Οι Θέσεις της ΚΕ αναδεικνύουν τα βήματα ωρίμανσης που έχει κάνει το Κόμμα μας, αποτυπώνουν την πείρα που έχει αποκτήσει μετά από τόσα χρόνια σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα, αλλά και από τις επεξεργασίες που έχει κάνει σε θεωρητικά ζητήματα. Είναι πολύ θετικό που το ΚΚΕ έχει την ικανότητα να εξελίσσεται, να προχωράει μπροστά, σε τόσο δύσκολες συνθήκες, και να παραμένει Κόμμα επαναστατικό, Κόμμα Κομμουνιστικό.

Βασικό ζήτημα που μπαίνει από τις Θέσεις είναι αυτό της Λαϊκής Συμμαχίας, της ανάπτυξής της, αλλά και του ρόλου που θα κληθούν να παίξουν οι κομμουνιστές σ' αυτή. Για να μπορέσουμε να παίξουμε το ρόλο που μας αναλογεί χρειάζεται να αυξήσουμε τις ικανότητές μας, και ο κάθε σύντροφος ξεχωριστά, αλλά κυρίως σαν σύνολο, σαν ΚΟΒ, ΟΒ, συνολικά το Κόμμα, στο πώς παρεμβαίνουμε και δουλεύουμε πλατιά στις μάζες, και μάλιστα ανώριμες, μέσα στο κίνημα, στους χώρους δουλειάς, γενικά στους χώρους δράσης. Και βέβαια, όταν λέμε για ανώριμες μάζες δεν το λέμε για να δούμε αφ' υψηλού τον κόσμο γύρω μας, αλλά για να μεγαλώσουν οι απαιτήσεις από τη μαζική και προσωπική ιδεολογικοπολιτική δουλειά μας.

Η αναγκαιότητα που υπάρχει για να προετοιμάσουμε μαζικά κόσμο -την εργατική τάξη και τους συμμάχους της- πηγάζει από τα ίδια τα καθήκοντα και το πρόγραμμα που προτείνονται. Από τη στιγμή που, πολύ σωστά, εκτιμάμε ότι διανύουμε εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό -δηλαδή αντικειμενικά έχει γίνει πλήρως αντιδραστικό το καπιταλιστικό σύστημα στο επίπεδο της οικονομίας πρώτα απ' όλα, εμποδίζεται η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας από την ασφυκτική καπιταλιστική ιδιοκτησία, και υπάρχουν οι υλικές προϋποθέσεις- χρειάζεται να μπούμε εμείς μπροστά στην προετοιμασία της εργατικής τάξης όταν θα έρθει η κατάλληλη στιγμή, η επαναστατική κατάσταση, που περιγράφεται στο πρόγραμμα το τι και πώς θα είναι.

Εκτός από τα γενικότερα καθήκοντα που μπαίνουν για την προετοιμασία, και περιγράφονται εύστοχα στις Θέσεις, θέλω να σταθώ σε 2 ζητήματα που συνδέονται και μεταξύ τους.

Μέρος του άξονα με τον οποίο το ΚΚΕ, ένα επαναστατικό κόμμα, που παλεύει για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, εκτιμά και οργανώνει τη δράση του είναι το πόσο προχωράει η οικοδόμηση στην εργατική τάξη και μάλιστα πιο ειδικά στα μεγάλα εργοστάσια και στις μεγάλες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας. Από αυτό πηγάζουν ένα σωρό στόχοι και καθήκοντα και για τη νεολαία. Θεωρώ ότι έχουν γίνει τεράστια βήματα σ' αυτό τον προσανατολισμό και στο Κόμμα και στην ΚΝΕ τα τελευταία χρόνια, χρειάζεται να συνεχιστεί. Στο πώς αφορά αυτό τη νεολαία, πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι κάθε ΟΒ της ΚΝΕ, κάθε σύντροφος, έχει στόχο να γεμίσει το αυριανό Κόμμα, με μέλη και στελέχη από την εργατική τάξη. Αρα έχει πολύ μεγάλη σημασία που στις Θέσεις μπαίνει η κατεύθυνση για καλύτερη παρέμβαση στη νεολαία και μάλιστα στους χώρους μαθητείας και στα σχολεία. Προφανώς και δε θα μπορέσουμε να βρούμε μαζικά νέους εργάτες σε κανένα χώρο δουλειάς, όταν τα εργοστάσια κλείνουν, η ανεργία στη νεολαία είναι τεράστια. Εκεί είναι συγκεντρωμένα τα παιδιά της εργατικής τάξης, η αυριανή της βάρδια. Συνεπώς δεν μπορεί να είναι άλλο το καθήκον και στόχος της ΚΝΕ να έχει γερές, οργανωτικά και ιδεολογικοπολιτικά, ΟΒ με νέους εργάτες, ανέργους, στη μαθητεία, στα σχολεία.

