Απόλυτα κοινή πλεύση και σε ό,τι αφορά τους «τρόπους διαχείρισης» της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων έχουν όλα αυτά τα χρόνια οι κυβερνήσεις του δικομματισμού. Οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ διαδοχικά νομοθετούν μέτρα περαιτέρω ενίσχυσης του τζόγου σε όφελος των προτεραιοτήτων του μεγάλου κεφαλαίου και με ολέθριες συνέπειες για τους ασφαλισμένους.

Αυτή η πολιτική είναι το βάθρο πάνω στο οποίο ξετυλίγονται τα αποκαλυπτόμενα σκάνδαλα, όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα με το κρούσμα των αποθεματικών του επικουρικού ταμείου των δημοσίων υπαλλήλων. Και δεν πρόκειται βέβαια μόνο για τις κρυφές μίζες και υπερτιμολογήσεις, οι οποίες είναι το νομοτελειακό αποτέλεσμα της πολιτικής τους. Πρόκειται για την επίσημη και ολοφάνερη λεηλασία στα χρήματα των ασφαλισμένων από έναν εσμό τραπεζών, χρηματιστηριακών εταιρειών, άλλων μεγαλορεντιέρηδων και επιτήδειων, όλων όσοι λυμαίνονται τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο. Οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι απόλυτα ταυτισμένες και συνένοχες και στα μέτρα ενδυνάμωσης του τζόγου πάνω στα αποθεματικά των Ταμείων.

Το κανονιστικό ρυθμιστικό πλαίσιο όπως αλληλοσυμπληρώθηκε από το δικομματισμό, από τη δεκαετία του '60 ακόμα, είναι - σε γενικές γραμμές - το παρακάτω:

• Μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του '70, τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, τα χρήματα δηλαδή των εργαζομένων, κρατούνταν «παγωμένα» σε ειδικούς λογαριασμούς της Τράπεζας Ελλάδας. Ο πληθωρισμός «έτρεχε» με ρυθμούς 10%, 15% και πάνω από 20%, τα επιτόκια καταθέσεων στις τράπεζες ήταν πάνω από 10 - 15%, αλλά για τα αποθεματικά των Ταμείων, το επιτόκιο - το επίσημο επιτόκιο των τραπεζών - ήταν... απαγορευμένος καρπός. Το αποτέλεσμα το καταλαβαίνει ο καθένας. Οι απώλειες για τα Ταμεία, δηλαδή για τους εργαζόμενους, συσσωρεύονταν χρόνο με το χρόνο, ενώ την ίδια στιγμή τα ποσά αυτά γίνονταν...«κίνητρα» για τους επιχειρηματίες.
• Τη δεκαετία του '80 δίνεται η δυνατότητα για μερικές τοποθετήσεις σε τίτλους του Δημοσίου με σταθερή και εξασφαλισμένη απόδοση.
• Στις αρχές της δεκαετίας του '90 επί κυβέρνησης ΝΔ καταργούνται οι ποσοτικοί περιορισμοί για «επενδύσεις» σε ομόλογα τραπεζών.
• 1992 (κυβέρνηση ΝΔ): Με το ν. 2076/92 τα διοικητικά συμβούλια των φορέων κοινωνικής ασφάλισης παίρνουν το ελεύθερο να ιδρύουν ανώνυμες εταιρείες διαχείρισης αμοιβαίων κεφαλαίων με δικαίωμα να «επενδύουν» και στο καθημερινό τζογάρισμα της Σοφοκλέους
• 1995 (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ): Ψηφίζουν το ν. 2335/95. Τα διοικητικά συμβούλια έχουν πλέον το δικαίωμα να προσλαμβάνουν για «συμβούλους» τράπεζες ή θυγατρικές εταιρείες τραπεζών, παραδίδοντας έτσι τη διαχείριση των αποθεματικών στα πρότυπα και τις ορέξεις του τραπεζικού κεφαλαίου.
• 1999: Εκχωρείται περισσότερος ζωτικός χώρος στις τράπεζες, οι οποίες πλέον - ανάμεσα σε άλλα - μπορούν να βάλουν στο χέρι την «αξιοποίηση» και της ακίνητης περιουσίας των ασφαλιστικών φορέων, τη διαχείριση, τις διαδικασίες αγοραπωλησίας, τις μισθώσεις κ.α. (ν. 2676/99). Στην ίδια χρονιά (1999) παίρνουν πρόσθετα μέτρα ενίσχυσης του χρηματιστηριακού τζόγου. Πλέον, εκτός από μετοχές τα ασφαλιστικά ταμεία μπορούν να ρισκάρουν και σε μερίδια αμοιβαίων κεφαλαίων, τα οποία κυκλοφορούν οι θυγατρικές εταιρείες των τραπεζών ή και άλλοι «θεσμικοί» ρεντιέρηδες.
• 2002: Οι Πασόκοι δίνουν τα ρέστα τους. Ψηφίζουν το νόμο 2992, με το οποίο το τζογάρισμα των αποθεματικών φτάνει στο απώγειό του. Συγκεκριμένα, δίνεται η πρόσθετη δυνατότητα για ...«επενδύσεις» σε συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης του χρηματιστηρίου παραγώγων αξιών! Είναι απόλυτα φανερό ότι οι (σημερινές) δήθεν αιτιάσεις της αξιωματικής «αντιπολίτευσης» -για τις όντως επικίνδυνες τοποθετήσεις χρημάτων από την κυβέρνηση ΝΔ - ξεπερνούν και αυτά τα όρια του θράσους. Δεν είναι παρά μια ακόμη - καραμπινάτη - προσπάθεια εξαπάτησης των λαϊκών στρωμάτων.

