Την εικόνα ότι υπάρχει παγιωμένη λαϊκή συναίνεση στα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα προσπαθούν να δημιουργήσουν οι δημοσκοπήσεις, παρά το γεγονός ότι δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τις κραυγαλέες αντιφάσεις των «ευρημάτων» τους. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό το γεγονός ότι τις (βολικές) αυτές δημοσκοπήσεις χρησιμοποίησε και ο Γ. Παπανδρέου για να δηλώσει (στη συνέντευξή του στο BBC) ότι η κυβέρνηση έχει τη στήριξη του 50-60% του ελληνικού πληθυσμού. Σύμφωνα με σφυγμομέτρηση της «Marc» για το «Εθνος της Κυριακής», το 57,6% των ερωτηθέντων θεωρεί ότι τα κυβερνητικά μέτρα είναι προς τη σωστή κατεύθυνση και μάλιστα το 74,2% εκτιμά ότι καθυστέρησαν αδικαιολόγητα, αλλά την ίδια στιγμή το 64,1% πιστεύει ότι οι φορολογικές ρυθμίσεις δεν είναι δίκαιες. «Λεπτομέρεια» αποτελεί ότι το ερώτημα για τα φορολογικά ήταν το μόνο συγκεκριμένο. Εξίσου έωλο είναι το εύρημα ότι το 75,8% των ερωτηθέντων πιστεύει πως τα συνδικάτα «πρέπει να επιδιώξουν κοινωνική ειρήνη μέχρι να ξεπεραστεί η κρίση» και μόνο το 19,6% επιθυμεί «να αντιδράσουν με μαζικές κινητοποιήσεις και απεργίες». Στο ερώτημα για τις αιτίες της κρίσης, το 32,7% θεωρεί ότι είναι τα κερδοσκοπικά παιγνίδια, το 25,8% στην «έλλειψη αξιοπιστίας της ελληνικής οικονομίας», το 11,2% σε προσπάθεια υπονόμευσης του ευρώ και 24,4% σε όλα τα παραπάνω μαζί. Στην ερώτηση αν η Ελλάδα θα τα καταφέρει να βγει από την κρίση, το 51,3% απαντά «ναι» και το 43% «όχι».

«Με τον κ. Αλέκο Αλαβάνο όμως και με όσους τον ακολουθούν, ασκώντας εξ αριστερών κριτική εντός του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν επιχειρείτε μια προσέγγιση;» ρωτήθηκε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στο πλαίσιο της συνέντευξης που παραχώρησε στο «Βήμα της Κυριακής». Η απάντησή της ήταν η εξής:

«Οι τάσεις του ΣΥΝ και οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ αναζητούν η κάθε μία τον μαγικό τρόπο που θα κάνει τον καπιταλισμό "ανθρώπινο", την ΕΕ, την ΕΚΤ φιλολαϊκή και άλλα τέτοια, ώστε να συνυπάρχουν αρμονικά τα κέρδη με τον άνθρωπο! Ευτυχώς για τους εργαζόμενους και το λαϊκό κίνημα, το ΚΚΕ δεν κόλλησε από αυτή την ανίατη ασθένεια. Κοινή δράση στο κίνημα θέλουμε με όλους τους εργαζόμενους, τους νέους, τις γυναίκες, τους αυτοαπασχολούμενους, στο δρόμο της ασυμβίβαστης πάλης για τα σύγχρονα δικαιώματα και τον απεγκλωβισμό από τα ιδεολογήματα των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Μόνο αν έχουν προοπτική οι αγώνες θα είναι αποτελεσματικοί».

Την περασμένη Κυριακή απ' το βήμα της ΚΠΕ του ΣΥΝ τόσο ο πρόεδρός του, Αλ. Τσίπρας, όσο και ο Δ. Στρατούλης, που ανέγνωσε την εισήγηση της ΠΓ, «ξεσπάθωσαν» σε βάρος του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, επικαλούμενοι προσχηματικά τα όσα είπε η Αλ. Παπαρήγα στο κυριακάτικο «Βήμα».

