Αν για μια στιγμή πάγωνε η εικόνα και αποφάσιζες με μεγάλα βήματα να διασχίσεις την πορεία του Σαββάτου από την αρχή έως το τέλος της, θα χρειαζόσουνα τουλάχιστον μία ώρα γρήγορο περπάτημα. Για να φτάσεις από τους απολυμένους της «Σεξ Φορμ», των Κλωστηρίων της Νάουσας, της «Σόφτεξ» και τους καπνεργάτες της Μακεδονίας στην κεφαλή της πορείας, στο ύψος της πλατείας Συντάγματος, μέχρι το τελευταίο μπλοκ με τους εργάτες από τις συνοικίες της Αθήνας, που «έκλειναν» το ανθρώπινο ποτάμι, χωρίς ακόμα να έχουν ξεκινήσει από το Πεδίον του Αρεως!

Για να περάσεις ανάμεσα από τους εργάτες και τους υπάλληλους της Αθήνας, τους οικοδόμους, τους εκπαιδευτικούς, τους ξενοδοχοϋπάλληλους. Να αφήσεις στα δεξιά σου το μπλοκ των ΕΒΕ, τους μεταλλεργάτες, τους εργαζόμενους στα Εμφιαλωμένα Ποτά. Να βρεις μπροστά σου το γεμάτο ζωντάνια, συντεταγμένο μιλιούνι των Πανελλαδικών Συντονιστικών ΑΕΙ - ΤΕΙ, τους εργάτες της μουσικής και του θεάτρου, τις γυναίκες της ΟΓΕ. Να διασχίσεις από τα πλάγια το μπλοκ της Θεσσαλονίκης, της Καβάλας, της Κομοτηνής, του Κιλκίς, των εργαζόμενων όλης της Μακεδονίας και της Θράκης. Να αποτυπώσεις στη μνήμη σου τις υψωμένες γροθιές των εργαζομένων και αγροτών της Θεσσαλίας. Να ρίξεις τη ματιά σου στους εργάτες και νεολαίους της Ηπείρου, της Λευκάδας, της Κεφαλονιάς, της Στερεάς και της Εύβοιας. Να προσπεράσεις το μπλοκ της Πελοποννήσου για να βρεθείς πάνω στους ναυτεργάτες και τους άλλους εργαζόμενους του Πειραιά. Να ακούσεις φευγαλέα τα συνθήματα των νησιωτών του Αιγαίου, των εργατών της Κρήτης και της Ικαρίας. Και λίγο πριν φτάσεις ξανά στο Πεδίον του Αρεως, να βρεθείς στο μπλοκ των μεταναστών από το Μπαγκλαντές, δίπλα στους Ελληνες συναδέλφους τους να διαδηλώνουν τα κοινά τους αιτήματα.

Ηταν χιλιάδες οι εργάτες, οι υπάλληλοι, οι άνεργοι, οι φτωχοί αγρότες, οι μικροί ΕΒΕ, οι νεολαίοι φοιτητές και μαθητές, οι γυναίκες από κάθε πόλη και συνοικία που διαδήλωσαν το Σάββατο το δίκιο τους στο κέντρο της Αθήνας. Που σήκωσαν το μπόι τους στην πολιτική εκείνων που κλέβουν τον ιδρώτα τους, στους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς τους υπηρέτες. Που έκαναν την οργή τους σύνθημα, σμίγοντας όλοι μαζί κάτω από τα ίδια πανό, γραμμένα με τα αιτήματα των σύγχρονων και πραγματικών αναγκών τους, αναδείχνοντας σαν μοναδική διέξοδο την ένταση των ταξικών αγώνων.

Το Πανελλαδικό Συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ καταγράφηκε στη μνήμη και στη συνείδηση όλων σαν μια κορυφαία λαϊκή κινητοποίηση, από κείνες που είχε χρόνια να ζήσει το εργατικό κίνημα. Και σαν τέτοια αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη στους αγώνες που έρχονται. Για να μεταφερθεί η ορμή και το πάθος της, τα αιτήματα και το περιεχόμενό της, η μαζικότητα και τα συνθήματά της, η μάχη της προετοιμασίας της και οι καρποί της σε κάθε χώρο δουλιάς, σε κάθε χωριό της υπαίθρου, σε κάθε πανεπιστημιακή αίθουσα, σε κάθε χώρο που ζει, εργάζεται, μοχθεί και παλεύει η εργατική τάξη και τα παιδιά της.