Σαν 2^ο ζήτημα, που μάλλον είναι κριτήριο και για να μπορέσεις να οικοδομήσεις στους παραπάνω χώρους, είναι το κατά πόσο ανατρέπεις τους αρνητικούς συσχετισμούς και γενικά, αλλά και συγκεκριμένα. Ομως, εδώ αντιμετωπίζουμε ώρες ώρες αδυναμία. Και αυτό γιατί αυτό που λέμε συσχετισμούς το αντιμετωπίζουμε σαν αποτέλεσμα κάλπης. Πρέπει να αρχίσουμε να το βλέπουμε σαν το λεπτό προς λεπτό αποτέλεσμα της σύγκρουσης της δικιάς μας ιδεολογικοπολιτικής παρέμβασης και δράσης με του αντιπάλου. Δηλαδή, μια ανακοίνωση που θα μοιράσουμε σε ένα χώρο δουλειάς, μια σύσκεψη με τα παιδιά της μαθητείας, το πλαίσιο που θα προταθεί σε μια τάξη, κατά πόσο συμβάλουν υπέρ του στρατηγικού μας στόχου, πόσο βοηθάνε να κερδίζει έδαφος η λογική ότι το καπιταλιστικό σύστημα δε διορθώνεται, δε διαχειρίζεται αλλά πρέπει να γκρεμιστεί συθέμελα. Βέβαια, αυτό δεν είναι αγώνας μονόπλευρος, άρα κάθε στιγμή, αφού δεν παίζουμε μόνοι μας, βλέπουμε και τι κάνει ο αντίπαλος και πώς αυτά γέρνουν την πλάστιγγα ενάντια στο εργατικό και το λαϊκό κίνημα.

Επιπλέον, για να πούμε ότι κερδίζουμε αυτή την καθημερινή αναμέτρηση η δράση μας πρέπει να συμβάλλει και στο να στρατεύεται κόσμος, να κινητοποιείται ορμώμενος από τη λογική τη συνολικής ρήξης, της διεκδίκησης της εξουσίας. Γιατί κι από την άλλη πλευρά δεν μπορούμε να επαναπαυόμαστε και να λέμε, ή μάλλον όχι να το λέμε αλλά να το έχουμε στο μυαλό μας, ότι συζητήσαμε με κάποιον, συμφωνεί και είναι με το Κόμμα, ενώ εννοούμε ότι θα ψηφίζει. Οτι δηλαδή θα αναθέσει σε μας να λύσουμε τα προβλήματά του, ό,τι δηλαδή του υπόσχεται και ο αντίπαλος.

Αρα, έτσι όπως το καταλαβαίνω, αλλάζω τους συσχετισμούς, μεταφράζεται για τους Κομμουνιστές ως: κατανοώ βαθύτερα, εκλαϊκεύω, διαφωτίζω και κινητοποιώ (πολύ) κόσμο με κάποιους άξονες:

Ο καπιταλισμός σάπισε, οι κρίσεις του το αποδεικνύουν περίτρανα, όπως και οι τεράστιες αντιθέσεις του που συνεχώς οξύνονται. Δε διορθώνεται όπως και να το διαχειριστείς.

Την εξουσία θα την έχουν ή τα μονοπώλια ή οι εργάτες, άρα ούτε εμείς πρέπει να διαχειριστούμε την εξουσία των μονοπωλίων, ούτε υπάρχει κάτι ενδιάμεσο.

Είναι πολύ συγκεκριμένη και αντικειμενική η επαναστατική κατάσταση, και είναι προϋπόθεση για τη Σοσιαλιστική Επανάσταση

Ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός είναι η μόνη λύση για τους εργάτες και τους συμμάχους τους και έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και νομοτέλειες, όπως μπαίνουν και στο Πρόγραμμα.

Συμφωνώ με το σύνολο των θέσεων της ΚΕ, το σχέδιο Προγράμματος και Καταστατικού. Πιστεύω και είμαι αισιόδοξος, ότι το 19^ο Συνέδριο του ΚΚΕ θα είναι ένα επιτυχημένο βήμα μπροστά τόσο για το Κόμμα όσο και για ολόκληρη την εργατική τάξη της χώρα, θα είναι ένα σημαντικό βήμα μπροστά για την υπόθεση του Σοσιαλισμού.

Κρίσιμα ζητήματα αυτού του Συνεδρίου είναι: το αντι-λενινιστικό περιεχόμενο των θέσεων και ο αντικαταστατικός τρόπος που καλλιεργήθηκαν και εφαρμόστηκαν πριν το συνέδριο.

Η αλλαγή του χαρακτήρα του Μετώπου, από Αντιιμπεριαλιστικό σε Αντικαπιταλιστικό, προετοιμάστηκε από τα τελευταία συνέδρια, όταν σταδιακά έπαψε να θεωρείται ότι κύριο χαρακτηριστικό της θέσης της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι η εξάρτηση και της αποδόθηκαν χαρακτηριστικά ιμπεριαλιστικής δύναμης. Ετσι, η Ελλάδα έπαψε να ανήκει, κατά τη λενινιστική κατηγοριοποίηση, στην κατηγορία των χωρών με τυπική ανεξαρτησία, που «στην πράξη είναι μπλεγμένες στα δίχτυα της χρηματιστικής και διπλωματικής εξάρτησης».

