Παρά την οργανωμένη προσπάθεια εμφάνισης «αγανακτισμένων γονιών» στα σχολεία, τις πυκνές περιπολίες της αστυνομίας στις καταλήψεις, τους διευθυντές που επέλεξαν το ρόλο του παιδονόμου... οι καταλήψεις Γυμνασίων, Λυκείων και ΤΕΕ - ΕΠΑΛ την περασμένη βδομάδα ξεπέρασαν τις 1.000!

Το επόμενο μεγάλο αγωνιστικό ραντεβού των μαθητών είναι στα συλλαλητήρια την Παρασκευή 3 Νοέμβρη και μέχρι τότε προχωρούν σε πολύμορφες κινητοποιήσεις στα σχολεία τους και τις γειτονιές.

Σήμερα, το Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Αθήνας πραγματοποιεί, στις 6 το απόγευμα, συναυλία στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης (πρώην Κοτζιά), όπου θα συμμετάσχουν ερασιτεχνικά μαθητικά συγκροτήματα.

Με τα τραγούδια, τα συνθήματα και τα αιτήματά τους, οι μαθητές δηλώνουν πως αυτό που τους βγάζει στο δρόμο του αγώνα, είναι ότι: το σχολείο που έχουν σήμερα δεν τους κάνει, γιατί είναι σχολείο που δεν τους μορφώνει, παρά μόνο τους εξοντώνει...

Το αποτέλεσμα αυτού του σχολείου το βλέπουν ή έστω το «αισθάνονται» οι γονείς και γενικότερα όλοι οι εργαζόμενοι, που είτε πέρασαν από αυτό, είτε ακούν γύρω τους τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα νέα παιδιά στην εκπαίδευση. Ομως, τις αιτίες αυτής της κατάστασης πολύ δύσκολα τις αναγνωρίζουν, τόσο οι μαθητές, όσο και όλα τα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα.

Γιατί το σχολείο σήμερα είναι εξοντωτικό; Γιατί οι απόφοιτοί του νιώθουν ότι ξεχνούν όλα όσα έμαθαν λίγους μήνες, αφού πάρουν το απολυτήριό τους; Γιατί εμφανίζονται όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια φαινόμενα παιδιών, που εμφανίζονται μπερδεμένα να λένε, π.χ., ότι «το '40 ξεσηκωθήκαμε για να διώξουμε τους Τούρκους», ότι «το Καρπενήσι είναι στην Κρήτη», ότι «το νερό βράζει στους 1.000 βαθμούς Κελσίου»;

Το «δεν πάει άλλο» των μαθητών φωτογραφίζει το σχολείο της αμάθειας, της διαφοροποίησης, το σχολείο που λειτουργεί συμπληρωματικά στην παραπαιδεία. Και οι γενεσιουργές αιτίες αυτού του σχολείου βρίσκονται στο σκοπό του. Το βασικό πρόβλημα βρίσκεται στο ότι δεν υπάρχει ουσιαστικά σχολείο γενικής παιδείας. Αντίθετα, το σημερινό σχολείο προετοιμάζει αυτούς που θα καταταχθούν μεθαύριο σε διάφορες κατηγορίες σχολών...

Η επαγγελματική προοπτική γίνεται κριτήριο «επιλογής» σχολείου για τα παιδιά στην ηλικία των 14 -15 χρόνων. Μετά το Γυμνάσιο τα παιδιά καλούνται ουσιαστικά να επιλέξουν, αν θα δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις (και, άρα, θα διεκδικήσουν μια θέση στην ανώτατη εκπαίδευση) ή όχι. Το κράτος δεν εξασφαλίζει σε όλα τα παιδιά ότι θα μορφωθούν ολόπλευρα και ισότιμα μέχρι τα 18 τους χρόνια, αλλά μεταθέτει στα ίδια τα παιδιά την ευθύνη της μόρφωσής τους, μέσα από τη διαδικασία της δήθεν «ελεύθερης» επιλογής. Ομως, στην πραγματικότητα, δεν είναι ούτε «ελεύθερη» ούτε «επιλογή».

Η πλειοψηφία των παιδιών (ή, αν θέλετε, των οικογενειών) επιλέγει το Γενικό Λύκειο, γιατί έχει μια επίφαση πιο ολοκληρωμένης μόρφωσης, γιατί φαντάζει δελεαστική η προοπτική της ανώτατης εκπαίδευσης και την ίδια ώρα δεν υπάρχει καμιά αξιοπιστία της επαγγελματικής εκπαίδευσης. Με το που περνούν τα παιδιά την πόρτα του Λυκείου όμως, το σχολείο με διάφορους τρόπους τα προσανατολίζει αποκλειστικά και μόνο στις εξετάσεις. Ετσι, ακόμα και το υποτιθέμενο σχολείο γενικής παιδείας (έναντι του Τεχνικού) κάθε άλλο παρά γενικής παιδείας είναι.