Από σήμερα, πιο ώριμοι, με μεγαλύτερη πείρα και ορμή, ΠΑΜΕ ακόμα πιο μπροστά!

Παραδειγματίζει και μιλάει απλά. «Ηρθαμε εδώ γιατί δεν μπορούμε άλλο να μας κάνουν το βίο αβίωτο», μας απάντησε μια εργαζόμενη απ' τη Δυτική Αττική, που όταν τη ρωτήσαμε πού δουλεύει, μας απάντησε: «Δεν έχει σημασία, σημασία έχει πως το παιδί μου χτες με ρώτησε γιατί μετά το σχολείο και το φροντιστήριο πρέπει να μοιράζει έντυπα που διαφημίζουν ψεύτικες εικόνες».

Μιλάει απλά. «Μαγειρεύουμε, σερβίρουμε κι όμως... πεινάμε», έγραφε πανό εργαζομένων απ' τον Πειραιά, ενώ λίγο πιο μπροστά βρίσκονταν οικοδόμοι που είχαν γράψει «Διεκδικούμε τον πλούτο που παράγουμε και μας κλέβουνε».

Τη μεγαλύτερη σημασία έχει το παράδειγμα όλων αυτών των ανθρώπων που δε μένουν στο «να κάθονται να διαμαρτύρονται στην τηλεόραση για την "άδικη κοινωνία"». Ηταν ένα συλλαλητήριο που έδειχνε τον αντίπαλο, αλλά και το δρόμο.

Σ' αυτόν το δρόμο γνωρίζουμε πως «έχουμε να κλάψουμε πολύ ακόμα για να κάνουμε τον κόσμο να γελάει», όπως έγραφε ο Γ. Ρίτσος. Στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ με τόσους πολλούς εργάτες ενωμένους να μη διεκδικούν απλά ένα καρβέλι ψωμί παραπάνω, αλλά μια καλύτερη ζωή, χαμογελάσαμε όλοι...

Η κεφαλή της πορείας φτάνει μπροστά στη Βουλή. Τα επτά «τύμπανα της αποφασιστικότητας» που χτυπούν νεολαίοι δεν έχουν σιγήσει καθόλου. Αυτή την αποφασιστικότητα σηματοδοτούν πάνω από όλα τα συνθήματα. Με μια φωνή, οι εργάτριες φωνάζουν: «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, κι όχι των εργοδοτών το ψέμα κι η απάτη». Μια ηλικιωμένη γυναίκα (συνταξιούχος του κλάδου, από κείνες που δώσανε τη μεγάλη μάχη στο «Αιγαίον» του Καρέλα) τις χαιρετά με βουρκωμένα μάτια, έχει σηκώσει τη γροθιά της ψηλά.

«Ξεκινήσαμε απ' τις 12 χτες το βράδυ» εξηγεί η Μαρία, απ' τα «Κλωστήρια Β΄». «Βεβαίως φέραμε και τις οικογένειές μας, εμένα κι ο γιος μου κι ο άνδρας μου είναι άνεργοι. Θα βάλουμε το μαχαίρι στο κόκαλο...».

Οι εργάτες μαθαίνουν: Η αντεπίθεσή τους «οικοδομείται» βήμα προς βήμα, κάθε αγώνας βοηθά να ωριμάσουν, να 'ναι πιο δυνατοί στην πάλη ενάντια στον ταξικό τους αντίπαλο. «Ο αγώνας της "ΤΡΙΚΟΛΑΝ" άφησε το μήνυμα για συσπείρωση των εργαζομένων, των ανέργων, όλου του λαού, γιατί μόνο έτσι θα καταφέρουμε κάτι», τονίζει στο «Ρ» η Ελένη, μία απ' τις εργάτριες που μέτρησαν μήνες επίμονου αγώνα έξω απ' τις πύλες της «ΤΡΙΚΟΛΑΝ». Μιλά για τον εμπαιγμό των απολυμένων: «Είμαστε 4 μήνες απλήρωτοι στα προγράμματα μερικής απασχόλησης... Κανείς να μην πάει εκεί. Παλεύουμε για σταθερή δουλιά!» λέει και τραβάει μπροστά - αγκαζέ με τις συναδέλφισσές της που ταξίδεψαν από τη Νάουσα για να πάρουν μέρος στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στην Αθήνα.