Πριν από κάθε Συνέδριο του ΚΚΕ, μονότονα αλλά μεθοδικά, γνωστοί κύκλοι συμφερόντων επιτίθενται στο Κόμμα. Πρωταρχικά, επιτίθενται στη γραμμή του. Ολοι αυτοί εμφανίζονται, «για το καλό του Κόμματος», να κάνουν υποδείξεις, κριτικές, στην πραγματικότητα συκοφαντίες. Παρά τις δυσκολίες που γεννούν αυτές οι επιθέσεις, το ΚΚΕ επιμένει, επιδιώκει, αποζητά, χρειάζεται τις αυθεντικές κριτικές, τις αυστηρές παρατηρήσεις, τις τολμηρές προτάσεις των ανθρώπων της δουλιάς που, ανεξάρτητα του τι θεό πιστεύουν, έχουν από την πείρα τους καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το ΚΚΕ χρειάζεται για την εργατική τάξη. Χρειάζεται δυνατό. Ολους αυτούς, λοιπόν, τους ανήσυχους και καλοπροαίρετους ανθρώπους που δικαιολογημένα αγωνιούν για την κατάσταση στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, θέλουμε να τους προσκαλέσουμε, να βαθύνουμε από κοινού την κριτική μας και τη σκέψη μας, έτσι που, ανοιχτά, πλατιά, συλλογικά και ενιαία να πάρουμε αποτελεσματικές πρωτοβουλίες, για να ταράξουμε τα λιμνασμένα, εδώ και χρόνια, νερά στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Η κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα τα τελευταία χρόνια είναι εντελώς καινούρια και όσοι προσπαθούν με παλιές συνταγές να την προσεγγίσουν, περιορίζονται, αντικειμενικά, σε ρηχά και προσωρινά συμπεράσματα. Καλλιεργούν την αυταπάτη στους εργαζόμενους ότι η επίθεση του κεφαλαίου είναι προσωρινή, ότι μπορεί να περιοριστούν οι αρνητικότατες συνέπειες μέσω του διαλόγου αν το σ.κ. κάνει εποικοδομητικές προτάσεις. Κινδυνολογούν υποκριτικά για την ενότητα του σ.κ., ενώ κρύβουν συστηματικά ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι ο προσανατολισμός του.

Τα πράγματα, δυστυχώς για εμάς, είναι πολύ πιο σύνθετα, πιο πολιτικά και ιδεολογικά, πιο περίπλοκα. Τη νέα αυτή κατάσταση, στοιχειοθετεί πρωταρχικά, ο χαρακτήρας της επίθεσης του κεφαλαίου και η οξύτητα αυτής της επίθεσης. Μια επίθεση που η ένταση και το βάθος της έρχονται να υπογραμμίσουν, από τη μια πλευρά, ότι δεν αρκεί σήμερα ο αγώνας για τα «επιμέρους προβλήματα» κι από την άλλη, ότι ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός βρίσκεται σε πορεία έντασης των αντιθέσεών του.

Και στο σημείο αυτό, γεννιέται το ερώτημα: είναι σήμερα σε φάση τέτοια τα συνδικάτα της εργατικής τάξης για να περιορίσουν, να ανατρέψουν αυτή την επίθεση και παράλληλα να δημιουργούν προϋποθέσεις για πιο ριζικές, πιο καινοτόμες και μακρόπνοες αλλαγές σε βάρος του κεφαλαίου και υπέρ των λαϊκών στρωμάτων;

