Οι σύγχρονοι μισθωτοί σκλάβοι της «μαύρης» εργασίας είναι πολλοί. Καθαρίστριες που καθαρίζουν σπίτια και άλλα κτίρια, «μπέιμπι σίτερ» που φυλάνε παιδιά, κάνοντας κι άλλες δουλιές του σπιτιού, γυναίκες και άνδρες που δουλεύουν σε κουζίνες φαγάδικων και καφετεριών, παιδιά με μηχανάκια που διανέμουν φαγητά, γκαρσόνια που σερβίρουν σε καφετερίες και μπαρ, νέοι που μοιράζουν στους δρόμους έντυπα και άλλο υλικό, άλλοι που εργάζονται σε «κούριερ» μεταφέροντας δέματα, «σεκιουριτάδες», που απασχολούνται σε εταιρίες φύλαξης και ασφάλειας, εργάτες που δουλεύουν στα χωράφια κ.ά.

Τους... είλωτες της σημερινής Ελλάδας τους γεννά και αναπαράγει ο καπιταλισμός. Τους διατηρεί ο φόβος της ανεργίας, ο τρόμος της φτώχειας. Τους χρειάζεται η θεοποίηση της ανταγωνιστικότητας και του κέρδους. Τους πληθαίνει η πολιτική της εμπορευματοποίησης και των ιδιωτικοποιήσεων, της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, της καταπάτησης των εργατικών δικαιωμάτων, της αφαίρεσης των λαϊκών κατακτήσεων.

Οχι, το καπιταλιστικό σύστημα δεν ενδιαφέρεται να εξαφανίσει αυτή τη σκλαβιά. Να την αυξήσει επιθυμεί. Οι «διαρθρωτικές αλλαγές» που προωθούν οι κυβερνήσεις του, σκοπό έχουν ν' αφαιρέσουν από τους εργαζόμενους κάθε δικαίωμα στη ζωή. Αυτό εννοούν οι κυβερνώντες όταν μιλούν για «σύγκλιση προς τα κάτω». Αλλη μια απόδειξη πως χωρίς ενότητα δράσης σε ταξική κατεύθυνση της εργατικής τάξης, χωρίς τη συσπειρωμένη στο δικό τους μέτωπο κοινωνικοπολιτική πάλη του λαού για την ανατροπή της πολιτικής και της εξουσίας του κεφαλαίου, δεν υπάρχει διέξοδος.

Στο σημερινό ρεπορτάζ του «Ρ» κάνουμε μια προσπάθεια ν' αναδείξουμε την κατάσταση που επικρατεί σε κάποιους απ' αυτούς του χώρους εργασίας, έχοντας την επίγνωση ότι στο χαρτί είναι δύσκολο ν' αποτυπωθεί το μέγεθος της ταξικής εκμετάλλευσης και άγος της ανθρώπινης τυραννίας, που βιώνουν χιλιάδες εργαζόμενοι στη χώρα μας...

«Ξέρουν να δίνουν μόνο εντολές όσοι μας παίρνουν στη "δούλεψή" τους», λέει η Δ.Γκ., η οποία, εδώ και δύο χρόνια κάνει τη δουλιά της «μπέιμπι σίτερ». «Νομίζουν ότι έχουν μόνο δικαιώματα κι εμείς μόνο υποχρεώσεις και μας καθορίζουν τη ζωή σύμφωνα με το δικό τους πρόγραμμα».

«Πολλές οι ώρες, πολλή δουλιά, χωρίς γιορτές και σχόλες και καμιά απολαβή τόσα χρόνια» λέει η Ξ. Γκ., η οποία δούλευε, επί δέκα χρόνια, σε διάφορες καφετερίες χωρίς αυτό να φαίνεται πουθενά, αφού ήταν ανασφάλιστη. Τα μοναδικά ένσημα της είναι αυτά που κατάφερε να πάρει από τον τελευταίο εργοδότη της, ύστερα από καταγγελία που έκανε στο ΙΚΑ...

Είναι οι γυναίκες της κουζίνας. Οι αφανείς των εστιατορίων και των καφετεριών. Ετοιμάζουν τους μεζέδες και τα ορεκτικά των πελατών, κάνουν λάντζα και καθαριότητα κι ό,τι άλλο προκύψει. Δουλεύουν από νωρίς το απόγευμα και μέχρι την ώρα που θα φύγει και η τελευταία παρέα του μαγαζιού, που πολλές φορές κάθεται μέχρι τα ξημερώματα. Κι άμα «πέσουν» πολλές παρέες μαζί, αν και δε φτάνουν δύο χέρια, πρέπει να τα κάνουν όλα. «Βγάζουν», ταυτόχρονα, δεκάδες παραγγελίες, αφού πρώτα πλύνουν πιάτα, ποτήρια, μαχαιροπίρουνα, κατσαρόλες. Οσες και αν είναι, όμως οι ώρες και όση κι αν είναι η δουλιά, η «ταρίφα» του μεροκάματου είναι «κομμένη» στα 25 ευρώ την ημέρα. Για νυχτερινά, Κυριακές κι αργίες, όπως και ένσημα ούτε λόγος να γίνεται. Και στην περίπτωση που κάνουν έφοδο οι ελεγκτές του ΙΚΑ ή της αστυνομίας, ο εργοδότης τις στέλνει να κρυφτούν στην τουαλέτα του μαγαζιού για όσο κρατήσει ο έλεγχος. Ελεύθερο χρόνο και δική τους ζωή δεν έχουν κι αναγκαστικά «ξεχνούν» οικογένεια και υποχρεώσεις στο σπίτι. Μόνο ό,τι προλάβουν τις πρωινές ώρες κι ύστερα από ξενύχτι.

Η Κατερίνα Ζιώγκου, δουλεύει εδώ και δύο χρόνια σε κουζίνα καφετερίας. Κάνει 8 μεροκάματα σε 6 μέρες, αφού το Σαββατοκύριακο κάνει δύο βάρδιες την ημέρα. «Δε σ' αφήνουν να ξαποστάσεις ούτε για ένα λεπτό», λέει. «Είμαστε οι γυναίκες της "λάντζας". Εκεί καταντήσαμε να είναι όλη η ζωή μας. Εξω από την κουζίνα δεν υπάρχει τίποτα άλλο για μας. Σκέφτομαι ακόμα κι αν θα πάρω άδεια για μια βδομάδα το καλοκαίρι, αφού αυτή θα είναι άνευ αποδοχών».