Ποιο όμως το περιεχόμενό του και ποιους θα ωφελήσει η ύπαρξή του, το καταλαβαίνει ο κάθε καλοπροαίρετος αν το διαβάσει, χωρίς να είναι απαραίτητες οι νομικές γνώσεις, και θα ανατριχιάσει. Γιατί εύκολα φαίνεται από τα άρθρα του ότι το Ευρωσύνταγμα είναι μία επιπλέον, πιο ισχυρή θεσμική αλλαγή με νομική χροιά, για τη στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης, με φόβητρο(άλλοθι) την τρομοκρατία. Ταυτόχρονα εμβαθύνει παραπέρα την ανισομετρία και ανισότητα, ενισχύοντας τις πιο ισχυρές χώρες.

Το Ευρωσύνταγμα μέσα από τα άρθρα του ενοποιεί τις αντιλαϊκές, αντιδραστικές, κατασταλτικές συνθήκες που υπήρξαν μέχρι τώρα (Μάαστριχτ, Αμστερνταμ, Νίκαια κλπ.) σε ένα ενιαίο νομικό κείμενο, ενισχύοντας την καπιταλιστική βαρβαρότητα, για την υπεράσπιση της εξουσίας και των κερδών των ευρωπαϊκών μονοπωλίων.

Δηλαδή, από την αρχή κατοχυρώνεται νομικά στο Ευρωσύνταγμα η εξασφάλιση κίνησης του κεφαλαίου μέσω των 4 ελευθεριών, αναγκαίων για να μετακινείται εύκολα και γρήγορα, χωρίς φραγμούς και εμπόδια για την εξασφάλιση κερδών και για το ξεζούμισμα της εργατικής δύναμης.

Στο άρθρο 7 για τα θεμελιώδη δικαιώματα ενσωματώνεται η χάρτα θεμελιωδών δικαιωμάτων, η οποία περιλαμβάνει λιγότερα δικαιώματα από αυτά που ισχύουν σήμερα στο Σύνταγμα της κάθε χώρας, λιγότερα ακόμα και από αυτά που περιλαμβάνονται στη διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του OHE του 1948. Ωστόσο, αναγνωρίζεται η επιχειρηματική ελευθερία.

Για όσους έχουν ερωτήματα αν υπερισχύει το Ευρωσύνταγμα από το Σύνταγμα της κάθε χώρας, το άρθρο 10 διευκρινίζει: «Το σύνταγμα και οι κανόνες δικαίου της ένωσης, στο πλαίσιο άσκησης των αρμοδιοτήτων που της απονέμονται υπερέχουν έναντι του δικαίου των κρατών - μελών».

Στις αρμοδιότητές του είναι ό,τι ισχύει σήμερα στις συνθήκες που τις ενοποιεί (νομισματική πολιτική, τελωνειακή ένωση, εμπορική πολιτική, ΚΑΠ, εσωτερική αγορά, ενέργεια, συντονισμός οικονομικών πολιτικών και πολιτικών απασχόλησης κλπ.) συν τα καινούρια που είναι η στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης. Στο άρθρο 42, με τίτλο «Ρήτρα αλληλεγγύης», περιγράφει ότι τα κράτη - μέλη ενεργούν από κοινού, κινητοποιώντας όλα τα μέσα, συμπεριλαμβανομένων και των στρατιωτικών μέσων, για την πρόληψη μιας τρομοκρατικής απειλής στο έδαφος των κρατών -μελών, αλλά και για ενδεχόμενη τρομοκρατική επίθεση. Δηλαδή, και με υποψία ακόμη, ενεργοποιούν τις κατασταλτικές δυνάμεις. Για τον ορισμό της τρομοκρατίας, είναι γνωστό ότι περιλαμβάνει ακόμη και αυτούς που καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια ή δρόμους, δηλαδή απεργούς και διαμαρτυρόμενους της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Είναι φανερό ότι παίρνουν μέτρα ενάντια στο ανερχόμενο μαζικό λαϊκό κίνημα.

