Οσο πλουσιότερη και ισχυρότερη λένε οι κυβερνώντες ότι γίνεται η ελληνική οικονομία, τόσο ενισχύεται ο αντιλαϊκός και φορομπηχτικός για τα πλατιά λαϊκά στρώματα χαρακτήρας του φορολογικού συστήματος. Ετσι, ενώ οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ψήφισαν τα τελευταία χρόνια δεκάδες φορολογικούς νόμους και άλλες διατάξεις, στο όνομα της δικαιότερης κατανομής των φορολογικών βαρών για τους οικονομικά ασθενέστερους, με την εφαρμογή αυτών των νόμων, οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα έγιναν φτωχότεροι, ενώ οι μεγαλοεπιχειρηματίες και μεγαλοεισοδηματίες πλουσιότεροι! Στην πράξη, δηλαδή, το φορολογικό σύστημα αποδείχτηκε το πιο κατάλληλο εργαλείο, για την αναδιανομή του αυξανόμενου εγχώριου πλούτου, προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου.

Οι μεγαλοεπιχειρηματίες, δεν επωφελήθηκαν μόνο από τις προκλητικές φοροαπαλλαγές και άλλες χαριστικές ρυθμίσεις που θέσπισαν γι' αυτούς οι κυβερνώντες και οδήγησαν στη μείωση των φορολογικών τους βαρών. Οι ίδιοι καρπώθηκαν και το ζεστό χρήμα που τους χάρισαν απλόχερα οι κυβερνώντες από τα ταμεία του κράτους με τη μορφή επιχορηγήσεων, επιδοτήσεων και άλλων προνομίων για να... κάνουν επενδύσεις, να αυξήσουν τις εξαγωγές και γενικά να κάνουν την ελληνική οικονομία ισχυρότερη, ανταγωνιστικότερη και παραγωγικότερη!

Του λόγου το αληθές, ότι το φορολογικό σύστημα ευνόησε τους πλούσιους και έβλαψε τους φτωχούς, βεβαιώνουν και τα επίσημα στοιχεία του κράτους με την εξέλιξη της φορολογίας τα τελευταία 13 χρόνια, από τα οποία τα 10 χρόνια κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ και τα 3 η ΝΔ. Από τα στοιχεία αυτά - που επεξεργάστηκε ο «Ρ» και δημοσιεύονται στο σχετικό πίνακα - προκύπτει μεταξύ άλλων, ότι από το 1993 ως το 2006, που ο επίσημος πληθωρισμός αυξήθηκε κατά 64%, τα συνολικά φορολογικά έσοδα του κράτους από άμεσους και έμμεσους φόρους, αυξήθηκαν κατά 221,7%. Δηλαδή υπερτριπλασιάστηκαν.

Το ποσοστό αύξησης των συνολικών φορολογικών εσόδων - που είναι σχεδόν 4 φορές μεγαλύτερο από την αύξηση του επίσημου πληθωρισμού - από μόνο του, δε λέει τίποτα, καθώς αποτυπώνει την αύξηση των φόρων από το σύνολο των φορολογουμένων, ανεξαρτήτως αν είναι εργαζόμενοι, άνεργοι, φτωχοί αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματοβιοτέχνες ή μεγαλοεπιχειρηματίες. Δε μας δείχνει δηλαδή, αν επιβαρύνθηκαν περισσότερο οι πλούσιοι και έχοντες και λιγότερο οι φτωχοί και οικονομικά ασθενέστεροι ή το αντίθετο. Σαφέστερη εικόνα, για το ποιοι φορτώθηκαν τα νέα φορολογικά βάρη - δηλαδή αν το αντιλαϊκό φορολογικό σύστημα ή ο ταξικός του χαρακτήρας «βελτιώθηκε» επί το αντιλαϊκότερον ή έγινε «δικαιότερο» - μας δίνει η διάρθρωση των συνολικών φορολογικών εσόδων, τόσο στο σκέλος των άμεσων φόρων όσο και στο σκέλος των έμμεσων.

Από τα αναλυτικά στοιχεία, λοιπόν, προκύπτει ότι:

• Οι άμεσοι φόροι αυξήθηκαν 355,9%, που σημαίνει ότι υπερτετραπλασιάστηκαν.
• Οι έμμεσοι φόροι, υπερδιπλασιάστηκαν, καθώς αυξήθηκαν κατά 163,7%.

