ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

ΚΟΙΝΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ

Οχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία!

Απαιτείται αυτοτελής πάλη ενάντια στα μονοπώλια, στις αστικές τάξεις, για την ανατροπή του καπιταλισμού, την ενίσχυση της ταξικής πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για τον σοσιαλισμό!

Μετά από πρωτοβουλία του ΚΚ Ελλάδας, του ΚΚ Εργαζομένων Ισπανίας, του ΚΚ Μεξικού και του ΚΚ Τουρκίας, Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα από μια σειρά χωρών εξέδωσαν Κοινή Ανακοίνωση ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία. Αναλυτικά, το κείμενο της Ανακοίνωσης έχει ως εξής:

«Οχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία!

1. Τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα που υπογράφουμε αυτήν την Κοινή Ανακοίνωση τασσόμαστε ενάντια στην ιμπεριαλιστική σύγκρουση στην Ουκρανία, που αποτελεί μια από τις συνέπειες της τραγικής κατάστασης που διαμορφώθηκε για τους λαούς μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης. Είναι έκθετες τόσο οι αστικές όσο και οι οπορτουνιστικές δυνάμεις, που για χρόνια πολεμούσαν την ΕΣΣΔ και πρόσφατα γιόρτασαν και τα 30 χρόνια από τη διάλυσή της, αποσιωπώντας το γεγονός πως η παλινόρθωση του καπιταλισμού σήμανε τη διάλυση ιστορικών εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων και επανέφερε τους λαούς της ΕΣΣΔ στην εποχή της ταξικής εκμετάλλευσης και των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

2. Οι εξελίξεις στην Ουκρανία, που διεξάγονται στο έδαφος του μονοπωλιακού καπιταλισμού, συνδέονται με τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, την επέμβασή τους στην περιοχή, στο πλαίσιο του σφοδρού ανταγωνισμού αυτών των δυνάμεων με την καπιταλιστική Ρωσία, για τον έλεγχο των αγορών, των πρώτων υλών και των δικτύων μεταφοράς της χώρας. Οι επιδιώξεις αυτές κρύβονται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που συγκρούονται, προβάλλοντας η καθεμιά διάφορα προσχήματα, όπως της "υπεράσπισης της δημοκρατίας", της "αυτοάμυνας" και του δικαιώματος "επιλογής συμμαχιών", της τήρησης των αρχών του ΟΗΕ ή του ΟΑΣΕ, ή υποτίθεται του "αντιφασισμού", εσκεμμένα αποκόβοντας τον φασισμό από το καπιταλιστικό σύστημα που τον γεννά και τον αξιοποιεί.

3. Καταδικάζουμε τη δράση των φασιστικών, εθνικιστικών δυνάμεων στην Ουκρανία, τον αντικομμουνισμό και τη δίωξη των κομμουνιστών, τις διακρίσεις σε βάρος του ρωσόφωνου πληθυσμού, τις ένοπλες επιθέσεις της ουκρανικής κυβέρνησης κατά του λαού στο Ντονμπάς. Καταγγέλλουμε το γεγονός της αξιοποίησης από τις δυνάμεις του ευρωατλαντισμού, για την υλοποίηση των σχεδιασμών τους, αντιδραστικών πολιτικών δυνάμεων της Ουκρανίας, ακόμη και φασιστικών μορφωμάτων. Την ίδια ώρα, απαράδεκτη είναι και η αντικομμουνιστική ρητορική κατά του Λένιν, των μπολσεβίκων και της Σοβιετικής Ενωσης, στην οποία καταφεύγει η ρωσική ηγεσία, για να δικαιολογήσει τους δικούς της στρατηγικούς σχεδιασμούς στην περιοχή. Τίποτε, όμως, δεν μπορεί να αμαυρώσει την τεράστια προσφορά του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση, που ήταν πολυεθνική ένωση ισότιμων Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.

4. Η απόφαση της Ρωσικής Ομοσπονδίας αρχικά να αναγνωρίσει την "ανεξαρτησία" των λεγόμενων "Λαϊκών Δημοκρατιών" στο Ντονμπάς και στη συνέχεια να προχωρήσει σε στρατιωτική επέμβαση, που διεξάγεται με πρόσχημα την "αυτοάμυνα" της Ρωσίας και την "αποστρατιωτικοποίηση" και "απο-φασιστικοποίηση" της Ουκρανίας, δεν έγινε για να προστατευτεί ο λαός της περιοχής ούτε για την ειρήνη, αλλά για την προώθηση των συμφερόντων των ρωσικών μονοπωλίων στα εδάφη της Ουκρανίας, στον σφοδρό ανταγωνισμό τους με τα δυτικά μονοπώλια. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους κομμουνιστές και τους λαούς της Ρωσίας και της Ουκρανίας και είμαστε στο πλευρό τους για να δυναμώσει το μέτωπο ενάντια στον εθνικισμό, που καλλιεργεί η κάθε αστική τάξη. Οι λαοί των δύο χωρών, που έζησαν ειρηνικά και μεγαλούργησαν από κοινού στο πλαίσιο της ΕΣΣΔ, αλλά και όλοι οι άλλοι λαοί δεν έχουν κανένα συμφέρον να ταχθούν με την πλευρά του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστή, της μιας ή της άλλης συμμαχίας που υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

5. Επισημαίνουμε πως είναι επικίνδυνες οι αυταπάτες που σκορπούν αστικές δυνάμεις, ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια άλλη "καλύτερη αρχιτεκτονική ασφάλειας" στην Ευρώπη, με παρέμβαση της ΕΕ, ή ένα ΝΑΤΟ "χωρίς πολεμικούς σχεδιασμούς και επιθετικά οπλικά συστήματα στα εδάφη του", ή μια "φιλειρηνική ΕΕ", ή ένας "ειρηνικός πολυπολικός κόσμος" κ.ο.κ. Ολες αυτές οι εικασίες δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα και δρουν αποπροσανατολιστικά για την αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική πάλη, επιδιώκοντας να καλλιεργήσουν μια αντίληψη περί δήθεν δυνατότητας ενός "ειρηνικού ιμπεριαλισμού". Ομως, η αλήθεια είναι πως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, όπως και κάθε καπιταλιστική διακρατική ένωση, είναι λυκοσυμμαχίες που έχουν βαθιά αντιδραστικό χαρακτήρα, δεν μπορούν να γίνουν φιλολαϊκές, θα συνεχίσουν να δρουν ενάντια στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και τους λαούς, όπως και ο καπιταλισμός είναι "νύχι - κρέας" με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

6. Καλούμε τους λαούς των χωρών, που οι κυβερνήσεις τους ειδικά μέσω του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, όσο και της Ρωσίας, εμπλέκονται στις εξελίξεις, να παλέψουν ενάντια στην προπαγάνδα των αστικών δυνάμεων που σπρώχνουν τους λαούς στην "κρεατομηχανή" του ιμπεριαλιστικού πολέμου με διάφορα ψεύτικα προσχήματα. Να απαιτήσουν να κλείσουν οι στρατιωτικές βάσεις, να επιστρέψουν στη χώρα οι στρατιωτικές δυνάμεις που βρίσκονται εκτός συνόρων, να δυναμώσει η πάλη για να αποδεσμευτούν οι χώρες από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και συμμαχίες, όπως είναι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.

7. Το συμφέρον της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων επιβάλλει να ενισχυθεί το ταξικό κριτήριο στην ανάλυση των εξελίξεων, να χαράξουμε τον δικό μας αυτοτελή δρόμο ενάντια στα μονοπώλια, στις αστικές τάξεις, για την ανατροπή του καπιταλισμού, την ενίσχυση της ταξικής πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για τον σοσιαλισμό, που παραμένει επίκαιρος και αναγκαίος όσο ποτέ».

