Γρηγοριάδης Κώστας

Τις ίδιες μέρες, οικονομικοί υπουργοί της κυβέρνησης Σημίτη υποδέχονται με κάθε επισημότητα τον υψηλό προσκεκλημένο του Ομίλου Λάτση, τον πρόεδρο της μεγαλύτερης τράπεζας της Ευρώπης, της «Ντόιτσε Βανκ», ο οποίος με τον κυνισμό που διακρίνει τους εκπροσώπους του χρηματιστικού κεφαλαίου και των πολυεθνικών, εκδήλωσε ανοιχτά το «ενδιαφέρον» του για ένα μεγάλο κομμάτι της πίτας των έργων του Γ' ΚΠΣ, την αμυντική βιομηχανία, τις τηλεπικοινωνίες, την ενέργεια, τα ακίνητα, το φιλέτο του τουρισμού, κ.ο.κ. Η εισβολή των πολυεθνικών με προφανή στόχο τη λεηλασία του εγχώριου πλούτου που παράγουν σε καθεστώς στυγνής υπερεκμετάλλευσης οι εργαζόμενοι, έγινε δεκτή με ικανοποίηση και «χαιρετίστηκε» από τα κυβερνητικά στελέχη.

Τα παραπάνω, ενδεικτικά, παραδείγματα είναι αρκούντως αποκαλυπτικά για την απύθμενη υποκρισία που κυριαρχεί στη «διαμάχη των διαπλεκομένων». Ενώ με τους νόμους που ψηφίζουν κυβέρνηση και ΝΔ, σε καθημερινή σχεδόν βάση, παραδίδουν με κάθε επισημότητα τα πάντα στο κεφάλαιο -το οποίο ποτέ βέβαια στην ιστορία του δεν υπήρξε μη διαπλεκόμενο με την πολιτική εξουσία-, την ίδια στιγμή, ολοφύρονται για τη γιγάντωση των οικονομικών συμφερόντων που απειλούν την ποιότητα της δημοκρατίας και νοθεύουν τον...«υγιή ανταγωνισμό»! (Λες και υπάρχει άλλος ανταγωνισμός έξω από αυτόν που ασκείται στο πλαίσιο του πολέμου των διαπλεκομένων). Ενώ έχουν δρομολογήσει την απελευθέρωση των αγορών (ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές, κ.λπ), τη διείσδυση του κεφαλαίου στην υγεία, την ασφάλιση, την παιδεία, την έρευνα, τον πολιτισμό, την ίδια στιγμή δε διστάζουν να ξεσηκώσουν σάλο, γιατί η εκποίηση δε γίνεται με «κανόνες διαφάνειας»!

Κανένας δεν είναι «τυφλός» ούτε τρώει κουτόχορτο. Οι πάντες γνωρίζουν ότι ο τελευταίος γύρος του πολέμου της διαπλοκής είναι πιο άγριος και ανηλεής, γιατί τα λεφτά και τα συμφέροντα που βρίσκονται στο τραπέζι είναι τεράστια (τα 16 τρισ. το Γ' ΚΠΣ, ολυμπιακά έργα, δημόσιες επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιούνται, εξοπλιστικό πρόγραμμα, κ.ο.κ). Ο λυσσαλέος πόλεμος που έχει ξεσπάσει έχει στόχο την απόσπαση της μερίδας του λέοντος από τις λυκοσυμμαχίες των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων που έχουν δημιουργηθεί. Από την έκβαση αυτού του πολέμου θα εξαρτηθεί η βελτίωση ή χειροτέρευση της θέσης τους στο πλαίσιο του εξοντωτικού ανταγωνισμού και απέναντι στις πολυεθνικές.

Κυβέρνηση, ΝΔ, ΜΜΕ, από κοντά και η ηγεσία του ΣΥΝ και έχουν εμπλακεί στην άγρια φαγωμάρα για το πώς θα γίνει η μοιρασιά και μάλιστα έχουν πάρει θέση, ελάχιστα συγκαλυπτόμενη, υπέρ του ενός ή του άλλου μεγαλοεπιχειρηματία και ομίλου συμφερόντων. Η σύμφυση αυτή οικονομίας και πολιτικής, μονοπωλίων και εξουσίας είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του καπιταλιστικού συστήματος και δεν πρόκειται να αλλάξει παρά μόνο με τη ριζική ανατροπή του.

Η ειρωνεία είναι ότι σε αυτή την πολιτικοοικονομική διαμάχη που έχει στόχο τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου και του ιδρώτα των εργαζομένων, θέλουν να βάλουν τους ίδιους τους εργαζόμενους... να διαλέξουν αφεντικό! Καλλιεργούν με ένταση την εντύπωση ότι αν θα πάρει ο α' ή ο β' επιχειρηματίας ένα μεγάλο κομμάτι της πίτας ή έργο αυτό θα είναι καταστροφή για τον τόπο, ενώ αντίθετα αφήνουν να εννοηθεί ο ανταγωνιστής του είναι «πιο ανθρώπινος». Επιχειρούν να δημιουργήσουν την «ανάγκη» ενός «μετώπου» ενάντια στον α' επιχειρηματία που γίνεται ολοένα και πιο ισχυρός και προβάλλουν ως εναλλακτική λύση... να «τρώνε» περισσότεροι διαπλεκόμενοι από την πίτα!

