Επιβεβαιώνοντας τη λαϊκή παροιμία, που λέει «τρώγοντας έρχεται η όρεξη», οι μεγαλοεπιχειρηματίες, έκριναν ανεπαρκή και τα «αναπτυξιακά» κίνητρα που είχαν ψηφιστεί με το νόμο 2601/98 και ζητούσαν τη «βελτίωσή τους». Και «πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις», η κυβέρνηση Σημίτη, έσπευσε να ικανοποιήσει την επιθυμία των βιομηχάνων και άλλων Ελλήνων και ξένων μεγαλοεπιχειρηματιών, δημοσιοποιώντας την περασμένη Τρίτη το πλαίσιο «κινήτρων» του νέου «αναπτυξιακού νόμου». Εκφράζοντας την ικανοποίηση των βιομηχάνων για την «ευαισθησία» της κυβέρνησης απέναντι στα... «αιτήματά» τους, ο πρόεδρος του ΣΕΒ Οδ. Κυριακόπουλος, έσπευσε να δηλώσει πως το πλαίσιο ρυθμίσεων του νέου «αναπτυξιακού» νόμου βρίσκεται «στη σωστή κατεύθυνση». Ανοίγοντας όμως παράθυρο για τη διατύπωση νέων αξιώσεων, πρόσθεσε με νόημα: «Βεβαίως χρειάζονται σημαντικές βελτιώσεις σε ορισμένους τομείς», όπως για παράδειγμα η «αποσύνδεση των αναπτυξιακών κινήτρων από την άμεση σύνδεση με τις θέσεις εργασίας», γιατί -όπως υποστήριξε- αυτή η σύνδεση «είναι κάτι που έκανε τον προηγούμενο νόμο ανενεργό»!

Αξίζει εδώ να σημειώσουμε, ότι σε όλη την περίοδο από το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, μέχρι σήμερα, το μοντέλο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας στηρίχτηκε στο ιδιωτικό (ξένο και ντόπιο) κεφάλαιο, που πριμοδοτήθηκε γενναιόδωρα από το ελληνικό Δημόσιο. Σε όλη αυτή την περίοδο, κυρίως μέσα από τους -αποικιοκρατικού χαρακτήρα- νόμους 2687/53, 4171/61 και 89/67, καθιερώθηκαν και δόθηκαν γενναιόδωρες κρατικές ενισχύσεις προς το ιδιωτικό κεφάλαιο (που ακριβοπληρώθηκαν από τον ελληνικό λαό).

Με αυτές τις κρατικές ενισχύσεις, αναδείχτηκαν και τα γνωστά «παλιά τζάκια» των μεγαλοεπιχειρηματιών, όπως οι:

• Στράτος - Κατσάμπας, που μέσω της «Πειραϊκής - Πατραϊκής» είχαν τον έλεγχο και μιας σειράς άλλων επιχειρήσεων, κυρίως στον κλάδο παραγωγής και εμπορίας κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων.
• Μποδοσάκης, που μέσω της ΑΕ «Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων» («Λιπάσματα Δραπετσώνας») είχε ουσιαστικά και τον έλεγχο μιας σειράς άλλων αξιόλογων επιχειρήσεων, του συγκροτήματος (ΛΑΡΚΟ, «Χημικές Βιομηχανίες Βορείου Ελλάδας», «Υαλουργεία Ελευσίνας» κλπ).
• Σκαλιστήρης, που μέσω της «Ανώνυμη Εταιρία Μεταλλευτικών, Βιομηχανικών, Ναυτιλιακών» (είχε τον έλεγχο του χρωμίτη και το μονοπώλιο στην παραγωγή δίπυρης και καυστικής μαγνησίας). Στο συγκρότημα ανήκε επίσης η εταιρία «Μακεδονικοί Λευκόλιθοι».
• Κεφάλας, με την ίδρυση της χαρτοβιομηχανίας «Αθηναϊκή Χαρτοποιία» («Σόφτεξ»).
• Τσάτσοι, με την ίδρυση της τσιμεντοβιομηχανίας «ΑΓΕΤ Ηρακλής».
• Ανδρεάδης, ένας από τους σημαντικότερους ομίλους ελληνικών επιχειρήσεων. Εχοντας τον έλεγχο των Ελληνικών Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων (τους σημερινούς ΗΣΑΠ) και από το 1952 της Εμπορικής Τράπεζας (αργότερα απέκτησε και τις μικρότερες τράπεζες Ιονική, Πειραιώς, Αττικής και Επενδύσεων), ίδρυσε στη συνέχεια τη «Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων» στη Νέα Καρβάλη Καβάλας, τα Διυλιστήρια Ασπροπύργου, τα Ναυπηγεία Ελευσίνας κλπ.
• Λάτσης, με την ίδρυση των διυλιστηρίων της ΠΕΤΡΟΛΑ.
• Βαρδινογιάννης, με την ίδρυση των διυλιστηρίων της ΜΟΤΟΡ ΟΪΛ στην Κόρινθο.
• Νιάρχος, με την ίδρυση των «Ναυπηγείων Σκαραμαγκά».

