Eurokinissi

Ενας διαγωνισμός προβολής της προσωπικής περιουσίας ανάμεσα στους αρχηγούς των δύο κομμάτων, στους βασικούς εκπροσώπους μιας πολιτικής που αφανίζει το λαϊκό εισόδημα, που μετατρέπει σε «κανονικότητα» τους μισθούς πείνας και το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων.

Μιλούν για τα ακίνητα και τις καταθέσεις τους, για τα επενδυτικά χαρτοφυλάκια και τα βαπόρια τους, για τα δάνεια των εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ και τις «οφ σορ».

Κάθε φορά όμως που μετράνε τα μηδενικά στους λογαριασμούς τους, κάθε φορά που αλληλοκατηγορούνται για τις «σκιές» και τις «παρατυπίες» τους, απλά αποκαλύπτουν στον λαό τους δεσμούς αίματος που έχουν με την τάξη που υπηρετούν.

Κάθε μέρισμα που τζιράρουν από τις μετοχές τους, κάθε ατάκα στον σάπιο τους καβγά απλά αποτελεί μια ακόμα κατηγορηματική παραδοχή ότι είναι «σάρκα από τη σάρκα» του πραγματικού αντίπαλου των εργαζομένων, του ίδιου του κεφαλαίου δηλαδή που κερδίζει από τον λαϊκό μόχθο.

Ισως να μην το αντιλαμβάνονται καν, αλλά αποκαλύπτουν από μόνοι τους ότι είναι «ένα σώμα» με τους επιχειρηματικούς ομίλους και τα λόμπι, αυτά για τα οποία μαζί ψήφισαν στις Βρυξέλλες ότι επιτελούν «ζωτικό ρόλο» στην περίφημη «ευρωπαϊκή δημοκρατία».

Τα παραπάνω «φτάνουν και περισσεύουν» ως κριτήριο ψήφου για τον λαό, για να τους μαυρίσει στις κάλπες της Κυριακής.

Γιατί αποδεικνύουν ότι πρόκειται για αντιπάλους των εργαζομένων «από χέρι». Οτι είναι «μια γροθιά» με τα κέρδη μιας χούφτας ομίλων που μαυρίζουν τις ζωές των πολλών και έτσι θα συνεχίσουν από την ερχόμενη Δευτέρα.

Γι' αυτό και μια χαρά βολεύτηκαν στον καβγά των «πόθεν έσχες» εδώ και μια βδομάδα, μπας και αποσύρουν τη συζήτηση από όσα στριμώχνουν τη λαϊκή οικογένεια, όπως την ακρίβεια, τα τιμολόγια του ρεύματος που πάλι σκαρφαλώνουν, τους πλειστηριασμούς, τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια που μετατρέπουν σε είδος πολυτελείας ακόμα κι ένα ταξίδι με πλοίο της γραμμής.

Δύο κόσμοι λοιπόν που συγκρούονται διαρκώς, συγκρούονται και στην κάλπη της Κυριακής.

Από τη μία, ο κόσμος τους, ο κόσμος των λίγων, που ενώνεται στην ΕΕ της εκμετάλλευσης και των πολέμων, που εκπροσωπείται από τα κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα. Ο κόσμος του πλούτου και των κερδών, που στην άλλη του όψη έχει τα αλληλοκαρφώματα, τη διαφθορά και τη σαπίλα. Ο κόσμος που ζει από τον μόχθο της λαϊκής πλειοψηφίας, που της φορτώνει κάθε φορά τα σπασμένα για να αυγαταίνουν τα κέρδη και να ανοίγουν πεδία για νέες μπίζνες.

Με αυτόν τον κόσμο αποδεικνύεται αυτές τις μέρες ότι είναι πάρα πολλά όσα ενώνουν τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Μητσοτάκη και τον Κασσελάκη, όπως και τα άλλα κόμματα της αστικής τάξης και της ΕΕ, με μεγαλύτερη ή μικρότερη προσωπική περιουσία, αλλά πάντα πρόθυμα να υλοποιήσουν τα μέτρα που απαιτεί το κεφάλαιο.

Και από την άλλη ο κόσμος της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας που κινεί και παράγει τα πάντα, ο κόσμος του μεροκάματου, που παλεύει για τη ζωή του κόντρα στα κέρδη τους. Που κάθε του κατάκτηση αποτελεί «κόστος» για τους παραπάνω και κάθε φορά ακούει τις κυβερνήσεις, όπως τη σημερινή, να τον εκβιάζουν για να ρίξει τις απαιτήσεις του στο όνομα της «σταθερότητας».

Για τους πολλούς, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα της ΕΕ έχουν ήδη πάρει μέτρα για να ράψουν το επόμενο «κουστούμι», μετά τις ευρωεκλογές. Ενα κουστούμι που περιλαμβάνει την ακρίβεια δίχως τέλος και τους παγωμένους μισθούς ώστε να βγαίνει ο λογαριασμός και να προστίθενται «μηδενικά» στους λογαριασμούς τραπεζιτών, εφοπλιστών και άλλων καπιταλιστών. Για να βγαίνουν τα νέα χρηματοδοτικά πακέτα από την τσέπη του λαού που κατευθύνονται στους στόχους της ΕΕ για το «πολεμικό ταμείο», την «επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων», δηλαδή των αναδιαρθρώσεων, σε Υγεία, Παιδεία κ.λπ.

Ολα αυτά λοιπόν δίνουν «στο πιάτο» τα χίλια νήματα που συνδέουν τα άλλα κόμματα με την ΕΕ και τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Και, ταυτόχρονα, δείχνουν τα ακόμα περισσότερα που συνδέουν τις αγωνίες του λαού με την πολιτική και τη δράση του ΚΚΕ, με την πραγματική εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση, την αντεπίθεση, κόντρα στη «νύχτα των άλλων».

