Το τραπεζικό κεφάλαιο, οι διάφοροι μεγαλορεντιέρηδες -δανειστές του ελληνικού κράτους είναι οι μεγάλοι ωφελημένοι από την εφαρμοζόμενη πολιτική των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, από το συγκεκριμένο μοντέλο «ανάπτυξης» που ακολούθησαν, αρχικά στο όραμα της ένταξης στην ΟΝΕ και αργότερα με το πρόσχημα της... περισσότερης σύγκλισης των δημοσιονομικών και άλλων ελλειμμάτων, δηλαδή των αποτελεσμάτων εκείνων που αποδείχτηκαν γέννημα - θρέμμα της πολιτικής του δικομματισμού, της πολιτικής που στηρίζει και με το παραπάνω τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, αφαιρώντας από τα εισοδήματα των λαϊκών στρωμάτων.

Και με το νέο προϋπολογισμό (έτους 2007) η κυβέρνηση της ΝΔ υπόσχεται στους τραπεζίτες - μεγαλοδανειστές του κράτους να συνεχίσει στην ίδια ακριβώς ρότα, στην πεπατημένη και των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Η κυβέρνηση ΝΔ, εκτός των άλλων, υπόσχεται στους δανειστές του κράτους να τηρήσει στο ακέραιο τις «ανειλημμένες υποχρεώσεις» που «κληρονόμησε». Ούτε λίγο ούτε πολύ, οι ανειλημμένες υποχρεώσεις, μόνο για το έτος 2007, και μόνο για την αποπληρωμή του κρατικού χρέους, φτάνουν περίπου στα 34 δισ. ευρώ, και αυτό μέσα σε μια χρονιά που τα συνολικά έξοδα λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού, φορέων και υπηρεσιών, όπως για μισθούς, συντάξεις, εισφορές σε ασφαλιστικά ταμεία και για οτιδήποτε άλλο, διαμορφώνονται σε 43,6 δισ. ευρώ. Με απλά λόγια, σε κάθε 10 ευρώ που δαπανά το κράτος περίπου τα 8 ευρώ (!) πηγαίνουν στους μεγαλοδανειστές - τοκογλύφους, όπως σε ξένες και ντόπιες τράπεζες, «θεσμικούς» κερδοσκόπους, ρεντιέρηδες και σε άλλα κοράκια του χρηματιστηριακού τζόγου.

Σε αυτά τα ποσά, που δαπανά το κράτος, πρέπει κανείς να προσθέσει και το επίσημα χαρακτηρισμένο και ως «κρυφό χρέος» που πηγαίνει στους πολεμικούς εξοπλισμούς της χώρας, πάντα στο όνομα των «διεθνών υποχρεώσεων», για το ΝΑΤΟ και λοιπούς «εταίρους». Το πώς, το κατά πόσο και και για το εάν καν εμφανίζεται το πολεμικό χρέος στα επίσημα κιτάπια των προϋπολογισμών, είναι το καλά κρατημένο μυστικό της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που κατά τα λοιπά δε χάνουν ευκαιρία για μια ακόμη καλή κοκορομαχία. Στον κωδικό «υποχρεώσεις από προγράμματα εξοπλισμού Ενόπλων Δυνάμεων» του νέου προϋπολογισμού (έτους 2007) η κυβέρνηση της ΝΔ απλώς δε γράφει ούτε δεκάρα τσακιστή, μας πληροφορεί όμως πως στο 12μηνο του 2005 πληρώθηκαν 1,4 δισ. ευρώ και στο 9μηνο Γενάρη - Σεπτέμβρη του 2006 το ποσό του 1,3 δισ. ευρώ. Είναι φανερό πως κανείς από αυτούς δε μένει παραπονεμένος: Οι τραπεζίτες δίνουν δανεικά στο κράτος ξεζουμίζοντας ασύλληπτα ποσά τόκων, το κράτος αγοράζει στη συνέχεια από τις πολεμικές βιομηχανίες των ΗΠΑ της ΕΕ και όπου αλλού, που επίσης θησαυρίζουν, χώρια βέβαια οι φοροελαφρύνσεις και οι άλλου τύπου διευκολύνσεις στην οικονομική ολιγαρχία. Και μετά από αυτά, έχουν το θράσος να μιλάνε για τα «ελλείμματα» τα οποία τάχα «δεν επιτρέπουν» την ικανοποίηση των δίκαιων και χρόνιων λαϊκών αιτημάτων. Τα τέτοια «ελλείμματα» συνεπάγονται την προσφυγή και πάλι στους τραπεζίτες για νέο δανεισμό, που έτσι ολοένα και φουσκώνει. Η μάζα του κρατικού χρέους (γενική κυβέρνηση) στο τέλος του 2007, σύμφωνα με την κυβέρνηση, θα φτάσει αισίως 234,4 δισ. ευρώ (από 226,1 δισ. ευρώ το 2006), με άλλα λόγια, θα διογκωθεί κατά 8,3 δισ. ευρώ.

Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την αρνητική εξέλιξη - που η εφαρμοζόμενη πολιτική αξιοποιεί στο έπακρο σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων και αναγκών - είχαν και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης από 114,5 δισ. ευρώ που ήταν στο τέλος του 1997, στο τέλος του 2004 είχε εκτοξευτεί σε 201,2 δισ. ευρώ. Ετσι στην 7ετία 1997-2004 καταγράφεται αύξηση κατά 86,7 δισ. ευρώ ή σε ποσοστό 75%. Τη σκυτάλη παραλαμβάνει επάξια η κυβέρνηση της ΝΔ: Τα έργα και οι μέρες τους καταμαρτυρούνται και από τα επίσημα στοιχεία του κρατικού χρέους, το οποίο μέσα σε μια 10ετία (1997-2007) έφτασε να υπερδιπλασιαστεί: από 114,5 δισ. ευρώ σε 234,4 δισ. ευρώ (αύξηση 104,7%)!

Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - Σημίτη πρώτα και η κυβέρνηση της ΝΔ σήμερα ισχυρίζονται ότι τα ποσά από τις τεράστιες αποκρατικοποιήσεις - μετοχοποιήσεις της περιόδου «πήγαν» τάχα για τη μείωση του κρατικού χρέους. Τα γεγονότα για μια ακόμη φορά αποδείχνονται «ξεροκέφαλα πράγματα». Η εκρηκτική διόγκωση του χρέους συμβαδίζει απόλυτα με τα προγράμματα αναδιαρθρώσεων στην οικονομία, με τις μετοχοποιήσεις με τη συνεχή και αδιάλειπτη εκχώρηση ζωτικού χώρου σε όφελος του μεγάλου κεφαλαίου. Πυλώνας αυτής της πολιτικής ήταν και η «εργολαβική» ανάθεση του κρατικού δανεισμού στην αποκλειστική αρμοδιότητα των τραπεζών. Είναι αυτές οι ίδιες τράπεζες που αναλαμβάνουν και το ρόλο του συμβουλάτορα των κυβερνήσεων σε όλες τις ιδιωτικοποιήσεις και σε άλλες δουλιές που τους αναθέτει (πάντα με το... αζημίωτο) η εκάστοτε κυβέρνηση.

Δηλωτικά της κατάστασης είναι τα επίσημα προϋπολογιστικά και απολογιστικά στοιχεία της εφαρμοζόμενης πολιτικής: Στη 10ετία 1997-2006 για την αποπληρωμή του κρατικού χρέους (τοκοχρεολυτικές δόσεις) δαπανήθηκε το ιλιγγιώδες ποσό των 243,2 δισ. ευρώ, χωρίς σε αυτό να συμπεριλαμβάνεται το κομμάτι με τους βραχυπρόθεσμους τίτλους (μέχρι 1 χρόνο). Σε σημερινούς όρους οι μεγαλορεντιέρηδες και φίλοι των κυβερνήσεων ΝΔ -ΠΑΣΟΚ, μέσα στην τελευταία 10ετία, ξεκοκάλισαν τις τακτικές δαπάνες των προϋπολογισμών μιας οκταετίας! Με άλλα λόγια, έβαλαν ήδη στα θησαυροφυλάκιά τους ποσά πολύ μεγαλύτερα από το ΑΕΠ, που θα παραχτεί μέσα στο επόμενο έτος 2007, και το οποίο διαμορφώνεται σε 208,7 δισ. ευρώ.

