Το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ ήταν όλο μια εικόνα. Ενα μεγάλο χαμόγελο. Σε μια εικόνα με γυναικείες, αντρικές και παιδικές φωνές. Φωνές που ενώνονται σε μια. Φωνή που καλεί σε αγώνα και παραδειγματίζει.

Παραδειγματίζει και μιλάει απλά. «Ηρθαμε εδώ γιατί δεν μπορούμε άλλο να μας κάνουν το βίο αβίωτο», μας απάντησε μια εργαζόμενη απ' τη Δυτική Αττική, που όταν τη ρωτήσαμε πού δουλεύει, μας απάντησε: «Δεν έχει σημασία, σημασία έχει πως το παιδί μου χτες με ρώτησε γιατί μετά το σχολείο και το φροντιστήριο πρέπει να μοιράζει έντυπα που διαφημίζουν ψεύτικες εικόνες».

Μιλάει απλά. «Μαγειρεύουμε, σερβίρουμε κι όμως... πεινάμε», έγραφε πανό εργαζομένων απ' τον Πειραιά, ενώ λίγο πιο μπροστά βρίσκονταν οικοδόμοι που είχαν γράψει «Διεκδικούμε τον πλούτο που παράγουμε και μας κλέβουνε».

Τη μεγαλύτερη σημασία έχει το παράδειγμα όλων αυτών των ανθρώπων που δε μένουν στο «να κάθονται να διαμαρτύρονται στην τηλεόραση για την "άδικη κοινωνία"». Ηταν ένα συλλαλητήριο που έδειχνε τον αντίπαλο, αλλά και το δρόμο.

Σ' αυτόν το δρόμο γνωρίζουμε πως «έχουμε να κλάψουμε πολύ ακόμα για να κάνουμε τον κόσμο να γελάει», όπως έγραφε ο Γ. Ρίτσος. Στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ με τόσους πολλούς εργάτες ενωμένους να μη διεκδικούν απλά ένα καρβέλι ψωμί παραπάνω, αλλά μια καλύτερη ζωή, χαμογελάσαμε όλοι...