Η επίσημη συνδικαλιστική ηγεσία, στις κορυφές των τριτοβάθμιων και πολλών δευτεροβάθμιων οργανώσεων, έχει ταυτιστεί απόλυτα με την πολιτική της ΟΝΕ κι έχει μετατρέψει τις οργανώσεις αυτές σε Δούρειο Ιππο της ιδεολογίας και της πολιτικής του κεφαλαίου. Οι πλειοψηφίες αυτές, σήμερα, δε συνθέτουν ένα κίνημα ρεφορμιστικό είτε συντεχνιακό όπως αυτό που γνωρίσαμε σε προηγούμενες περιόδους. Εχουν προχωρήσει πολύ πιο πίσω και είναι στρατευμένες συνειδητά και στη στρατηγική και στην τακτική της άρχουσας τάξης. Η κατάσταση αυτή, πέρα από τη βοήθεια που δίνει στην υλοποίηση αντεργατικών πολιτικών και την ιδεολογική σύγχυση που καλλιεργεί στη συνείδηση εργατοϋπαλλήλων, απογοητεύει τους μισθωτούς, τους αποστρατεύει και τους σπρώχνει στον καναπέ και στην κριτική της παντόφλας.

Η τακτική αυτή της επίσημης συνδικαλιστικής ηγεσίας έρχεται και ταυτίζεται με την τακτική της σοσιαλδημοκρατίας, με στόχο τη χειραγώγηση των εργατικών συνειδήσεων, την άμβλυνση και την κάμψη των αριστερών συνειδήσεων, με τελικό προορισμό το συμβιβασμό και την αποδοχή της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Εξαιτίας, λοιπόν, της παρατεταμένης επίθεσης του κεφαλαίου σε βάρος της εργατικής τάξης, σε συνδυασμό με την αρνητική κατάσταση στις μαζικές οργανώσεις της, στα συνδικάτα, οι κομμουνιστές και άλλοι προοδευτικοί και ανένταχτοι συνδικαλιστές, πήραμε την πρωτοβουλία συγκρότησης του ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ (ΠΑΜΕ) ως συσπείρωση συνδικάτων και συνδικαλιστών για την ενίσχυση του ταξικού προσανατολισμού του σ.κ. και την οργάνωση της πάλης των εργαζομένων.

Οι πολέμιοι του ΠΑΜΕ προσπάθησαν, χωρίς επιτυχία, να το εμφανίσουν σαν κάποιας μορφής μετάλλαξη του ΚΚΕ. Αποκρύβουν ότι στη συγκρότησή του εξ αρχής συμπορευτήκαμε κομμουνιστές και άλλοι μη κομμουνιστές. Αυτό το κάνουν για να περιορίζουν την εμβέλεια και τη συσπειρωτική διείσδυση του ΠΑΜΕ, ακόμα, για να δυσκολέψουν την αποδοχή των θέσεών του από πλατύτερα στρώματα εργατοϋπαλλήλων και ταυτόχρονα, να σπέρνουν σ' όλους τους συναγωνιστές και φίλους τις θεωρίες του παρελθόντος περί καπελωμάτων και των σχετικών. Αντικειμενικά, αυτές οι ψευτοθεωρίες ενισχύουν τις κυβερνητικές και εργοδοτικές πλειοψηφίες στα συνδικάτα της εργατικής τάξης.

Το ΠΑΜΕ, από την πρώτη ημέρα της ίδρυσής του, στις 3 Απρίλη 1999, συγκέντρωσε και συγκεντρώνει τα πυρά και την πολεμική του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Η εύκολη κατηγορία που έγινε καραμέλα στο στόμα πολλών ήταν οι θεωρίες περί... διάσπασης. Ολοι αυτοί αντιλαμβάνονται την ενότητα σα μία άχρωμη και άοσμη υπόθεση. Σα μία επίπλαστη οργανωτίστικη και παραγοντίστικη διαδικασία. Σα μια νερόβραστη συμπόρευση στα πλαίσια των κοινωνικών διαλόγων και των μίνιμουμ προγραμμάτων με παραταξιακές αφαιρέσεις και αθροίσεις.