Στο ίδιο διάστημα (1997 - 2006) τα ποσά που δαπανήθηκαν σε τόκους - και μόνο - (χωρίς τα χρεολύσια) ξεπέρασαν τα 85 δισ. ευρώ, ποσό που βρίσκεται 9 φορές πάνω από τις δαπάνες ασφάλισης και περίθαλψης (όπως για επιχορηγήσεις ασφαλιστικών ταμείων, επιδόματα κ.ά.) που θα δοθούν μέσα στο 2007. Μόνο οι ετήσιοι τόκοι (χωρίς τα χρεολύσια) που λυμαίνονται οι τραπεζίτες και άλλα αρπακτικά, ξεπερνούν τα ποσά που καταβάλλει κάθε χρόνο το κράτος για ασφάλεια - περίθαλψη - κοινωνική μέριμνα κλπ. Φέτος (έτος 2006) για τόκους ξοδεύτηκαν 9,6 δισ. ευρώ έναντι μόλις 8,5 δισ. που δόθηκαν για ασφάλιση - περίθαλψη. Η εν λόγω δράκα κεφαλαιοκρατών απέσπασε από το κράτος ποσά τόκων μεγαλύτερα από τις δαπάνες ασφάλισης και περίθαλψης που μοιράστηκαν στα εκατομμύρια των εργαζόμενων, των συνταξιούχων και των λαϊκών νοικοκυριών της χώρας. Και ακόμη: ολόκληρος ο φόρος εισοδήματος που θα εισπράξει το κράτος μέσα στο 2007 από τα 5,5 εκατ. μισθωτούς, μεροκαματιάρηδες, συνταξιούχους, αγρότες, ΕΒΕ, από τα λαϊκά στρώματα θα δοθεί με τη μορφή τόκων στους τραπεζίτες: Το συγκεκριμένο κομμάτι των φορολογικών εσόδων φτάνει σε 9,72 δισ. ευρώ. Οι τόκοι (χώρια τα χρεολύσια) που θα δοθούν στους τραπεζίτες είναι 300 εκατ. ευρώ παραπάνω αφού θα φτάσουν σε 9,75 δισ. ευρώ...

Πλησιάζοντας το 2010, τη χρονιά την οποία έχει ορίσει η Λισαβόνα ως όριο για την υλοποίηση των αναδιαρθρώσεων στην Παιδεία, ώστε αυτή να παράγει εργατική δύναμη που θα αυξάνει την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου, ο προϋπολογισμός του 2007 για την Παιδεία είναι υποταγμένος σε αυτό το στόχο.

Η κυβέρνηση, όπως φάνηκε και κατά τις κινητοποιήσεις για την Παιδεία που ανέδειξαν τα τεράστια προβλήματά της και τον προσανατολισμό της, ο οποίος βρίσκεται σε βάρος των πραγματικών αναγκών του λαού, εμμένει στην εφαρμογή της πολιτικής αυτής σε βάρος του μορφωτικού δικαιώματος, της δωρεάν Παιδείας για όλους, της εκπαίδευσης με περιεχόμενο που θα μορφώνει και θα συμβάλλει στη συγκρότηση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων.

Το ποσοστό του 3,31% του ΑΕΠ που θα διατεθεί τον επόμενο χρόνο για την Παιδεία σηματοδοτεί τη συνέχιση της υποχρηματοδότησης, καθώς ούτε την επίλυση των χρόνιων λειτουργικών προβλημάτων υποδομής, ούτε την αναγκαία αναβάθμιση εξασφαλίζει, ενώ οι εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να πληρώνουν άλλον έναν προϋπολογισμό από το πενιχρό τους εισόδημα.

Οι δαπάνες που προβλέπονται στον κρατικό προϋπολογισμό του 2007 για το υπουργείο Παιδείας, είναι της τάξης των 6.353 εκατ. ευρώ από τον τακτικό προϋπολογισμό και 805 εκατ. ευρώ από τον προϋπολογισμό δημοσίων επενδύσεων. Αυτό το συνολικό ποσό βέβαια, μπορεί να αφορά δαπάνες του υπουργείου, ωστόσο δεν αποτελεί κονδύλια που χρηματοδοτούν αμιγώς την Παιδεία, αφού συμπεριλαμβάνονται κονδύλια για τη Γενική Γραμματεία Θρησκευμάτων, για βιβλιοθήκες, για την Ακαδημία Αθηνών. Αν αφαιρεθούν τα ποσά αυτά, τα κονδύλια για την Παιδεία είναι της τάξης των 6.904,27 εκατομμυρίων ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί στο 7,84% των συνολικών δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού. Το ποσοστό αυτών των κονδυλίων είναι το 3,31% του ΑΕΠ, ποσοστό μειωμένο σε σχέση με φέτος και -το κυριότερο- πολύ μακριά από τις πραγματικές ανάγκες.

Αυτό μεταφράζεται σε συνέχιση της πολιτικής της μιζέριας και της ιδιωτικοποίησης στην Παιδεία με συνέχιση της επιβάρυνσης των εργαζομένων παρά τις διακηρύξεις που αποτυπώνονται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού. «Εντονο είναι το ενδιαφέρον της πολιτείας για τη βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος και την αξιολόγησή του, για την αναβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες του», αναφέρεται, δίνοντας το στίγμα της πολιτικής της κυβέρνησης που αντιμετωπίζει την εκπαίδευση ως παρεχόμενη υπηρεσία και όχι σαν δικαίωμα όλων στη μόρφωση, επιμένοντας στην αξιολόγηση, τον έλεγχο δηλαδή για την εφαρμογή των αντιδραστικών πολιτικών που υποτάσσουν την εκπαίδευση στις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου.