Επιβεβαιώνοντας τη λαϊκή παροιμία, που λέει «τρώγοντας έρχεται η όρεξη», οι μεγαλοεπιχειρηματίες, έκριναν ανεπαρκή και τα «αναπτυξιακά» κίνητρα που είχαν ψηφιστεί με το νόμο 2601/98 και ζητούσαν τη «βελτίωσή τους». Και «πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις», η κυβέρνηση Σημίτη, έσπευσε να ικανοποιήσει την επιθυμία των βιομηχάνων και άλλων Ελλήνων και ξένων μεγαλοεπιχειρηματιών, δημοσιοποιώντας την περασμένη Τρίτη το πλαίσιο «κινήτρων» του νέου «αναπτυξιακού νόμου». Εκφράζοντας την ικανοποίηση των βιομηχάνων για την «ευαισθησία» της κυβέρνησης απέναντι στα... «αιτήματά» τους, ο πρόεδρος του ΣΕΒ Οδ. Κυριακόπουλος, έσπευσε να δηλώσει πως το πλαίσιο ρυθμίσεων του νέου «αναπτυξιακού» νόμου βρίσκεται «στη σωστή κατεύθυνση». Ανοίγοντας όμως παράθυρο για τη διατύπωση νέων αξιώσεων, πρόσθεσε με νόημα: «Βεβαίως χρειάζονται σημαντικές βελτιώσεις σε ορισμένους τομείς», όπως για παράδειγμα η «αποσύνδεση των αναπτυξιακών κινήτρων από την άμεση σύνδεση με τις θέσεις εργασίας», γιατί -όπως υποστήριξε- αυτή η σύνδεση «είναι κάτι που έκανε τον προηγούμενο νόμο ανενεργό»!
Αξίζει εδώ να σημειώσουμε, ότι σε όλη την περίοδο από το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, μέχρι σήμερα, το μοντέλο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας στηρίχτηκε στο ιδιωτικό (ξένο και ντόπιο) κεφάλαιο, που πριμοδοτήθηκε γενναιόδωρα από το ελληνικό Δημόσιο. Σε όλη αυτή την περίοδο, κυρίως μέσα από τους -αποικιοκρατικού χαρακτήρα- νόμους 2687/53, 4171/61 και 89/67, καθιερώθηκαν και δόθηκαν γενναιόδωρες κρατικές ενισχύσεις προς το ιδιωτικό κεφάλαιο (που ακριβοπληρώθηκαν από τον ελληνικό λαό).
Με αυτές τις κρατικές ενισχύσεις, αναδείχτηκαν και τα γνωστά «παλιά τζάκια» των μεγαλοεπιχειρηματιών, όπως οι:
Οι περισσότερες από τις παραπάνω επιχειρήσεις -με «φωτεινές εξαιρέσεις»- βρέθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του '70 να «κοσμούν» τους καταλόγους με τις «προβληματικές» και «υπερχρεωμένες» επιχειρήσεις με χρέη εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δραχμών στις κρατικές τράπεζες, το δημόσιο και τις ΔΕΚΟ. Και αντί οι κυβερνώντες (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) να στείλουν στη φυλακή τα αφεντικά τους για υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος, εφάρμοσαν πολιτικές που κινήθηκαν στον αστερισμό της λογικής «πουλάει το άλογο σαν γάιδαρο και αγοράζει το γάιδαρο σαν άλογο»! Στα πλαίσια αυτά εξαγοράστηκαν από το Δημόσιο πανάκριβα (οι επιχειρήσεις του Ανδρεάδη, η «Ολυμπιακή Αεροπορία» κλπ με τις «κρατικοποιήσεις που έκανε η κυβέρνηση της ΝΔ το 1975) ή «κοινωνικοποιήθηκαν» τα υπέρογκα χρέη δεκάδων προβληματικών («Πειραϊκή - Πατραϊκή», ΑΓΕΤ, ΛΑΡΚΟ, κλπ) με το πέρασμά τους κάτω από τον έλεγχο του δημόσιου φορέα «Προβληματικών Επιχειρήσεων») βγάζοντας έτσι «λάδι» τους μεγαλοεπιχειρηματίες «αεριτζήδες» της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Ολοι σήμερα ξέρουν -κυρίως οι απασχολούμενοι σ' αυτές- πως οι περισσότερες από τις παραπάνω «προβληματικές» επιχειρήσεις, που στοίχισαν πανάκριβα στον κρατικό προϋπολογισμό και άρα στον ελληνικό λαό που πληρώνει τους φόρους:
Βεβαίως, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συναγωνίζονται μεταξύ τους για να αποδείξουν -ο καθένας από τη σκοπιά του- ότι το κόμμα τους προσφέρει περισσότερα προνόμια στα ευρωπαϊκά μονοπώλια και τις πολυεθνικές. Αδιάψευστος μάρτυρας το περιεχόμενο του νέου «αναπτυξιακού» νόμου με τα πλουσιοπάροχα κίνητρα στο μεγάλο κεφάλαιο που προανήγγειλε η κυβέρνηση και ο τρόπος που αντέδρασε η ηγεσία της ΝΔ. Η επιλογή και των δύο μεγάλων κομμάτων, είναι σαφής. Πώς να μη χειροκροτούν οι βιομήχανοι το κυβερνητικό έργο;