Και μέσα στην ερημιά του τοπίου, αφού όλοι έχουν κλειστεί στα σπίτια τους, εμφανίζονται οι τρομοκρατούντες. Είναι ντυμένοι με στρατιωτικές στολές παραλλαγής. Κρατάνε στα χέρια τους γκλομπς και ασπίδες. Βαδίζουν συνταγμένα. Και βγάζουν άναρθρες - ακαταλαβίστικες- επιθετικές κραυγές. Παράλληλα, σε τακτά χρονικά διαστήματα, όπως κάνουν τα ντραμς σε μια καλοκουρδισμένη ορχήστρα, χτυπάνε τα γκλομπς στις ασπίδες και τις αρβύλες τους στην άσφαλτο. Φόβος και τρόμος στις καρδιές!

Οποιος απληροφόρητος βρεθεί στο πέρασμά τους κάηκε. Σπρωξιές, κλοτσιές, κεφαλιές και βρισιές. Το θύμα πρέπει να κατουρηθεί πάνω του. Να μην ξαναβγεί στο δρόμο όταν τα ειδικά σώματα ασφαλείας έχουνε έξοδο. Η πόλις πρέπει να παραδοθεί αδιαπραγμάτευτα. Η κυριαρχία των ειδικών σωμάτων πρέπει να είναι ολοκληρωτική. Ακόμα και πάνω στους αφελείς, που πιστεύουν ότι, αφού αυτοί είναι φιλήσυχοι και ειρηνικοί, αυτοί δεν κινδυνεύουν.

Και όταν η τάξις επιβληθεί, ακόμα και στους φίλα προσκείμενους, περνάνε στη δεύτερη φάση του σχεδίου. Καβαλάνε τις μηχανές και βάζουνε μπρος τα ουρλιαχτά των σειρήνων. Σκαρφαλώνουν στα πεζοδρόμια, μπαίνουν στις παιδικές χαρές, περνάνε ανάμεσα από τις καρέκλες των καφενείων. Παράλληλα ουρλιάζουν και τα ασθενοφόρα, οι πυροσβεστικές και οι κλούβες. Ο ήχος διώχνει τα πουλιά ( οι άνθρωποι έχουν από ώρες εξαφανιστεί). Ο φόβος και ο τρόμος έχει επιβληθεί.

Και όταν ο εχθρός υποκύψει και αποδεχτεί την ήττα του έρχονται τα επινίκια! Νέες φωνές και νέα σφυρίγματα των σειρήνων. Νέα μαρσαρίσματα των αυτοκινήτων, που έρχονται να τους περιμαζέψουν. Νέες φθορές ξένης ιδιοκτησίας, καθώς η αποχώρηση πρέπει να γίνει το ίδιο θορυβώδης.

Μετά, βέβαια, τα πράγματα σιγά- σιγά αποκαθίστανται. Ανοίγουν τα πρώτα παράθυρα, εμφανίζονται τα πρώτα αυτοκίνητα, τα γκαρσόν ταχτοποιούν τις καρέκλες, οι μανάδες χαϊδεύουν τα παιδιά και οι γέροι βρίσκουν τους κανονικούς σφυγμούς. Τα αυτοκίνητα του Δήμου μαζεύουν τις ζημιές και τα ξυλάκια από τα σουβλάκια. Τα σκυλιά και οι γάτες παίρνουν πάλι τις θέσεις τους. Κάποια από τα πουλιά, που πέταξαν τρομαγμένα, επιστρέφουν. Η πόλις, και η χώρα, σε κάποιες περιπτώσεις, παραδίδεται πάλι στους πολίτες της.

Και ρωτώ, είναι ή δεν είναι τρομοκρατία η συμπεριφορά της αστυνομίας στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, των αγροτών, των φοιτητών, των μαθητών, των ανέργων; Ακόμα και των ποδοσφαιρικών συναντήσεων! Είναι ή δεν είναι ηθικοί αυτουργοί αυτής της επίσημης κρατικής τρομοκρατίας, όλοι αυτοί, όλων των βαθμίδων, που διατάζουν τους αστυφύλακες να παίρνουν θέση απέναντι από τους συνταξιούχους, να τους σπρώχνουν και να τους χτυπούν. Να τους αντιμετωπίζουν σαν να έχουν να κάνουν με οργανωμένο στρατό κακοποιών! Είναι ή δεν είναι υπεύθυνοι όλοι αυτοί που στέκονται απέναντι από τους απεργούς, σαν να έχουν να κάνουν με εχθρούς της πατρίδας;

Πράγματι, η χώρα έχει ανάγκη από νόμο κατά της τρομοκρατίας. Στο περιεχόμενο διαφωνώ!