Το ξέρω, για εσάς είναι ψιλά γράμματα η εικόνα που παρουσιάζει η χώρα μας από τη συμπεριφορά σας. Σύσσωμα τα «εθνικά» μας κανάλια - κρατικά και ιδιωτικά - γονατισμένα μπροστά στους τουρίστες, τι γνώμη να σχηματίσει κανένας; Τι κρίση να βγάλει η «διασημότητα» για τις δεκάδες δημοσιογράφους, που τρέχετε σαν τα σκυλάκια από πίσω της; Που ρωτάτε ανόητα πράγματα; Που γλείφετε τα κόκαλα που σας πετάει; Σίγουρα θα πει πως έχει να κάνει με βλάχους, που είδαν για πρώτη φορά άσφαλτο. Για δημοσιογράφους με κρίση κότας. Για ανεγκέφαλους, που θεωρούν είδηση τρεις ξεβράκωτες και δυο χωρισμένους ομοφυλόφιλους.
Αλλωστε, μέσα στο πνεύμα των καιρών είστε. Την πραγματικότητα - που και εσείς διαμορφώνετε - εκφράζετε. Μέλη της ίδιας βλαχιάς είστε. Οι κολόνες του Ολυμπίου Διός, για να κρατήσουν την οθόνη της ΝΑΣΑ έμειναν όρθιες τόσα χρόνια, γιατί νομίζετε ότι άντεξαν; Τώρα που πάνω τους - και πάνω στις λινάτσες - προβλήθηκαν τα βήματα των αστροναυτών μπορούν - και πρέπει - να πέσουν. Τίποτα να μη μείνει όρθιο. Αξίες, άνθρωποι, ήχοι, αισθητική... Η χλαμύδα πρέπει να κυριαρχήσει σαν εθνικό ένδυμα, άλλωστε φοριέται όλες τις ώρες και σε όλους τους χώρους. Και το σανδάλι, βέβαια, για να μην ξεχνιόμαστε!
Το βράδυ αργά, βέβαια - όπως ο Μανωλιός - μπορείτε να ντυθείτε τα καλά σας και να παίξετε τους σοβαρούς. Να κάνετε «πολιτικές» εκπομπές. Απέναντί σας, τώρα πια, βάζετε τις «διασημότητες» της πολιτικής. Στη θέση της Μπέμπα - Μπέλας, ο υπουργός των οικονομικών. Στην ίδια καρέκλα, με τον ίδιο φωτισμό. Αυτό θα πει τηλεόραση. Κρεατομηχανή, που όλα τα αλέθει. Ολα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει. Τι υπουργός, τι μοντέλα; Στο ίδιο εκράν από τον ίδιο δημοσιογράφο! Ποιος νοιάζεται για τη σοβαρότητα; Αλλωστε, για να μην ξεχνιόμαστε, έχετε πάντα τη δυνατότητα της «ζωντανής σύνδεσης». Οταν σας ειδοποιήσουν πως πέφτει η ακροαματικότητα, πετάτε μια «ζωντανή σύνδεση» με το μπαρ του Πιέρο.
Ενα από αυτά που την εντυπωσίασαν ήταν, εκτός από την εμφάνιση της αστυνομίας, του στρατού, των εισαγγελέων, αλλά και του αρμόδιου Σουηδού υπουργού, η εμφάνιση κάποιων εισηγητών «εμπειρογνωμόνων» και «ειδικών».
«Σε όλες τις τοποθετήσεις αυτών των εισηγητών προβλήθηκε το «δουλεμπόριο ανθρώπινων όντων» και η «προσπάθεια που πρέπει να γίνει από την ΕΕ για την πάταξή του». Κάποιοι ψέλλισαν κάτι για τα κοινωνικά αίτια της πορνείας, έτσι, για να διαφυλάξουν και την ονομασία της ομάδας - οργανώτριας. Κυριάρχησε στη Σύνοδο η ψυχολογία για την καταστολή του κοινωνικού φαινομένου της πορνείας, στην οποία πρωτεύοντα ρόλο παίζει η «Συνθήκη Σένγκεν» και η «Ευρωπόλ». Καμιά αναφορά στο ρόλο των λαών, στην ύπαρξη του λαϊκού κινήματος. Η αναφορά τους πια επικεντρώνεται στους όρους «κοινωνία των πολιτών» και στις μη κυβερνητικές οργανώσεις (εθελοντικές κ.ά.). Ομως, επισημαίνει η συνομιλήτρια μας, «η Αριστερά δεν μπορεί να καταγράψει μόνο το κοινωνικό φαινόμενο της πορνείας και να δέχεται ή να προτείνει η ίδια αποσπασματικές λύσεις, όπως τη λύση της καταστολής... Εμεινα κατάπληκτη όταν άκουσα τον Σουηδό υπουργό να λέει ότι η Κομισιόν ετοιμάζει οδηγία μέσα στην οποία δεν υπάρχει η κοινωνική διάσταση της πορνείας...».
Γίνεται προσπάθεια να αποσυνδεθεί η πορνεία από τις κοινωνικοοικονομικές της αιτίες και να προσεγγίζεται σαν «το πιο αρχαίο επάγγελμα» συνυφασμένο με τη φύση κάποιων γυναικών ή σαν αναγκαίο κακό ή σαν μονομερές ποινικό αδίκημα.
