Με την αύξηση των ωρών διδασκαλίας της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, σε βαθμό μάλιστα που σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνούν αυτές της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, δηλώνει το υπουργείο Παιδείας ότι «θα αποκαταστήσει το κύρος της Ανθρωπιστικής Παιδείας στο ελληνικό σχολείο».

Σύμφωνα, λοιπόν, με υπουργική απόφαση, από την επόμενη σχολική χρονιά οι ώρες του μαθήματος των Αρχαίων Ελληνικών αυξάνονται κατά μία ώρα σε κάθε τάξη του Γυμνασίου και κατά δύο ώρες στην Α΄ τάξη του Λυκείου. Παράλληλα, ενισχύεται κατά μία ώρα η διδασκαλία της Θεματογραφίας στη Β΄ τάξη Λυκείου της Θεωρητικής Κατεύθυνσης και εισάγεται η διδασκαλία του Επιταφίου του Θουκυδίδη ως μαθήματος της Γενικής Παιδείας στη Γ΄ τάξη Λυκείου ως προτύπου κειμένου μία ώρα τη βδομάδα.

Το υπουργείο προωθεί το συγκεκριμένο μέτρο δηλώνοντας ότι θα βοηθήσει τους μαθητές να καταλάβουν το σημερινό πολιτισμό και ότι καλλιεργεί στο μαθητή «τη συνείδηση της ενότητας και της συνέχειας της Ελληνικής Γλώσσας». Ομως, η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών, που ήδη υπάρχει στο πρόγραμμα του Γυμνασίου από το 1993, με τον τρόπο που γίνεται, όχι μόνο δεν «εμπλουτίζει το γλωσσικό οπλοστάσιο των μαθητών», όπως δηλώνει το υπουργείο, αλλά, αντίθετα, καλλιεργεί τη σύγχυση καθώς η αρχαία και νέα ελληνική γλώσσα διδάσκονται αποκομμένες αντί να εξετάζεται η εξέλιξη της γλώσσας. Παράλληλα, η αύξηση των ωρών διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών, που φτάνουν και ξεπερνούν τις ώρες της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, δείχνει υποτίμηση της ζωντανής γλώσσας του λαού, ενώ το ζήτημα της αναβάθμισης των «ανθρωπιστικών σπουδών» δεν είναι ποσοτικό αλλά ποιοτικό και δεν υπηρετείται από το σύνολο του σχολικού προγράμματος. Το μέτρο αυτό του υπουργείου έρχεται τελικά να εντείνει την απονέκρωση των ανθρωπιστικών σπουδών με την υποτίμηση της ζωντανής γλώσσας και να ενισχύσει μια ελιτίστικη ταξική παιδεία.