Τώρα είναι η ώρα να «πέσει κόκκινο» σε αυτήν τη νύχτα, να ορθώσει ο λαός ανάστημα απέναντι στο σύστημα που ζει και τρέφεται από τον δικό του ιδρώτα.

Με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ στην κάλπη, το μόνο που μπορεί πραγματικά να αποτυπώσει την αηδία του λαού απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική, στα αστικά κόμματα και τους σκυλοκαβγάδες των αρχηγών τους.

Και από την επόμενη μέρα, ακόμα πιο πολλοί στους δρόμους, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στην οργάνωση της πάλης για να κερδίσουμε τη ζωή που μας αξίζει. Με πιο δυνατό ΚΚΕ, στήριγμα στους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας.

Και δεν είναι μόνο αυτό: Την Μελόνι «διεκδικεί» και η Λεπέν για να φτιάξουν μαζί μια νέα Ευρωομάδα με άλλα ακροδεξιά κόμματα. Δικαιωματικά, θα σκεφτεί κανείς, αφού η Μελόνι συγκυβερνά με τη «Λέγκα», η οποία σήμερα ανήκει στην ίδια Ευρωομάδα με την Λεπέν. Αφού λοιπόν η Μελόνι δέχεται για κυβερνητικό εταίρο τη «Λέγκα», εξαιτίας και τις ιδεολογικής τους συγγένειας, γιατί να μην «κάνει χωριό» και με την Λεπέν στο Ευρωκοινοβούλιο;

Αυτές τις κολιγιές έρχεται να ξεπλύνει και να νομιμοποιήσει το «φλερτ» του ΕΛΚ (στην πραγματικότητα της ίδιας της Κομισιόν) με την Μελόνι, που δεν είναι βέβαια η μοναδική τέτοια διεργασία που «τρέχει» στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο.

Αλλωστε, σε συνθήκες πολεμικής προπαρασκευής και μπροστά στο ισχυρό ενδεχόμενο μιας νέας κρίσης, αυτά που χωρίζουν τις αστικές δυνάμεις στην ΕΕ είναι πολύ λιγότερα απ' αυτά που τις ενώνουν, και πρώτα απ' όλα η σύγκλισή τους στην υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου και η αποφασιστικότητά τους να μην αφήσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια να ριζοσπαστικοποιηθεί, στις φουρτούνες που θα δοκιμάσει το επόμενο διάστημα η ευρωπαϊκή «σταθερότητα».

Πόσο μακριά από τους μύθους περί «φιλολαϊκής ΕΕ» και τις διεργασίες που γίνονται για την παραπέρα «ολοκλήρωση» και θωράκιση της ιμπεριαλιστικής ένωσης είναι τα όσα λέει η Λεπέν στη Γαλλία, για «αλλαγή των θεσμών» της ΕΕ, διευκρινίζοντας ότι αυτή δεν πρέπει να διαλυθεί και ότι η Γαλλία πρέπει να διατηρήσει το ευρώ;

Δεν έχει εξάλλου παρά να δει κανείς τις δεκάδες ψηφοφορίες στην Ευρωβουλή, όπου όλο το ακροδεξιό φύραμα «συνυπογράφει» την πολιτική της ΕΕ. Αλλά και όλες εκείνες τις χώρες, από την Ιταλία μέχρι τη Σλοβακία και από την Ουγγαρία μέχρι τη Φινλανδία και τη Σουηδία, όπου οι ακροδεξιοί συμμετέχουν στις κυβερνήσεις. Εκεί όπου ρίχνουν γρήγορα τις μάσκες της ρηχής «αντι-ΕΕ» και «αντι-ολιγαρχικής» φρασεολογίας και αποδεικνύονται στην πράξη οι πιο πιστοί υπηρέτες της αντιλαϊκής ευρωενωσιακής πολιτικής.

Γι' αυτό και η αντιμετώπιση της ακροδεξιάς δεν μπορεί να γίνει από τις υπόλοιπες δυνάμεις του συστήματος και της ΕΕ, που τους επιστρατεύουν ως «σκιάχτρο» για να σπρώξουν λαϊκές δυνάμεις στην αγκαλιά των «προοδευτικών μετώπων» υπεράσπισης του συστήματος. Ολο το προηγούμενο διάστημα εξάλλου επιβεβαιώθηκε ξανά ότι τα «μέτωπα» αυτά και οι υποτιθέμενες «προοδευτικές» κυβερνήσεις σοσιαλδημοκρατών και λοιπών όχι μόνο δεν έκλεισαν τον δρόμο στους φασίστες ποτέ και πουθενά, αλλά αντίθετα τον άνοιξαν διάπλατα.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η Ισπανία και η Πορτογαλία, όπου η διάψευση των ψεύτικων ελπίδων που καλλιέργησαν τα «αδελφάκια» του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ εκτόξευσε τα ποσοστά τέτοιων δυνάμεων. Αλλά και στη Γερμανία, η συμμαχική κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη Σολτς - που διατηρεί σχέσεις και με τον ΣΥΡΙΖΑ και με το ΠΑΣΟΚ - έχει δώσει λαμπρά δείγματα ...προοδευτικότητας (από τα πολεμικά παραληρήματα μέχρι τους νόμους για την «επαναμετανάστευση» και τις απαγορεύσεις των συγκεντρώσεων υπέρ της Παλαιστίνης), τροφοδοτώντας όλο το αντιδραστικό σινάφι.