προσέγγιση και των δύο κομμάτων, είναι τόσο διαυγής, που δικαίως κάνει τα συνδικαλιστικά τους στελέχη να δηλώνουν πως ξεπέρασαν τα κόμματά τους, και τους εργαζόμενους να προβληματίζονται αρκετά έντονα για τη στάση τους απέναντι και στα δύο αυτά κόμματα.

Στο όνομα της «παγκοσμιοποίησης και της ανταγωνιστικότητας» θεωρείται ξεπερασμένη η νομική οντότητα των δημόσιων νοσοκομείων ως ΝΠΔΔ, ενώ η μετατροπή τους σε ΑΕ προβάλλεται ως σύγχρονη αντίληψη. «Οι νέες απαιτήσεις», που το ΠΑΣΟΚ παίρνει υπόψη του για «τις αναγκαίες αλλαγές στην Υγεία» δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η παραχώρηση των δημόσιων υπηρεσιών υγείας στους καπιταλιστές για αύξηση της κερδοφορίας τους. Παραδέχτηκε και ο ίδιος ο κ. Αποστολίδης την ύπαρξη διαπραγματεύσεων ανάμεσα στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και την ΕΕ για την παράδοση υπηρεσιών υγείας στις πολυεθνικές. Διαδικασίες που οι κομμουνιστές έγκαιρα αποκαλύψανε με επιδίωξη το συνδικαλιστικό κίνημα να τις αποτρέψει.

Οι εκπρόσωποι του ΤΚΠ της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ, μετέφεραν και ραβασάκια εξαγοράς των συνδικαλιστών για παραίτησή τους από τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Πρότειναν να εισηγηθούν κάποιες υποχωρήσεις στην κυβέρνηση, σχετικές με την κοινωνική συμμετοχή και τη διασφάλιση του υπάρχοντος προσωπικού. Λες και το κύριο ζήτημα για το υγειονομικό κίνημα είναι η αντιπροσώπευσή του στα καινούρια όργανα διοίκησης των νοσοκομείων - ΑΕ αφ' ενός, και αφ' ετέρου λες και μπορεί να υπάρξει «σωτηρία» των υπαρχόντων εργαζομένων όταν ανατρέπονται οι εργασιακές σχέσεις και το εργασιακό καθεστώς για όλους τους εργαζόμενους και μετατρέπεται ο δημόσιος χαρακτήρας των νοσοκομείων σε ιδιωτικό.

Ο υπουργός Υγείας εξ άλλου δεν έκρυψε από την Ομοσπονδία τη θέλησή του να μετατρέψει τους εργαζόμενους σε «ευέλικτο» προσωπικό, ενώ δε διστάζει να δημαγωγεί ότι τα μέτρα που εξήγγειλε στηρίζουν και οριοθετούν τη δράση του ιδιωτικού επιχειρηματικού τομέα, ενώ στην πραγματικότητα συρρικνώνει το δημόσιο και ενισχύει την επέλαση του ιδιωτικού τομέα.

Οταν έγκαιρα εκτίμησε και πρόβλεψε τις συνέπειες που θα έχει για τα κοινωνικά δικαιώματα του λαού μας η ένταξη της χώρας της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ. Εγκαιρα προειδοποίησε πως ΟΝΕ και «κοινωνικό κράτος» δε συμβιβάζονται. Εχει δίκιο το Κόμμα μας, ότι απέναντι στην επίθεση των πολυεθνικών δεν μπορεί να υπάρξει άλλη απάντηση παρά η ανάπτυξη της πιο πλατιάς λαϊκής ενότητας και δράσης. Αυτό και στο χώρο της υγείας γίνεται επιτακτική ανάγκη.