Ξαφνικά, υιοθετήθηκε μια ανάλυση που ευδοκιμεί σε τροτσκιστές, αναρχικούς, αριστεριστές και ρεφορμιστές. Ως δια μαγείας, η Ελλάδα αναδύεται στις αρχές του 20ού αιώνα ως ιμπεριαλιστική δύναμη που καλπάζει ακηδεμόνευτη. Ιστορικά στοιχεία που να αναιρούν την ισχύουσα προγραμματική και καταστατική αντίληψη περί εξαρτημένης ανάπτυξης δεν παρουσιάστηκαν, καθώς θα έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με κάθε ιστορική ανάλυση του Κόμματος (εκτός του Β' Τόμου των Δοκιμίων, που είναι συγγραφικό έργο της ίδιας ηγετικής ομάδας). Η νέα άποψη έπρεπε να περάσει στα γρήγορα και η αποδοχή της θεωρήθηκε κριτήριο κομματικότητας.

Η ουσία της παραπάνω αντιπαράθεσης δεν έγινε αντιληπτή από πολλά μέλη και προσπεράστηκε με δύο τρόπους. Πρώτον: κάποιοι, μη αντιλαμβανόμενοι τις ολέθριες πολιτικές συνέπειες της «νέας» ιστορικής προσέγγισης της ηγεσίας, αντιμετώπισαν το ζήτημα ως σχολαστικό άνευ ουσίας. Δεύτερον: άλλοι, ενστερνιζόμενοι καλόπιστα τις «απαντήσεις» της ηγεσίας, αποδέχτηκαν μαζί και το παραμύθι-κατηγορία, ότι δήθεν «όσοι μιλούν για εξάρτηση, επιθυμούν συνεργασία με την ντόπια αστική τάξη και είναι οπορτουνιστές».

Ο πρώτος τρόπος οφείλεται κυρίως στην έλλειψη ιδεολογικής θωράκισης, καθώς τα ιδεολογικά μαθήματα είναι ανύπαρκτα και ο «Ριζοσπάστης» δεν αρκεί. Αυτή η έλλειψη προετοίμασε το δεύτερο τρόπο. Μην έχοντας συνειδητοποιήσει τις πολιτικές διαστάσεις της λενινιστικής αντίληψης περί εξάρτησης, τα μέλη που ήθελαν ειλικρινά να στηρίξουν το Κόμμα αποδέχθηκαν πάλι καλόπιστα, αλλά χωρίς κριτήρια, τις αλλαγμένες θέσεις που προωθούσε η ηγεσία και αποδέχθηκαν ταυτόχρονα την κατηγορία, ότι όσοι διαφωνούν είναι «αντικομματικά βαρίδια».

Ποια είναι η πολιτική συνέπεια; Αφού η Ελλάδα δεν είναι εξαρτημένη, οι κομμουνιστές, λέει η ηγεσία, δεν πρέπει πια να αγωνίζονται για εθνική ανεξαρτησία και αποτίναξη του ζυγού των διεθνών μονοπωλίων και οργανισμών. Για τι πρέπει να αγωνίζονται; Απευθείας για ανατροπή του καπιταλισμού και το σοσιαλισμό. Οσα κοινωνικά στρώματα πλήττονται από την πολιτική των ιμπεριαλιστών, αλλά δεν αντιλαμβάνονται το σοσιαλισμό ως λύση, τότε «κακό του κεφαλιού τους, γιατί εμείς οι κομμουνιστές δεν κάνουμε εκπτώσεις, ούτε καταλαβαίνουμε από στάδια». Απαράδεκτη, παρεμπιπτόντως, είναι η δαιμονοποίηση της έννοιας του «σταδίου» και η αποκλειστική σύνδεσή της με το ρεφορμισμό. Για το μαρξισμό-λενινισμό, μεταβατικό «στάδιο» υπάρχει σε κάθε μορφή κίνησης της ύλης. Τόσο οι κοινωνικοί σχηματισμοί όσο και οι συνειδήσεις διανύουν μεταβατικά στάδια μέχρι να μεταπηδήσουν από μια παλαιά κατάσταση-ποιότητα σε μια νέα. Η πάλη για μεταρρυθμίσεις εντός του καπιταλισμού (π.χ. έξοδος από την ΕΕ, κατάργηση μνημονίου) είναι αναγκαία, υπό την προϋπόθεση ότι υπηρετεί μια επαναστατική στρατηγική. Το Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο είναι απαραίτητο για όσους θέλουν να αντιδράσουν στις αντιλαϊκές επιθέσεις, αλλά δε δέχονται την αναγκαιότητα συνολικής ρήξης με τον καπιταλισμό. Από την άλλη, το Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο περιορίζει ασυγχώρητα τις κοινωνικές-πολιτικές συμμαχίες, λες και η ελληνική κοινωνία αποτελείται αποκλειστικά από εργάτες, και μας αδυνατίζει μπροστά στον κύριο αντίπαλο. Η απαίτηση να συνειδητοποιήσουν οι αυτοαπασχολούμενοι, μικροαστοί και μεσαία στρώματα ότι οι ανάγκες τους ικανοποιούνται μακροπρόθεσμα μόνο στο σοσιαλισμό και να γίνουν όλοι κομμουνιστές, είναι παράλογη. Τι λέει η ηγεσία; «Να πειστούν!» (βουλησιαρχία) ή «Δεν τους χρειαζόμαστε, μπορούμε μόνοι μας!» (σεχταρισμός). Η αντικατάσταση του ΑΑΔΜ από το Αντικαπιταλιστικό ακυρώνει την ουσία του Μετώπου.