Ανάγκη μετώπου ασφαλώς υπάρχει, αλλά σε ποια βάση και με ποιες δυνάμεις; Θα αντιμετωπιστεί το φαινόμενο της διαπλοκής αν υπάρξει διάταξη στο Σύνταγμα για ασυμβίβαστο ανάμεσα σε ιδιοκτήτη ΜΜΕ και προμηθευτή του Δημοσίου, όπως προτείνει κυβέρνηση και ΝΔ; Μήπως θα χαλιγωνήσουν, έστω, το φαινόμενο οι «θεσμικές» προτάσεις που παρουσίασε ο πρόεδρος του ΣΥΝ; Τι θα γίνει, δηλαδή, αν ενισχυθούν, όπως προτείνει, οι κατ' ευφημισμόν «ανεξάρτητες διοικητικές αρχές» (Επιτροπή Ανταγωνισμού, το ΕΣΡ, κ.λπ); Μπορεί να είναι αποτελεσματικός ο οποιοσδήποτε έλεγχος από τις διορισμένες και καθοδηγούμενες από το δικομματισμό αυτές «αρχές» και πολύ περισσότερο όταν απουσιάζει ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος; Η λεγόμενη αντιμονοπωλιακή νομοθεσία (άλλη πρόταση του ΣΥΝ) που υπάρχει σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης και των ΗΠΑ εμπόδισε τη διαπλοκή και τη γιγάντωση των πολυεθνικών;

Κανείς, φυσικά, δεν υποτιμάει την προσπάθεια που πρέπει να γίνει για την αποκάλυψη συγκεκριμένων παραδειγμάτων για το πώς διάφοροι ισχυροί επιχειρηματικοί όμιλοι και μονοπώλια σε αγαστή συνεργασία με τις ηγεσίες του δικομματισμού προσπαθούν να μοιράσουν τη λεία από τη ληστεία και την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων. Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που το ΚΚΕ συμμετέχει σε μια σειρά ελεγκτικούς μηχανισμούς στη Βουλή και αλλού, και μάλιστα είναι το μόνο κόμμα που δε διστάζει να μιλήσει με ονόματα όταν αυτό απαιτείται. Πρόκειται όμως για ένα επιμέρους μέτωπο που πρέπει να βοηθάει τους εργαζόμενους να συνειδητοποιήσουν ορισμένα πράγματα, να οξύνει την ταξική συνείδησή τους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τους εγκλωβίσει και αποπροσανατολίζει. Αντίθετα, πρέπει να τους διευκολύνει να βλέπουν το κύριο, την κυρίαρχη πολιτική, δηλαδή, αυτήν που τρέφει τέτοια φαινόμενα, χωρίς την ανατροπή της οποίας τα λαϊκά στρώματα απλά κάθε φορά θα είναι θεατής της μοιρασιάς των διαπλεκομένων σε βάρος τους.

Μπορεί άραγε να γίνει μέτωπο ενάντια στη διαπλοκή με τις ηγεσίες των κομμάτων του δικομματισμού, που είναι απλά διαχειριστές και εκτελεστές των εντολών των μεγάλων αφεντικών; Ποιο μέτωπο μπορεί να γίνει με τις δυνάμεις εκείνες που την ίδια στιγμή έχουν εξαπολύσει μια επίθεση κατά των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων μέσω της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων;

Το μόνο μέτωπο που υπηρετεί τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού είναι το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό κοινωνικοπολιτικό Μέτωπο, το οποίο θα ανατρέψει την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων και θα φέρει στο προσκήνιο τα λαϊκά συμφέροντα. Αυτό το δρόμο δείχνει το ΚΚΕ, με αφορμή και τη διαμάχη για τα διαπλεκόμενα. Εκεί στόχευε και η παρέμβαση που έκανε με την επιστολή που έστειλε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα στους αρχηγούς των κομμάτων. «Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι η αντίθεση με την πολιτική που γιγαντώνει τα μονοπώλια, όλα τα μονοπώλια, και όχι η επιλεκτική αντίθεση με ορισμένα από αυτά». Εμείς, ξεκαθάρισε σε άλλο σημείο της επιστολής της η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «πιστεύουμε ότι η συνεισφορά κάθε κόμματος στις συγκεκριμένες συνθήκες, κυρίως θα κριθεί από τη στήριξη που θα παράσχει στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες κατά της δραστηριότητας των μονοπωλιακών ομίλων, σε όλους τους τομείς που αυτά λειτουργούν, στην παραγωγή, στο εμπόριο, στις υπηρεσίες. Σε αυτούς τους αγώνες θα είναι πολύτιμη και η συμμετοχή των εργαζομένων σ' αυτές τις επιχειρήσεις». Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια διαπλεκόμενα...