Σήμερα, οι ευθύνες των κομμουνιστών, είναι περισσότερο αυξημένες. Χρειάζεται να συμβάλουμε αποφασιστικά ώστε οι δυνάμεις που αντιδρούν στις κυβερνητικές κατευθύνσεις να συνειδητοποιούν την αναγκαιότητα απόρριψης αυτής της πολιτικής, να απεγκλωβίζονται απ' αυτήν και να συσπειρώνονται σ' ένα μέτωπο πάλης για δημόσια δωρεάν υγεία για όλο το λαό, ενάντια στην πολιτική των πολυεθνικών, ώστε οι διεργασίες, που έχουν ήδη αρχίσει να μη μείνουν στη μέση.

Το ευρωπαϊκό forum των δημόσιων υπηρεσιών (ESF), που συστάθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή το 1998 συμπεριλαμβάνει περισσότερες από 80 πολυεθνικές. Αντικείμενό του είναι η διαπραγμάτευση με τον παγκόσμιο οργανισμό εμπορίου, για το πόσες υπηρεσίες παιδείας, περιβάλλοντος, υγείας, θα εκχωρηθούν για επενδύσεις στον ιδιωτικό τομέα. Στα πλαίσια αυτά η κυβέρνηση επιδιώκει, παράλληλα, τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών.

Είχαν δίκιο οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις, όταν πάλευαν να συσπειρωθεί το συνδικαλιστικό κίνημα ενάντια στις στρατηγικής σημασίας επιλογές του κεφαλαίου, που συμπυκνώνονται στις συνθήκες του Μάαστριχτ, του Αμστερνταμ, της Φέιρα, το Λευκό και Πράσινο βιβλίο. Τότε, κατηγορούσαν τους κομμουνιστές για ξύλινη γλώσσα. Για δογματική προσέγγιση, που δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν τις νέες εξελίξεις. Τους συμβούλευαν μάλιστα, να δράσουν ώστε το συνδικαλιστικό κίνημα να «χωρέσει» σ' αυτές τις επιλογές, να βρει περιθώριο κάποιων επιμέρους παραχωρήσεων.

Σήμερα, με τραγικό τρόπο, ορθώνεται η πραγματικότητα μπροστά στους υγειονομικούς. Αν περάσουν οι αναδιαρθρώσεις στην Υγεία οι υγειονομικοί θα διαπραγματεύονται πλέον την ίδια την εργασιακή τους θέση και ο λαός θα αναγκαστεί να βάλει ακόμα πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για να δει την υγεία του.

Αυτοί που κατηγορούσαν ή συμβούλευαν είναι υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουν το δίκιο στην πολιτική και την τακτική των κομμουνιστών στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτό βέβαια δεν είναι αρκετό. Χρειάζεται θαρραλέα ρήξη με τη λογική της συναίνεσης και της ταξικής ειρήνης. Δικαιώνεται η τακτική των κομμουνιστών, που απορρέει από τη σωστή ταξική ανάλυση για το χαρακτήρα της επίθεσης ΣΕΒ - κυβέρνησης - ΕΕ. Για την ανάγκη δηλαδή απέναντί τους να αναπτυχθεί Μετωπική λαϊκή αντιπαράθεση. Δηλαδή, να εκφραστεί η μέγιστη λαϊκή ενότητα, συσπείρωση, αγωνιστική πρωτοβουλία και δράση. Η ανάγκη να γεννηθεί το αγκωνάρι του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Ο ταξικός πόλος. Το ΠΑΜΕ.

Η σύγκρουση αυτή δεν είναι πλάσμα της φαντασίας, αλλά απορρέει σαν αναγκαιότητα από τη μελέτη της αντικειμενικής πραγματικότητας. Μια πραγματικότητα που φέρνει στην επιφάνεια τις αναγκαίες επιλογές που πρέπει να κάνει το συνδικαλιστικό κίνημα και αυτό των υγειονομικών, ώστε να αντιμετωπίσει την κυβερνητική επίθεση. Να βρει η κυβέρνηση μπροστά της το μπλοκ των λαϊκών δυνάμεων. Αυτό είναι για το συνδικαλιστικό κίνημα άμεση αντικειμενική ανάγκη, που αναγνωρίζεται στο α` ή β` βαθμό και από τους συνδικαλιστές και άλλων παρατάξεων, που μέχρι χτες αντιμετωπίζανε τη λογική ενότητας και δράσης κάτι σαν μίασμα, που έρχεται να διασαλέψει τα ιερά και όσια των «θεσμικών» συνδικαλιστικών οργάνων.

