«Δεν θέλουμε κυβέρνηση με την πλουτοκρατία, παλεύουμε, ψηφίζουμε για άλλη εξουσία»

Την ώρα που η αστική τάξη και τα κόμματά της έψαχναν να βρουν λύση στο πολιτικό πρόβλημά τους, το σύνθημα στο κέντρο της Αθήνας, στη συγκέντρωση του ΚΚΕ, πεντακάθαρο. Η εργατική τάξη, τα μαχόμενα τμήματά της, τραβάνε μπροστά!

Η αστική τάξη έχει ζόρια. Δικό της το πρόβλημα. Κάθε νέα καταγραφή με τα δεδομένα της καπιταλιστικής κρίσης, από τη μια μαρτυρά τα αδιέξοδα, κι απ' την άλλη προαναγγέλλει ένταση της επίθεσης στην εργατική τάξη. Επίθεση, τις επιπτώσεις της οποίας καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν οι δημοσιολόγοι της αστικής τάξης. Οι ίδιοι που ζητάνε νέο «ιστορικό συμβιβασμό», δηλαδή ταξική υποταγή, και παράλληλα καταφεύγουν σε δοκιμασμένες μέθοδες τρομοκράτησης, ανασύροντας παραδείγματα από εποχές που η τάξη τους πέρασε από φωτιά και σίδερο όσους αντιστάθηκαν. Σ' αυτό το πλαίσιο δίνει εξετάσεις στο κεφάλαιο και ο ΣΥΡΙΖΑ, διαβεβαιώνοντας πως όχι μόνο δε βάζει θέμα αποδέσμευσης από την ΕΕ, αντίθετα παλεύει για να γίνει ισχυρότερη η «αλληλεξάρτηση» με την ΕΕ.

Απέναντί τους έχουν μόνο το ΚΚΕ. Γεγονός που τους αναγκάζει να επιστρατεύουν κάθε διαθέσιμο έτοιμο να αναλάβει αντιΚΚΕ αποστολή. Στελέχη του ΝΑΡ, σαν τον Δελαστίκ από το «Πριν», ενώνουν τη φωνή τους για να καταγγείλουν το ΚΚΕ, με τους ομοτράπεζούς τους στην «Αυγή». Αυτό που δεν μπορούν να κρύψουν όλοι μαζί είναι οι δυσκολίες διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης για τις οποίες θέλουν στο κάδρο το ΚΚΕ, η άρνηση του οποίου τους χαλάει τη σούπα. Κι ακόμα χειρότερα, αυτό που δεν μπορούν να χωνέψουν είναι πως την ώρα που γίνονται παζάρια για το χρώμα της επόμενης αστικής κυβέρνησης, οι κομμουνιστές είναι στους χώρους δουλειάς, στα μέτωπα του αγώνα, οργανώνουν την ταξική πάλη έτσι που να νικάνε οι εργάτες, να κάνουν ένα βήμα μπροστά.

Οι «αντιμνημονιακοί» υπερασπιστές της ΕΕ, ενώ ξεκίνησαν με κορόνες για «κατάργηση του μνημονίου», μιλάνε πλέον ευθέως για αναδιαπραγμάτευση, δηλαδή γι' αυτό που ήδη προωθούν τμήματα του κεφαλαίου. Αυτό που δε λένε, είναι ότι ζητάνε από την εργατική τάξη να αυτοκτονήσει αποδεχόμενη μια «λύση» μέσα στην ΕΕ, δηλαδή λύση που να δίνει κι άλλα κέρδη στο κεφάλαιο, να τσακίζει τους εργάτες.

