Τη δέσμευση της κυβέρνησης ότι θα αξιοποιήσει τα αποτελέσματα της «αξιολόγησης», για να λύσει πολλά από τα χρονίζοντα προβλήματα των πανεπιστημίων, ζητούν οι πρυτάνεις, που εξέφρασαν την πλήρη στήριξή τους στην «αξιολόγηση» και διαχώρισαν - διακριτικά - τη θέση τους από την Ομοσπονδία των πανεπιστημιακών (ΠΟΣΔΕΠ), που κινητοποιείται ενάντια στην «αξιολόγηση».

Σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν, χτες, οι πρυτάνεις: του Πανεπιστημίου Αθήνας Γ. Μπαμπινιώτης, του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου Α. Ανδρεόπουλος, του Παντείου Στ. Παπαστάμος, του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Γ. Αντωνόπουλος και του Πανεπιστημίου Αιγαίου Σ. Κάτσικας, μίλησαν για την απόφαση της πρόσφατης Συνόδου Πρυτάνεων και για τα σοβαρά προβλήματα που χρονίζουν στα ιδρύματα και που συνδέονται σε μεγάλο βαθμό με την υποχρηματοδότησή τους.

Οι ελλείψεις σε αίθουσες, εξοπλισμό, εργαστήρια, βιβλιοθήκες και κυρίως η δυσαναλογία διδακτικού, διοικητικού και τεχνικού προσωπικού σε σχέση με το μεγάλο όγκο των φοιτητών, ήταν μερικά από τα προβλήματα που ανέφεραν οι πρυτάνεις, προσθέτοντας ότι αυτά τα προβλήματα θα «αποκαλυφθούν» από την «αξιολόγηση» και θα καταδείξουν τις τεράστιες ευθύνες της πολιτείας, αλλά ταυτόχρονα θα «απαξιώσουν» τα ιδρύματα στα μάτια του κόσμου, θα υποβαθμίσουν τις σπουδές. Ουσιαστικά, νομιμοποίησαν πλήρως τη λεγόμενη «αξιολόγηση», θεωρώντας ότι στόχος της είναι ο εντοπισμός των προβλημάτων και επικέντρωσαν τις απαιτήσεις τους στην «αξιοπιστία» της διαδικασίας, την αύξηση της χρηματοδότησης και τις βελτιωτικές παρεμβάσεις που ζητούν από το υπουργείο, αφού ολοκληρωθεί η «αξιολόγηση».

Αν και όλοι γνωρίζουν πού έχει οδηγήσει η «αξιολόγηση» όπου έχει εφαρμοστεί και με ποιο σκοπό προωθείται στη χώρα μας (για τον έλεγχο τού κατά πόσον προσαρμόζονται τα ιδρύματα στις απαιτήσεις του κεφαλαίου), οι πρυτάνεις αρκέστηκαν σε «ευχολόγια» του τύπου «η αξιολόγηση να μην έχει εμπορικό χαρακτήρα», «υπερασπιζόμαστε το δημόσιο πανεπιστήμιο». Αφησαν ανοιχτό το ενδεχόμενο να πάρουν αποφάσεις για «αναστολή της λειτουργίας των ιδρυμάτων», χωρίς όμως να προσδιορίσουν συγκεκριμένα το πότε και το κάτω από ποιες προϋποθέσεις και ανακοίνωσαν ότι θα εκτιμήσουν τις παραπέρα κινήσεις τους, αφού δουν πώς θα αντιδράσει το υπουργείο, παρ' όλο που η πολιτική της κυβέρνησης είναι γνωστή και διακηρυγμένη.

Το νομοσχέδιο για την «αξιολόγηση» συζητιέται αυτή την περίοδο στα Τμήματα των Πανεπιστημίων κι όταν ολοκληρωθεί αυτή η συζήτηση θα περάσει στις Συγκλήτους, για να εκφράσουν γνώμη. Ωστόσο, αυτή η διαδικασία δεν προβλέπεται να ολοκληρωθεί πριν από την ψήφιση του νομοσχεδίου στη Βουλή και γι' αυτό το λόγο, οι πρυτάνεις καταλογίζουν στο υπουργείο Παιδείας «προθέσεις», αφού δεν έδωσε το χρονικό περιθώριο στα πανεπιστήμια να το συζητήσουν και να διαμορφώσουν γνώμη.

Με την αύξηση των ωρών διδασκαλίας της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, σε βαθμό μάλιστα που σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνούν αυτές της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, δηλώνει το υπουργείο Παιδείας ότι «θα αποκαταστήσει το κύρος της Ανθρωπιστικής Παιδείας στο ελληνικό σχολείο».

Σύμφωνα, λοιπόν, με υπουργική απόφαση, από την επόμενη σχολική χρονιά οι ώρες του μαθήματος των Αρχαίων Ελληνικών αυξάνονται κατά μία ώρα σε κάθε τάξη του Γυμνασίου και κατά δύο ώρες στην Α΄ τάξη του Λυκείου. Παράλληλα, ενισχύεται κατά μία ώρα η διδασκαλία της Θεματογραφίας στη Β΄ τάξη Λυκείου της Θεωρητικής Κατεύθυνσης και εισάγεται η διδασκαλία του Επιταφίου του Θουκυδίδη ως μαθήματος της Γενικής Παιδείας στη Γ΄ τάξη Λυκείου ως προτύπου κειμένου μία ώρα τη βδομάδα.

Το υπουργείο προωθεί το συγκεκριμένο μέτρο δηλώνοντας ότι θα βοηθήσει τους μαθητές να καταλάβουν το σημερινό πολιτισμό και ότι καλλιεργεί στο μαθητή «τη συνείδηση της ενότητας και της συνέχειας της Ελληνικής Γλώσσας». Ομως, η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών, που ήδη υπάρχει στο πρόγραμμα του Γυμνασίου από το 1993, με τον τρόπο που γίνεται, όχι μόνο δεν «εμπλουτίζει το γλωσσικό οπλοστάσιο των μαθητών», όπως δηλώνει το υπουργείο, αλλά, αντίθετα, καλλιεργεί τη σύγχυση καθώς η αρχαία και νέα ελληνική γλώσσα διδάσκονται αποκομμένες αντί να εξετάζεται η εξέλιξη της γλώσσας. Παράλληλα, η αύξηση των ωρών διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών, που φτάνουν και ξεπερνούν τις ώρες της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, δείχνει υποτίμηση της ζωντανής γλώσσας του λαού, ενώ το ζήτημα της αναβάθμισης των «ανθρωπιστικών σπουδών» δεν είναι ποσοτικό αλλά ποιοτικό και δεν υπηρετείται από το σύνολο του σχολικού προγράμματος. Το μέτρο αυτό του υπουργείου έρχεται τελικά να εντείνει την απονέκρωση των ανθρωπιστικών σπουδών με την υποτίμηση της ζωντανής γλώσσας και να ενισχύσει μια ελιτίστικη ταξική παιδεία.