Οι αγώνες των φοιτητών της Ιατρικής, που θίγονται άμεσα από τα προτεινόμενα μέτρα, δείχνουν τον αγωνιστικό δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν και άλλα συνδικάτα και μαζικοί φορείς, πέρα και έξω από το χώρο των υγειονομικών και σε συνεργασία με αυτούς.

Η ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά, όχι απλά και μόνο ιμάντας της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά και ιθύνοντας νους μηχανισμών απεργοσπασίας. Είναι μηχανισμοί συμβιβασμών και προετοιμασίας ελιγμών. Αυτό το διάστημα, οι προσπάθειες απεργοσπασίας, που αναπτύχθηκαν στους κόλπους της ΠΑΣΚΕ, έπεσαν στο κενό, με την αποτελεσματική δράση των συνδικαλιστών όλων των παρατάξεων της ΠΟΕΔΗΝ, και την αγωνιστική στάση των εργαζομένων.

Εμπόδιο και εχθρός στην ενότητα δράσης στάθηκε και στέκεται όλη εκείνη η διαπαιδαγώγηση των παρατάξεων της εργασιακής ειρήνης, που καλλιέργησαν εδώ και χρόνια τη μοιρολατρία, την ηττοπάθεια και το συμβιβασμό στους εργαζόμενους.

Οι όποιες αντιδράσεις ενάντια στην απεργία δεν είναι τυχαίο πως προέρχονται από εργαζόμενους που πρόσκεινται κυρίως στην ΠΑΣΚΕ. Μάλιστα, ακόμα και τώρα ορισμένοι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ τυπικά και μόνο πήραν μέρος στις κινητοποιήσεις, χωρίς να δρουν και στην κατεύθυνση που πάλεψε το Γενικό Συμβούλιο για την επιτυχία της κινητοποίησης.

Είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση συνδικαλιστή της ΠΑΣΚΕ, για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε στο να πείσει τους εργαζόμενους να αντιδράσουν στα κυβερνητικά μέτρα. Του έβαζαν θέμα αξιοπιστίας για την ΠΟΕΔΗΝ και για τα πρωτοβάθμια σωματεία και ότι, πρέπει να πείσουν για την αποτελεσματικότητά τους.

Αυτές οι δυσκολίες που απορρέουν από τον αρνητικό συσχετισμό που κυριαρχεί στο σ.κ, καταδεικνύουν και την άμεση ανάγκη σε κάθε νοσοκομείο και κέντρο υγείας σε κάθε υγειονομική υπηρεσία να ενισχυθεί ο ταξικός πόλος. Να συσπειρωθούν οι ταξικές δυνάμεις. Να απεγκλωβιστούν οι εργαζόμενοι από πολιτικές και κόμματα, που έρχονται σε σύγκρουση με τα συμφέροντά τους. Ακόμα πιο επιτακτικά σήμερα, προβάλλει η ανάγκη, όχι μόνο να αποδεικνύονται οι αιτίες που γεννούν τα προβλήματα, αλλά πολύ περισσότερο, ποια θα είναι η αρνητική προοπτική για τους εργαζόμενους, αν δεν παρεμποδίσουν οι ίδιοι την εφαρμογή, αν τελικά δε συγκρουστούν με την κυβερνητική πολιτική. Αν δε δημιουργήσουν μέσα από τον αγώνα τους τις προϋποθέσεις και την προοπτική για τη φιλολαϊκή ανάπτυξη της χώρας. Το δρόμο της αντιμονοπωλιακής αντιιμπεριαλιστικής συσπείρωσης. Είναι αντικειμενική ανάγκη σήμερα ο αγώνας να επιβάλει κατακτήσεις, που θα εντάσσονται στην αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική προοπτική του κινήματος.