Τα Κόμματα που υπογράφουν την Κοινή Ανακοίνωση

ΚΚ Αζερμπαϊτζάν
Κόμμα Εργασίας Αυστρίας
ΚΚ Βελγίου
Κίνημα «Τσε Γκεβάρα» (Ενωση των Κομμουνιστών στη Βουλγαρία)
Κομμουνιστικό Επαναστατικό Κόμμα Γαλλίας (PCRF)
ΚΚ Ελλάδας
ΚΚ Ελ Σαλβαδόρ
ΚΚ Κουρδιστάν - Ιράκ
Κόμμα Εργατών Ιρλανδίας
ΚΚ των Εργατών της Ισπανίας
Μέτωπο Κομμουνιστών (Ιταλία)
Σοσιαλιστικό Κίνημα Καζακστάν
Σοσιαλιστικό Κόμμα Λετονίας
ΚΚ Μεξικού
ΚΚ Μπαγκλαντές
Νέο ΚΚ Ολλανδίας
Ενωση Κομμουνιστών Ουκρανίας
ΚΚ Πακιστάν
Περουάνικο ΚΚ
Ρουμανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα
ΚΚ Σουαζιλάνδης
Σουδανέζικο ΚΚ
ΚΚ Σουηδίας
ΚΚ Τουρκίας
Φιλιππινέζικο ΚΚ [PKP 1930]
ΚΚ Φινλανδίας

Να σπάσει η αλυσίδα

Περίπου ως ανεξήγητο φαινόμενο παρουσιάζουν τα αστικά επιτελεία την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Οι διάφοροι «πεφτοσυννεφάκηδες» κάνουν πως δεν είδαν την καύσιμη ύλη να μαζεύεται δεκαετίες τώρα, ειδικά μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στη Σοβιετική Ενωση.

Με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στα Βαλκάνια, στον Καύκασο και την Κεντρική Ασία και βέβαια τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, εκεί όπου κυριολεκτικά με το αίμα των λαών σφραγίστηκαν οι «νέες μοιρασιές» της λείας, των πηγών και των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, των αγορών και των σφαιρών επιρροής τα προηγούμενα 30 χρόνια. Ιμπεριαλιστικές «μοιρασιές» με κερδισμένους και χαμένους σε κάθε γύρο τους, που θάβουν κάθε φορά πιο βαθιά τον σπόρο για τους επόμενους γύρους των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων.

Με τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ για την επέκτασή του προς ανατολάς, τη στρατηγική «περικύκλωσης» της Ρωσίας, την «αντιπυραυλική ασπίδα» στην Ανατ. Ευρώπη, το «δόγμα του πρώτου πυρηνικού πλήγματος», τις ΝΑΤΟικές υποδομές και «πρόβες πολέμου» που πολλαπλασιάζονται στην περιοχή, απέναντι στην «κακόβουλη επιρροή» Ρωσίας και Κίνας. Αλλά και τις αποφάσεις για την κατοχύρωση των θέσεων των ευρωατλαντικών μονοπωλίων σε όλη την περιοχή, εν ανάγκη ακόμα και με «αλλαγές» κυβερνήσεων, όπως με την επέμβαση των ΗΠΑ και ΕΕ στην Ουκρανία το 2014. Ολα αυτά δηλαδή που ρίχνουν σταθερά «λάδι στη φωτιά» των ανταγωνισμών.

Δεν είδαν και την αστική τάξη της Ρωσίας - αυτή που το 1991 βοηθούσαν να εδραιώσει την εξουσία της μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές, λεηλατώντας από κοινού τον πλούτο που παρήγαγε επί δεκαετίες ο σοβιετικός λαός - να «ανδρώνεται» και να «ζωηρεύει», να προωθεί «με το καρότο και το μαστίγιο» τις δικές της ιμπεριαλιστικές συμμαχίες στην περιοχή, διεκδικώντας να ανακτήσει το χαμένο έδαφος στους ανταγωνισμούς και «να γίνουν σεβαστά» τα συμφέροντά της, βλέποντας την ευκαιρία στη σημερινή αλλαγή των συσχετισμών και στις ανακατατάξεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, ανακατατάξεις που «σφραγίζονται» από την αμφισβήτηση της πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ από την καπιταλιστική Κίνα.