Οι περισσότερες από τις παραπάνω επιχειρήσεις -με «φωτεινές εξαιρέσεις»- βρέθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του '70 να «κοσμούν» τους καταλόγους με τις «προβληματικές» και «υπερχρεωμένες» επιχειρήσεις με χρέη εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δραχμών στις κρατικές τράπεζες, το δημόσιο και τις ΔΕΚΟ. Και αντί οι κυβερνώντες (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) να στείλουν στη φυλακή τα αφεντικά τους για υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος, εφάρμοσαν πολιτικές που κινήθηκαν στον αστερισμό της λογικής «πουλάει το άλογο σαν γάιδαρο και αγοράζει το γάιδαρο σαν άλογο»! Στα πλαίσια αυτά εξαγοράστηκαν από το Δημόσιο πανάκριβα (οι επιχειρήσεις του Ανδρεάδη, η «Ολυμπιακή Αεροπορία» κλπ με τις «κρατικοποιήσεις που έκανε η κυβέρνηση της ΝΔ το 1975) ή «κοινωνικοποιήθηκαν» τα υπέρογκα χρέη δεκάδων προβληματικών («Πειραϊκή - Πατραϊκή», ΑΓΕΤ, ΛΑΡΚΟ, κλπ) με το πέρασμά τους κάτω από τον έλεγχο του δημόσιου φορέα «Προβληματικών Επιχειρήσεων») βγάζοντας έτσι «λάδι» τους μεγαλοεπιχειρηματίες «αεριτζήδες» της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Ολοι σήμερα ξέρουν -κυρίως οι απασχολούμενοι σ' αυτές- πως οι περισσότερες από τις παραπάνω «προβληματικές» επιχειρήσεις, που στοίχισαν πανάκριβα στον κρατικό προϋπολογισμό και άρα στον ελληνικό λαό που πληρώνει τους φόρους:

• είτε έχουν κλείσει (όσες δεν εξυγιάνθηκαν), όπως για παράδειγμα η «Πειραϊκή - Πατραϊκή».
• είτε ξαναπουλήθηκαν αντί πινακίου φακής (κερδοφόρες και χωρίς χρέη) στη ληστρική εκμετάλλευση του ιδιωτικού κεφαλαίου, ίσως για να επιστρέψουν μετά από κάποια χρόνια ξανά σαν «στημένες λεμονόκουπες» στο ελληνικό Δημόσιο...
• είτε επίκειται το ξεπούλημά τους (ΛΑΡΚΟ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ κλπ).

Βεβαίως, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συναγωνίζονται μεταξύ τους για να αποδείξουν -ο καθένας από τη σκοπιά του- ότι το κόμμα τους προσφέρει περισσότερα προνόμια στα ευρωπαϊκά μονοπώλια και τις πολυεθνικές. Αδιάψευστος μάρτυρας το περιεχόμενο του νέου «αναπτυξιακού» νόμου με τα πλουσιοπάροχα κίνητρα στο μεγάλο κεφάλαιο που προανήγγειλε η κυβέρνηση και ο τρόπος που αντέδρασε η ηγεσία της ΝΔ. Η επιλογή και των δύο μεγάλων κομμάτων, είναι σαφής. Πώς να μη χειροκροτούν οι βιομήχανοι το κυβερνητικό έργο;