«Εδώ παπάς.., εκεί παπάς...», πού είναι οι εκλογές; Πάνε τώρα πολλά χρόνια που τα μεν-δε του δικομματισμού αφήνουν το λαό να αντιλαμβάνεται την πολιτική σαν επίδειξη δεξιότητας σε παιχνίδια ανάλογα του «παπά». Αλλιώς δε θα μπορούσε να γίνει. Οταν χρειάζεται απερίσπαστοι να κάνουν τα χατίρια της κυρίαρχης τάξης, εξασφαλίζοντας όμως την ψήφο του λαού, θα πρέπει, όπως η σουπιά, «να ρίχνουν μελάνι», ώστε να κινούνται εκτός αληθινού λαϊκού ελέγχου και συμμετοχής. θα πρέπει να αποσπούν το μυαλό του ψηφοφόρου από τα αληθινά του προβλήματα και να τον βάζουν να παρακολουθεί ένα θέαμα, που η έκβασή του τον ενδιαφέρει λιγότερο από έναν αγώνα ποδοσφαίρου.

***

Κάποτε, μόλις λίγα χρόνια πριν αυτός ο λαός γελούσε (όχι μόνο περιφρονούσε) με τον τρόπο που οργανώνονταν οι εκλογικές καμπάνιες σε χώρες όπως οι ΗΠΑ, όπου καλείται ο ψηφοφόρος να αποφασίσει για τα πιο άσχετα ζητήματα, εκτός από αυτά που πραγματικά τον ενδιαφέρουν. Τώρα, επιχειρούν αλλοιώνοντας τον προβληματισμό του και απομακρύνοντάς τον από αυτά που βιώνει, στην πραγματικότητα να τον κάνουν να έχει τον καημό του Σημίτη ή του Καραμανλή και όχι το δικό του.

Ποιον εκτός από το μηχανισμό της σημερινής κυβέρνησης και τον «αντίπαλο» της λεγόμενης αξιωματικής αντιπολίτευσης ενδιαφέρει για το ποιος θα «πιάσει τριάντα ένα» με τις εκλογικές του κινήσεις; Για παράδειγμα, οι πιθανές ημερομηνίες και οι συνδυασμοί, που θυμίζουν συστήματα ΠΡΟΠΟ, που επιχειρούν σχετικοί ή άσχετοι να κάνουν μπορεί να είναι καλές... ασκήσεις του νου, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ενδιαφέρουν πραγματικά τον ελληνικό λαό. Αντε, στην καλύτερη περίπτωση, παρακολουθώντας τα κόλπα καθενός «επί σκηνής» να βγάζει κάποια συμπεράσματα για τους σκοπούς και τις πιθανές εξαρτήσεις. Επί της ουσίας όμως των συμφερόντων, οι μόνοι που μπορεί να καίγονται είναι οι ίδιοι που κάνουν «τις τούμπες», γιατί όπως πάντα σε τέτοια ακροβατικά μπορεί «να σπάσουν και το σβέρκο τους», παρά τα προστατευτικά που τους απλώνει η κυρίαρχη τάξη, αφού για αυτής την ποδιά «σφάζονται τα παλικάρια».

***

***

Ο ελληνικός λαός γνωρίζει τα προβλήματα, αφού αυτά είναι η ζωή του. Γι' αυτή τη ζωή του καλείται να αποφασίζει καθημερινά με αποφάσεις και πράξεις. Οι εκλογές είναι άλλη μια τέτοια ευκαιρία προβολής, διεκδίκησης, πάλης για μια καλύτερη ζωή. Δε γίνεται να την αφήσουμε να σπαταλιέται στα κακόγουστα «θεάματα», που επιχειρούν να μας παρασύρουν. Με τα αληθινά προβλήματα μπροστά, που αντικειμενικά δεν κάνουν τα καλά μάτια στο μεγάλο κεφάλαιο και στον ιμπεριαλισμό, αλλά έρχονται σε σύγκρουση μαζί τους με λόγο και δράση, οικοδομείται τίμια το αληθινό λαϊκό μέτωπο.

- Ξεκινάει και πάλι η σχολική διαδικασία με τα προβλήματα της Παιδείας να παραμένουν άλυτα και τους μαθητές να βγαίνουν ξανά στους δρόμους του αγώνα. Διαφαίνεται επίσης ότι η πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ δεν είναι διατεθειμένη να αναπτύξει αγώνες. Πώς αντιδρούν οι καθηγητές;

- Η παραπάνω στάση της πλειοψηφίας διαφάνηκε από τις αρχές του Σεπτέμβρη, αφού δε συνέβαλε στην ενημέρωση της βάσης του κλάδου, ανέβαλε τη γενική συνέλευση προέδρων στις 22 του Νοέμβρη και δεν πήρε αγωνιστικές αποφάσεις την περίοδο που κορυφωνόταν ο αυταρχισμός σε βάρος του μαθητικού κινήματος.