Το ΠΑΜΕ, με τη συνολικότερη δράση του, ήρθε να χτυπήσει αυτές τις αντιλήψεις, που στέκονται στον αφρό και στην επιδερμίδα του ζητήματος και να υπογραμμίσει ότι πρωτεύον για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι να οργανωθεί ο αγώνας κατά των βασικών επιλογών των μονοπωλίων, να αναπτυχθεί μέτωπο με ταξικό προσανατολισμό και προοπτική. Σ' αυτή τη βάση αναδείχνεται το περιεχόμενο της ενότητας. Και παλεύουμε να αναδείξουμε την αναγκαιότητα της ταξικής ενότητας σε αντιπαράθεση με την ψευτοενότητα των αντιπάλων μας. Μόνο με ενισχυόμενο το στοιχείο της Ταξικής Ενότητας, θα μπορέσουμε να κερδίσουμε έμπρακτα μεγάλα τμήματα των εργατοϋπαλλήλων, να τα πείσουμε ότι είμαστε διατεθειμένοι να αγωνιστούμε ανυποχώρητα και αποτελεσματικά.

Ετσι, πιστεύουμε θα ξαναγυρίσει ο κόσμος στα σωματεία και θα τα κάνει μεγάλα, μαζικά και μαχητικά εργαλεία στον αγώνα της μιας τάξης απέναντι σε μια άλλη τάξη. Μόνο τότε η εργατική τάξη θα έχει τη δυνατότητα να προωθεί ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες μαζί με τη φτωχή αγροτιά και τα μικρομεσαία τμήματα των πόλεων που και αυτά πλήττονται από την επίθεση του κεφαλαίου.

Ορισμένα πρώην μέλη και στελέχη του Κόμματός μας, ασκούν κριτική στο ΠΑΜΕ, προσθέτοντας ότι δε στέκεται στα επιμέρους προβλήματα.

Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Το ΠΑΜΕ, και στα επιμέρους προβλήματα δίνει ιδιαίτερο βάρος (σεισμοί, πυρκαγιές, μονιμοποιήσεις ΟΤΑ, «Σαμίνα», Σόφτεξ, Λάρκο κλπ..) και, ταυτόχρονα, έχει καταθέσει πολλές προτάσεις για δράση σε συνδικαλιστικές οργανώσεις που ακολουθούν διαφορετική γραμμή πλεύσης. Αρα, η ουσία αυτών των κριτικών, μάλλον, πρέπει να βρίσκεται στη σύγχυση που συνειδητά ή ασυνείδητα, γίνεται ανάμεσα στην πολιτική συμμαχιών, που είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα, και στη γραμμή της συσπείρωσης πάνω στα προβλήματα.

Αν λαθεμένα επιμέναμε και εξαντλούσαμε τη γενικότερη παρουσία και τη δράση μας «στο πρόβλημα» αντικειμενικά θέλοντας και μη, θα μετατρεπόμαστε σε εξωραϊστές και συνδιαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος. Στην περίπτωση αυτή θα επαναλαμβάνονταν και στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα της πατρίδας μας το σκηνικό που, εδώ και μια εικοσαετία περίπου, εξελίχθηκε στη Γαλλία με τη σταδιακή διολίσθηση στην αρχή και τη μετέπειτα συνειδητή συμπόρευση της CGT στους στόχους και τη στρατηγική της σοσιαλδημοκρατίας. Η αντίληψη αυτή είναι βαθιά λαθεμένη, αφού κρύβει την ανάγκη συνολικής και μετωπικής αντιπαράθεσης με τον καπιταλισμό και τις αναδιαρθρώσεις του, δεν παίρνει υπόψη τις βαθιές αλλαγές που κυοφορούνται στην Ευρώπη και στον κόσμο, όπως φάνηκε έστω περιορισμένα στο Σιάτλ, στην Πράγα κι αλλού, αδυνατεί να συλλάβει ότι το στένεμα των αγώνων της εργατικής τάξης στο «πρόβλημα» εμποδίζει την εναρμόνιση της τακτικής με τη στρατηγική του κινήματος. Τελικά, η εξάντληση του κινήματος σε τέτοιους τακτικισμούς, ουσιαστικά θα το απέκλειε από τις κινητήριες δυνάμεις για ριζικές, ανατρεπτικές αλλαγές και στο κοινωνικό και στο πολιτικό επίπεδο, αφού η πολιτική δουλιά στην εργατική τάξη θα είχε αφεθεί στα ΜΜΕ και στους μηχανισμούς του κεφαλαίου.