Ο αποκλειστικός προσανατολισμός του Λυκείου στις εξετάσεις έχει επίσης ως αποτέλεσμα τα παιδιά να φορτώνονται με πληθώρα γνώσεων και πληροφοριών, που απλά απομνημονεύουν και διαγράφουν αμέσως μόλις παρέλθει ο σκοπός τους, δηλαδή μόλις δώσουν τις εξετάσεις. Αν σ' αυτά προσθέσετε και το γεγονός ότι τα φροντιστήρια καθίστανται απαραίτητα στο Λύκειο, γίνεται εύκολα κατανοητό τι σημαίνει σχολείο που εξοντώνει αντί να μορφώνει.

Γίνεται, επίσης, κατανοητό γιατί η απάντηση που δίνουν οι μαθητές είναι το Ενιαίο 12χρονο δημόσιο και δωρεάν σχολείο για όλους μέχρι τα 18 τους χρόνια. «Σχολείο που να μας μορφώνει και να διαμορφώνει ολοκληρωμένες προσωπικότητες και να μην είναι προθάλαμος για τα ΑΕΙ - ΤΕΙ. Κατάργηση των κατευθύνσεων και των πανελλαδικών εξετάσεων στη Γ' Λυκείου. Σχολείο με κοινά προγράμματα για να μαθαίνουμε όλοι τα βασικά, αναθεώρηση των σχολικών βιβλίων. Δε θέλουμε να μαθαίνουμε ψέματα και ανακρίβειες», απαιτεί το Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Αθήνας.

Ολα τα παραπάνω, φυσικά, δεν αφορούν μόνο τους μαθητές των Γενικών Λυκείων και τις οικογένειές τους. Αφορούν και τα Γυμνάσια, απ' όπου ξεκινάει η προετοιμασία για τους διαφορετικούς τύπους Λυκείων κι, αντίστοιχα, για τους διαφορετικούς τύπους σχολών. Παράλληλα, αφορούν εξίσου κι ακόμα περισσότερο τους μαθητές των ΤΕΕ και των Επαγγελματικών Λυκείων (ΕΠΑΛ). Εκεί, το σχολείο της «αμορφωσιάς» δε χρειάζεται πολλή εξήγηση ή πολλά λόγια για να περιγραφεί.

Η «προσπάθεια» δε, που κάνει η κυβέρνηση με τη δημιουργία των ΕΠΑΛ, να «αναβαθμίσει» υποτίθεται αυτά τα σχολεία, σε τίποτα δε λύνει το βασικό πρόβλημα της διαφοροποίησης των σχολείων, αντίθετα το ενισχύει. Οσοι μαθητές των ΕΠΑΛ θέλουν, θα δίνουν πανελλήνιες εξετάσεις με τους ίδιους όρους (εξόντωσης και αμορφωσιάς) που θα δίνουν και οι μαθητές των Γενικών Λυκείων, ενώ οι υπόλοιποι θα «ψευτο-προετοιμάζονται» για μια επαγγελματική ειδικότητα.

Μετά την αποφοίτηση και οι μαθητές των ΤΕΕ - ΕΠΑΛ (όπως και οι απόφοιτοι των Γενικών Λυκείων που δεν καταφέρνουν να περάσουν σε κάποια σχολή πανεπιστημίου ή ΤΕΙ) δεν έχουν ουσιαστικά άλλη επιλογή από πανάκριβες ιδιωτικές σχολές (ΙΕΚ, κολέγια κτλ.). Πρόκειται για σχολές εκτός εκπαιδευτικού συστήματος, που δε σχεδιάζονται και δεν ελέγχονται ως προς το περιεχόμενο και τη δομή των σπουδών τους από το υπουργείο Παιδείας...

Γι' αυτό και η καθιέρωση της «βάσης του 10» μπαίνει στο στόχαστρο των μαθητών. Την απορρίπτουν, γιατί πολλαπλασιάζει τους αποφοίτους που πετιούνται εκτός εκπαίδευσης, χωρίς να υπάρχει καμιά απολύτως μέριμνα γι' αυτούς.