Το ΠΑΣΟΚ ούτε ήταν ούτε και δικαιούται να παριστάνει τη δύναμη της «εξυγίανσης». Νωπά είναι ακόμη τα έργα και οι ημέρες του στη λεγόμενη «χρυσή» και στη συνέχεια κατάμαυρη εποχή του χρηματιστηρίου, όταν και τα ασφαλιστικά ταμεία, μαζί με πολλούς άλλους αφελείς, έχασαν τα αυγά και τα καλάθια.

Οι κυβερνήσεις του δικομματισμού, με την πολιτική τους, είναι αυτές που έβαλαν πλάτες στη λεηλασία των Ταμείων, με την ευθύνη και των υποταγμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Σε αυτό το πλαίσιο, η πολιτική αξιοποίηση της περιουσίας των Ταμείων είναι απόλυτα πραγματικό γεγονός, αλλά αποκλειστικά στην κατεύθυνση εξυπηρέτησης του μεγάλου κεφαλαίου. Στη δεκαετία του 1980 οι «επενδύσεις» σε κάθε είδους χρεόγραφα και ακίνητα μπορούσαν να φτάσουν μέχρι ποσοστό 10% του αποθεματικού που είχε σχηματίσει το κάθε Ταμείο. Η κυβέρνηση ΝΔ - Μητσοτάκη (ν. 2042/92) διπλασίασε το εν λόγω όριο στο 20%. Ερχεται η σειρά για την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ -Σημίτη (ν. 2676/99) να το αυξήσει ακόμη περισσότερο φτάνοντας στο 23%. Φροντίζουν μάλιστα και δίνουν δυνατότητες μεγαλύτερης «αξιοποίησης» - πάνω από 23% - με σχετικές υπουργικές αποφάσεις και με τη «σύμφωνη γνώμη» της Τράπεζας της Ελλάδος. Και εν προκειμένω η πολιτική τους είναι ίδια και απαράλλαχτη. Με τη «διαφορά» ότι κάθε φορά, ο καθένας από τους δύο, έρχεται να υπηρετήσει τις εκάστοτε ανάγκες, προτεραιότητες και αξιώσεις της πλουτοκρατίας. Οι σημερινοί κυβερνώντες δεν κρύβουν το γεγονός ότι αρκετά Ταμεία έχουν κατά πολύ υπερβεί το ισχύον (στα χαρτιά) 23%.

Η πλαγιοκόπηση της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων δε σταματά στα προηγούμενα μέτρα του δικομματισμού. Βασικός πυλώνας στις προηγούμενες δεκαετίες ήταν τα εξευτελιστικά ή και ανύπαρκτα επιτόκια που υποχρεωτικά - και με «Αναγκαστικούς Νόμους» - επέβαλαν το πάγωμα στις καταθέσεις των ασφαλιστικών φορέων, ακόμη και σε περιόδους που τα επιτόκια στην αγορά μαζί με τον πληθωρισμό έτρεχαν στα ύψη. Οι ασφαλισμένοι, από τον κόπο τους, πληρώνουν πολύ σκληρά τα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής στα... θέσφατα του Μάαστριχτ, της σύγκλισης, της ΟΝΕ. Και μετά από όλα αυτά έχουν και το θράσος να καλούν σε «κοινωνικό διάλογο» για την «επίλυση», λένε, του ασφαλιστικού.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Απασχόλησης η συνολική περιουσία (καταθέσεις, χρεόγραφα, ακίνητα) των Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης στο τέλος του 2005 έφτανε στα 28,9 δισ. ευρώ. Από αυτά τα κάθε είδους χρεόγραφα (μετοχές και κρατικά κατά κύριο λόγο ή εταιρικά ομόλογα) φτάνουν στα 15,74 δισ. ευρώ, ή στο 54,4% της συνολικής περιουσίας. Οι καταθέσεις φτάνουν στα 12,47 δισ. ευρώ (43,14% στο σύνολο της καταγεγραμμένης περιουσίας) και τα ακίνητα (σε αντικειμενικές τιμές) στα 699,8 εκατ. ευρώ (2,42% στο σύνολο).

