Γρηγοριάδης Κώστας

«Κάποιο λάκκο έχει η φάβα». Επειδή όμως δεν έχουμε πρόθεση να αδικήσουμε κανέναν, ας εξετάσουμε το ζήτημα πιο προσεκτικά.

Για να μπορέσουμε να βγάλουμε μια άκρη αναπαραγάγαμε και δημοσιεύουμε τους πίνακες του υπουργείου Ανάπτυξης με πιο αναλυτικά στοιχεία.

Από μια προσεκτική ανάγνωση του πίνακα μπορούν να βγουν τα παρακάτω συμπεράσματα:

Πρώτο: Τελικά στόχος των ενισχύσεων που εξαγγέλθηκαν είναι περίπου 9.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις ή το 1% περίπου του συνόλου. Πολύ κακό για το τίποτα!!!

Δεύτερο: Τα όρια απασχόλησης σε πολλές περιπτώσεις περιλαμβάνουν μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις. Τη μερίδα του λέοντος θα την καρπωθούν οι μεγαλύτερες σχετικά επιχειρήσεις, δηλαδή δουλεύει μια χαρά η συγκέντρωση κεφαλαίων και παραγωγής.

Τρίτο: Οι στόχοι των προγραμμάτων εξυπηρετούν επιμέρους εκσυγχρονισμούς στα πλαίσια της καπιταλιστικής ανάπτυξης («πράσινη οικονομία», από τους βασικούς ενόχους της καταστροφής του περιβάλλοντος), πιστοποίηση επιχειρήσεων και προϊόντων (για παραπέρα μονοπώληση στο όνομα της «ποιότητας»), μοίρασμα της ανεργίας («γυναικεία» και «νεανική επιχειρηματικότητα», «μετοικώ») κλπ.

Τέταρτο: Δεν αντιμετωπίζονται τα ουσιαστικά προβλήματα επιβίωσης των εκατοντάδων χιλιάδων μικρών επιχειρήσεων, που είναι η μεγάλη διασπορά πολύ μικρών και τις περισσότερες φορές αγόνων κεφαλαίων, η χαμηλή παραγωγικότητα ο αποκλεισμός από τις υποδομές κλπ.

Επομένως δεν μπορούμε να μιλάμε για πολιτική στήριξης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, πολύ περισσότερο των μικρών επιχειρήσεων (0-4 άτομα απασχόληση) που είναι οι φτωχοί συγγενείς, αλλά αποτελούν το 95% του συνόλου των ΜΜΕ. Ούτε οι στόχοι, ούτε το ύψος των κονδυλίων επιτρέπουν μια τέτοια διαπίστωση. Αυτή η πολιτική απευθύνεται κύρια σε ένα λεπτό στρώμα μεσαίων επιχειρήσεων με συμπληρωματικό ρόλο στις μεγάλες επιχειρήσεις και τα μονοπώλια.

Ομως με τη δανειοδότηση μέσω του ΤΕΜΠΜΕ δόθηκαν πολλά λεφτά, θα διαμαρτυρηθεί κάποιος ανυποψίαστος.

Τα αποτελέσματα αυτού του προγράμματος, που διαφημίστηκε σαν σανίδα σωτηρίας των ΜΜΕ για την κρίση, επιβεβαιώνουν πανηγυρικά τα παραπάνω συμπεράσματα.

Σύμφωνα με τον επίσημο απολογισμό, μέχρι τώρα, δανειοδοτήθηκαν 34.179 επιχειρήσεις με 0-4 άτομα προσωπικό (το 4% του συνόλου της κατηγορίας) και 13.690 επιχειρήσεις με 5-49 άτομα προσωπικό (το 40,9% του συνόλου !!!). Να πού πήγε το χρήμα.

Για το συγκεκριμένο πρόγραμμα πρέπει να προσθέσουμε επίσης.

