Η άγρια συκοφαντική επίθεση σε βάρος των αγροτών ήταν αναμενόμενη. Αυτό που, ίσως, κάνει εντύπωση είναι το γεγονός ότι τα «συκοφαντικά μέσα» που χρησιμοποιούνται είναι ακριβώς τα ίδια μ' εκείνα που χρησιμοποιήθηκαν στις παλιότερες αγροτικές κινητοποιήσεις από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Τούτο σημαίνει ότι, ως προς τον τρόπο και τις μεθόδους αντιμετώπισης των αγροτικών αγώνων κατά της αντιαγροτικής πολιτικής, το ΠΑΣΟΚ παραμένει το ίδιο και δεν πρωτοτυπεί. Η «νέα» κυβέρνησή του κινείται στον ίδιο «ντορό» των πεισματικών αρνήσεων, αλλά και των συκοφαντιών, των λοιδοριών, των ύβρεων, των απειλών σε βάρος των αγωνιζόμενων αγροτών. Και, οσονούπω, περνάει στο επόμενο στάδιο, που είναι η υποκίνηση του λεγόμενου κοινωνικού αυτοματισμού και η χρησιμοποίηση της αστυνομικής βίας και της δικαστικής δίωξης.

Δεν είναι το θέμα αν η κυρία Μπατζελή είπε «ον», ή «οφ δι ρέκορντ» τα όσα περί «αναρχοσυνδικαλιστών», «σεξιστών», «εξουσιολάγνων», «δημοσιομανών», «παρανομούντων» και «εκβιαστών» αγροτών, της καταμαρτυρεί κυριακάτικη εφημερίδα. Αυτό που, ούτως ή άλλως, καταδεικνύεται είναι ότι η υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης δεν τρέφει «καλά αισθήματα» για τους αγρότες, τους οποίους, ως και εκ της θεσμικής θέσεώς της, θα έπρεπε να υπηρετεί και να συνδράμει και όχι να τους εχθρεύεται και να τους πολεμά. Και το «πρόβλημα» δεν είναι το πρόσωπο της συγκεκριμένης υπουργού, η οποία, άλλωστε, για τα όσα λέει και όσα κάνει, δεν εκπροσωπεί μόνο τον εαυτό της, αλλά και τον πρωθυπουργό που την τοποθέτησε και την κρατάει στη θέση της και την κυβέρνηση, η οποία εν τω συνόλω της, ομαδικώς και ομοθύμως, την στηρίζει.

Τα ίδια ακούγονται από «γνωστούς και μη εξαιρετέους» δημοσιογράφους, οι οποίοι, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» και «εκ καθήκοντος ορμώμενοι», διαγκωνίζονται ποιος θα πει τα πιο «βαριά λόγια» εναντίον των αγροτών. Ουδεμία έκπληξη. Οχι μόνο επειδή «από τα «φερέφωνα» αναπαραγωγή της φωνής των αφεντικών, προς το πιο βραχνό, θ' ακούσεις, αλλά και διότι «έξεστιν Κλαζομενίοις ασχημονείν». Οι περισσότεροι από δαύτους είναι παντελώς άσχετοι με τα αγροτικά ζητήματα και γίνονται καταγέλαστοι όταν επιχειρούν ν' ασχοληθούν μ' αυτά. Ενώ αδυνατούν να ξεχωρίσουν τη βαμβακιά από την καλαμποκιά - πολλώ μάλλον το λάπατο απ' το ραδίκι, τον τράγο απ' το κριάρι, το λαβράκι απ' την πέστροφα - «το παίζουν» ενήμεροι και καμώνονται τους ειδικούς. Και τότε, ακράτητα γέλια ακούγονται στα μπλόκα και στα χωριά «γελάει και το παρδαλό κατσίκι».

Αλλά, τι το «μεγάλο κακό» κάνουν οι αγρότες και εκτοξεύεται τόση χολή εναντίον τους; «Κλείνουν τους δρόμους προκαλώντας μεγάλα προβλήματα στην οικονομία και στην κοινωνία», λένε οι κατήγοροί τους. Και τους εμφανίζουν σαν «άξεστους χωρικούς» - φανταστείτε τη λαχτάρα που πήραν οι κομμωτές και οι στιλίστες, οι κυρίες του Κολωνακίου βλέποντας, χτες, τις «ορδές» του Μπούτα! - που δεν ενδιαφέρονται για τους άλλους, παρά για τον εαυτούλη τους, δε νοιάζονται για τίποτα άλλο, παρά για την τσεπούλα τους. Το γεγονός ότι κάθε μέρα «κλείνουν σπίτια» φτωχών αγροτών, καθώς η μικρομεσαία αγροτική οικογένεια, αν και δουλεύει σκληρά, δεν μπορεί να εξασφαλίσει «τον άρτον τον επιούσιον», ουδόλως ενδιαφέρει το «σκυλολόι» των κατηγόρων που «αλυχτά βραχνά». Ενδιαφέρει, όμως, τους ίδιους τους αγρότες γι' αυτό και βγαίνουν και θα βγαίνουν στους δρόμους του αγώνα...