Οι καθηγητές, στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι απογοητευμένοι από τη στάση της ΟΛΜΕ. Συμφωνούν ότι τα μέτρα της κυβέρνησης είναι αντιεκπαιδευτικά, αντιλαϊκά και δηλώνουν ότι για να ανατραπούν χρειάζεται η συμμετοχή όλων χωρίς εξαίρεση. Για το λόγο αυτό πρέπει να αλλάξει στάση η ηγεσία, να προσεγγίσει τη βάση του κλάδου και να οργανώσει κινητοποιήσεις, διαφορετικά δε μένει τίποτα άλλο παρά να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους οι ίδιοι οι καθηγητές.

- Η κυβέρνηση και οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες προβάλλουν το επιχείρημα ότι δεν μπορεί να μιλάμε για ανατροπή της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και χρειάζεται «διάλογος για βελτιώσεις». Πώς απαντάτε σε αυτά;

- Πιστεύουμε ότι η αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση δεν παίρνει βελτιώσεις. Οι νόμοι 2525 - 2640 και η γενικότερη αντιεκπαιδευτική πολιτική εντείνουν τον ταξικό χαρακτήρα του εκπαιδευτικού συστήματος και υπηρετούν τις ανάγκες της οικονομίας και της αγοράς και τις «νέες» εργασιακές σχέσεις. Με εργαλείο το νέο σύστημα αξιολόγησης και πρόσβασης των μαθητών στα ΑΕΙ, επιδιώκεται ο εξοβελισμός των μαθητών από το Λύκειο και η βίαιη στροφή προς τα ΤΕΕ. Πρόκειται για πλήρη ταύτιση της διαδικασίας και των στόχων της εκπαίδευσης με τις ανάγκες και τους μακροπρόθεσμους στόχους του κεφαλαίου. Κατά την άποψή μας, χρειάζεται μια ριζική αλλαγή πολιτικής για την αντιμετώπιση των γενικότερων προβλημάτων της παιδείας.

- Ποιες θα είναι οι κινήσεις της ΔΕΕ το επόμενο διάστημα;

- Η ΔΕΕ θα απευθυνθεί στη βάση του κλάδου, με περιοδείες σε κάθε σχολείο, δίνοντας παράλληλα όλες της τις δυνάμεις για μαζικές γενικές συνελεύσεις, που θα πάρουν αγωνιστικές αποφάσεις. Επίσης, μέσα από τα πρωτοβάθμια όργανα θα συντονίσουμε τις ενέργειές μας όχι μόνο με τους άλλους φορείς της εκπαιδευτικής κοινότητας, αλλά και με τους ίδιους τους εργαζόμενους για την ανατροπή των αντιεκπαιδευτικών νόμων 2525 και 2640.

- Γιατί τελικά το Μέτωπο Παιδείας είναι αναγκαιότητα;

- Η «νέα τάξη» επιθυμεί μια παιδεία που θεοποιεί το κέρδος, τον ατομικισμό και τη μοιρολατρία, που να παράγει από τη μια λίγους και εκλεκτούς «ικανούς» διαχειριστές των συμφερόντων της και από την άλλη μια μάζα μισοκαταρτιζόμενων, «απασχολήσιμων», ανασφαλών και σε τελική ανάλυση υποτακτικών. Η μεταρρύθμιση είναι παιδί της, όπως είναι και η κατάργηση των βασικών εργασιακών δικαιωμάτων, ο εμφυλιοπολεμικός Δημοσιοϋπαλληλικός Κώδικας που καταργεί τη μονιμότητα, η βία, ο αυταρχισμός, ο βομβαρδισμός αντεργατικών, αντιασφαλιστικών, αντιλαϊκών μέτρων που εξελίσσεται.

Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση το μέτωπο παιδείας είναι αναγκαιότητα. Μόνη απάντηση μπορεί και πρέπει να είναι ο συντονισμένος πανεκπαιδευτικός πανεργατικός αγώνας που θα χτυπά στη ρίζα τα πολιτικά αίτια και τους υπαίτιους των προβλημάτων.