Οι επιδράσεις του θεάτρου και της όπερας είναι εμφανείς στις ταινίες του μεγάλου Ιταλού σκηνοθέτη Λουκίνο Βισκόντι. Παράλληλα, όμως, πανταχού παρών είναι και ο θάνατος. Ο θάνατος σε όλες του τις εκφάνσεις. Οι ήρωές του, συνήθως είναι έκπτωτοι αριστοκράτες, μεγαλοαστοί που ζουν στην παρακμή και καλλιτέχνες στο τέλος της καριέρας τους. Ο μεγάλος σκηνοθέτης είναι ο δημιουργός της υπέροχης ταινίας "Θάνατος στη Βενετία", που θα μεταδοθεί αυτή τη βδομάδα από τον ΑΝΤΕΝΝΑ. Γιος αριστοκρατών, ο Βισκόντι γεννήθηκε στο Μιλάνο το Νοέμβρη του 1906 και πέθανε στη Ρώμη τον Μάρτη του 1976. Καθοριστικό ρόλο στην καλλιτεχνική του πορεία έπαιξε η συνεργασία του με το περιοδικό "Σινεμά", αφού ήδη έχει προηγηθεί η συνεργασία του με τον Ρενουάρ.

Ο Ιταλός σκηνοθέτης αναμείχθηκε στον αντιφασιστικό αγώνα και για τη δράση του αυτή συνελήφθη, ενώ παράλληλα η φασιστική λογοκρισία του απαγορεύει την πρώτη δουλιά του. Το 1948, θα σκηνοθετήσει ένα από τα μεγάλα του έργα, την ταινία "Η γη τρέμει". Θα ακολουθήσουν και άλλες μεγάλες ταινίες, όπως το"Σένσο", "Οι λευκές νύχτες", "Ο Ρόκο και τ' αδέλφια του". Ο "Γατόπαρδος" είναι ένα έργο οριακό. Μία ακόμη ταινία, στην οποία ο Βισκόντι αναπλάθει την ιστορία μέσα από σπουδαίες εικαστικές εικόνες και χρώματα. Μετά τον"Γατόπαρδο", θα ακολουθήσουν και άλλες ταινίες που σφράγισαν την ιστορία της Εβδομης Τέχνης. Μεταξύ αυτών, εκτός από το "Θάνατο στη Βενετία", είναι οι ταινίες του "Οι καταραμένοι", "Το λυκόφως των θεών" κ.ά. Ο θάνατος για πρώτη φορά θα τον αγγίξει το 1972, όταν μια θρόμβωση θ' αφήσει παράλυτη την αριστερή του πλευρά. Παρ' όλα αυτά θα βρει τη δύναμη να δημιουργήσει μια ακόμη μεγάλη ταινία τη "Γοητεία της αμαρτίας". Μια αυτοβιογραφική σχεδόν ταινία, αφού ο νέος κόσμος είναι μια πραγματικότητα, ενώ ο θάνατος για τον μεγάλο δημιουργό πλησιάζει. Και πραγματικά το 1976, μόλις που πρόλαβε να ολοκληρώσει την τελευταία του ταινία, τον "Αθώο".

Στο "Θάνατο της Βενετίας", συνυπάρχουν ο Βισκόντι, ο Τόμας Μαν και ο Γκούσταβ Μάλερ. Η ταινία, εμπνευσμένη από μια νουβέλα του Τόμας Μαν, δίνει στο μεγάλο δημιουργό την ευκαιρία, να δημιουργήσει μια ιδεώδη οπτικοακουστική σύνθεση μέσα από εξαιρετικές εικόνες, δεμένες στο ρυθμό της μουσικής του Μάλερ. Μια ταινία πάνω στην ομορφιά και στο θάνατο. Η ομορφιά αντανακλάται στο πρόσωπο του έφηβου Τάτζιο. Την ομορφιά αυτή θ' αρχίσει να κυνηγά ο μαέστρος Γκούσταβ Ασενμπαχ. Ο Ασεμπαχ ξεκινά για ένα μοναχικό ταξίδι στη Βενετία. Εκεί σ' ένα πολυτελές ξενοδοχείο θα συναντήσει μια οικογένεια από την Πολωνία, στην οποία ανήκει και ο γοητευτικός έφηβος. Η ομορφιά του νεαρού θα συγκινήσει τον μαέστρο, ο οποίος δε βρίσκει το θάρρος να τον πλησιάσει και αναγκάζεται να τον παρακολουθεί από μακριά. Βασανίζεται από τις φαντασιώσεις του, αλλά και από τυραννικές εικόνες από το παρελθόν. Ο κύκλος της "ομορφιάς" θα κλείσει με το θάνατο, τον πραγματικό και το μεταφορικό, όταν μια θανατηφόρα χολέρα θα πλήξει τη Βενετία. Εξαιρετική είναι η ερμηνεία του Ντερκ Μπόγκαρτ στο ρόλο του Γερμανού συνθέτη και μαέστρου. Πολύ καλές είναι και οι ερμηνείες των Μπιορν Αντερσεν, Σιλβάνα Μαγκάνο και Μαρίζα Μπερενσόν. (Τετάρτη ΑΝΤΕΝΝΑ 00.45)