Σε όλα αυτά, όμως, στην ανελέητη μάχη για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, θα βρει κανείς τις «πηγές» του αναθεωρητισμού, των αλλαγών συνόρων, του εθνικισμού, των πολέμων και επεμβάσεων, όσο κι αν οι διάφοροι αστοί δημοσιολόγοι τις αναζητούν υποτίθεται κάπου στη σφαίρα του μεταφυσικού, της «ψυχοσύνθεσης του ηγέτη» και της... φύσης του ανθρώπου.

Ολα αυτά δείχνουν και γιατί όσο κι αν «εκπλήσσονται» οι αστοί αναλυτές για «το πόσο κοντά είναι ένας πόλεμος ακόμα και σε ευρωπαϊκό έδαφος», αυτός είναι πάντα μια ανάσα από τους λαούς, γιατί είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, γιατί ξεπηδά αναπόφευκτα από τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό, από τις εύθραυστες «συμφωνίες κυρίων» των ιμπεριαλιστών, από την ιμπεριαλιστική «ειρήνη και σταθερότητα» που είναι πάντα με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών.

Αυτό προσπαθούν να κρύψουν και όσοι, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι μόνο, την ίδια ώρα που κάνουν τους «ανήξερους για το φόνο» και τις υπογραφές που έβαζαν στις ΝΑΤΟικές αποφάσεις, παρουσιάζουν ότι μπορεί τάχα να υπάρξει κι ένα «σύστημα ασφαλείας» που να χωράει ταυτόχρονα τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών και αυτά των λαών, ένας «ειρηνόφιλος» καπιταλισμός που θα λύνει τις διαφορές των καπιταλιστών στις «λέσχες ειρήνης και φιλίας», με το «ακριβοδίκαιο» διεθνές δίκαιο, που κόβουν και ράβουν οι καπιταλιστές κάθε φορά στα ιδιαίτερα συμφέροντά τους.

Που προσπαθούν να παρουσιάσουν ότι το δίλημμα είναι γενικά «ειρήνη ή πόλεμος», όταν η ίδια η πραγματικότητα δείχνει ξανά και ξανά ότι το πραγματικό δίλημμα είναι «με τους λαούς ή με τους ιμπεριαλιστές».

Ολα αυτά δείχνουν και πόσο κάλπικη είναι η συζήτηση για το «ποιος επιτίθεται και ποιος αμύνεται», στο «γαϊτανάκι» αυτό των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων όπου «Ο κλέφτης φωνάζει "μ' έκλεψαν" κι ο φονιάς παραπονιέται: "Θέλουν να με σκοτώσουν"!», όπως έγραφε κάποτε ο Μπρεχτ για τα κάθε λογής προσχήματα που επιστρατεύουν κάθε φορά οι ιμπεριαλιστές.

Είναι και η απάντηση σε όσους όπως η κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα, εκ του πονηρού δείχνουν σήμερα τον έναν «κρίκο» στην ατελείωτη αλυσίδα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και κρύβουν τον αμέσως προηγούμενο, για να στρατεύσουν τον λαό κάτω από τις ξένες για τα συμφέροντά του σημαίες της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, που μέρα με τη μέρα βάζει και τους «επόμενους κρίκους» της εμπλοκής, κάνοντας τον λαό μας θύμα των ανταγωνισμών που τους πληρώνει με κινδύνους και με φτώχεια.

Αυτήν την αλυσίδα ο λαός μπορεί όταν το αποφασίσει να τη σπάσει: Οχι πηγαίνοντας με τον έναν ή τον άλλο ιμπεριαλιστή, αλλά διαλέγοντας τη μεριά των δικών του συμφερόντων, σε σύγκρουση με την αστική τάξη.