Στην ανάγκη των κατοίκων αυτής της πόλης να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους και στην υποχρέωση της εργατικής τάξης, «που είναι πολυπληθέστερη και μπορεί να είναι πανίσχυρη αλλά δεν το ξέρει», να διασπάσει την «κοινωνική συνοχή» που επιβάλλουν οι καταπιεστές, αναφέρθηκαν - ανάμεσα σε άλλα - οι εισηγητές του πρώτου μέρους της χτεσινής ημερίδας. Στις εισηγήσεις που αναπτύχθηκαν για την «πόλη των πολιτών ή πόλη των τάξεων;», «η ποιότητα ζωής των ανθρώπων στην Αθήνα» και «το μεταφορικό πρόβλημα», κοινή ήταν η διαπίστωση πως κεντρικό ζήτημα σε κάθε δραστηριότητα είναι σε όφελος τίνος γίνεται. Με λίγα λόγια σε όφελος ποιων αλλάζει η πόλη με τα μεγάλα έργα, σε όφελος ποιων αποβαίνει η ενίσχυση της χρήσης του ΙΧ, σε όφελος ποιων είναι η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής.

Χαρακτηριστική ήταν η παρέμβαση του Χρ. Σελιανίτη, εκ μέρους του Νέου Κινήματος Αρχιτεκτόνων, ο οποίος αναφέρθηκε στην προσπάθεια της άρχουσας τάξης να απομονωθεί από την υπόλοιπη «πόλη», δηλαδή από την εργατική τάξη και να προστατευτεί από την εγκληματικότητα που η ίδια παράγει. Μάλιστα, επιδιώκει και να την ενσωματώσει, δημιουργώντας της την αίσθηση ότι δεν ανήκει πουθενά αλλού παρά σε μία ατελείωτη ιεραρχία από τον πλουσιότερο στο φτωχότερο. «Παραφράζοντας τον Λένιν, θα λέγαμε ότι σε κάθε πόλη υπάρχουν δύο πόλεις: η πόλη των καταπιεστών και η πόλη των καταπιεζόμενων» - τόνισε χαρακτηριστικά ο Χρ. Σελιανίτης. Ο ίδιος συμπλήρωσε πως «οι κορυφές της ιεραρχίας της αστικής τάξης πρέπει να ασκούν την κυριαρχία τους στο κέντρο του χώρου, όμως αυτό δεν μπορούν να το περιτοιχίσουν, πρέπει να προσπαθήσουν να το αποστειρώσουν. «Εκεί που τα τεχνικά έργα είναι ατελέσφορα, δοκιμάζονται οι πολεοδομικές παρεμβάσεις», υπογράμμισε για να καταλήξει πως «η πόλη των πολιτών είναι μια φενάκη. Η φαινομενική πόλη πρέπει να διαιρεθεί στις δύο "πόλεις" των αντίπαλων τάξεων».

Στη διάλυση της πόλης που συντελείται με «τα μεγάλα έργα, τις χρυσοφόρες ευκαιρίες για τις ισχυρές οικονομικές δυνάμεις», αναφέρθηκε η Ελένη Πορτάλιου, αρχιτέκτων, συμπληρώνοντας πως τα πάντα «από τα δάση μέχρι τα έθιμα πουλιούνται και καταναλώνονται».

Οπως πουλιούνται και διάφορες πολιτικές ηγεσίες, υποσχόμενες και προβάλλοντας τα αντίθετα απ' ό,τι πράττουν. Χαρακτηριστική ήταν η παρέμβαση του Γιώργου Σαρηγιάννη, καθηγητή Πολεοδομίας στο ΕΜΠ, σχετικά με την προσπάθεια του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ να πείσει ότι πολεοδομεί η πολιτική ηγεσία με στόχο το κοινό καλό. «Πράγματι, τελικά, οι πολιτικοί πολεοδομούν, αλλά για όφελος τίνος;», «αναρωτήθηκε» ο Γ. Σαρηγιάννης. Και εξηγήθηκε: «Πώς είναι δυνατόν να ανακοινώνει ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ προγράμματα για κατασκευή τραμ και εξοστρακισμό του ΙΧ από την πόλη και από την άλλη να μην έχει προχωρήσει ούτε ένα βήμα στο τραμ, αλλά να γεμίζει την Αθήνα οδικά έργα, ανισόπεδους κόμβους, γκαράζ και άλλα παρόμοια;».

Ειδική αναφορά, τέλος, στα ζητήματα που εγείρονται από την τροποποίηση του άρθρου 24 του Συντάγματος ώστε να παραδοθούν τα δάση στην ιδιωτική κερδοσκοπία έκανε ο Κ. Διάκος.

«Είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι ότι οι διαπλεκόμενοι Ολυμπιακοί Αγώνες, χρησιμοποιούνται, ανάμεσα στα άλλα, σαν πρόσχημα για την αρπαγή από τις κατασκευαστικές επιχειρήσεις των καλύτερων χώρων της Αττικής (Πάρνηθα, Σχοινιάς, Τουρκοβούνια, Ιππόδρομος, Φαληρικός Ορμος, Αεροδρόμιο Ελληνικού, κ.ά.) για τη μετατροπή τους σε μπετόν, άσφαλτο και εμπορικά μεγαθήρια. Κατά συνέπεια: Δεν τους χρειαζόμαστε. Δεν τους θέλουμε». Αυτό ήταν το βασικό συμπέρασμα του δεύτερου μέρους της ημερίδας για τα ολυμπιακά έργα και την τύχη των ελεύθερων χώρων της πόλης, αλλά και το σαφές μήνυμα πως ο αγώνας «γι' αυτό που δε θέλουμε» θα συνεχιστεί, θα ενταθεί.

Το ξεδίπλωμα ενός εφιαλτικού πέπλου που θα τυλίξει όχι τους κυβερνώντες αλλά τα λαϊκά στρώματα, προανήγγειλε ο δημοσιογράφος Ν. Μολυβιάτης αναφερόμενος στην πραγματικότητα των αριθμών της «Ολυμπιάδας». Αναφέρθηκε στις εκτιμήσεις που ανεβάζουν το κόστος κοντά στα 3 τρισ. πολύ πάνω βέβαια από τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις για 1,1 τρισ. Από την πλευρά του ο αρχιτέκτονας Π. Κουμουνδούρος έδωσε τη διαβεβαίωση ότι υπάρχουν και μάχιμοι μηχανικοί που δε θα υποκύψουν στην καταστροφή του Αττικού τοπίου και ότι μέχρι την τελευταία στιγμή δε θα πάψουν να είναι μία ανάσα πίσω ή και απέναντι από τους αντιπάλους του δημοσίου συμφέροντος.

Σε επιφυλακή και αγώνα για τη διάσωση των ελεύθερων χώρων, «ο περιορισμός των οποίων σημαίνει περιορισμό της ελευθερίας», κάλεσε τους πολίτες ο Γ. Σκλαβούνος, πολεοδόμος Χωροτάκτης, σημειώνοντας πως πολλές από τις μέχρι τώρα κατακτήσεις είναι ακόμα ημιτελείς, επισφαλείς και αβέβαιες. «Καραδοκούν για να πάρουν με το ένα χέρι ό,τι δίνουν με το άλλο», υπογράμμισε.

Ειδική αναφορά στο ιδιοκτησιακό καθεστώς στα Τουρκοβούνια έκανε στη συνέχεια η Ελένη Ράπτη, αρχιτέκτων.

«Δε μιλάμε πια για ενοποίηση, αλλά για"μπαλώματα και μαζέματα σε ορισμένα μνημεία και αρχαιολογικούς χώρους της πόλης», υπογράμμισε ο δημοσιογράφος, Γρ. Τραγγανίδας, αναφερόμενος στην υπόθεση της ενοποίησης των Αρχαιολογικών Χώρων. Μια υπόθεση που «κινείται» μόνο σε επίπεδο μελετών, οι οποίες δε θυμίζουν σε τίποτα τις πρώτες σχετικές προτάσεις. «Το μόνο που εξακολουθεί να κινείται άνετα στην ενοποίηση δεν είναι βέβαια οι Αθηναίοι, αλλά το χρήμα στις τσέπες των εργολάβων και των μελετητών», κατέληξε.

Στην ίδια στασιμότητα φαίνεται πως είναι και η υπόθεση της κατασκευής του νέου Μουσείου της Ακρόπολης, το οποίο - όπως σημείωσε η Ρένα Λευκαδίτου, αρχιτέκτων - επιχειρείται να κατασκευαστεί πάνω σ' έναν πολλαπλά κορεσμένο κόμβο και σε τμήμα του οικοπέδου του Μακρυγιάννη όπου έχουν ανακαλυφθεί αρχαιολογικά ευρήματα. Η ίδια μετέφερε τη θέση του αρχιτεκτονικού κόσμου, το χώρο κατασκευής του μουσείου να υποδείξει ομάδα εργασίας και το πρώην οικόπεδο Μακρυγιάννη, αφού ολοκληρωθούν οι ανασκαφές, να φυτευτεί και να παραδοθεί ως χώρος αρχαιολογικού περιπάτου.