Τι έκανε η ηγεσία για να διασφαλίσει την υπερψήφιση των θέσεων; Διαδικασίες εξπρές, ταυτόχρονη ψήφιση νέου προγράμματος και καταστατικού, χωρίς συζήτηση για την ιδεολογική στροφή. Και γιατί να γίνει; Ηδη πλήθος μη λενινιστικών θέσεων αναπαράγονται συστηματικά στο Κόμμα και την ΚΝΕ μέσω ενός στρώματος μεσαίων, συχνά επαγγελματικών στελεχών, άρα «ενδιάμεσων και εξαρτημένων» (που δεν εργάζονται κανονικά κάπου και δεν έχουν την απαραίτητη προσωπική εμπειρία οργάνωσης κινητοποιήσεων, αντιπαράθεσης με την εργοδοσία και πραγματικών απεργιών χωρίς δίχτυ ασφαλείας) και μέσω καθοδηγητικών άρθρων στο «Ριζοσπάστη» και την ΚΟΜΕΠ.

Αντι-λενινιστικές θέσεις που καλλιεργήθηκαν συστηματικά, αντικαταστατικά και σε αντίθεση με το ισχύον πρόγραμμα: η αντίληψη περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδας, η αριστερίστικη πρακτική του διαχωρισμού από τις λαϊκές μάζες στο δρόμο και τα συνδικάτα, η απόρριψη κάθε τακτικής συμμαχίας με οργανώσεις - παρατάξεις - φορείς (δηλαδή με κάθε άλλο πολιτικό σχηματισμό που δεν αποδέχεται συνολικά το πρόγραμμά μας), η πομπώδης διακήρυξη της εκ προοιμίου απόρριψης κάθε περίπτωσης σχηματισμού κυβέρνησης λαϊκού μετώπου, η αντίληψη ότι δεν υπάρχει πιθανότητα κατακτήσεων εντός καπιταλισμού και η παραπομπή όλων των λύσεων στο σοσιαλισμό (ταύτιση τακτικής - στρατηγικής).

Κίνδυνοι από την εφαρμογή αυτών των θέσεων στο άμεσο μέλλον: περαιτέρω αποκοπή του Κόμματος από το λαό, αδυναμία διεξαγωγής νικηφόρων αγώνων, απώλεια βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων και μεγαλύτερη εξαθλίωση και συντηρητικοποίηση του λαού μας.

Ανάγκη επεξεργασίας μιας λενινιστικής τακτικής: α) Ποιος είναι ο κύριος εχθρός; β) Με ποιους από αυτούς που έχουμε κοινό τον κύριο εχθρό μπορούμε να συμμαχήσουμε μακροπρόθεσμα, με ποιους βραχυπρόθεσμα και με ποιους ποτέ; γ) Αμεσοι στόχοι πάλης που υπηρετούν την κατάκτηση του στρατηγικού στόχου: καίριο χτύπημα στη στρατηγική των αστών (έξοδος από την ΕΕ, κατάργηση μνημονίου) και απαίτηση ικανοποίησης των στοιχειωδών αναγκών για επιβίωση. Από τα χαμηλότερα έως και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα, δεν υπάρχει κανείς που να μη συμφωνεί ότι αυτά πρέπει να γίνουν και το κόστος να το πληρώσουν οι τράπεζες και οι πολυεθνικές-μονοπώλια. Γιατί να μη γίνει μια τέτοια κοινωνική και πολιτική συμμαχία; δ) Προώθηση αυτού του πλαισίου πάλης σε συνδικάτα-φορείς, χωρίς ιδεοληψίες και συναισθηματισμούς, κάνοντας τις απαραίτητες «ανίερες» συμμαχίες που μας ενδυναμώνουν απέναντι στον κύριο αντίπαλο. ε) Χτίσιμο ενός ΑΑΔ Μετώπου που σε πρώτη φάση θα κινητοποιήσει όλα τα στρώματα που πλήττονται σήμερα από τον ιμπεριαλισμό και θα προετοιμάσει την περαιτέρω επαναστατικοποίησή τους στην προοπτική του σοσιαλισμού.

Η προστασία του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματος εξασφαλίζεται διά της εμβάθυνσης στο λενινισμό, με τον έλεγχο της ταξικής σύνθεσης του Κόμματος και τη μη μονιμότητα των επαγγελματικών στελεχών προς αποφυγήν γραφειοκρατικών φαινομένων. Η «πολιτική καραντίνα» δεν μας ωφελεί.

Μόνο η αλήθεια για τα προβλήματα θα μας κάνει πιο ισχυρούς!