Παράλληλα με τον πόλεμο των διαπλεκομένων, ο οποίος επιχειρείται να επιβληθεί ως το κυρίαρχο πολιτικό και «αντιπολιτευτικό» ζήτημα και στο οποίο πρέπει να στοιχηθούν οι πάντες με το ένα ή το άλλο «στρατόπεδο», μπήκε σε εφαρμογή ένα ύπουλο και βρώμικο σχέδιο με στόχο να καλλιεργηθεί στην «κοινή γνώμη» η εντύπωση ότι η διαπλοκή έχει διαβρώσει τους πάντες και τα πάντα. Με άλλα λόγια, διοχετεύεται η άποψη πως όλα τα κόμματα και όλοι οι πολιτικοί «τα πιάνουν» είτε από τον α` είτε από τον β` επιχειρηματία και όλοι μαζί είναι υπάλληλοι των μονοπωλίων και του κεφαλαίου. «Λογικό» συμπέρασμα αυτής της αντίληψης είναι η επιβολή της ραγιάδικης και μοιρολατρικής λογικής ότι «δεν έχει νόημα καμία αντίσταση, αφού το παιχνίδι είναι στημένο». Αρα, η μοναδική «λύση», σύμφωνα με τα παραπάνω, είναι η ατομικιστική αναδίπλωση και η αναζήτηση «διεξόδων» όχι στον οργανωμένο και ενωμένο αγώνα, αλλά στην αντιγραφή μεθόδων που εφαρμόζουν «οι πάνω» για να επιτύχουν τους στόχους τους.

Στη διάδοση αυτής της αντίληψης πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε φυσικά η κυβέρνηση Σημίτη, αφού τη βολεύει εξαιρετικά να μεταθέτει τις αδιαμφισβήτητες ευθύνες της για την πολιτική γιγαντισμού των διαπλεκόμενων επιχειρηματικών ομίλων και ταυτόχρονα να δείχνει ότι «όλοι της μοιάζουν». Αυτός είναι ο λόγος που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τις ανυπόστατες «καταγγελίες» του βουλευτή της ΝΔ Γ. Κεφαλογιάννη για την προμήθεια των ψηφιακών παροχών του ΟΤΕ το 1990. Ο Ευ. Βενιζέλος, για παράδειγμα, δε δίστασε να καταγγείλει την οικουμενική κυβέρνηση ως την «πιο αδιαφανή κυβέρνηση της μεταπολιτευτικής ιστορίας, με δεύτερη πιο αδιαφανή κυβέρνηση αυτήν του Τ. Τζαννετάκη». Στο ίδιο μήκος κύματος ο πρόεδρος της Βουλής Απ. Κακλαμάνης διαπίστωσε ότι για το φαινόμενο της διαπλοκής υπάρχουν ευθύνες σε πρόσωπα που είναι διάσπαρτα σε όλους τους πολιτικούς χώρους.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι βασικός στόχος της παραπάνω βρώμικης επιχείρησης είναι το ΚΚΕ και οι δυνάμεις που επιμένουν να αντιστέκονται και αγωνίζονται για την ανατροπή της πολιτικής που τρέφει τα μονοπώλια. Η άρνηση του ΚΚΕ να συμμετάσχει στον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων και η επιμονή του να αναδεικνύει ότι κυρίαρχο ζήτημα είναι η πολιτική που εφαρμόζεται, είναι φανερό ότι ενοχλεί εκείνους που είναι «μέσα» στη διαπλοκή. Κυρίως τους ενοχλεί ότι η ασυμβίβαστη αντιμονοπωλιακή δράση και «αντιδιαπλεκόμενη» στάση του ΚΚΕ μπορεί να συσπειρώσει ευρύτερες λαϊκές μάζες γύρω από την πολιτική του. Προκειμένου να αποτρέψουν τέτοιες δυσάρεστες εξελίξεις, φροντίζουν να εκτοξεύουν λάσπη και συκοφαντία. Ταυτόχρονα, για να αποτρέψουν τον απεγκλωβισμό των λαϊκών μαζών, προβάλλουν με ένταση ως το μοναδικό «φάρμακο» κατά της διαπλοκής τη θεσμοθέτηση κάποιων γενικόλογων διατάξεων στο Σύνταγμα και την ανάθεση του προβλήματος στις - εξαρτημένες - «ανεξάρτητες διοικητικές αρχές».

Μόνο μέσα από σκληρούς ταξικούς αγώνες οι εργαζόμενοι θα καταφέρουν να συνειδητοποιήσουν ποια είναι η αλήθεια και ποιος υπερασπίζεται τα συμφέροντά τους. Σε κάθε περίπτωση όμως γνωρίζουν ότι το ΚΚΕ, δεκαετίες τώρα, ποτέ δεν «πουλήθηκε», ούτε πρόδωσε τα λαϊκά συμφέροντα. Η ολόπλευρη ενίσχυσή του, η συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου, αποτελεί τη μοναδική εγγύηση για να απαλλαγούν από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα και τους δηλωμένους υπαλλήλους τους.