Με δεδομένο ότι οι έμμεσοι φόροι που θεωρούνται - και είναι - άδικοι και αντιλαϊκοί, επειδή επιβαρύνουν το ίδιο πλούσιους και φτωχούς (τον ίδιο φόρο θα πληρώσει για ένα πακέτο τσιγάρα, για ένα κιλό ψωμί ή ένα λίτρο βενζίνη και ο άνεργος και μεγαλοεπιχειρηματίας), φαινομενικά το φορολογικό σύστημα έγινε... δικαιότερο, αφού το ποσοστό αύξησής τους είναι υποδιπλάσιο (163,7%) σε σχέση με το ποσοστό αύξησης των άμεσων φόρων (355,9%). Κι αυτό, γιατί, οι άμεσοι φόροι θεωρούνται πιο δίκαιοι, επειδή παίρνουν υπόψη τους την οικονομική κατάσταση του φορολογούμενου και φορολογούν περισσότερο τα μεγάλα εισοδήματα. Η διάκριση αυτή - ότι δηλαδή οι άμεσοι φόροι είναι πιο δίκαιοι από τους έμμεσους - δεν ισχύει στις μέρες μας, καθώς με τις «μεταρρυθμίσεις» που έκαναν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στο φορολογικό σύστημα, έχει αλλοιωθεί εντελώς ο προοδευτικός χαρακτήρας που είχαν οι άμεσοι φόροι. Ο δραστικός περιορισμός των κλιμακίων παράλληλα με τη μείωση των συντελεστών φορολογίας προσωπικών εισοδημάτων, που θέσπισαν οι κυβερνώντες, είχε σαν αποτέλεσμα οι άμεσοι φόροι να έχουν σχεδόν εξομοιωθεί με τους έμμεσους.

Διαβάζοντας κανείς τα επίσημα στοιχεία του κράτους, θα διαπιστώσει ότι τα τελευταία 13 χρόνια (από το 1993 μέχρι και το 2006), όπως έχει αποτυπωθεί στους κρατικούς προϋπολογισμούς της αντίστοιχης περιόδου (ο τελευταίος ψηφίστηκε στη Βουλή παραμονές των Χριστουγέννων) τα κρατικά έσοδα από άμεσους φόρους αυξήθηκαν κατά 355,9%. Η αύξηση αυτή, που ανέρχεται σε 12,5 ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες στο σύνολο των φορολογικών εσόδων με αντίστοιχη μείωση 12,5 μονάδων των έμμεσων φόρων, προβάλλεται από ορισμένους σαν θετική. Και θα μπορούσε να είναι θετική, αν ίσχυε και στις μέρες η παράδοση που θέλει τους άμεσους φόρους, να είναι περισσότερο δίκαιοι και... φιλολαϊκοί.

Ομως η άποψη αυτή, δεν ισχύει σήμερα, όπως πριν μερικά χρόνια, καθώς στην τελευταία 15ετία μεσολάβησαν μια σειρά αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που υπονόμευσαν σημαντικά τον προοδευτικό χαρακτήρα που είχαν οι άμεσοι φόροι. Συστατικό στοιχείο αυτών των «μεταρρυθμίσεων» ήταν η δραστική συρρίκνωση των εισοδηματικών κλιμακίων και των συντελεστών φορολογίας προσωπικών εισοδημάτων, η δραστική μείωση του ανώτατου συντελεστή φορολογίας για τα κέρδη - σε συνδυασμό με τη διεύρυνση των φοροαπαλλαγών και της φορολογικής ασυλίας - των μεγάλων επιχειρήσεων.

Πριν περάσουμε στην αποκρυπτογράφηση των επίσημων στοιχείων - που τεκμηριώνουν την υπονόμευση του προοδευτικού και φιλολαϊκού χαρακτήρα που είχαν στο παρελθόν οι άμεσοι φόροι - θα πρέπει να σημειώσουμε ότι τα έσοδα του κράτους από την άμεση φορολογία προέρχονται από τη φορολογία εισοδήματος, τη φορολογία στην περιουσία και λοιπούς άμεσους φόρους.

Η φορολογία εισοδήματος, προέρχεται από τις εξής δύο μεγάλες πηγές:

Πρώτον από τη φορολόγηση των εισοδημάτων φυσικών προσώπων (ΦΕΦΠ). Δηλαδή τους φόρους που εισπράττει το κράτος από τους μισθωτούς, συνταξιούχους, αγρότες, αυτοαπασχολούμενους ΕΒΕ, επιχειρηματίες, εισοδηματίες και ελεύθερους επαγγελματίες, με βάση τα προσωπικά εισοδήματα που δηλώνουν κάθε χρόνο στην εφορία.

Δεύτερον, από τη φορολόγηση του εισοδήματος νομικών προσώπων (ΦΕΝΠ). Δηλαδή τη φορολόγηση των κερδών των επιχειρήσεων κάθε μορφής (κερδοσκοπικού ή μη χαρακτήρα, μικρές, μεγάλες κλπ) με βάση τα επίσημα κέρδη που εμφανίζουν στα βιβλία ή τους ισολογισμούς τους.