Ορισμένοι φίλοι του Κόμματος, έχοντας κατά νου παλιότερες επιμέρους συσπειρώσεις (ΣΕΑ, ΣΑΔΕΟ), που σωστά είχαμε κάνει, για κάποια επίκαιρα προβλήματα, όπως για τον εκδημοκρατισμό, τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, είτε ταυτίζουν είτε εξαντλούν το ρόλο του ΠΑΜΕ σήμερα με εκείνες τις πρωτοβουλίες. Αυτό είναι λάθος. Εκείνες ήταν πρόσκαιρες, προσωρινές ενέργειες που στόχο κύριο είχαν να ασκήσουν πίεση π.χ. στη ΓΣΕΕ του Καρακίτσου ή του Ραφτόπουλου. Σήμερα, οι φιλοδοξίες και οι ευθύνες του ΠΑΜΕ, πρέπει να είναι και στο περιεχόμενο και στις μορφές πολύ πιο ουσιαστικές, με ορίζοντα και μέλλον. Εξ ου και η αναγκαιότητα να έχει κινηματικό χαρακτήρα, που να βρίσκεται σε αντιστοιχία με το χαρακτήρα της πάλης στις μέρες μας.

Σήμερα, γίνεται όλο και πιο φανερό ότι βαθαίνει η αντίθεση ανάμεσα στα μονοπώλια και το λαό. Αρα, αφού το ΠΑΜΕ είναι τοποθετημένο με την πλευρά των λαϊκών συμφερόντων, οφείλει να ενισχύει και να δυναμώνει τα Αντιμονοπωλιακά στοιχεία της πάλης του και στο περιεχόμενο και στις μορφές αγώνα. Οφείλει, επίσης, συνδέοντας το σήμερα με το αύριο και το επιμέρους με το γενικό, να πρωτοστατεί σε κοινωνικό επίπεδο για τη διαμόρφωση κοινωνικού μετώπου μαζί με την Αγροτιά και τους ΕΒΕ και να νοιάζεται για τη συγκρότηση του φορέα που θα αμφισβητήσει έμπρακτα την εξουσία των μονοπωλίων και των πολυεθνικών.

Να γιατί η δράση του ΠΑΜΕ για τους σεισμούς, για τις πλημμύρες και τις πυρκαγιές, την Παιδεία και την Υγεία, για τα καύσιμα και τον πόλεμο, δένονται με την πάλη για τις Εργασιακές Σχέσεις και το Ασφαλιστικό. Για τον ίδιο λόγο, έχει τη δική της αξία η παρουσία του ΠΑΜΕ σε πανευρωπαϊκές πρωτοβουλίες, που στόχο έχουν να κάνουν διακριτή, αρχικά και ενεργητική στη συνέχεια, τη συντονισμένη δράση των ταξικών δυνάμεων σε διεθνές επίπεδο.

Κι αυτό επειδή, χωρίς να αγνοούμε είτε να υποτιμούμε τις δυσκολίες, αντιλαμβανόμαστε ότι στις μέρες μας ο διεθνής και περιφερειακός συντονισμός του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, η κοινή δράση και η συνεργασία θα ενισχύουν την ωρίμανση των προϋποθέσεων για γενίκευση της γενικής αντεπίθεσης με αντικαπιταλιστικούς στόχους.

Με όσες σκέψεις εκθέτουμε εδώ, θέλουμε να καταδείξουμε γιατί το ΠΑΜΕ δεν μπορεί να περιορίζεται στο ρόλο της απλής συνδικαλιστικής αντιπολίτευσης της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ κι ούτε έχει το περιθώριο να συνδιαμορφώνει με αυτές τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, σήμερα, τα αιτήματα της εργατικής τάξης, αφού αυτές, στα πλαίσια της γενικότερης στρατηγικής τους, επικεντρώνουν την πάλη τους σε μερεμέτια και φτιασιδώματα.

Πάντως, έτσι κι αλλιώς, το ΠΑΜΕ έχει διανύσει περίπου είκοσι μήνες ζωής και δράσης. Και οι πιο αυστηροί κριτές συμφωνούν ότι ίσως άργησε να εμφανιστεί αλλά έφερε μια ζωντάνια και μια φρεσκάδα στις μορφές πάλης του λαϊκού κινήματος. Οχι πως έκανε καμιά εφεύρεση είτε καινούρια ανακάλυψη, όμως αξιοποιώντας τη συσσωρευμένη εμπειρία των λαϊκών αγώνων, συνδέοντας το παρελθόν με το παρόν και την προοπτική, κάνοντας προσπάθεια να αξιοποιεί τις αρχές, τις αξίες και την αγωνιστική κουλτούρα του λαού μας, δείχνει να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των καιρών από τη νηπιακή του ακόμα περίοδο. Πολλοί υποστηρίζουν ότι αναγεννά και αναζωπυρώνει την ελπίδα, ότι ταρακουνά τα λιμνασμένα νερά στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και πως συσπειρώνει ό,τι πιο τίμιο στοιχείο υπάρχει σήμερα στη δράση.

Στο διάστημα αυτό των είκοσι μηνών, παρουσιάζονται σημάδια ανάκαμψης του κινήματος, γίνονται ορατές διστακτικές διεργασίες. Η κατάσταση αυτή σχετίζεται στενά με την όξυνση της ταξικής πάλης και την ανάπτυξη σημαντικών αγώνων που η απήχησή τους έφτασε όχι μονάχα στην Ευρώπη αλλά και σ' ολόκληρο τον κόσμο.

Το νέο στοιχείο αυτό των αγώνων είναι ότι φανερώνουν πως η αντίθεση πλατιών λαϊκών στρωμάτων με τις κυρίαρχες πολιτικές δεν είναι ρηχή αλλά βαθαίνει, ακουμπά τις αιτίες που γεννούν και αναπαράγουν τα μεγάλα προβλήματα. Στους αγώνες αυτούς, τα αιτήματα και το περιεχόμενο που προβάλλονται, συνδέονται όλο και περισσότερο με τις ανάγκες της εργατικής τάξης και τις σύγχρονες απαιτήσεις της κάθε εργατικής οικογένειας.

Παράλληλα, όλη αυτή η κινητικότητα έρχεται από την πλευρά της να σημειώσει ότι θεωρίες του στιλ «ο κόσμος δεν κουνιέται», «κυριαρχεί ο ατομισμός» κλπ.., δέχονται πλήγματα και δεν είναι έξω από τις δυνατότητες του κινήματος να τις αναστρέψει. Στο «νέο τύπο» εργαζόμενου που θα... υποτάσσεται... θα φοβάται... θα τρομοκρατείται... θα ζει στην ανασφάλεια και τον μικρόκοσμό του, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα επιβάλλεται να διαμορφώνει, μέσα από τους αγώνες και τις συγκρούσεις, προσωπικότητες με αξιοπρέπεια και αντοχή, με πείσμα και πίστη, με αποδοχή της ανάγκης για συλλογική διεκδίκηση και συλλογική ενιαία πάλη.

Μ' αυτές τις σταθερές, κινήθηκε το ΠΑΜΕ και μαζί με τους συμμάχους μας, όλοι εμείς οι φίλοι, τα μέλη και τα στελέχη του Κόμματος, έχουμε την υποχρέωση και την ευθύνη να επιταχύνουμε το βηματισμό, να ανεβάσουμε τον πήχυ, ώστε να ανταποκριθεί το ΠΑΜΕ στις απαιτήσεις των καιρών.