Οι εργαζόμενοι στην υγεία καταλαβαίνουν πολύ περισσότερο από χθες, πως με τη στήριξη αυτής της πολιτικής δεν μπορούμε να πάμε πολύ μακριά. Δεν ήταν λίγοι αυτοί, που στις περιοδείες που έκαναν εκπρόσωποι της ΠΟΕΔΗΝ τόνιζαν όχι μόνο τις αρνητικές επιπτώσεις των αναδιαρθρώσεων στην Υγεία και στις εργασιακές σχέσεις, αλλά και τις επιπτώσεις της γενικότερης κυβερνητικής πολιτικής, στην Παιδεία, στην εισοδηματική πολιτική κ.λπ.

Οι υγειονομικοί ξέρουν γιατί υπερασπίζονται τη δημόσια υγεία. Διαπαιδαγωγήθηκαν στις ανθρώπινες αξίες του αγαθού, της θυσίας, της προσφοράς. Σήμερα τους ζητούν, τον αλλοδαπό που έρχεται αναίσθητος σε κώμα να μην τον πάνε στη ΜΕΘ, αλλά στην Ααστυνομία. Σήμερα τους ζητάνε, τον αναξιοπαθούντα που έρχεται στα επείγοντα να τον αφήνουν να υποφέρει χωρίς βοήθεια αν δεν είναι ασφαλισμένος. Αυτή τους τη στάση πληρώνουν οι υγειονομικοί με την προσαγωγή τους σε Ενορκες Διοικητικές Εξετάσεις.

Επιβεβαιώνεται η εκτίμηση του ΚΚΕ και αναγνωρίζεται η ορθότητά της και από συνδικαλιστές του κυβερνητικού χώρου πως ο λαός δεν έδωσε λευκή επιταγή στη νεοεκλεγόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Γι' αυτό και η προτροπή από την επομένη μέρα των εκλογών στις ταξικές δυνάμεις να ανασκουμπωθούν να οργανώσουν την πάλη του λαού, ανεξάρτητα από την πολιτική τους συμπεριφορά. Μια επιταγή έχουν συμφέρον οι εργαζόμενοι να εξαργυρώσουν. Την επιταγή της γρήγορης ανασυγκρότησης του σ. κ σε ταξική βάση. Της αντεπίθεσης.

Σήμερα που οι συνειδήσεις αρχίζουν να αναταράζονται, το πολιτικό ενδιαφέρον να δυναμώνει, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα χρειάζεται να βάλει τη δική του πλάτη και να δώσει το δικό του «παρών».

Οι κίνδυνοι για πιθανές απογοητεύσεις, για πισωγυρίσματα, για συμβιβασμούς, για αναδίπλωση ελλοχεύουν πάντα. Δεν είναι εύκολο να ξεριζωθούν ρεφορμιστικές αντιλήψεις και πρακτικές άμεσα. Η ταξική συνείδηση διαμορφώνεται στην πορεία με την όξυνση της ταξικής πάλης. Νέα στρώματα εργαζομένων, που μπήκαν τώρα στη μάχη και που δεν έχουν την αναγκαία πείρα, εύκολα μπορούν να απογοητευτούν περιμένοντας να λυθούν τα προβλήματα δίνοντας μια μάχη. Οι κομμουνιστές πρέπει να βοηθήσουν ώστε οι εργαζόμενοι και μέσα από τη δική τους πείρα να πειστούν ότι στα πλαίσια αυτών των πολιτικών που υπηρετούν τα ταξικά συμφέροντα του κεφαλαίου, δεν υπάρχουν περιθώρια εφαρμογής εργατικών δικαιωμάτων. Δεν υπάρχει προοπτική στους αγώνες των εργατοϋπαλλήλων, αν δε συνδέεται με την ανατροπή των Ευρωενωσιακών πολιτικών. Αν δε συμβάλουν στο κτίσιμο του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Μετώπου, ώστε ν' ανοίξει ο δρόμος για τη φιλολαϊκή ανάπτυξη της χώρας με την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας.