Η εκατοντάχρονη πορεία του Εργατικού Κέντρου Λάρισας αναδεικνύει τη θέληση και την προσπάθεια της εργατικής Τάξης να οργανωθεί, για να προστατέψει τα συμφέροντά της και να διεκδικήσει το δίκιο της και, ταυτόχρονα, την αδιάκοπη και σκληρή διαπάλη που γίνεται μέσα στο εργατικό κίνημα για τον προσανατολισμό της δράσης του.

Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι όταν το εργατικό κίνημα βρίσκεται στα χέρια των ταξικών δυνάμεων έχει επιδείξει αγώνες με κατακτήσεις που, ταυτόχρονα, ανοίγουν προοπτικές για την ταξική νίκη της εργατικής τάξης. Αντιθέτως, στις περιόδους που το εργατικό κίνημα είναι στα χέρια των δυνάμεων του ταξικού συμβιβασμού είχαμε υποχωρήσεις των αγώνων και πλήγματα στα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Αυτό τονίστηκε στην εκδήλωση για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του Εργατικού Κέντρου Λάρισας που πραγματοποιήθηκε, σε κλίμα συγκίνησης, στην κατάμεστη αίθουσα του ΕΚ. Ιδιαίτερα συγκινητικές ήταν οι στιγμές, όταν προβλήθηκε το αφιέρωμα για τα 100 χρόνια δράσης του και όταν έγιναν τα αποκαλυπτήρια της πλάκας για την ονομασία της αίθουσας συνελεύσεων σε «Αίθουσα ΤΑΚΗ ΤΣΙΟΓΚΑ», προς τιμήν του αείμνηστου συντρόφου. Στο χώρο λειτούργησε και έκθεση φωτογραφικών ντοκουμέντων από τη δράση του ΕΚΛ.

Στην εκδήλωση, παραβρέθηκαν εκ μέρους του ΠΑΜΕ, ο Γ. Πέρρος, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας και ο Γ. Κομνηνός, αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Τ. Τσιαπλέ, μέλος της ΚΕ του Κόμματος, ο Π. Σπήλιος, Γραμματέας της ΝΕ Λάρισας του ΚΚΕ και εκπρόσωποι φορέων.

Μιλώντας ο Θ. Βάιος, πρόεδρος του ΕΚΛ, αφού αναφέρθηκε σε βασικούς αγωνιστικούς σταθμούς της 100χρονης πορείας του ΕΚ τόνισε ότι από την ίδρυσή του και μέχρι σήμερα, όπως και γενικότερα μέσα στο εργατικό κίνημα, διεξάγεται μια αδιάκοπη σκληρή διαπάλη για τον προσανατολισμό της δράσης του.

«Συγκρούονται - είπε - η γραμμή της ανειρήνευτης ταξικής πάλης με το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του υπηρέτες, που εκφράζει σήμερα το ΠΑΜΕ, όχι μόνο για την υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης στο έδαφος του καπιταλισμού που παράγει φτώχεια - εξαθλίωση για τους εργαζόμενους και αμύθητα πλούτη για την πλουτοκρατία, αλλά μέχρι την ανατροπή του και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας όπου κουμάντο θα κάνει η ίδια η εργατική τάξη.

Και από την άλλη, η γραμμή του κοινωνικού εταιρισμού και του συμβιβασμού, των δυνάμεων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού και κάθε λογής οπορτουνιστών, που προσπαθεί να κρατά υποταγμένη την εργατική τάξη στην εξουσία του κεφαλαίου και στη συνέχιση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο».

Αναφερόμενος στην πανεργατική απεργία στις 15 Δεκέμβρη, ο Θ. Βάιος σημείωσε ότι «είναι ο άμεσος αγωνιστικός σταθμός που πρέπει η εργατική τάξη, συσπειρωμένη με το ΠΑΜΕ και το αγωνιστικό του πλαίσιο, από κοινού με τις αγωνιστικές συσπειρώσεις της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, του ΜΑΣ και της ΟΓΕ, να δώσουμε ισχυρή απάντηση στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης κυβέρνησης, ΕΕ, κεφαλαίου».

Στην ομιλία του ο Γ. Πέρρος τόνισε ότι η ιστορική πείρα διδάσκει ότι οι κατακτήσεις, τα δικαιώματα ήταν το αποτέλεσμα της ανάπτυξης των αγώνων ενάντια στο κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκφραστές. «Ηταν - σημείωσε - το αποτέλεσμα της επικράτησης ή της σοβαρής επιρροής στο εργατικό κίνημα της γραμμής της ταξικής σύγκρουσης, της ταξικής ενότητας».