Η προσφορά μου στον προσυνεδριακό διάλογο θέλω να είναι η μεταφορά της θετικής αλλά και αρνητικής πείρας από τη δράση της ΚΟΒ Σκοπέλου, τα τελευταία χρόνια και η πείρα που απέκτησα από αυτή. Τα συμπεράσματα από αυτή τη δράση εκφράζονται απόλυτα από τις Θέσεις του 19ο Συνέδριου.

Στα θετικά βήματα της οργάνωσης συνέβαλε το πολιτικό ξεκαθάρισμα του χαρακτήρα της Λαϊκής Συμμαχίας, όπως αυτή διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια, το ξεπέρασμα της αντίληψης της βραχύβιας κυβέρνησης του μετώπου που άφηνε περιθώρια να δημιουργηθούν λογικές σταδίων, καθώς και το πώς παλεύουμε μέσα στο κίνημα για το στρατηγικό μας στόχο.

Τα τελευταία χρόνια εκτιμώ ότι το ξεκαθάρισμα του χαρακτήρα της Λαϊκής Συμμαχίας μας βοήθησε να ξεπεράσουμε αντιλήψεις για συνεργασίες στο μαζικό χώρο, με προσωπικότητες από άλλους πολιτικούς χώρους που αποσκοπούσαν στη διεύρυνση της δύναμής μας. Ετσι οδηγηθήκαμε σε ανούσιες συνεργασίες, μάλλον επιβλαβείς για το Κόμμα, που έφεραν τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Εδώ στη Σκόπελο αυτό το ζήσαμε κυρίως στο χώρο της Τοπικής Διοίκησης. Προσωπικότητες, με τις οποίες συνεργαστήκαμε στο παρελθόν, κράτησαν αρνητική στάση και στην πορεία βρέθηκαν απέναντί μας. Εμείς, ωστόσο, χρεωθήκαμε τις λαθεμένες πολιτικές τους. Φαντάζομαι τέτοια παραδείγματα υπάρχουν και σε άλλους δήμους (Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη, στελέχη του ΔΗΚΚΙ σε μια σειρά από πόλεις). Κάτι ανάλογο συνέβη και στη στάση μας στο γυναικείο κίνημα. Για να διατηρήσουμε το διευρυμένο και μαζικό χαρακτήρα του Συλλόγου Γυναικών στη Σκόπελο διστάζαμε την ένταξή του στην ΟΓΕ, πράγμα που τελικά έγινε με μεγάλη ευκολία πριν δύο χρόνια.

Αντίθετα, σήμερα βγαίνοντας θαρρετά στον κόσμο σαν κομμουνιστές και αποκαλύπτοντας το χαρακτήρα της κρίσης, συσπειρώνουμε κόσμο με κοινωνικοταξικά κριτήρια, πάνω στα οξυμένα προβλήματα που αυτή η κρίση δημιούργησε με τα προωθημένα συνθήματα ανυπακοής και απειθαρχίας και προβάλλουμε την πρόταση διεξόδου του Κόμματος για εργατική, λαϊκή εξουσία, χωρίς μισόλογα, ξεκάθαρα. Πράγματα που στο παρελθόν δεν κάναμε στη λογική του να μη φοβίσουμε και να μην απομακρύνουμε κόσμο.

Σήμερα, η δράση της οργάνωσης συσπειρώνει πολλαπλάσιο κόσμο, σε σχέση με πριν σε όλα τα μέτωπα πάλης (ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΟΓΕ, Λαϊκή Επιτροπή Αγώνα). Με τον κόσμο να δουλεύει στο πλάι της κομματικής οργάνωσης ενεργά μέσα στο κίνημα, γνωρίζοντας ποιοι είμαστε και τι θέλουμε. Αποτέλεσμα να μαζικοποιηθούν όλα τα μέτωπα πάλης με βδομαδιάτικη πολύμορφη δράση και προωθημένες μορφές πάλης. Μεγάλη κινητοποίηση με μάζεμα υπογραφών από όλο το νησί και συγκεντρώσεις ενάντια στα χαράτσια. Καταλήψεις δημόσιων κτιρίων (ΔΕΗ, ΙΚΑ, ΔΟΥ), επανασυνδέσεις ύδρευσης και ηλεκτροδότησης. Κατάληψη του Κέντρου Υγείας Σκοπέλου ενάντια στο εισιτήριο των 5 ευρώ που επιβλήθηκε. Κινητοποιήσεις για την έλλειψη παιδιάτρου (που τελικά ήρθε). Κινητοποιήσεις για το νόμο natura, για την ακτοπλοΐα, για τα προβλήματα των σχολείων, με πορείες συλλόγων γονέων, μαθητών και εκπαιδευτικών στο δήμο. Για όλα τα προβλήματα και με κάθε τρόπο αναπτύξαμε πλούσια δράση. Επιστέγασμα όλης αυτής της δουλειάς ήταν η τελευταία πανσκοπελίτικη απεργία που έγινε στις 8 Μάρτη 13, με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ, όπου σε ένα χωριό 3.000 κατοίκων νέκρωσαν τα πάντα και συμμετείχαν στην απεργιακή συγκέντρωση 1.000 άτομα.