Μπορεί να χαρακτηριστεί σαν επάγγελμα η πορνεία; Οχι, είναι η απάντηση της προέδρου της ΟΓΕ, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σαν επάγγελμα ή «ελεύθερη» επιλογή, γιατί η πορνεία είναι ασυμβίβαστη με την αξία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, είναι έσχατη μορφή προσβολής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η πόρνη το έσχατο σύμβολο της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας του άνδρα.
«Κι όμως - όπως επισήμανε και στην ομιλία της η πρόεδρος της ΟΓΕ - στη χώρα μου παρ' όλες τις αντιδράσεις του γυναικείου κινήματος θεσπίστηκε νόμος που καθιερώνει την πορνεία σαν επάγγελμα και την αντιμετωπίζει σαν αγοραπωλησία, με οικονομικούς όρους και φορολογικές υποχρεώσεις για τις εκπορνευόμενες γυναίκες. Κατέβασε το όριο ηλικίας στα 18 χρόνια και περιόρισε τον ήδη υποτυπώδη ιατρικό έλεγχο, σε εποχή μάλιστα αύξησης των κρουσμάτων του ΕΪΤΖ. Αφήνει στο απυρόβλητο τα κυκλώματα εμπορίας και εκμετάλλευσης, που ανενόχλητα διαφημίζονται μέσα από τηλεφωνικές γραμμές, ακόμη και κατά τη διάρκεια των δελτίων ειδήσεων, με τα γνωστά τρέιλερ. Η ροζ βιομηχανία νόμιμη και σε πλήρη δράση με τα ποικιλώνυμα "ινστιτούτα αισθητικής και μασάζ", τις ροζ αγγελίες, τις πορνοταινίες και σύμφωνα με γυναικείες ερευνητικές ομάδες μέσα στο 2001 η αναλογία στην Ελλάδα θα διαμορφωθεί σε 25% Ελληνίδες και 75% αλλοδαπές πόρνες. Η φτώχεια, η ανεργία και η εξαθλίωση που εμφανίστηκαν στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες σπρώχνουν τις νέες γυναίκες στη φυγή από τη χώρα τους, με την ελπίδα ότι στη χώρα προορισμού θα βρουν καλύτερη τύχη. Από τις γυναίκες αυτές μόνο το 22-23% των ενηλίκων γνώριζε το σκοπό για τον οποίο ερχόταν στη χώρα. Οι υπόλοιπες εντάχθηκαν στο χώρο της πορνείας μέσω της χρήσης ψυχικής και σωματικής βίας, χωρίς τη δυνατότητα άρνησης ή αντίστασης, αφού κατά κανόνα εισέρχονται παράνομα στη χώρα και δεν μπορούν να απευθυνθούν σε τοπικές ή προξενικές αρχές. Πολλές απ' αυτές καταφεύγουν στην αυτοκτονία, αλλά αυτές οι αυτοκτονίες δεν καταγράφονται με αυτό το αιτιολογικό».
Οσο για το πώς αντιδρά το κράτος απέναντι σ' όλη αυτή τη «ροζ βιομηχανία», η Καλλιόπη Μπουντούρογλου απαντά: Ποιος ν' ασχοληθεί μ' αυτά όταν όλη η προσοχή της κρατικής μας μηχανής είναι πώς θα περιορίσει την έκρηξη των κοινωνικών αντιδράσεων που έχει ξεσπάσει από την επίθεση που γίνεται στα εργασιακά, στα ασφαλιστικά και στα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων. Η ελληνική κυβέρνηση κάτω από την πίεση των ΗΠΑ βρήκε το άλλοθι της τρομοκρατίας για να νομοθετήσει τον περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών του λαού μας.
Γνωρίζουν οι κυβερνώντες ότι οι νέες θεότητες της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης της «ελεύθερης» και της «ανταγωνιστικής» αγοράς καταλύουν φραγμούς, όρια, παραδόσεις και αξίες, δημιουργούν ποικίλες κοινωνικές παθογενέσεις. Αφήνουν τους λαούς να εθίζονται και να θεωρούν ότι αυτά τα φαινόμενα είναι φυσικά και αναπόφευκτα της «σύγχρονης» εποχής μας, όπως ο «Μπιγκ Μπράδερ», που ήρθε να συμπληρώσει την πολιτιστική τηλεοπτική προσφορά των ΜΜΕ.
Μόνη λύση είναι να γνωρίσουν οι γυναίκες ότι όσο οι ταξικές διαφορές διευρύνονται, τόσο οι φυλετικές διακρίσεις θα οξύνονται και να πειστούν ότι μόνο ο μαζικός, ο συλλογικός αλλά και ο διεθνιστικός τους αγώνας ενάντια στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα μπορεί να ανατρέψει τις πολιτικές που τις οδηγούν στο κοινωνικό περιθώριο - μέσα στο οποίο βρίσκει πρόσφορο έδαφος η εργασιακή, η σεξουαλική και η κάθε είδους εκμετάλλευσή τους.