«Ολες οι μέχρι σήμερα κατακτήσεις της εργατικής τάξης - πρόσθεσε - γράφτηκαν πρώτα στα πανό των ταξικών δυνάμεων, έγιναν οργή στα χείλη των αγωνιστών και ποτίστηκαν στον ιδρώτα και στο αίμα του λαϊκού κινήματος πριν υποχρεωθούν οι κατά καιρούς κυβερνήσεις να τα αποδεχτούν».

Υπογράμμισε ότι «το πιο βασικό συμπέρασμα που οδηγεί η εξέταση της ιστορικής πείρας είναι πως μοναδική αντίρροπη δύναμη στη νομοτελειακή αντιδραστικοποίηση του καπιταλισμού, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ήταν, είναι και θα είναι η εργατική τάξη, η ταξική πάλη». Και συνεχίζοντας επεσήμανε πως «το κύριο από το οποίο πρέπει να κρίνεται το συνδικαλιστικό κίνημα είναι από το αν αντιλαμβάνεται την ταξική πάλη - σύγκρουση ως το μοναδικό στοιχείο προόδου. Ως τη μοναδική αντίρροπη δύναμη στην αντιδραστικοποίηση του κεφαλαίου. Αν την προετοιμάζει, την επιδιώκει την ταξική σύγκρουση ή την απεχθάνεται, την ξορκίζει.

Καταλήγοντας ο Γ. Πέρρος τόνισε: «Τα συνδικάτα πρέπει να είναι σχολεία ταξικής διαπαιδαγώγησης, μετερίζια υπεράσπισης των δικαιωμάτων, φορείς αντίστασης και δράσης ενάντια στο κεφάλαιο, ενάντια στον καπιταλισμό και στηρίγματα οικοδόμησης, άλλης οργάνωσης της κοινωνίας, της οικονομίας.

Αποκτά αποφασιστική σημασία σήμερα, που δεν είναι ακόμα ώριμες οι συνθήκες, να υπάρχει σωστός προσανατολισμός:

Να διατηρείται ζωντανό το όραμα και ο σκοπός του αγώνα. Η επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας ως η μόνη εναλλακτική λύση.

Επεξεργασμένη στρατηγική και διαρκής ετοιμότητα να αξιοποιείται κάθε δυνατότητα και η παραμικρή χαραμάδα που ανοίγει, για να οξύνονται οι αντιθέσεις, να βαθαίνουν και να βγαίνει στο προσκήνιο η δύναμη της λαϊκής πάλης. Το ΠΑΜΕ εμπλουτίζει συνεχώς την πάλη του με νέα πείρα. Ανοίγει καινούργιους δρόμους.

Εμπιστοσύνη στη δύναμη της εργατικής τάξης, του λαού, που είναι ικανή κάτω από ορισμένες συνθήκες να παραλύσει και το πιο ισχυρό οπλισμένο χέρι του αντιπάλου, τη διάταξή του, τα σχέδιά του.

Επιμονή και υπομονετική δουλειά στη διαφώτιση και την οργάνωση των μαζών για έναν τέτοιο αγώνα, αντοχή στις δυσκολίες. Η καθημερινή, ακούραστη, συχνά μονότονη δουλειά, χωρίς πάντα άμεσα αποτελέσματα είναι εκείνη που θα ωριμάσει τα μεγάλα γεγονότα».

Την ώρα που γινόταν τα αποκαλυπτήρια της πλάκας στην αίθουσα συνελεύσεων του ΕΚΛ, ακουγόταν το τραγούδι που γράφτηκε για τον κομμουνιστή και λαϊκό αγωνιστή Τάκη Τσιόγκα.

Το τραγούδι κυκλοφορεί σε CD και τιτλοφορείται «Ο δικός μας άνθρωπος». Οι στίχοι και η μουσική είναι του Λαρισαίου Στάθη Σταμελόπουλου και ερμηνεύει ο Κώστας Σμοκοβίτης. Είναι ένα τραγούδι που αρμόζει στην κομμουνιστική ακεραιότητα, στην αγωνιστική λεβεντιά και στην ανθρωπιά, που σημάδεψαν τη ζωή του Τάκη Τσιόγκα, την οποία ταύτισε με τις αξίες και τα ιδανικά του ΚΚΕ. Γι' αυτό και θα ζει για πάντα ως «ο δικός τους άνθρωπος» στις καρδιές των εργατών, των φτωχών αγροτών, όλων των ανθρώπων του μόχθου και της δουλειάς, τα συμφέροντα των οποίων με ακλόνητη πίστη και αφοσίωση υπηρέτησε.

Η ενορχήστρωση έγινε από τον πιανίστα Γιώργο Χαμπίπη. Συμμετέχουν η ερμηνεύτρια Ελευθερία Χρυσού και οι μουσικοί Χρήστος Φούλιας, Σπύρος Καβαλιεράτος, Θοδωρής Παπαρίζος, Γιάννης Καλιακούδας, Σωτήρης Σαμουρέλης, Γιάννης Τσολάκης.