Στο δημιουργό του "Ολιβερ Τουίστ", του "Δαβίδ Κόπερφιλντ" και των "Μεγάλων προσδοκιών", στον κορυφαίο Αγγλο μυθιστοριογράφο Κάρολο Ντίκενς (1812-1870), αναφέρεται η εκπομπή "Οι συγγραφείς". Γεννημένος στο Πόρτσμουθ, από μεσοαστική οικογένεια, πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Τσάτχαμ, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το έζησε στο Λονδίνο. Αντιμετώπισε πολλά προβλήματα με την οικογένειά του, ιδιαίτερα με τον πατέρα του, ο οποίος έκανε αλόγιστες σπατάλες και φυλακίστηκε για χρέη. Η οικογενειακή του ζωή σημάδεψε τον Ντίκενς από παιδί. Αλλωστε, οι τραυματικές του εμπειρίες τον επηρέασαν και στο συγγραφικό του έργο, αφού πολλά από τα μυθιστορήματά του, αναφέρονται σε φυλακές και σε σωφρονιστικά ιδρύματα. Η κοινωνική αδικία, η φτώχεια και η αθλιότητα είναι θέματα που κυριαρχούν στα περισσότερα έργα του.

Το πηγαίο ταλέντο του φάνηκε από την αρχή, όταν με ψευδώνυμο άρχισε να γράφει άρθρα και διηγήματα σε εφημερίδες και περιοδικά. Ο Ντίκενς, νεαρός ακόμη, ανέλαβε την έκδοση ενός μηνιαίου περιοδικού, στις σελίδες του οποίου δημοσιεύτηκαν σε συνέχειες τα πιο γνωστά μυθιστορήματά του, όπως ο "Ολιβερ Τουίστ" και ο "Νίκολας Νίκελμπι". Σιγά σιγά τα έργα του άρχισαν να γνωρίζουν τεράστια επιτυχία. Ταξίδεψε στην Αμερική, ενώ για ένα διάστημα έζησε και στην Ιταλία, από όπου και εμπνεύστηκε το βιβλίο "Εικόνες από την Ιταλία".

Παρ' όλη την αγάπη του στη λογοτεχνία, ο μεγάλος συγγραφέας είχε αδυναμία και στη δημοσιογραφία. Το 1846 ίδρυσε την ημερήσια εφημερίδα "Ντέιλι Νιους". Η έκδοσή της, όμως, δεν είχε την ανάλογη επιτυχία και ο Ντίκενς στράφηκε στη δημιουργία ενός εβδομαδιαίου περιοδικού, το οποίο διηύθυνε μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Ντίκενς υπήρξε καινοτόμος ως προς την επικοινωνία του με το κοινό. Από το 1858, άρχισε να οργανώνει επί πληρωμή δημόσιες αναγνώσεις των μυθιστορημάτων του. Οι πολλές δραστηριότητές του είχαν αντανάκλαση και στην υγεία του. Σωματικά και ψυχικά εξουθενωμένος, θα οδηγηθεί στο θάνατο. Πέθανε ξαφνικά το 1870 και τάφηκε με τιμές στη "Γωνιά των ποιητών" στο Αβαείο του Ουέστμινστερ.

Λ. Πίτμαν "Διακοσμημένο χρονικό εμμονής και παραίτησης", 1993

Γκ. Σίμονς "Είσοδος στο ρινγκ", 1994

Τβ. Ρέι: "Μπουκάλι - Γρίφος", 1995

Ο Ντρεκ Μπόγκαρντ στην υπέροχη ταινία του Βισκόντι "Θάνατος στη Βενετία"