Παρέχει εγγυητή του Δημοσίου για δάνεια που χορηγούνται από τράπεζες και όχι επιχορήγηση. Δηλαδή το Δημόσιο εγγυήθηκε τα δάνεια των τραπεζών και όχι την επιβίωση των μικρών επιχειρήσεων. Αλλη μια προσφορά στους τραπεζίτες, μετά τα γνωστά 28 δισ. ευρώ που βούτηξαν. Τα δάνεια αποπληρώνονται μέσα σε 3 χρόνια, σε εξαμηνιαίες δόσεις, δηλαδή ήδη άρχισε η εξόφλησή τους σε περίοδο που η οικονομική κρίση βαθαίνει. Και πού θα βρουν σήμερα τα χρήματα οι περισσότερες μικροεπιχειρήσεις για να τα επιστρέψουν;

Αν δεν αποπληρωθούν, με συνοπτικές διαδικασίες καταπίπτουν, οι τράπεζες πληρώνονται άμεσα από τον κρατικό προϋπολογισμό και τα δάνεια μετατρέπονται σε χρέη προς το Δημόσιο (που είναι ο εγγυητής), με σοβαρές συνέπειες, που φθάνουν μέχρι και τη φυλάκιση των δανειοληπτών.

Και τέλος πάντων το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται οι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ σε περίοδο οικονομικής κρίσης είναι ο παραπέρα δανεισμός.

Τις παραπάνω διαπιστώσεις επιβεβαιώνουν ακόμα και τα στοιχεία που αναφέρει ο υπ. Ανάπτυξης σε συνέντευξη Τύπου με θέμα τον απολογισμό του ΕΠΑΝ 1 2000-2008 (Γ' ΚΠΣ) «...ο συνολικός προϋπολογισμός του προγράμματος ανήλθε σε λίγο πάνω από 6 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα μισά ήταν δημόσια δαπάνη... το ΕΠΑΝ Ι χρηματοδότησε 22.600 επενδυτικά σχέδια και υποστήριξε την ίδρυση 4.000 επιχειρήσεων...». Τόσο καλά!!! Οσο για την αποτελεσματικότητα ορισμένων προγραμμάτων, τα στοιχεία της ΕΕ αποκαλύπτουν ότι οι επιχειρήσεις που επιδοτήθηκαν με τα προηγούμενα προγράμματα γυναικείας και νεανικής επιχειρηματικότητας είχαν θνησιμότητα 35%. Δηλαδή αρκετοί από αυτούς που τα χρησιμοποίησαν έκλεισαν πριν λήξει το χρονικό διάστημα που προέβλεπε το πρόγραμμα (συνήθως 2 έτη) και βρέθηκαν να χρωστούν πέρα από τα άλλα και το ποσό της επιδότησης, το οποίο έπρεπε να επιστρέψουν. Επίσης αξία έχει να αναφέρουμε μια σειρά μέτρα της κυβέρνησης που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο διαφημίστηκαν σαν παροχές προς τις ΜΜΕ:

«Αλλάζω κλιματιστικό». Αποσύρθηκαν 141.323 κλιματιστικά. Οι βιομηχανίες των κλιματιστικών και οι εισαγωγείς έκαναν «χρυσές δουλειές» και μερικά ψίχουλα περίσσεψαν για τους εγκαταστάτες που τα τοποθέτησαν.

Απόσυρση αυτοκινήτων. Οι αντιπρόσωποι και οι βιομηχανίες αυτοκινήτων τρίβουν τα χέρια τους. Εδώ διακρίνεται και μια παράπλευρη συνέπεια, χαρακτηριστική του τι σημαίνει συγκέντρωση κεφαλαίων και παραγωγής. Πλήττονται οι επισκευαστές αυτοκινήτων που ασχολούνται με τα παλαιότερα αυτοκίνητα, γιατί τα νέα τα έχουν «δέσει» με τις εγγυήσεις που προσφέρονται τα συνεργεία των αντιπροσωπειών. Η συμβιβασμένη συνδικαλιστική ηγεσία του κλάδου, που λιβάνιζε τα ευρωπαϊκά προγράμματα, ανακάλυψε ξαφνικά τις παρενέργειες του «ευρωπαϊκού μονόδρομου». Ας πρόσεχε!!!

