Αναβαθμισμένη θέση θα έχει φέτος ο κινηματογράφος στις κεντρικές εκδηλώσεις του 36ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», στις 16, 17 και 18 του Σεπτέμβρη, στο πάρκο «Αντ. Τρίτσης» στο Ιλιον. Ενταγμένες σε δύο αφιερώματα, το ένα στην καπιταλιστική οικονομική κρίση και το άλλο στην επανάσταση, το τριήμερο του Φεστιβάλ θα προβληθούν πέντε ταινίες, κάποιες από τις οποίες, μάλιστα, προβάλλονται για πρώτη φορά στη χώρα μας. Ο χώρος θα είναι διαμορφωμένος σαν θερινό σινεμά και οι προβολές θα αρχίζουν στις 9 το βράδυ.

Οι ταινίες που επέλεξε η ΚΝΕ, κάποιες κλασικές και κάποιες νεότερες, αναδεικνύουν το χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης, τις συνέπειές της στη ζωή της εργατικής τάξης, αλλά και το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η εργατική τάξη ανατρέποντας τους εκμεταλλευτές, οικοδομώντας τη δική της κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Συγκεκριμένα οι ταινίες που θα προβληθούν είναι:

«Kuhle Wampe ή Σε ποιον ανήκει ο κόσμος;» (Γερμανία, 1932). Σκηνοθεσία Ζλατάν Ντούντοφ. Το σενάριο υπογράφουν ο Ερνστ Οτβαλτ και ο μεγάλος κομμουνιστής συγγραφέας Μπέρτολτ Μπρεχτ.

«Μπροστά! Χωρίς να ξεχνάμε ποιος είναι ο δρόμος μας! Μπροστά, χωρίς να ξεχνάμε: σε ποιον ανήκει ο δρόμος; Σε ποιον ανήκει ο κόσμος;». Τα λόγια αυτά από το «τραγούδι της αλληλεγγύης» έδωσαν εν μέρει το όνομα της ταινίας. Η ταινία μιλάει για τους Βερολινέζους εργάτες και άνεργους, κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης που συγκλόνισε τον καπιταλιστικό κόσμο, στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Μιλάει για την εξαθλίωση που φέρνουν οι καπιταλιστές στην εργατική τάξη, για τις αιτίες της καπιταλιστικές κρίσης, για τις «αξίες» του εκμεταλλευτικού συστήματος που σαπίζει αλλά και το δρόμο που έχει να διαλέξει η εργατική τάξη, για την ανατροπή της εκμεταλλευτικής κοινωνίας.

«La voleuse de saint lubin» (Γαλλία, 1999), παραγωγή του Claire Devers.

Με αφορμή μια δίκη που ακολουθεί την κλοπή τροφίμων από μια μάνα για να μπορέσει να ταΐσει το παιδί της, η ταινία μιλάει για την εξαθλίωση της εργατικής τάξης στην καπιταλιστικά ανεπτυγμένη Γαλλία, βάζει προβληματισμούς για το «δικαίωμα» στην ιδιοκτησία, αλλά και για την αμφισβήτηση του καπιταλιστικού συστήματος.

«Γενική γραμμή» (Σοβιετική Ενωση, 1929).

Η κλασική αυτή ταινία του μεγάλου Σοβιετικού σκηνοθέτη Σεργκέι Αϊζενστάιν πραγματεύεται τον τιτάνιο αγώνα της νεαρής σοβιετικής εξουσίας για να μπουν οι βάσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και πιο συγκεκριμένα για τον αγώνα ενάντια στα απομεινάρια της αστικής τάξης στην πόλη και το χωριό, το κίνημα της κολεκτιβοποίησης, την περίοδο 1929 - 1932, αλλά και την πάλη απέναντι στις δυνάμεις της φύσης και στις προλήψεις και δεισιδαιμονίες που παρέμεναν ριζωμένες στις απομακρυσμένες περιοχές της αχανούς Σοβιετικής Ρωσίας.

«Καρλ Λίμπκνεχτ - Παρ' όλα αυτά!» (Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, 1972). Παραγωγός: Gunter Reisch, Σενάριο: Gunter Karl, Michael Tschesno - Hell.

Η ταινία μέσα από τη ζωή και τη δράση του κομμουνιστή ηγέτη Καρλ Λίμπκνεχτ, μέχρι και τη δολοφονία του το 1919, παρουσιάζει τη γερμανική επανάσταση του 1918 και αποτελεί ένα εξαιρετικά διδακτικό ντοκουμέντο για τον διαχρονικά προδοτικό - αντεπαναστατικό ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας σε επαναστατικές συνθήκες. Η ταινία κλείνει με το γράμμα του Λίμπκνεχτ, λίγες μέρες πριν τη δολοφονία του: «Ο Σπάρτακος τσακίστηκε! Τι ησυχία! Εμείς όμως δεν τραπήκαμε σε φυγή, δεν ηττηθήκαμε! Και αν ακόμη αυτοί μας ρίξουν στις αλυσίδες είμαστε εδώ και θα μείνουμε εδώ! Και η νίκη θα είναι δική μας... Το δικό μας το πλοίο ακολουθεί το δικό του δρομολόγιο σταθερά και περήφανα, μέχρι το στόχο. Και αν εμείς δε θα ζούμε πια όταν αυτός επιτευχθεί, θα ζει το πρόγραμμά μας. Αυτό θα κυριαρχεί στον κόσμο της λυτρωμένης ανθρωπότητας. Παρ' όλα αυτά».

«Είμαι η Κούβα» (Κούβα, 1964).

Ο Σοβιετικός σκηνοθέτης Μιχαήλ Καλατόζοφ, ακουμπώντας στην αλληλεγγύη του σοβιετικού κράτους στην Κουβανέζικη Επανάσταση, αποφάσισε να καταγράψει το μοναδικό αυτό λαϊκό ξεσήκωμα σε κινηματογραφικό έργο. Το φιλμ «Είμαι η Κούβα» περιγράφει, μέσα από τέσσερις «προσωπικές» ιστορίες, με μοναδικές καλαίσθητες και ποιητικές εικόνες, τα χρόνια πριν την επανάσταση και τα χρόνια της επανάστασης. Ο θεατής μέσα από αυτές τις τέσσερις ιστορίες θα μάθει για το νησί, για την ιστορία του, για την πριν την επανάσταση πολιτικοοικονομική κατάσταση και καταπίεση, για το ξεσήκωμα και, τέλος, για τη νίκη του κουβανέζικου λαού απέναντι στους ντόπιους και ξένους καπιταλιστές.