Μιλάνε, πλέον, για «δημοκρατική διέξοδο» την ώρα που μαίνεται ο ταξικός πόλεμος, και διαγκωνίζονται ποιος απ' όλους θα πείσει ότι του ταιριάζει καλύτερα το κουστούμι της «δημοκρατικής παράταξης». Εσχατος και καταϊδρωμένος έσπευσε να το φορέσει και ο Τσίπρας δηλώνοντας παρών στο παιχνίδι της αναπαλαίωσης του πολιτικού συστήματος, που πάνω στα «πτώματα» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ πασχίζει να στήσει νέες αυταπάτες για νέους εγκλωβισμούς. Ετσι που ως «κυβερνώσα αριστερά» να ανταποκριθούν στο ρόλο τους: Να ενσωματώσουν το λαό στους σχεδιασμούς της αστικής τάξης.

Πολύ πριν τις εκλογές το ΚΚΕ διακήρυξε: «Αυτοί δεν αλλάζουν, άλλαξε εσύ».

Και σήμερα επιμένει απευθυνόμενο στους εργάτες: Αλλάξτε την ψήφο σας.

Αύριο θα 'ναι αργά. Ολα τα στοιχεία μιλάνε για μια ιστορικών διαστάσεων σύγκρουση της εργατικής τάξης με το κεφάλαιο. Το κρίσιμο παραμένει από ποιες θέσεις θα δώσει τη μάχη η εργατική τάξη. Η απάντηση στο ερώτημα αφορά όλους όσοι από τα λαϊκά στρώματα με την ψήφο τους έδειξαν ότι καταδικάζουν το μνημόνιο, αλλά δεν έχουν αποφασίσει ακόμα να ενταχτούν στη στρατιά της αντεπίθεσης. Οι εκλογές αν γίνουν είναι μια ακόμα ευκαιρία να δηλώσουν την ένταξή τους με ψήφο στο ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ είναι στην πρώτη γραμμή της πάλης. Είναι το μόνο κόμμα που δεν μπαίνει στο μαντρί της ΕΕ, δε δίνει δεκάρα για τη σωτηρία του συστήματος. Αντίθετα, δείχνει βήμα βήμα πώς οι εργάτες θα πάρουν στα δικά τους χέρια την εξουσία. Με την οργάνωσή τους στους χώρους δουλειάς, με πανστρατιά, με στόχο καθαρό να ξεμπερδεύουν με την εκμετάλλευση.

Κάθε αναμονή για την επόμενη μέρα με την ελπίδα πως μπορεί να 'ναι καλύτερη επειδή θα αλλάξει ο χαλίφης, είναι βήμα διαιώνισης της βαρβαρότητας. Η επόμενη μέρα είναι ήδη εδώ, σκληρή κι απάνθρωπη και η εργατική τάξη πρέπει να προετοιμάζεται για εξίσου σκληρές αναμετρήσεις, στις οποίες πρέπει να 'χει καθαρό ότι θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον ειδικό ρόλο που έχουν αναλάβει για να την τσακίσουν τα όποια «κεντροαριστερά» ή «δημοκρατικά» σχήματα.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Ολοι στη συγκέντρωση του ΚΚΕ αύριο Δευτέρα στις 8.30 στο Πεδίον του Αρεως

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Η χώρα σε επικίνδυνη ατραπό

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Στον αέρα η χώρα

ΤΟ ΒΗΜΑ: Παζάρια αγωνίας

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Δράμα

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: Ωρες αγωνίας

REAL NEWS: Ζητείται κυβέρνηση με φωνή και πυγμή

ΑΥΡΙΑΝΗ: Τρέμουν τη λαϊκή ετυμηγορία

Η ΝΙΚΗ: Το σχέδιο για δραχμή και η αγωνία με τις καταθέσεις

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: Πάτησαν το κουμπί για τη δραχμή

ΤΑ ΝΕΑ: Σύρριζα στον γκρεμό

ΕΘΝΟΣ: Σύριζα σε εκλογές υψηλού ρίσκου

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Στα χέρια του 16% οι τύχες των Ελλήνων