Το ποιοτικό βήμα στη δουλειά της οργάνωσης είναι ότι δουλεύει με την πρόταση της λαϊκής εξουσίας με συνέπεια μέσα στο κίνημα, με τα εξειδικευμένα αιτήματα στα μέτωπα πάλης που αναδεικνύουν την αναγκαιότητα της εργατικής εξουσίας - σοσιαλισμού. Με αποτέλεσμα τη διεύρυνση της πολιτικής επιρροής του Κόμματος, που εκφράστηκε στην πρωτιά μας σε όλο το νησί στις εκλογές του Μάη, με υψηλά ποσοστά αλλά και την αντοχή μας στις δεύτερες (15,5%).

Συμπερασματικά, συσπειρώνουμε κόσμο στα μέτωπα πάλης πάνω στα οξυμένα προβλήματα και εκεί κρινόμαστε σαν κομμουνιστές, αν θα μπορέσουμε να παίξουμε τον πρωτοπόρο καθοδηγητικό μας ρόλο.

Σύντροφοι, δε γίνεται να θεωρητικοποιούμε τις αδυναμίες μας και να ζητάμε πισωγυρίσματα με αφορμή ένα εκλογικό αποτέλεσμα. Ο αντικαπιταλιστικός, αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός της Λαϊκής Συμμαχίας και τα αντίστοιχα σημερινά αιτήματα που αυτός διαμορφώνει, μπορεί να πείσει και να συσπειρώσει πολύ περισσότερο από ό,τι κάποιοι νομίζουν. Να δείξουμε εμπιστοσύνη στα κομματικά μας μέλη, στη εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα.

Οι Θέσεις της ΚΕ, με τόλμη εμπλουτίζουν την πείρα του κάθε κομματικού μέλους, καθώς και του κάθε εργάτη, εργάτριας, άνεργου αγωνιστή που εκτιμά τη δράση του ΚΚΕ στο κίνημα. Είναι πυξίδα για να διαβείς την κόλαση, λαμβάνοντας υπόψη τον αρνητικό διεθνή συσχετισμό όπου έχει περιέλθει το κομμουνιστικό κίνημα καθώς και την καπιταλιστική κρίση που κλονίζει συθέμελα τον Παγκόσμιο Χάρτη και φέρνει στην επιφάνεια τις εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ τμημάτων της εγχώριας αστικής τάξης.

Το Κόμμα μετά τις ανατροπές στάθηκε όρθιο και διατήρησε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του. Στο Πρόγραμμα του 15ου διατύπωσε πως η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική. Κατάφερε ν' αναπτύξει μια μεθοδολογία στην ανάλυση της πείρας του κομμουνιστικού κινήματος μέσω συλλογικών ντοκουμέντων και επεξεργασιών. Κορυφαία ντοκουμέντα είναι τα Συμπεράσματα από την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού και το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Β΄ τόμος(1949 - 1968).

Βάσει των παραπάνω, στις Θέσεις διατυπώνεται με πιο σαφή τρόπο ο χαρακτήρας της Λαϊκής Συμμαχίας. Στη θέση 63 περιγράφεται το πλαίσιο πάλης της Λαϊκής Συμμαχίας και μάλιστα αναφέρεται: «Εξελίσσεται ανοδικά ως διαδικασία ωρίμανσης της πολιτικής συνείδησης, της οργάνωσης». Δεδομένου της άνωθεν θέσης καθώς και της προσωπικής μου εμπειρίας συμπεραίνω πως δε φράζουμε σε κανέναν εργάτη, άνεργο, επαγγελματία, το δρόμο να συμμετάσχει στη Λαϊκή Συμμαχία, θέτοντας ως συμφωνία τη δικτατορία του Προλεταριάτου.

Η Λαϊκή Συμμαχία είναι συμμαχία από τα κάτω. Συμμαχία με πλαίσιο πάλης που ανοίγει δρόμους να παίρνουν κουράγιο οι λαϊκοί άνθρωποι και όχι να τους θολώνει το μυαλό με «ελπίδες» πως τα πράγματα θα φτιάξουν από τα πάνω. Είναι συμμαχία που φωτίζει τα αίτια της αντίθεσης εργασίας - κεφαλαίου. Γιατί, δηλαδή, η μεγάλη πλειοψηφία του παραγωγού - λαού δεν έχει πρόσβαση στον κοινωνικό και πνευματικό πλούτο και ματώνει για να τα φέρει πέρα. Για αυτό: «Οι έννοιες δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία, ιμπεριαλισμός, ιμπεριαλιστικός πόλεμος για τη Λαϊκή Συμμαχία έχουν βαθύτερο, ταξικό περιεχόμενο, εδράζονται στην κατάργηση της ταξικής εκμετάλλευσης, στην κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής σε συνδυασμό με τη συνεταιριστικοποίηση των μικροπαραγωγών αγροτών. Εδράζονται στη συμμετοχή στην Εργατική Συνέλευση, στη Λαϊκή Επιτροπή κ.λπ.»

