Η Μαρίν Λεπέν εμφανίστηκε ικανοποιημένηεπειδή το κόμμα της εδραιώνεται στην ενδοαστική αντιπαράθεση

Νέες θέσεις εκκίνησης στην «κούρσα» υπεράσπισης του γαλλικού κεφαλαίου παίρνουν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις στη Γαλλία, μετά την ολοκλήρωση και του δεύτερου γύρου των νομαρχιακών εκλογών, προχτές.

Το «δεξιό» UMP (Ενωση για ένα Λαϊκό Κίνημα), του Νικολά Σαρκοζί, που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων «κατέβαινε» μαζί με το κεντρώο UDI, εξασφάλισε τον «έλεγχο» 66 νομών. Η «αριστερά» (όπως περιγράφεται το κυβερνών σοσιαλιστικό PS αλλά και άλλα σοσιαλδημοκρατικά και οπορτουνιστικά κόμματα) επικράτησε σε 33 νομούς, χάνοντας από τις προηγούμενες εκλογές 25 νομούς. Ενδεικτικό είναι το ότι χάθηκαν και σημαντικά προπύργια του PS, όπως οι νομαρχίες Κορέζ και Εσόν, περιοχές από τις οποίες εκλέγονται και οι Ολάντ - Βαλς. Το «Εθνικό Μέτωπο» της Μ. Λεπέν στο δεύτερο γύρο δεν ήρθε πρώτο σε καμία νομαρχία, αν και στον πρώτο γύρο είχε συγκεντρώσει τις περισσότερες ψήφους σε 43 νομαρχίες.

Ο Ν. Σαρκοζί έσπευσε να υποστηρίξει ότι «η αποδοκιμασία της εξουσίας είναι αναμφισβήτητη (...) Ουδέποτε μια κυβέρνηση είχε προκαλέσει μια τέτοια απόρριψη (...) Η αλλαγή έχει πάρει το δρόμο της, τίποτε δεν θα την σταματήσει». Τις επιλογές του UMP αναμένουν πολλοί, είναι χαρακτηριστικές οι αναλύσεις «αριστερών» ΜΜΕ για την «εναλλακτική» που το UMP «οφείλει γρήγορα» να παρουσιάσει, αναδεικνύοντας ότι η ντόπια αστική τάξη αναζητά άξιο πολιτικό της εκπρόσωπο, τώρα που το PS «ξεφτίζει». Στην κατεύθυνση αυτή αναμένονται εξελίξεις και ενόψει εσωκομματικών διεργασιών στη «δεξιά» μέσα στην άνοιξη, αλλά και στο πλαίσιο των χειρισμών που θα γίνουν μπροστά στις διαμερισματικές εκλογές του επόμενου Δεκέμβρη.

Στο PS δεν αποκλείεται να υπάρξουν γοργές εσωκομματικές εξελίξεις δεδομένων των «διαφωνιών» και διαφόρων «τάσεων» που ήδη ενισχύονταν (στο φόντο της γενικότερης ενδοαστικής συζήτησης για το μείγμα διαχείρισης της κρίσης και των διεργασιών που συνεχίζονται και στο αστικό πολιτικό σκηνικό της Γαλλίας). Ο Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ δήλωσε ότι μένει προσηλωμένος στην προσπάθειά του με επίκεντρο «την απασχόληση, την απασχόληση, την απασχόληση», εννοώντας την ανάπτυξη θέσεων εργασίας με όρους που θα θέσουν σε κίνηση την παραγωγή προς όφελος των γαλλικών μονοπωλίων. Την ίδια στιγμή, ο πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς απέδωσε τη νίκη της «δημοκρατικής δεξιάς» στις διαιρέσεις της «αριστεράς», στο φόντο της «κινητικότητας» που ήδη αναπτύσσεται για την «πρωτοκαθεδρία» στη γαλλική σοσιαλδημοκρατία.

