Το πρωί της Κυριακής πραγματοποιήθηκε πεζοπορία στον λόφο Χαϊντού, που ξεκίνησε από το Δασικό χωριό Ερύμανθου προς την κορυφή, σε ύψος 1.608 μέτρων. Εκεί τοποθετήθηκε από το ΚΚΕ και την ΚΝΕ τιμητική πλάκα στη μνήμη των μαχητών του ΔΣΕ και στη συνέχεια φίλοι και μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ παρατήρησαν την περιοχή όπου πραγματοποιήθηκαν οι επιχειρήσεις του ΔΣΕ κατά το διάστημα 21-24 Αυγούστου 1947 και έγινε εξιστόρηση των γεγονότων.

Ακολούθησε εκδήλωση στο Δασικό Χωριό, όπου μίλησαν η Δήμητρα Καραγιαννίδου, μέλος της ΤΕ Ξάνθης του ΚΚΕ, και ο Σάκης Βαρδαλής, μέλος του Γραφείου Περιοχής Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης του ΚΚΕ.

Η Δήμητρα Καραγιαννίδου ανέφερε μεταξύ άλλων πως με τη συγκεκριμένη εκδήλωση πραγματοποιήθηκε μια πρώτη παρουσίαση στοιχείων που έχουν συγκεντρωθεί για τη δράση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στην περιοχή της Ξάνθης μέσα από βιβλία αγωνιστών της περιόδου, εφημερίδες της εποχής, εκδόσεις του αστικού στρατού, αρχειακό υλικό του Κόμματος. Οπως τόνισε, η συγκέντρωση, μελέτη και αξιοποίηση του υλικού θα συνεχιστεί με στόχο τη δημιουργία μιας έκδοσης για τη δράση του Κόμματος στην περιοχή τη δεκαετία του '40.

Η ίδια αναφέρθηκε αρχικά στις συνθήκες που επικράτησαν στην περιοχή μετά την Απελευθέρωση. «Εναν μήνα περίπου μετά την απελευθέρωση της Ξάνθης από τη βουλγαρική φασιστική κατοχή, στις εκλογές για την Αυτοδιοίκηση που γίνονται τον Οκτώβρη του 1944, ο συνδυασμός του ΕΑΜ παίρνει πάνω από 70% και διοικεί την περιοχή μέχρι τις 5 Απρίλη του 1945, όταν με απόφαση του Γενικού Διοικητή Θράκης απολύεται ο ΕΑΜικός δήμαρχος Θεόφιλος Παπαδόπουλος.

Μετά την απαράδεκτη Συμφωνία της Βάρκιζας, ακολουθεί και στην περιοχή της Ξάνθης λευκή τρομοκρατία από τους αντωντσαούσηδες, το αστικό κράτος που προσπαθεί να συγκροτηθεί και τον εγγλέζικο στρατό που το στηρίζει. (...) Παρά την τρομοκρατία και την καταστολή και στην περιοχή μας, ο λαός παραμένει συσπειρωμένος στο Κόμμα και το ΕΑΜ. Στα 4χρονα του ΕΑΜ στις 27 Σεπτέμβρη του 1945 πραγματοποιείται συγκέντρωση στο Πανδοχείο "Κιμμέρια" με συμμετοχή περίπου 1.000 ατόμων και ομιλητές τον Γιάννη Ζαχαρόπουλο, εκ μέρους του Κόμματος, τον Θεόφιλο Παπαδόπουλο από το ΑΚΕ και τον Μιχάλη Παπαπέτρου.

Οι πρώτες ομάδες καταδιωκόμενων εμφανίζονται στα βουνά της Ξάνθης το καλοκαίρι με φθινόπωρο του 1946. (...) Το Αρχηγείο Ξάνθης του ΔΣΕ ιδρύθηκε στις 30 Γενάρη του '47, ενώ την άνοιξη του 1947 υπήρξε η πρώτη προσπάθεια για μεταφορά δυνάμεων στη Χαϊντού και την ίδρυση κι εκεί αρχηγείου. Αρχηγείο στήνεται τελικά στη Χαϊντού το καλοκαίρι του 1947 και εδράζεται πέρα από το Αρκουδόρεμα προς την ελληνοβουλγαρική μεθόριο.