Η πείρα μου στην περιοχή δείχνει πως οι υπόλοιπες δυνάμεις του οπορτουνισμού, ενώ μας ψέγουν ως μαξιμαλιστές δεν πρωτοστατούν σε καμιά οργάνωση εργατών, επαγγελματιών, γυναικών, ανέργων. Τα σχήματα που δραστηριοποιούνται δε προωθούν ούτε καν πλαίσιο πάλης ανακούφισης. Δεν έχουν πρόθεση να οργανώσουν την εργατική τάξη για ν' αποσπάσει μέρος της υπεραξίας από το κράτος των καπιταλιστών και ν' ανακουφιστεί έστω και προσωρινά. Τα σχήματά τους είναι μορφές που θολώνουν την ουσία, τον πυρήνα της ταξικής πάλης. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέσω της Λαϊκής Συνέλευσης και σε συνεργασία με το Δήμο και ΜΚΟ προωθεί την εφησυχαστική λογική της φιλανθρωπίας. Ακόμη και εργατικά σωματεία σέρνουν προς τη φιλανθρωπία. Η «πάλη» τους για το χαράτσι ήταν σε συνεργασία με το Δήμο. Ολοι μαζί σε «διαπαραταξιακή επιτροπή», αθωώνοντας στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Το αποτέλεσμα ήταν να μην ενεργοποιηθεί ποτέ και ν' αναδειχτεί η δική μας συνεπής στάση. Ταυτόχρονα, σηκώνουν επαναστατικές κορόνες όταν υπάρχει αυθόρμητη κίνηση λαϊκών στρωμάτων. Τότε εμφανίζονται αξιοποιώντας δικές μας αδυναμίες όπως περιγράφεται στη θέση 49. Αδυναμίες που για να ξεπεραστούν χρειάζεται καλύτερη γνώση του χώρου, ώστε να δρούμε με ικανότητα και μαχητικότητα συσπείρωσης σε λαϊκά στρώματα που έχουν διαφορετικές αντιλήψεις και διαφορετικό επίπεδο πείρας και θέλησης για δράση. Υπήρξαν, όμως, και απεργίες που εκφράστηκε απότομη άνοδος, όπου λαϊκά στρώματα διαφορετικών αντιλήψεων πύκνωσαν τα μπλοκ του ΠΑΜΕ - ΠΑΣΕΒΕ - ΟΓΕ - ΜΑΣ. Εδώ χρειάζεται να επιστρατεύσουμε όλες τις κομμουνιστικές μας αρετές (επιμονή, υπομονή, καρδιά, ψυχή, θυσία, πειθαρχία, πίστη, διπλωματία, πρωτοβουλία).

Η Λαϊκή Συμμαχία κύριο αιμοδότη εξ αντικειμένου θα 'χει το ΚΚΕ, τα μέλη και τα στελέχη του. Καθήκον των μελών και των στελεχών του είναι να στεριώσει η κομματική οικοδόμηση εκεί όπου πρωτίστως επιβάλλεται, στη βιομηχανία και στις επιχειρήσεις. Η Λαϊκή Συμμαχία θα διαστέλλεται και θα συστέλλεται ανάλογα με τις καμπές της ταξικής πάλης. Ας μην ξεχνάμε πως δυναμική ώθηση για να δημιουργούν Λαϊκές Επιτροπές και Επιτροπές Ανέργων και να σταθούμε ταξικά αλληλέγγυοι σε οικογένειες, επέφερε η πολύμηνη, ηρωική απεργία των Χαλυβουργών.

Οι Θέσεις της ΚΕ είναι συνέχεια της ουσίας του Προγράμματος του 15ου.

Ακόμα και πριν τις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου οι οπορτουνιστές μας ψέγαν για σεχταρισμό. Τώρα που οι Θέσεις της ΚΕ προτείνουν να διατηρεί το ΚΚΕ την αυτοτέλειά του στις αστικές εκλογές διατηρούν όμοια τακτική, προσπερνώντας εξ ολοκλήρου τη συσσωρευμένη θετική και αρνητική πείρα του κομμουνιστικού κινήματος του 20ού αιώνα. Οπου Κομμουνιστικό Κόμμα συμμετείχε ή προσπάθησε να συμμετάσχει σε μεταβατικό κυβερνητικό πρόγραμμα στο έδαφος του καπιταλισμού τα αποτελέσματα ήταν τραγικά.(Αλιέντε, ΕΑΜ). Καθήκον και δικαίωμα ενός επαναστατικού κόμματος είναι να διαφεντεύει τον αυτοτελή του ρόλο για να μπορεί η εργατική τάξη να χαράζει τη δικιά της ανεξάρτητη πολιτική, ώστε να καταφέρει να συγκεντρώσει τις απαιτούμενες δυνάμεις για την ώρα που θα δημιουργηθεί επαναστατική κατάσταση. Ας μην ξεχνάμε πώς νικήσανε οι Μπολσεβίκοι και πώς ηττηθήκανε οι Γερμανοί Κομμουνιστές στην ίδια χρονική περίοδο.

