Από επεξεργασία των επίσημων στοιχείων της Τράπεζας Ελλάδας που έκανε ο «Ρ» και φαίνεται στο σχετικό πίνακα, προκύπτει επίσης το ακόλουθο εντυπωσιακό στοιχείο: Η μείωση των δραχμικών επιτοκίων καταθέσεων από το 1995 μέχρι το 2000, είχε σαν αποτέλεσμα οι καταθέτες να χάσουν τουλάχιστον 1,6 τρισεκατομμύρια δραχμές.

Η πορεία ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ έγινε με τεράστιες απώλειες και κόστος σε βάρος των λαϊκών κατακτήσεων. Ακόμα όμως και οι περισσότερο «αθέατες» πλευρές αυτής της πολιτικής, όπως η νομισματική προσαρμογή, είχαν απροκάλυπτα ταξικό χαρακτήρα. Η νομισματική προσαρμογή - πέραν του τεράστιου θέματος της εκχώρησης άσκησης της νομισματικής και συναλλαγματικής πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα - η μείωση δηλαδή των επιτοκίων στα επίπεδα της ευρωζώνης και η προσαρμογή της τρέχουσας ισοτιμίας της δραχμής στα επίπεδα της κεντρικής της ισοτιμίας (340,750 δραχμές ανά Ευρώ), είχε χαμένους και κερδισμένους).

Οτι οι κερδισμένοι από τη διαδικασία προσαρμογής των επιτοκίων στα επίπεδα της ευρωζώνης, ήταν οι τραπεζίτες και οι μεγαλοεπιχειρηματίες, υπάρχουν και επίσημες ομολογίες. Ετσι, σε ημερίδα τραπεζών για το Ευρώ που έγινε στα τέλη του 2000, το στέλεχος της Eyrobank και ομιλητής στην ημερίδα Ν. Καραμούζης, ανέφερε ότι από τη μείωση των τραπεζικών επιτοκίων και των επιτοκίων των κρατικών τίτλων, το τραπεζικό σύστημα συνολικά, τη διετία 1998 - 1999, είχε ένα όφελος της τάξης των 400 δισ. δραχμών. Το όλο σύστημα δούλεψε φυσικά υπέρ των τραπεζών, αφού οι τελευταίες μπορούν κατά το δοκούν να κερδοσκοπούν με τα επιτοκία χορηγήσεων και καταθέσεων. Ετσι η κατακρήμνιση των επιτοκίων καταθέσεων και η μείωση των επιτοκίων χορηγήσεων με σαφώς χαμηλότερους ρυθμούς, είχε σαν αποτέλεσμα οι τράπεζες να βάλουν μερικές εκατοντάδες δισ. στα ταμεία τους. Η διατήρηση στα χαρτοφυλάκιά τους, όπως φυσικά και οι μεγάλες επιχειρήσεις, κρατικών τίτλων μακροχρόνιας απόδοσης, λειτουργεί σήμερα υπέρ τους. Ετσι αν μια τράπεζα, ή μια μεγάλη επιχείρηση αγόρασε το 1997 δεκαετές ομόλογο του ελληνικού δημοσίου με επιτόκιο 8%, αυτό σημαίνει ότι μέχρι το 2007 θα εισπράττει μερισματική απόδοση 8%. Αν το ποσοστό αυτό το πολλαπλασιάσουμε με μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες δισ. δραχμές που αφορούν τοποθετήσεις κεφαλαίων στους τίτλους αυτούς, τότε οι τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρήσεις, βάζουν άκοπα στα ταμεία τους τεράστια ποσά, λόγω της κερδοσκοπίας σε βάρος του δημόσιου χρέους.

Στην αντίθετη ακριβώς πλευρά βρέθηκαν, κυρίως, οι μικροκαταθέτες, οι οποίοι, εκτός από τη φορο-ληστεία του κράτους (φορολογία των τραπεζικών αποδόσεων με 15%), είχαν να αντιμετωπίσουν και την αισχροκέρδεια των τραπεζών, υπό την ευλογία βέβαια της κυβέρνησης. Από τα 960 δισ. δραχμές που αναφέρει η Τράπεζα της Ελλάδας στην έκθεσή της ότι μειώθηκε το 2000 το ιδιωτικό εισόδημα, τα 515 δισ. δραχμές, σύμφωνα με δική μας επεξεργασία, αφορούν τις τραπεζικές καταθέσεις και τη μείωση των αποδόσεών τους. Τη χρονιά αυτή συντελέστηκε η μεγαλύτερη αφαίμαξη της δεκαετίας, καθώς το επιτόκιο καταθέσεων ταμιευτηρίου μειώθηκε από 8% στο τέλος του 1999, στο 5,7% στο τέλος του 2000. Μεγάλες μειώσεις του επιτοκίου καταθέσεων ταμιευτηρίου συντελέστηκαν και κατά τις περιόδους 1995 - 1996 και 1996 - 1997. Τις περιόδους αυτές έχουμε μείωση του επιτοκίου καταθέσεων ταμιευτηρίου από 13,7% σε 11,9% και στη συνέχεια σε 9,2%. Μέσα δηλαδή σε δυο χρόνια μειώθηκαν 4,5 μονάδες, οι δε απώλειες των καταθετών ανήλθαν σε 299 δισ. την πρώτη χρονιά και σε 495 δισ. δραχμές τη δεύτερη.

Και έχει αξία να επισημανθεί ότι οι απώλειες εισοδήματος λόγω χαμηλότερων αποδόσεων, αφορούν τους μικροκαταθέτες. Οι τελευταίοι δεν έχουν εναλλακτικές δυνατότητες τοποθέτησης των χρημάτων τους, ειδικά μετά τη μεγάλη αρπαγή, το μεγάλο κόλπο ξαφρίσματος του κομποδέματος, που συντελέστηκε στο ελληνικό Χρηματιστήριο. Αντίθετα, οι πλούσιοι έχουν ποικίλες μορφές τοποθέτησης των αποταμιευτικών τους κεφαλαίων. Από την τοποθέτηση τους στα λεγόμενα αναδυόμενα χρηματιστήρια μέχρι τα ρέπος, τα οποία - για χάρη τους βέβαια - η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τα ξανα-αποφορολόγησε το Σεπτέμβρη του 1998.

Το χαριστικό χτύπημα βέβαια των μικροκαταθετών το έδωσαν οι τραπεζίτες με τα μηδενικά επιτόκια καταθέσεων το Δεκέμβρη του 2000. Για να μη μείνει καμιά αμφιβολία για το πώς σκέπτονται οι τράπεζες να στηρίξουν τα κέρδη τους στην εντός ΟΝΕ εποχή.