Ενεργειακή αναβάθμιση κατοικιών - αντικατάσταση κουφωμάτων. Γι' αυτό πίεζαν εδώ και μήνες οι βιομήχανοι της διέλασης (Μυλωνάς κλπ). Αποτέλεσμα ήταν οι βιοτεχνίες αλουμινοκατασκευαστές να έλθουν σε απόγνωση. Μετά την πτώση της οικοδομής περίμεναν κάτι να κάνουν με την αντικατάσταση των παλαιών κουφωμάτων. Κανένας όμως δεν αλλάζει τα αλουμίνια όταν επίκειται επιδότηση...

Επιδότηση ελευθέρων επαγγελματιών. Εδώ τέθηκε κατώτερο όριο 25-50 χιλιάδες ευρώ ακαθάριστα έσοδα (ανάλογα τη δραστηριότητα) για να μπορεί κάποιος να συμμετέχει στο πρόγραμμα. Η δικαιολογία ήταν, ότι όσοι δηλώνουν λιγότερα είναι φοροφυγάδες και δε δικαιούνται επιδότηση. Δηλαδή, άμα δυσκολεύεσαι οικονομικά, δε δικαιούσαι τίποτα και σου μένει και η ρετσινιά.

Εκ του αποτελέσματος και μετά από 25 χρόνια ευρωπαϊκών προγραμμάτων, οι περισσότερες μικρές επιχειρήσεις βρίσκονται σε δύσκολη οικονομική θέση, ενώ αντίθετα το μεγάλο κεφάλαιο και τα μονοπώλια κατακτούν όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της αγοράς και αυτό είναι το ουσιαστικό δίδαγμα που προκύπτει από την εμπειρία.

Για να γυρίσουμε στον τίτλο του σημειώματος πρέπει να πούμε ότι η υπόθεση των ενισχύσεων για τις μικρές επιχειρήσεις αποτελεί μια συνειδητή απάτη που στηρίζεται στην εικονική πραγματικότητα της ΕΕ. Η περίφημη «ανταγωνιστικότητα» αφορά τις μεγάλες επιχειρήσεις και τα μονοπώλια. Η πλειοψηφία των μικρών επιχειρήσεων δεν μπορούν να γίνουν ανταγωνιστικές απέναντι στα μονοπώλια. Οσο για την «επιχειρηματικότητα» - την άλλη «καραμέλα» των κάθε λογής ευρωλάγνων - για τους περισσοτέρους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ είναι μια λέξη κενή περιεχομένου. Αυτό που αντικειμενικά μπορούν να κάνουν είναι να παλεύουν για ένα ικανοποιητικό μεροκάματο. Και αυτήν την καθημερινή τους προσπάθεια την υπονομεύουν οι φιλομονοπωλιακές κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και οι αντιλαϊκές πολιτικές των κυβερνήσεων, τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ. Αλλωστε και οι ίδιοι οι αστοί αναλυτές διαπιστώνουν ότι στην Ελλάδα κυριαρχεί η «επιχειρηματικότητα ανάγκης». Δηλαδή ότι κάποιος ανοίγει μια μικροεπιχείρηση γιατί δυσκολεύεται να βρει αλλού δουλειά.

Τέτοιου είδους χοντροκομμένες απάτες αποκαλύπτονται σήμερα πιο εύκολα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης. Οι αυτοαπασχολούμενοι και οι μικροί ΕΒΕ πρέπει να τιμωρήσουν αυτούς που τους τάζουν «φύκια για μεταξωτές κορδέλες». Η κάλπη είναι κοντά και είναι μια ευκαιρία να δώσουν ένα ηχηρό χαστούκι τόσο στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που εναλλάσσονται τόσα χρόνια στην κυβέρνηση, αλλά και στους παλιότερους και νεόκοπους μνηστήρες της καπιταλιστικής διαχείρισης, το ΣΥΡΙΖΑ, το ΛΑ.Ο.Σ και τους Οικολόγους.

Οι δήθεν ενισχύσεις αποτελούν ένα μόνο λόγο για την καταψήφιση του δικομματισμού και των παραφυάδων του. Υπάρχει ακόμα το Φορολογικό, το Ασφαλιστικό , η ιδιωτικοποίηση της Παιδείας και της Υγείας κλπ. Αλλά θα επανέλθουμε.