Επιπλέον, για όσους επικαλούνται χώρες όπου νίκησε το Μέτωπο (π.χ. Ανατ. Ευρώπη - Λαϊκές Δημοκρατίες) θυμίζω πως η απόφαση του 18ου Συνεδρίου στη θέση 31 έθεσε το εξής ζήτημα μελλοντικής μελέτης: «Πώς εκφράστηκε στα άλλα σοσιαλιστικά κράτη η μορφή (Λαϊκή Δημοκρατία) της εργατικής εξουσίας, η συμμαχία της εργατικής τάξης με τα μικροαστικά στρώματα και η διαπάλη. Τις αστικές εθνικιστικές επιρροές σε ορισμένες επιλογές κομμάτων εξουσίας, π.χ., του ΚΚ Κίνας, της Ενωσης Γιουγκοσλάβων Κομμουνιστών. Πώς επέδρασε στο χαρακτήρα των ΚΚ εξουσίας η ενοποίηση, μετά το 1945, με τμήματα της Σοσιαλδημοκρατίας, π.χ., στο Πολωνικό Ενιαίο Εργατικό Κόμμα, στο Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας, στο ΚΚ Τσεχοσλοβακίας, στο Ουγγρικό Εργατικό Κόμμα».

Ζήτω το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ!

Αγαπητοί σύντροφοι,

Aπό το 7ο Συνέδριο του '46 μέχρι το 18ο, μελετώντας ντοκουμέντα, δεν ένιωθα την ανάγκη να πάρω μέρος στον Προσυνεδριακό Διάλογο, γιατί με κάλυπταν οι Θέσεις και τα ντοκουμέντα.

Λόγω προβλήματος όρασης δεν μπορούσα να μελετήσω τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο, εκτός απ' όσα άκουσα στη συνέλευση της ΚΟΒ για το θέμα αυτό.

Σύντροφοι, αισθάνομαι την ανάγκη να ξεκινήσω από μερικά οργανωτικά θέματα, με πρώτο και κύριο τη μη τήρηση των συνωμοτικών κανόνων που επιβάλλονται σε ένα Επαναστατικό Κόμμα. Τα μέλη της ΚΟΒ είναι στρατολογημένα κατά την 30χρονη νομιμότητα του Κόμματος, και γι' αυτό υπάρχει μια χαλάρωση γύρω από αυτό το θέμα, με αποτέλεσμα πολλές φορές απόρρητα ντοκουμέντα που είναι για τα μέλη του Κόμματος να διαρρέουν και πολλές φορές να βλέπουν τη δημοσιότητα στον αστικό Τύπο. Γι' αυτό το σοβαρό πρόβλημα, σύντροφοι, χρειάζεται ενημέρωση όλων των μελών του Κόμματος πως πρέπει να περιφρουρούν, να γίνουν μαθήματα πώς ο κάθε σύντροφος να περιφρουρεί το Κόμμα.

Επίσης, θέλω να επισημάνω μερικές αδυναμίες στις δουλειές των ΚΟΒ. Πολλές φορές δε γίνεται επεξεργασία των θέσεων του Κόμματος από τον γραμματέα και το γραφείο, με συλλογική δουλειά να κατεβάζουμε τη στρατηγική και πολιτική του Κόμματος. Πολλές φορές το γραφείο δεν διαμορφώνει την εισήγηση σε ό,τι αφορά τα προβλήματα του χώρου του, δηλ. η εισήγηση δεν διαμορφώνεται σε ό,τι αφορά το χώρο, αλλά έρχεται από πάνω.

Και τώρα να πω δυο λόγια για τις απόψεις που εκφράζονται με τον Προσυνεδριακό Διάλογο. Παρακαλώ τη γυναίκα μου να μου τα διαβάσει, και βλέπω ότι ορισμένοι σύντροφοι προβάλλουν καλοπροαίρετα απόψεις για την καλύτερη υλοποίηση των Θέσεων. Υπάρχουν όμως και ορισμένοι υποτιθέμενοι σύντροφοι που η πολεμική τους είναι πέρα για πέρα αντικομματική, αντικαταστατική, και γι' αυτό σύντροφοι θέλω να τονίσω το εξής: ότι το Κόμμα μας είναι επαναστατικό, και κατά συνέπεια όλα τα προγράμματά του αποβλέπουν στην κατάκτηση της εξουσίας με επανάσταση, εφόσον συσπειρωθούν αυτές οι δυνάμεις που θα είναι σε θέση το Κόμμα να προχωρήσει προς αυτήν την κατεύθυνση. Γιατί τα κροκοδείλια δάκρυα ορισμένων για το εκλογικό αποτέλεσμα; Ξεχνούν ότι κοινοβουλευτικά δεν πάρθηκε καμία λαϊκή εξουσία, και αυτές που πάρθηκαν τις πήραν πίσω, όπως στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στη Χιλή; Ειδικά στην Ισπανία οι πολυάριθμες Ερυθρές Δυνάμεις που έφτασαν μέχρι τη Γαλλία, ο σοσιαλδημοκράτης Μπλουμ δεν τους επέτρεψε να πάρουν μέρος.

Τελειώνοντας, εύχομαι καλή επιτυχία στο 19οΣυνέδριο, κι όλοι εμείς οι εναπομείναντες Αντιστασιακοί θα παλέψουμε για την εφαρμογή των Αποφάσεων του 19ου Συνεδρίου.