Στον μεγάλο μουσικοσυνθέτη ήταν αφιερωμένη η τρίτη μέρα των εκδηλώσεων
Ετσι όπως έπρεπε αποχαιρέτησε το Φεστιβάλ της ΚΝΕ τον Μίκη Θεοδωράκη, τον άνθρωπο που έκανε τραγούδι τις αγωνίες, τους πόθους και τα οράματα του λαού, που έντυσε μουσικά τις ιαχές των συλλαλητηρίων και τη βοή της μάχης. Τραγουδώντας. Αλλωστε, όπως είπε ο Μ. Ανδρουλιδάκης, «δεν είναι απών. Είναι εδώ...».
Η Κεντρική Σκηνή πλημμύρισε με τη μουσική του Μίκη και τα λόγια του δικού μας ποιητή, του κομμουνιστή ποιητή Γιάννη Ρίτσου. Η προσωπική, καλλιτεχνική, δημιουργική σχέση μεταξύ τους κράτησε μια ζωή, χαρίζοντάς μας μερικά από τα πιο δυνατά και όμορφα τραγούδια. Αλλωστε ο Γ. Ρίτσος πάντα ξεχώριζε την προσφορά του Μ. Θεοδωράκη στην ποίηση, «που με τη μουσική του την έβγαλε από τις σκοτεινές, βαρύθυμες βιβλιοθήκες, την έβγαλε στον καθαρό αέρα και την έφερε ως το τραπέζι του λαού, πλάι στο ποτήρι και το ψωμί του».
Με την είδηση του χαμού του Μ. Θεοδωράκη η ΚΝΕ αποφάσισε όλη η τρίτη μέρα του Φεστιβάλ να είναι αφιερωμένη στον μεγάλο μουσικοσυνθέτη και το συγκεκριμένο αφιέρωμα να δίνει τον τόνο...
Ο κόσμος που είχε γεμίσει απ' άκρη σ' άκρη όλη την Κεντρική Σκηνή δεν σταματά στιγμή να τραγουδά...
«Αυτές οι καρδιές δεν βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο...». Και η συναυλία ξεκινά.
Τραγούδια από τη «Ρωμιοσύνη» και τον «Επιτάφιο» ερμηνεύουν οι Γ. Κότσιρας, Κ. Τριανταφυλλίδης και Ρ. Αντωνοπούλου. Τραγούδια που έχουν εκφράσει μεγάλες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας και του λαϊκού κινήματος.
Στη συνέχεια ανεβαίνει στη σκηνή η Μαρία Φαραντούρη. Ο κόσμος όρθιος την χειροκροτά. Η ίδια, συγκινημένη, αναφέρει πως είναι παρούσα στη μεγάλη γιορτή της νεολαίας από το 1ο Φεστιβάλ και πως μαζί με τον Μίκη τραγουδούσε όλα αυτά τα χρόνια «για τα όνειρα και τους αγώνες μας». Επειτα ερμηνεύει τραγούδια από τις «Γειτονιές του κόσμου». Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ακούστηκαν οι μοναδικοί στίχοι, υλοποιώντας την επιθυμία του συνθέτη αυτοί να επανεκτελεστούν στη Σκηνή του Φεστιβάλ... «Γεια σου, χαρά σου λεφτεριά», «Ετσι μικρό ήταν το όνειρό μας...».
Στο αφιέρωμα συμμετείχε χορωδία αποτελούμενη από τις Ροδάνθη Κασκαφέτου, Πολυξένη Καράκογλου, Μαριλίζα Λούντζη και Νατάσα Μουσάδη.
«Σύντροφοι αγαπημένοι μου, σήμερα είναι η τελευταία μέρα της "Εποχής του θερισμού". Αυτής της περιοδείας. Δεν ξέραμε ότι θα καταλήξουμε έτσι, τόσο υπέροχα. Είμαστε πραγματικά πολύ συγκινημένοι που είμαστε εδώ σήμερα, που μοιραζόμαστε τέτοια αίσθηση, καλλιτεχνική και μουσική. Χαίρομαι που παίζουμε μπροστά σας, χαιρόμαστε που είμαστε μαζί σας», είπε στο ξεκίνημα της συναυλίας, καταχειροκροτούμενη από την κατάμεστη από επισκέπτες Κεντρική Σκηνή, και συνέχισε με γνωστά αγαπημένα της τραγούδια, παλαιότερα αλλά και αυτά που περιλαμβάνονται στον τελευταίο δίσκο της «Η εποχή του θερισμού».
Σημαντική στιγμή ήταν όταν κάλεσε στη σκηνή τον πατέρα της και «ψυχή» του συγκροτήματος «Ρωμιοσύνη», Νίκο, ο οποίος τη συνόδεψε με την κιθάρα του στα τραγούδια του μεγάλου Μίκη Θεοδωράκη «Βασίλεψες αστέρι μου», «Λεβέντης», «Οταν σφίγγουν το χέρι».
Κατά τη διάρκεια της συναυλίας αναφέρθηκε επίσης στις γυναίκες που δολοφονήθηκαν το τελευταίο διάστημα, τονίζοντας την ανάγκη «να διαλύσουμε αυτήν τη σάπια κοινωνία» και εισπράττοντας ένα παρατεταμένο χειροκρότημα.
Κλείνοντας ευχαρίστησε την ΚΝΕ που για άλλη μια χρονιά «άνοιξε την αγκαλιά της» στην ίδια, στον Θέμη Καραμουρατίδη και στους συνεργάτες της.
Συνέχισε παρουσιάζοντας δύο τραγούδια από την καινούργια του δουλειά με τίτλο «Αντίλαλος» κι αμέσως μετά κάνοντας «βουτιά» σε αγαπημένα κομμάτια της δισκογραφίας του. Τραγούδι του 1984, «πάνε πολλά χρόνια από τότε, κάθε φορά λέω να το αφήσω στην άκρη, αλλά δεν αφήνουν οι συνθήκες... έτσι κι αλλιώς πάντα θα φοβάμαι γι' αυτά που γίνονται και θα γίνονται χωρίς εμάς», είπε, δίνοντας το σύνθημα για το «Φοβάμαι», ενώ θύμισε ότι «εδώ είναι και ο Μικρούτσικος παιδιά» κι ερμήνευσε κομμάτια από τη δισκογραφία του με τον αξέχαστο Θάνο Μικρούτσικο.
Τα δυνατά κομμάτια εναλλάσσονταν με τα καταπληκτικά σολαρίσματα των μουσικών του κι άλλοτε έδιναν τη θέση τους στη μελωδικότητα γιατί... «και ο Λοΐζος είναι εδώ», όπως μας θύμισε πριν τραγουδήσει για τον Τσε. Κι ύστερα ήρθε και ταίριαξε το Πουέρτο Ρίκο, γιατί «αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει» και οι αναφορές στον Τσε δέθηκαν μ' αυτές στον Νίκο Μπελογιάννη.