Οι πολιτικές τους ξέρουν καλά ότι θα δημιουργήσουν ακόμη μεγαλύτερη ανεργία, φτώχεια, ανασφάλεια, αβεβαιότητα, θα ριζοσπαστικοποιήσουν περισσότερες λαϊκές μάζες, που θα ενισχύσουν και θα δυναμώσουν το λαϊκό κίνημα. Ακριβώς την ανερχόμενη αυτή δύναμη, που μπορεί, κάτω από ορισμένες συνθήκες προσανατολισμού, να αποτελέσει το αντίπαλο δέος, φοβούνται και προσπαθούν να πάρουν από τώρα μέτρα. Ομως όταν το ποτάμι της οργής γίνει ορμητικό, κανένα μέτρο και φραγμός δε θα μπορεί να σταθεί στο διάβα του, θα το παρασύρει, θα το ισοπεδώσει.

Είναι γεγονός ότι και με την εξάμηνη εναλλαγή της προεδρίας δε γίνονται μεταβολές σε ό,τι προγραμματίζει το ιμπεριαλιστικό κέντρο της ΕΕ. Απλά ο κάθε προεδρεύων υλοποιεί αυτά που αποφασίζονται και προσπαθεί κάτι να επωφεληθεί, όπως π.χ. ο κ. Σημίτης. Θα αξιοποιήσει την Ελληνική Προεδρία, ότι διαχειρίστηκε αποτελεσματικά σημαντικά ζητήματα για προεκλογικά οφέλη, αν και ήταν από τις χειρότερες προεδρίες. Αφού προώθησε ό,τι το πιο αντιλαϊκό (εργασιακές σχέσεις, νέο ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις στην ενέργεια, μεταφορές, ενδιάμεση αναθεώρηση ΚΑΠ κ.ά.) και ό,τι φιλοπολεμικό (διευκολύνσεις στον πόλεμο του Ιράκ, νομιμοποίηση της εισβολής, ευρωστρατό στα Σκόπια και Κονγκό κλπ.).

Θέλουν όμως μια πιο στιβαρή προεδρία, με πρόεδρο αποκλειστικό, που δε θα έχει άλλες εθνικές ευθύνες, για να προχωρήσουν πιο γρήγορα στο αντιδραστικό οικοδόμημά τους. Ο τρόπος ψηφοφορίας στο ευρωπαϊκό συμβούλιο και το συμβούλιο υπουργών θα είναι η ειδική πλειοψηφία (άρθρο 24), που ορίζεται ως η πλειοψηφία των κρατών - μελών που αντιπροσωπεύουν τουλάχιστον τα 3/5 του πληθυσμού της Ενωσης. Αυτό ενισχύει τις ισχυρές πληθυσμιακά χώρες (Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία, Ισπανία) που διαμορφώνουν πλειοψηφίες και επιβάλλουν αποφάσεις στις υπόλοιπες.

Επίσης αντιρρήσεις υπάρχουν στον αριθμό των επιτρόπων. Μέχρι σήμερα υπήρχε εκπροσώπηση από όλες τις χώρες. Με τον προτεινόμενο αριθμό των 15 επιτρόπων δεν εκπροσωπούνται και οι 25 χώρες. Αυτές είναι αντιθέσεις που δεν αλλάζουν την ουσία της πολιτικής τους. Είναι δυνατόν να αλλάξει, μόνο όσο δυναμώνει το αντιιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικό κίνημα, τόσο θα πολλαπλασιάζονται οι δυνατότητες για αλλαγές στο επίπεδο εξουσίας, τόσο η ΕΕ θα αποδυναμώνεται.

Αντιθέσεις επίσης υπάρχουν για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική Πολιτική Αμυνας Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑΑ). Αντιρρήσεις υπάρχουν κύρια από τη Βρετανία, αφού στα θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας τα συμφέροντά της είναι πιο κοντά σε αυτά των ΗΠΑ και όχι της ΕΕ.