Στις 21 Αυγούστου του 1947 οι δυνάμεις του ΔΣΕ που βρίσκονται στη Χαϊντού διενεργούν επιθετική επιχείρηση στα χωριά Νεοχώρι και Δαφνώνας. Εξουδετερώνουν τις φρουρές της χωροφυλακής και λύνουν ζητήματα τροφοδοσίας. Κατά την επιστροφή από την επιχείρηση κάνουν στάση στο χωριό Λειβαδίτης. Δυνάμεις του αστικού στρατού από το 555ΤΠ από Ξάνθη, το 556 ΤΠ από τον Εχίνο, συμμορίες του Αντών Τσαούς από Δράμα, ομάδα όλμων, πυροβολαρχία και 4 αεροπλάνα επιτίθενται στις 8 το πρωί στις 23 Αυγούστου από τρεις κατευθύνσεις στις δυνάμεις του ΔΣΕ, οι οποίες οχυρώνονται στον Λόφο Χαϊντού και τα γύρω υψώματα και τον Αντά Λόφο. Κατά τη διάρκεια της μάχης κι ενώ η μάχη διεξάγεται με θετικούς όρους για τις δυνάμεις του ΔΣΕ, από βλήμα σκοτώθηκε η διοίκηση των δυνάμεων του ΔΣΕ (Παναγιώτης Αρελάκης - Νιόνιος, Βαγγέλης Κατμερίδης - Φλέσσας, Νίκος Αλεπούλιας - Σαράφης) που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της μάχης. Μέσα στη νύχτα της 24ης Αυγούστου οι μαχητές και οι μαχήτριες απαγκιστρώθηκαν επιστρέφοντας στα έμπεδα πέρα από το Αρκουδόρεμα.

Οπως τόνισε μεταξύ άλλων ο Σάκης Βαρδαλής στην ομιλία του, με την εκδήλωση αυτή οι κομμουνιστές της περιοχής «τιμούν όλους εκείνους και εκείνες που πολέμησαν ηρωικά στα βουνά της Ξάνθης, έδωσαν τη ζωή τους για να απελευθερωθεί ο λαός μας από τον ζυγό της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και εκμετάλλευσης, την πηγή των σημερινών δεινών του.

Τιμάμε τη μεγάλη αυτή εποποιία του λαού μας, γιγαντώνοντας την απόφασή μας να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να φουντώσουν παντού η αντίσταση και οι αγώνες των εργαζομένων στις πόλεις και τα χωριά».

Ο ίδιος σημείωσε πως το ΚΚΕ συνεχίζει να διδάσκεται και να αντλεί δύναμη και πείρα για την ολοκλήρωση αυτού του αγώνα μέχρι τέλους, έως την τελική δικαίωσή του και πρόσθεσε πως εκδηλώσεις όπως αυτή στο Δασικό Χωριό Ερύμανθου έχουν μια ξεχωριστή σημασία, γιατί αναδεικνύουν τις ηρωικές σελίδες της Ιστορίας που έχει γράψει ο λαός μας.

Τον σύντροφο Πέτρο Ταχματζίδη, που «έφυγε» από τη ζωή την Κυριακή, αποχαιρέτησαν με ανείπωτη θλίψη χτες στο Νεκροταφείο Καβάλας η οικογένειά του, η Επιτροπή Περιοχής Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης και η Τομεακή Επιτροπή Καβάλας του ΚΚΕ, το Τομεακό Συμβούλιο Καβάλας της ΚΝΕ, σωματεία και συνδικαλιστές, συνάδελφοί του, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι της πόλης.

Τον συνόδεψαν μέχρι την τελευταία του κατοικία η σημαία του Κόμματος και ο «Ριζοσπάστης», ο καθημερινός του σύντροφος.