Αποτελεί κοινό μυστικό, ότι στα τελευταία 13 χρόνια η κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων γνώρισε πρωτοφανή άνοδο, ελέω απελευθέρωσης των αγορών που στην πράξη αποδείχτηκαν πολιτικές απελευθέρωσης της κερδοσκοπικής ασυδοσίας για το μεγάλο κεφάλαιο. Αντίθετα στην ίδια περίοδο τα λαϊκά εισοδήματα (μισθοί, συντάξεις, εισοδήματα αυτοαπασχολούμενων ΕΒΕ και αγροτών κλπ) παρέμειναν στο «γύψο» ελέω των αντιλαϊκών εισοδηματικών και γενικότερων οικονομικών πολιτικών μονόπλευρης λιτότητας που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Με βάση τις παραπάνω κοινές αλήθειες, θα έπρεπε - λογικά - η μεγαλύτερη αύξηση των άμεσων φόρων να προέλθει κατά κύριο λόγο από τη φορολογία των κερδών (ΦΕΝΠ) και γενικότερα της περιουσίας των επιχειρήσεων και δευτερευόντως από τη φορολογία προσωπικών εισοδημάτων (ΦΕΦΠ). Δε συνέβη όμως κάτι τέτοιο. Ισως, επειδή παρόμοια εξέλιξη - σε συνθήκες καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης - θα ισοδυναμούσε με... παραλογισμό. Οπως προκύπτει και από τα επίσημα στοιχεία του κράτους (βλέπε σχετικό πίνακα) τη μερίδα του λέοντος στην αύξηση των άμεσων φόρων για την περίοδο από το 1993 μέχρι και το 2006 την πλήρωσαν τα λαϊκά νοικοκυριά των εργαζομένων και εν γένει οι οικονομικά ασθενέστεροι, ενώ αντίθετα η αύξηση των φόρων από την κερδοφορία των επιχειρήσεων ήταν στην ουσία... συμβολική.

Συγκεκριμένα, από το 1993 μέχρι το 2006, τα έσοδα του κράτους:

• από το ΦΕΦΠ, δηλαδή τους φόρους προσωπικών εισοδημάτων που πλήρωσαν οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι ΕΒΕ, οι αγρότες και μαζί τους οι εμποροβιομήχανοι και εισοδηματίες (μικροί ή μεγάλοι) αυξήθηκαν κατά 429,3%. Αν ψάξει όμως κανείς τα αναλυτικά στοιχεία, θα διαπιστώσει ότι οι φόροι που παρακρατήθηκαν από τους μισθούς και τις συντάξεις (αποτελούν μέρος του ΦΕΦΠ) αυξήθηκε κατά 556,5%. Δηλαδή υπερεξαπλασιάστηκαν! Η εξέλιξη αυτή, αποκαλύπτει το μέγεθος υπερφορολόγησης των μισθωτών και συνταξιούχων σε περίοδο που τα προσωπικά τους εισοδήματα (από μισθούς και συντάξεις) είναι ζήτημα αν... διπλασιάστηκαν. Και αφού αυξήθηκαν τόσο πολύ οι φόροι από μισθούς και συντάξεις, εννοείται πως ήταν πολύ μικρότερη η αύξηση των φόρων που πλήρωσαν οι υπόλοιπες κατηγορίες φορολογουμένων (επιχειρηματίες κλπ) για τα προσωπικά τους εισοδήματα.
• Από το ΦΕΝΠ, δηλαδή τους φόρους που πλήρωσαν οι επιχειρήσεις για τα επίσημα κέρδη τους, τα κρατικά έσοδα αυξήθηκαν κατά 468,4%. Το υψηλό, πράγματι, ποσοστό αύξησης αυτών των φόρων αυτών, δημιουργεί την εντύπωση ότι η υψηλή κερδοφορία των επιχειρήσεων απέφερε και αυξημένα φορολογικά έσοδα στα ταμεία του κράτους. Αυτό όμως, απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα, καθώς στην εξεταζόμενη περίοδο: Πρώτον, μειώθηκαν οι συντελεστές φορολογίας των κερδών για τις μεγάλες επιχειρήσεις, ενώ παράλληλα διευρύνθηκαν τα φορολογικά κίνητρα και οι φοροαπαλλαγές. Δεύτερον, έγιναν μια σειρά ρυθμίσεις εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων του τύπου «πληρώστε και σώστε», που ανάγκασαν χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους ΕΒΕ και ελεύθερους επαγγελματίες ή μικρές επιχειρήσεις να πληρώσουν σημαντικά φορολογικά χαράτσια για να πάρουν... συγχωροχάρτι από την εφορία. Του λόγου το αληθές των παραπάνω βεβαιώνουν και τα αναλυτικά στοιχεία, που μας πληροφορούν πως οι φόροι του κράτους από τα κέρδη των επιχειρήσεων «κερδοσκοπικού χαρακτήρα» (περιλαμβάνονται κυρίως οι εμποροβιομηχανικές, τραπεζικές και άλλες μεγάλες επιχειρήσεις) αυξήθηκαν μόνο κατά 261,5%.

Οσο για τους φόρους περιουσίας, δηλαδή τα κρατικά έσοδα από τις αγοραπωλησίες ακινήτων, δεν είναι υπερβολή να πούμε πως και αυτά προέρχονται κυρίως από την υπερφορολόγηση των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Δεν είναι τυχαίο, ότι τα έσοδα από το Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας παραμένουν σε χαμηλά επίπεδα, κυρίως επειδή οι κυβερνώντες δε θέλουν να θίξουν τα ιερά και όσια των μεγαλοϊδιοκτητών, ενώ όπως είναι γνωστό, με νόμους των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ έχει θεσμοθετηθεί πλήρης φορολογική απαλλαγή στην ακίνητη περιουσία των μεγάλων επιχειρήσεων.