Μάλιστα, με τη μελλοντική αναθεώρηση του άρθρου 16, αν αυτή περάσει, τα πράγματα στην επαγγελματική εκπαίδευση θα γίνουν ακόμα χειρότερα. Το άρθρο 16 του Συντάγματος προβλέπει ότι: «Η επαγγελματική και κάθε άλλη ειδική εκπαίδευση παρέχεται από το κράτος και με σχολές ανώτερης βαθμίδας για χρονικό διάστημα όχι μεγαλύτερο από τρία χρόνια, όπως προβλέπεται ειδικότερα από το νόμο, που ορίζει και τα επαγγελματικά δικαιώματα όσων αποφοιτούν από τις σχολές αυτές». Αντί, όμως, να δημιουργηθούν επιτέλους δημόσιες επαγγελματικές σχολές, που μάλιστα θα πρέπει να είναι και αποκλειστικά δωρεάν και φυσικά ενταγμένες στο εκπαιδευτικό σύστημα όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα... η κυβέρνηση προτείνει να καταργηθεί η φράση «από το κράτος», ώστε να μην υπάρξουν ποτέ τέτοιου τύπου επαγγελματικές σχολές, ενώ το ΠΑΣΟΚ προτείνει να καταργηθεί ολόκληρη αυτή η παράγραφος του άρθρου 16! Για άλλη μια φορά δηλαδή, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν την ίδια ακριβώς θέση, ενάντια πάντα στη δημόσια και δωρεάν Παιδεία, ενάντια στα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.

Οι μαθητές έχουν έτοιμη την απάντηση - απαίτηση για: «Δωρεάν επαγγελματικές σχολές μετά το σχολείο, για όσα επαγγέλματα δε χρειάζονται πανεπιστημιακή μόρφωση. Ολη η επαγγελματική εκπαίδευση να ανήκει στο υπουργείο Παιδείας».

Ο «αντίπαλος» για φοιτητές και σπουδαστές είναι η πολιτική ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΕΕ που στοχεύει, με την κατάργηση του άρθρου 16 και το νόμο - πλαίσιο, στην ιδιωτικοποίηση των ΑΕΙ, στη λειτουργία τους με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, την όξυνση των ταξικών φραγμών, τη μετατροπή του πτυχίου σε πιστοποιητικό... με βασικό στόχο τη διαμόρφωση φτηνού - ευέλικτου - εργατικού δυναμικού. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι οι ένοχοι για την υπάρχουσα άθλια κατάσταση και προωθούν την ίδια ακριβώς πολιτική. Παράλληλα, προσπαθούν να θολώσουν τα νερά για την ουσία των σχεδίων (π.χ. ότι δεν τίθεται ζήτημα ιδιωτικοποίησης ή υποβάθμισης)... Γιατί, αν η κατάργηση του άρθρου 16 σημαίνει απλά την ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ, γιατί να κινητοποιηθούν όσοι σπουδάζουν στα δημόσια; Ομως για το άρθρο 16, ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ το έχει δηλώσει καθαρά: «Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια έτσι κι αλλιώς υπάρχουν και θα λειτουργούν συμπληρωματικά... Το κύριο είναι οι Ελληνες επιχειρηματίες να επενδύσουν στα Δημόσια Πανεπιστήμια... να αποκτήσουν π.χ. τη δυνατότητα να ιδρύουν έδρες που θα φέρουν το όνομά τους...», δηλαδή η ουσία είναι η λειτουργία των δημόσιων ΑΕΙ με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, είναι η ιδιωτικοποίηση και υποβάθμιση των δημόσιων πανεπιστημίων και ΤΕΙ! Η λογική αυτή κυριαρχεί και στο νέο νόμο - πλαίσιο, όχι μόνο σε μεμονωμένες παραγράφους (συγγράμματα, δάνεια, manager, τετραετή επιχειρησιακά προγράμματα κτλ.), αλλά στο σύνολό του.

Αυτό, λοιπόν, που υποκινεί σε έναν νέο γύρο κινητοποιήσεων, είναι κυριολεκτικά η καθημερινή μάχη που πρέπει να δίνουν οι φοιτητές, οι σπουδαστές και οι οικογένειές τους. Να βάζουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για τις σπουδές. Να μετρούν χαμένες ώρες, εξαιτίας των ελλείψεων σε διδακτικό, διοικητικό προσωπικό και σε εργαστήρια. Να βλέπουν το πτυχίο να μετατρέπεται σε πιστοποιητικό χωρίς αξία. Να αντιλαμβάνονται ότι έρχονται ακόμα χειρότερα μέτρα.