Από τη μεριά του «Εθνικού Μετώπου» (FN), η πρόεδρός του, Μαρίν Λεπέν, εξέφρασε ικανοποίηση για το «εξαιρετικό εκλογικό επίπεδο» του κόμματός της, που χαρακτήρισε «εφαλτήριο για τις αυριανές νίκες». Αν και το FN δεν κέρδισε πλειοψηφία σε καμιά νομαρχία εξέλεξε χιλιάδες νομαρχιακούς συμβούλους, ενώ η «Λε Μοντ» το εμφάνιζε χτες να έχει τον έλεγχο σε 31 από τα καντόνια της χώρας. Η Λεπέν ισχυρίστηκε μάλιστα ότι ενόψει των διαμερισματικών εκλογών υπάρχουν πολύ «σοβαρές ελπίδες» σε 4 ή 5 διαμερίσματα.

Θυμίζουμε ότι η διοικητική διάρθρωση της χώρας είναι ιδιαίτερα σύνθετη. Σήμερα η γαλλική επικράτεια είναι χωρισμένη σε 27 «διαμερίσματα», 101 «νομαρχίες», 342 «δήμους» και 4.032 «καντόνια» και 36.681 «κοινότητες». Σε Παρίσι και Λιόν, νομαρχία και δήμος ουσιαστικά «συμπίπτουν» και τα τοπικά συμβούλια εκλέχτηκαν στις εκλογές του περσινού Μάρτη. Στο δεύτερο γύρο η αποχή έφτασε το 50,01%.

Τη βδομάδα που πέρασε κορυφώθηκε η προσπάθεια εγκλωβισμού των λαϊκών στρωμάτων σε μια λογική συστράτευσης με «δημοκρατικές δυνάμεις» (εννοώντας τους αντιπάλους του FN), υιοθέτησης δηλαδή επιδιώξεων της αστικής τάξης. Σ' αυτό το πλαίσιο το UMP εμφανίστηκε να «ανακόπτει» δήθεν τη δυναμική του FN, όταν ακόμα και «προοδευτικές» εφημερίδες, όπως η «Λε Μοντ», έδιναν ανοιχτά «γραμμή» για ψήφο είτε στο PS είτε στο UMP και ενώ παραμένουν όλα τα ζητήματα που ενίσχυσαν τα τελευταία χρόνια το FN, πρώτα απ' όλα ως εναλλακτική για την πλουτοκρατία, που εξακολουθεί να ταλαντεύεται ως προς τους τρόπους με τους οποίους θα ανακτήσει το χαμένο της προβάδισμα, στην αγορά εντός αλλά και εκτός συνόρων.

Με δεδομένη και την απουσία μιας οργανωμένης πολιτικής πρωτοπορίας που μπορεί να καθοδηγήσει έναν αγώνα ταξικά προσανατολισμένο, ο εργαζόμενος γαλλικός λαός δέχεται μεγάλη πίεση από τις διάφορες μερίδες του γαλλικού κεφαλαίου και κινδυνεύει να γίνει έρμαιο συμφερόντων που είναι αντίπαλα στα δικά του.

Τόσο η σταδιακή «εδραίωση» του FN, όσο και η «επιστροφή» Σαρκοζί αλλά και η διαδικασία «ανασυγκρότησης» της «αριστεράς» βεβαιώνουν ότι τα αντιλαϊκά επιτελεία έχουν πιάσει δουλειά «στα γεμάτα» με δεδομένα ότι η στασιμότητα στη γαλλική οικονομία συνεχίζεται, η ανισομετρία μέσα στην ΕΕ (δηλαδή οι επιδόσεις της καπιταλιστικής Γαλλίας έναντι των ανταγωνιστών) και οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται διεθνώς. Ολα αυτά στρώνουν το έδαφος για τις επόμενες αντιλαϊκές επιθέσεις και φωτίζουν την επιτακτική ανάγκη οι εργάτες να οργανώσουν την αντίσταση και πάλη ενάντια σε όσους σκάβουν το λάκκο τους.