Η ΑΥΓΗ: Ο λαός σηκώνει ανάστημα με την Αριστερά

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Θρίλερ στο Προεδρικό Μέγαρο

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Αθλος Ελλήνων

«Δεξιά ή αριστερά; Μνημόνιο ή αντιμνημόνιο; Πρόκειται για διλήμματα που θα πάρουν και άλλες μορφές, ανάλογα με τις εξελίξεις, με νέας μορφής δίπολο, κεντροδεξιά - κεντροαριστερά. Τα παραπάνω διλήμματα, με κορυφαία ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, έβαλαν στο περιθώριο και συσκότισαν τις πραγματικές αντιθέσεις μέσα στην Ελλάδα και στην ΕΕ. Το τεχνητό δίλημμα «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» χρησιμοποιείται από αστούς και οπορτουνιστές, για να κρυφτεί ότι ενοποιητικό στοιχείο τους είναι ο «ευρωμονόδρομος», δηλαδή η ευθυγράμμιση με τη στρατηγική του κεφαλαίου. Ανεξάρτητα από διαφορετικές τακτικές, οι δυνάμεις αυτές, «αριστερές» και «δεξιές», «μνημονιακές» και «αντιμνημονιακές» κοροϊδεύουν τους εργάτες, τα λαϊκά στρώματα, όταν τους λένε ότι μέσα στην ΕΕ υπάρχει λύση για το λαό.

ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Καμμένος, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ και άλλες δυνάμεις δεν έχουν πρόγραμμα σύγκρουσης ή έστω αμφισβήτησης της εξουσίας των μονοπωλίων. Οροι που χρησιμοποιούν όλοι τους όπως «ανάπτυξη», «αναδιανομή πλούτου», «έλεγχος του χρέους», «πανευρωπαϊκή λύση», κρύβουν τα αντίθετα ταξικά συμφέροντα που υπάρχουν και στην Ελλάδα και στην ΕΕ. Το γεγονός, δηλαδή, ότι με διατήρηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής δεν υπάρχει περίπτωση να ευημερούν τα λαϊκά στρώματα. Το μνημόνιο είναι η κορυφή του παγόβουνου της στρατηγικής της ΕΕ, που προβλέπει αντιλαϊκά μέτρα σε όλες τις χώρες - μέλη της. Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ουγγαρία, Ρουμανία έχουν δανειακές συμβάσεις, ενώ οι Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Δανία δεν έχουν, όπως και η Βρετανία, που δεν είναι καν στην ευρωζώνη. Η επίθεση, όμως, του κεφαλαίου σε όλες τις χώρες είναι κοινή (...) ακόμα κι αν φύγει το μνημόνιο από τη μέση, στην Ελλάδα, χωρίς σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του, τα αντιλαϊκά μέτρα θα συνεχίσουν να παίρνονται και μάλιστα με μεγαλύτερη ένταση, επειδή αυτό προβλέπουν οι στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ, που είτε υπέγραψαν, είτε στηρίζουν τα αστικά κόμματα και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Το πραγματικό ερώτημα που έχει να απαντήσει ο λαός και το οποίο θα αποκαλύπτεται ολοένα και πιο έντονα το επόμενο διάστημα, είναι το εξής: Ελλάδα και εργαζόμενος λαός ανεξάρτητος και απεγκλωβισμένος από τις ευρωπαϊκές δεσμεύσεις, ή Ελλάδα ενσωματωμένη στην ιμπεριαλιστική ΕΕ; Λαός κυρίαρχος του πλούτου που παράγει, ή δούλος στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις των καπιταλιστών; Λαός οργανωμένος, πρωταγωνιστής των εξελίξεων, ή το κίνημα στο καναβάτσο, να περιμένει διά αντιπροσώπου από το θύτη να του λύσει τα προβλήματα; Η θέση του ΚΚΕ είναι ξεκάθαρη. Το γεγονός ότι επιβεβαιώθηκε πάντα στις προβλέψεις και τις εκτιμήσεις του, είναι ένας επιπλέον λόγος για το λαό να το εμπιστευτεί, να συμπορευτεί μαζί του» (από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).