Η μάχη που διεξάγεται στα αμφιθέατρα, από την άλλη, για τη συνέχιση και την ένταση των αγώνων είναι ιδιαίτερα σκληρή και κρίσιμη. Είναι για το αν ο αγώνας θα έχει δυναμική συνέχεια και νικηφόρα προοπτική ενάντια στην κοινή προσπάθεια κυβέρνησης - ΠΑΣΟΚ, που εκφράστηκε και με τη συμπαιγνία της αλλαγής της ημερομηνίας συζήτησης της αναθεώρησης του άρθρου 16 στη Βουλή, με τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ να μπλοκάρουν ή να ξεφουσκώσουν τους αγώνες.

Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ έχει βάλει μπρος ένα μεθοδευμένο απεργοσπαστικό σχέδιο, που κατευθύνεται από την κυβέρνηση της ΝΔ. Εγκαινιάστηκε με τη δήλωση του προέδρου της ΟΝΝΕΔ ότι «θα βρεθούμε απέναντι σε οποιονδήποτε εμποδίσει τη μεταρρύθμιση στην Παιδεία»! Στο πλαίσιο αυτού του σχεδίου εντάσσεται και η τακτική με τους περιφερόμενους «πληρωμένους τραμπούκους» (Νομική, Γεωπονική, Πάντειος). Η ηγεσία της ΔΑΠ παπαγαλίζει όλα τα επιχειρήματα της κυβέρνησης. Μιλάει για υποκινούμενες καταλήψεις, για διαδικασίες που στερούνται νομιμότητας, για χαμένες ώρες και μαθήματα.

Η ΠΑΣΠ δουλεύει με ζήλο στις σχολές για να μην έχει πολιτικό κόστος το ΠΑΣΟΚ, επειδή συμφωνεί πλήρως με τη ΝΔ, για να καλύψει τις δικές της τεράστιες ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση. Χρησιμοποιεί την ίδια φρασεολογία και τα ίδια επιχειρήματα με το ΠΑΣΟΚ, έναν αντικυβερνητισμό και μια φραστική αποδοκιμασία του «νεοφιλελευθερισμού», στην προσπάθεια να καλύψει τις αντιδραστικές θέσεις που προβάλλουν τα στελέχη του με πρώτο τον Γ. Παπανδρέου. Δεν είναι τυχαίο ότι σε αρκετές γενικές συνελεύσεις ταυτίζεται πλήρως με το σχέδιο της ΔΑΠ και προτείνει το σταμάτημα των αγώνων (Οδοντιατρική, Φυσικό κ.ά.).

Τα ΕΑΑΚ και ο ΣΥΝ απέδειξαν από την αρχή της φετινής χρονιάς τον τυχοδιωκτικό τους ρόλο. Πριν από τρεις βδομάδες, στα συνεχή καλέσματα της Πανσπουδαστικής μέσα στα διοικητικά συμβούλια, να κανονιστούν γενικές συνελεύσεις, την ίδια στιγμή που χιλιάδες μαθητές και εκπαιδευτικοί έβγαιναν στο δρόμο απαντούσαν ότι «δεν υπάρχουν αντικειμενικοί όροι», ότι «οι φοιτητές δεν μπορούν να αναλάβουν το πολιτικό κόστος των κινητοποιήσεων» (!!) και κανόνιζαν γενικές συνελεύσεις για το Νοέμβρη (π.χ. Μεταλλειολόγοι, ΑΣΟΕΕ, Χημικοί Μηχανικοί κ.ά.). Συνεχίζουν στις προτάσεις προς τις γενικές συνελεύσεις να αποφεύγουν αναφορές για τις ευθύνες του ΠΑΣΟΚ (π.χ. στα ΤΕΙ, κ.ά.) δίνοντας τόπο στο «ξελάσπωμα» της ΠΑΣΠ.

Το επόμενο διάστημα, χρειάζεται ακόμα περισσότεροι φοιτητές και σπουδαστές να κάνουν δική τους υπόθεση τη συνέχεια των αγώνων. Να χρεοκοπήσει το ενορχηστρωμένο σχέδιο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για αποκλιμάκωση. Να συνεχιστεί και να ενταθεί η σύγκρουση με την κυβερνητική πολιτική, να μαζικοποιηθούν οι κινητοποιήσεις με όλες τις μορφές πάλης, να προωθηθεί η υπόθεση του συντονισμού και να έχει διάρκεια, αντοχή και κλιμάκωση τέτοια, ώστε να βάλει φραγμό στα σχέδια της κυβέρνησης όποτε και αν επιδιώξει να καταθέσει τα νέα μέτρα.