ΒΕΝΕΤΙΑ (Της απεσταλμένης μας Αριστούλας ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ). -

Βροχερή η Βενετία στα χτεσινά, επίσημα εγκαίνια του ελληνικού περιπτέρου στην 48η, την τελευταία του 20ού αιώνα, Μπιενάλε, την "ανοιχτή" σ' όλες τις αισθητικές τάσεις φόρμες - μέσα - υλικά, σ' όλες τις ηλικίες καλλιτεχνών και ισότιμης εκπροσώπησης των δύο φύλων. Τα εγκαίνια του εθνικού περιπτέρου έγιναν, υπό βροχή, στις 12.30 μ.μ. από την υπουργό Πολιτισμού Ελισάβετ Παπαζώη, παρούσης της εθνικής επιτρόπου Αννας Καφέτση και των τριών συμμετεχόντων καλλιτεχνών: Των Ευανθίας Τσαντίλα, Δανάης Στράτου καιΚώστα Βαρώτσου. Τριών καλλιτεχνών των νεότερων καλλιτεχνικών γενεών του τόπου μας (οι δύο γυναίκες γεννημένες στη δεκαετία του '60 και ο Κ. Βαρώτσος στη δεκαετία του '50), των οποίων η επιλογή, όπως πιστεύει η υπουργός Πολιτισμού, "εντάσσεται" και "ανταποκρίνεται πλήρως" στο θέμα και το πνεύμα της 48ης Μπιενάλε. Στο "d' APERTutto" όπως λέγεται στα ιταλικά, σηματοδοτώντας τους "ανοιχτούς ορίζοντες" χωρίς αισθητικές και φυλετικές "διακρίσεις", της φετινής διοργάνωσης.

Κατά την Αννα Καφέτση, η επιλογή των τριών καλλιτεχνών μας αντιστοιχεί στην ανάγκη επέκτασης της ελληνικής συμμετοχής "σε νέα καλλιτεχνικά πεδία και πολλές νέες παραμέτρους, όπως αυτές αναδεικνύονται μέσα από τη σύγχρονη καλλιτεχνική παραγωγή". Κριτήριο της επιλογής τους ήταν ότι "και οι τρεις μέσα από τη μεγαλύτερη ή μικρότερη χρονικά εμπειρία και καλλιτεχνική σκέψη τους θέτουν ως κεντρικό πρόβλημα τις διαδραστικές σχέσεις του έργου τέχνης με το δομημένο ή φυσικό, κλειστό ή ανοιχτό χώρο, ανεξάρτητο από τους τρόπους και τα μέσα προσέγγισης".

Η Α. Καφέτση συμπυκνώνει με τα παρακάτω λόγια το ήθος, ύψος και χαρακτήρα των τεσσάρων, συνολικά, έργων των τριών καλλιτεχνών μας: "Κατασκευαστική και με έμφαση στη δημόσια και κοινωνική λειτουργία του χώρου, η προσοικείωση του Κώστα Βαρώτσου, χωρο-χρονική και ποιητική η επέμβαση στον αρχιτεκτονικό τόπο της Δανάης Στράτου, εννοιακή και αυτοστοχαστική η αντίστοιχη της Ευανθίας Τσαντίλα".

Φθάνοντας ο επισκέπτης στον περιβάλλοντα χώρο του ελληνικού περιπτέρου, κτιρίου του 1932, που, χτισμένο με τούβλα, παραπέμπει στην ελληνιστική και βυζαντινότροπη αρχιτεκτονική μας παράδοση - αντικρίζει το υπαίθριο γλυπτό έργο του Κώστα Βαρώτσου. Μια διαφανή γυάλινη κατασκευή "Λαβυρίνθων", που, ανάλογα με την ηλιοφάνεια και την υγρασία της ατμόσφαιρας, σου "παίζει" παιχνίδια φωτός, μέσα από τις αλλεπάλληλες γυάλινες, επικοινωνούσες ή μη, κολόνες.

Διαβαίνοντας τα σκαλιά και την πύλη του κτιρίου, αντικρίζεις το δεύτερο έργο του Κ. Βαρώτσου. Μια τεράστια κατασκευή 12 μ. μήκους και 4 μ. ύψους. Είναι ένα γεφύρι από ιταλικές πλάκες, που θυμίζουν τις πηλιορείτικες.

Περνώντας κάτω από το "γεφύρι" του Βαρώτσου, βλέπει ο επισκέπτης αντικριστά τοποθετημένα τα έργα της Δανάης Στράτου και της Ευανθίας Τσαντίλα να "συνδιαλέγονται" απολύτως μεταξύ τους, με "ψιθύρους" ήχου και φωτός.

Η Δανάη Στράτου παρουσιάζει ένα έργο με τίτλο "Προοπτική νερού". Πρόκειται για μια γλυπτική κατασκευή, βάρους 8 τόνων, που αποτελείται από επάλληλους ανοξείδωτους σωλήνες βάθους 3 μ. τοποθετημένους σε ένα δωμάτιο διαστάσεων 6 μ. βάθους και 4 μ. πλάτους, με κλειστές τις τρεις πλευρές του. Πίσω από τους σωλήνες, από το βάθος του δωματίου προβάλλεται ένα βίντεο που έκανε η καλλιτέχνης, "εικονογραφώντας" αντανακλάσεις του φωτός στο νερό και "ηχογραφώντας" την κίνηση του νερού.

Απέναντι ακριβώς από το χώρο της Δ. Στράτου, βρίσκεται το σκοτεινό "δωμάτιο" της Ευανθίας Τσαντίλα. Ενας χώρος, σχεδόν απόλυτου σκοταδιού, όπου η καλλιτέχνης τοποθέτησε 4 μικρές "εστίες" ακτίνων λέιζερ, που αντανακλώνται σε μικρούς καθρέφτες και μέσα από δύο πολύ μικρές τρύπες στον ένα τοίχο "εξέρχονται" και "εισέρχονται" στο χώρο, σε μια αέναη, αμφίδρομη ροή. Πρόκειται για ένα έργο δουλεμένο με κομπιούτερ και λέιζερ. Ενα έργο διαλογισμού γύρω από τη λειτουργία της φύσης και του ανθρώπου, από το σκοτάδι στο φως, και αντίστροφα.

Σημειώνουμε ότι, στα πλαίσια της Μπιενάλε, ο διευθυντής της, Χάραλντ Ζίμαν, διοργάνωσε στο "Αρσενάλε" (στο χώρο του ναυπηγείου) μια τεράστια, επίσης, δικής του επιλογής έκθεση έργων, σε έκταση τεσσάρων στρεμμάτων, με θέμα επίσης το "d' APERTutto. Τη συμπυκνωτική, θα λέγαμε, "ματιά" της τέχνης του 20ού αιώνα, που ανοίγει τα "βλέφαρά" της στον 21ο. Μέσω ποιου, βραβευμένου από τη φετινή Μπιενάλε, καλλιτέχνη θα δοθεί η σκυτάλη στον 21ο αιώνα, θα γίνει γνωστό στα σημερινά επίσημα εγκαίνια της Μπιενάλε από τον δήμαρχο της Βενετίας.