Ας τα δούμε αναλυτικά:

• Μετοχές: Σε όρους 2005 (σήμερα πολύ παραπάνω) τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν «επενδύσει» το αστρονομικό ποσό των 4,98 δισ. ευρώ σε εισηγμένες στη Σοφοκλέους και ακόμη 1,35 δισ. ευρώ σε μερίδια αμοιβαίων κεφαλαίων. Το συνολικό πακέτο - μαζί με τα περίπου 1,5 εκατ. ευρώ που έχουν τοποθετηθεί σε μη εισηγμένες ΑΕ - ξεπερνά τα 6,3 δισ. ευρώ! Το σχετικό κονδύλι φτάνει στο 40% της συνολικής περιουσίας των Ταμείων! Σε τραπεζικές μετοχές τζογάρεται η μερίδα του λέοντος (82,7% της συνολικής αξίας των μετοχών).

Είναι απόλυτα φανερό και το εκρηκτικό μέγεθος του κινδύνου που περιέχει ο χρηματιστηριακός τζόγος. Τα χρήματα των ασφαλισμένων πηγαίνουν για την ανάπτυξη των ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων με ολέθρια αποτελέσματα για τους ίδιους και για το μέλλον των ασφαλιστικών φορέων.

• Ομόλογα: Η αξία τους φτάνει στα 9,4 δισ. ευρώ. Απόλυτα φανερό είναι το γεγονός ότι και μέσω των ασφαλιστικών εισφορών οι εργαζόμενοι πληρώνουν τα «σπασμένα» της δημοσιονομικής προσαρμογής που εφαρμόζουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Από τη συνολική αξία των χρεογράφων (μετοχές -ομόλογα) που έχουν τα ασφαλιστικά ταμεία το 26% ανήκει στο ΙΚΑ - ΕΤΑΜ και το 12,9% στον ΟΓΑ.

• Στο κομμάτι των καταθέσεων στην Τράπεζα της Ελλάδας είναι κατατεθειμένα περίπου 11 δισ. ευρώ και το υπόλοιπο 1,5 δισ. ευρώ βρίσκεται στις εμπορικές τράπεζες.

Ολα τα παραπάνω περιουσιακά στοιχεία είναι η πίτα που ήδη έχουν βάλει στο χέρι ή διεκδικούν οι τράπεζες και άλλοι ρεντιέρηδες. Στην πραγματικότητα, έχουν βάλει κάτω από την μπότα τους το φιλέτο των ασφαλιστικών ταμείων διασφαλίζοντας έτσι την αναγκαία μάζα του κεφαλαίου, την οποία στη συνέχεια δανείζουν στα λαϊκά νοικοκυριά με τα γνωστά τοκογλυφικά επιτόκια και αποτελέσματα. Η δράκα του τραπεζικού κεφαλαίου με τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων δανείζει στη συνέχεια και το κράτος - πρωτογενής αγορά κρατικών ομολόγων - ξεκοκαλίζοντας έτσι ολόκληρους προϋπολογισμούς. Τα «σπασμένα» φορτώνονται ξανά και ξανά στα λαϊκά στρώματα.

Είναι απόλυτα φανερό πως η συγκεκριμένη «διαχείριση» είναι ξεκομμένη και καταστροφική για τα συμφέροντα των λαϊκών τάξεων και στρωμάτων. Από την άλλη πλευρά η συγκεκριμένη διαχείριση είναι γέννημα -θρέμμα του ίδιου του εκμεταλλευτικού συστήματος, το οποίο και υπηρετεί.

Η υπόθεση των υπερτιμημένων κρατικών ομολόγων και η ζημιά για το ΤΕΑΔΥ και άλλα Ταμεία είναι μια μόνο αντανάκλαση του τρόπου συνολικής διαχείρισης των ταμείων και της περιουσίας τους από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού. Οι τράπεζες, εκτός από τα κρατικά ομόλογα διακινούν και διαφημίζουν και την αποκλειστικά δική τους πραμάτεια (τραπεζικά ομόλογα) που έχουν εκδότη ακόμη και θυγατρικές εταιρείες στα νησιά Κάιμαν, πασίγνωστο «φορολογικό παράδεισο» της πλουτοκρατίας. Το θράσος τους είναι τέτοιο ώστε να διαφημίζουν τα κελεπούρια τους ακόμη και στα ασφαλιστικά ταμεία, υποσχόμενοι δελεαστικές αποδόσεις.

Σε αυτό το φόντο οι ισχυρισμοί της κυβέρνησης περί «διαφάνειας» είναι λόγια κενά περιεχομένου, στάχτη στα μάτια των λαϊκών στρωμάτων. Οι δε «μπηχτές» του ΠΑΣΟΚ για επενδύσεις... υψηλού ρίσκου κανένα δεν μπορούν να ξεγελάσουν, αφού οι ίδιοι είναι οι πρώτοι διδάξαντες.