Ο Αλ. Τσίπρας ισχυρίστηκε: «Βλέπω ότι για μια ακόμη φορά, την ώρα που ο κόσμος καίγεται, η κα Παπαρήγα, το χαβά της. Ασχολείται με το ΣΥΡΙΖΑ. Τρεις μέρες πριν τη γενική απεργία, που θα είναι ένα μεγάλο κρας τεστ και θα πρέπει όλοι να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να πετύχει, η κα Παπαρήγα ασχολείται με το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχουν δικαίωμα με τη διχαστική εμμονή τους να αποδυναμώνουν την προοπτική ενωτικών μαζικών και άρα αποτελεσματικών αγώνων».

Είναι αναμενόμενο ο - εκτεθειμένος στους εργαζόμενους - ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να ενοχλείται και να ζορίζεται από την πολιτική κριτική που του ασκεί το ΚΚΕ. Αλλωστε, είναι στη φύση του να ρητορεύει για τους αγώνες και επί του πρακτέου μηδέν εις το πηλίκον. Οι δυνάμεις του είναι σχεδόν ανύπαρκτες στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και η στρατηγική του είναι ενάντια στην όξυνση της ταξικής πάλης, που γίνεται διπλά επικίνδυνη για το σύστημα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης. Γι' αυτό και κατά πάγια τακτική του, όπου δεν υπονομεύει την απεργία, προσπαθεί να της δώσει περιεχόμενο τέτοιο που να προσομοιώνει τις αθλιότητες του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να παλέψουν για να βοηθήσουν την κυβέρνηση να μειώσει τα spreads! Αυτή την ενότητα οραματίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Γι' αυτό επικαλούνται την «εμπειρία του ασφαλιστικού Γιαννίτση» και λένε ότι «ο τρόπος με τον οποίο αποσύρθηκε κακήν κακώς, πρέπει να μας διδάσκει πολλά». Την ίδια ώρα, κάνουν γαργάρα ότι οι κατάπτυστες συνδικαλιστικές ηγεσίες και τα στελέχη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, γεμάτοι με «ενότητα», αμέσως μετά την απόσυρση του πακέτου Γιαννίτση, κάθισαν και διαπραγματεύτηκαν τον αντιδραστικό νόμο Ρέππα.

Ενα σημαντικό μέρος της εισήγησης ήταν αφιερωμένο στο ΠΑΜΕ, για το οποίο αναφέρεται: «Το ΠΑΜΕ αρνείται την ανάγκη ανάπτυξης αγώνων με όρους κινήματος και εντείνει την κομματική και διχαστική πολιτική του (...) Αδιαφόρησε και δε συνέβαλε στη λήψη αποφάσεων για απεργία από τις τριτοβάθμιες οργανώσεις, θέλοντας να δημιουργήσει την εικόνα της μόνης μαχητικής δύναμης (...) Λειτουργεί όχι ως τμήμα του κινήματος, αλλά ως μια δύναμη η οποία ποντάρει στην αποτυχία των συνδικάτων για να κερδίσει κάποιους πόντους».

Φτηνή τακτική από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Και εξόφθαλμη η προσπάθειά του να δείξει την πραγματικότητα με το κεφάλι κάτω, επιστρατεύοντας το ψέμα και τη διαστρέβλωση. Δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς. Γιατί έχει ρόλο να παίξει. Πώς αλλιώς θα «πείσει» τους εργαζόμενους ότι είναι «μαγική εικόνα» τα χιλιάδες στελέχη του ΠΑΜΕ που βλέπουν καθημερινά μέσα και έξω από το χώρο της δουλειάς τους να πρωτοστατούν στην οργάνωση της πάλης, με απεργίες και άλλες μορφές... Που με αυτοθυσία - λέξη άγνωστη στα στελέχη των οπορτουνιστών - δίνουν όλο τους τον εαυτό για να μη βρει η κυβέρνηση το παραμικρό έδαφος να εκβιάσει και να παρασύρει λαϊκές συνειδήσεις, σε αντίθεση βέβαια με ό,τι κάνει με τις «αναλύσεις» και την ταχτική του ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος στέκεται αξιόπιστο δεκανίκι στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Και κάτι ακόμα: Οσο και αν προσπαθεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να κάνει το άσπρο μαύρο, οι εργαζόμενοι ξέρουν καλά πώς εννοεί (και βιώνει) την «ενότητα». Τη βλέπουν στο επίπεδο και την ποιότητα των «δεσμών» που έχουν μεταξύ τους οι (ων ουκ έστιν αριθμός από τις διασπάσεις...) τάσεις και συνιστώσες του.