Επικήδειο εκφώνησε εκ μέρους της ΕΠ Ανατ. Μακεδονίας - Θράκης ο Γραμματέας της, Διονύσης Κλάδης, μέλος της ΚΕ του Κόμματος, ενώ για την προσφορά και τη ζωή του Πέτρου Ταχματζίδη μίλησε ο Απόστολος Σοφιανός εκ μέρους της Ομοσπονδίας Συνταξιούχων ΙΚΑ και του Σωματείου Συνταξιούχων ΙΚΑ ν. Καβάλας.

Τιμητική φρουρά παραστάθηκαν μέλη της ΕΠ Ανατ. Μακεδονίας - Θράκης, της ΤΕ Καβάλας και της ΚΟΒ Κεντροανατολικών Συνοικιών Καβάλας του Κόμματος, του Τομεακού Συμβουλίου Καβάλας της ΚΝΕ, συνταξιουχικών σωματείων, του Σωματείου Οικοδόμων και του Συλλόγου Γυναικών Καβάλας.

Το τελευταίο κατευόδιο στον σύντροφο ήρθε με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα και την υπόσχεση συντρόφων και συναγωνιστών ότι θα συνεχίσουν στα χνάρια του.

Ο Δ. Κλάδης ανέφερε μεταξύ άλλων ότι τον σύντροφο Πέτρο αποχαιρετά, μαζί με την οικογένειά του, τους φίλους του, τα σωματεία και το Κόμμα του, «ολόκληρη η Καβάλα, ο λαός της περιοχής, που στο πρόσωπό του αναγνωρίζει την ανιδιοτέλεια του αγωνιστή, την τιμιότητα του συνδικαλιστή που έχει τάξει τη ζωή του στην υπηρεσία της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης, στον αγώνα για τα δικαιώματα των καταπιεσμένων, των κατατρεγμένων, αυτών που παράγουν τα πάντα και δικαιούνται τα πάντα».

Ο σύντροφος Πέτρος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καβάλα στα δύσκολα χρόνια των διώξεων και της παρανομίας για το ΚΚΕ.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1979 από τη Γερμανία, όπου είχε μεταναστεύσει σε νεαρή ηλικία, είχε καθοριστική συμβολή στη δημιουργία πολλών νέων σωματείων. Στα δύσκολα χρόνια της κρίσης του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος στάθηκε πραγματικός βράχος, δίνοντας τη μάχη ενάντια στις προσπάθειες οπορτουνιστικής μετάλλαξης και διάλυσης του ΚΚΕ. Μαζί με άλλους συντρόφους πρωτοστάτησε στην ανασυγκρότηση των Κομματικών Οργανώσεων, ως Γραμματέας πλέον της Νομαρχιακής Επιτροπής Καβάλας του Κόμματος. Τις επόμενες δεκαετίες ανέλαβε πολλά καθήκοντα ως μέλος της ΕΠ Ανατ. Μακεδονίας - Θράκης.

Παρά τα προβλήματα της υγείας του - συνέχισε ο Δ. Κλάδης - με τα οποία έδινε παλικαρίσια μάχη, ο σύντροφος Πέτρος δεν έλειψε από κανέναν από τους αγώνες που αναπτύχθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα στην Καβάλα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την παγωμένη βραδιά απέναντι από το εργοστάσιο των Πετρελαίων. Οταν αστυνομία και ΜΑΤ για ώρες προσπαθούσαν να καταστείλουν τους αγωνιζόμενους εργάτες, ο ίδιος παρέμεινε εκεί, «γιατί ένιωθες βαρύτερο το χρέος να είσαι παρών, να μη λείπεις από καμία μάχη».

Ο Απ. Σοφιανός επεσήμανε ότι ο σύντροφος Πέτρος υπήρξε ένας από τους «αρχιτέκτονες» στη συγκρότηση της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα των συνταξιουχικών σωματείων στον νομό, και πρόσθεσε: «Το παράδειγμά σου, η πολύχρονη και πολυκύμαντη αγωνιστική ζωή σου, το έργο σου μένουν μια μεγάλη παρακαταθήκη για άντληση πείρας, γνώσης, δύναμης, αισιοδοξίας και αντοχής στη σκληρότητα της ταξικής πάλης».