Την ώρα που στην ελληνική Βουλή τα κοκόρια σηκώναν ντόρο για το τίποτα (για να «αποδείξουν» πως πολλά θα αλλάξουν, ενώ γνωρίζουν πως όλη η ιστορία για το «στικάκι», δεν είναι άλλο από ένα ακόμα άλλοθι δημοκρατίας ενός συστήματος που τσακίζει καθημερινά εκατομμύρια ανθρώπους της δουλειάς), λίγο πιο χαμηλά στους παραλλήλους της Γης, στο Μάλι και την Αλγερία, ο ιμπεριαλισμός, δηλαδή το μονοπωλιακό κεφάλαιο, έδειχνε τα δόντια του, σε μία κόντρα που λίγο απέχει από το να αποδειχτεί βάση - αφετηρία για ένα νέο απέραντο λουτρό αίματος σε βάρος των λαών.

Μέσα στη γενική αναμπουμπούλα (περί διαφάνειας και άλλων τέτοιων φαιδρών) τα επιτελεία των καπιταλιστικών επιχειρήσεων μέσα από τον Τύπο που ελέγχουν δεν κρύβουν λόγια: Τώρα, λένε - γράφουν, είναι η ώρα να εγκριθούν οι επενδύσεις που λιμνάζουν. Ποιες «natura» και κουραφέξαλα, τώρα να πέσουν οι υπογραφές, διατάσσουν. Είναι ο λύκος που χαίρεται...

Οσο ο πόλεμος μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων μαίνεται, όσο ακόμα δε διαφαίνεται έστω και μια αναιμικού χαρακτήρα προσωρινή διαφυγή για να αυξηθούν με γενικό τρόπο τα καπιταλιστικά κέρδη, τόσο πιο ωμά ομολογείται πλέον ότι είναι ο ανταγωνισμός μεταξύ των ιμπεριαλιστών η αιτία του κακού και στα πλαίσια αυτού του ανταγωνισμού καλούνται οι λαοί να στρατευτούν πίσω από τον ένα ή τον άλλον ιμπεριαλιστή.

Δεν τους νοιάζουν οι άνεργοι. Καίγονται για το πώς θα κάνουν τους άνεργους καύσιμη ύλη για να πάρει ξανά μπροστά η μηχανή της κερδοφορίας.

Οι όρκοι διαφάνειας που ακούγονται αυτές τις μέρες στη Βουλή, με αφορμή τη λίστα Λαγκάρντ, είναι ευθέως ανάλογοι των διαβεβαιώσεων του ΕΦΕΤ ότι δε διακινούνται μπιφτέκια από άλογα στην ελληνική αγορά.

Αυτό το σύστημα είναι τόσο σάπιο, και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι τόσο απόλυτα συνειδητοί υπερασπιστές των πολιτικών που τσακίζουν την εργατική τάξη, που καμιά, μα καμιά, πλέον ελπίδα δεν υπάρχει για την εργατική τάξη αν δεν βάλει η πλώρη η ίδια για τη μεγάλη ανατροπή.

Τα λόγια είναι τζάμπα. Οι πράξεις έχουν κόστος. Οι κομμουνιστές έχουν ήδη κάνει τις επιλογές τους στην πράξη, σ' αυτές καλούν σε μαζική συστράτευση τους εργάτες. Μέχρι αυτές οι επιλογές να γίνουν μαζικό πλειοψηφικό ρεύμα θα μετράμε θύματα. Ας μην κλαίμε, ας κάνουμε και τη θλίψη οργανωμένη οργή.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ ΓΙΑ ΚΟΥΚΟΥΛΩΜΑ της υπόθεσης με τη λίστα Λαγκάρντ

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: Παίζουν τον παπά με τις κάλπες

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Σημαδεμένες κάλπες

ΤΑ ΝΕΑ: Κάλπη-κος πόλεμος με επτά ψηφοφορίες στη Βουλή

6 ΜΕΡΕΣ: 3 ψηφοφορίες, 7 κάλπες και μία... κηδεία

Η ΑΥΓΗ: Κάλπες ενοχής

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Θέατρο σκιών στη Βουλή

Η ΕΛΛΑΔΑ: Ακυρώνει τη Βουλή ο Βενιζέλος

ΕΘΝΟΣ: Της... αναλήψεως στα ασφαλιστικά ταμεία

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Εφαρμόστε τις μεταρρυθμίσεις για να αποφύγετε νέες περικοπές

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Καταθέσεις 5 δισ. ευρώ ήρθαν τον Δεκέμβριο

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ: Ενα στα τέσσερα δάνεια βρίσκεται στο «κόκκινο»

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Νέο κύμα μειώσεων στις συντάξεις

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Μετεγγραφές με μπόνους για 12.000 φοιτητές

«Βγαλμένες από τα παλιά κιτάπια των καπιταλιστών είναι μία προς μία, όλες μαζί, οι συνταγές διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης. Οι τάχα εναλλακτικές επιλογές ανάμεσα στη λεγόμενη "περιοριστική" και την "επεκτατική" δημοσιονομική πολιτική έχουν να κάνουν μοναχά με τα γυρίσματα των καιρών, με τις συγκυρίες και τις εκάστοτε ανάγκες των μονοπωλίων, όπως αυτές διαμορφώνονται από τη φάση της οικονομικής κρίσης σε συνθήκες διευρυμένης κερδοφορίας και υπερσυσσώρευσης, και ξανά πίσω σε νέες οικονομικές κρίσεις, στη διαδικασία που αναγκαστικά και αναπότρεπτα οδηγεί σε νέα καταστροφή κεφαλαίων. Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη των μονοπωλίων είναι και οι αναπαλαιωμένες συνταγές που βγαίνουν ξανά σήμερα στην επιφάνεια από τους διάφορους καλοθελητές του εκμεταλλευτικού συστήματος. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ διαγκωνίζονται σήμερα στο ίδιο γήπεδο, στο έδαφος της σωτηρίας του εκμεταλλευτικού συστήματος που έχει φάει τα ψωμιά του, που δεν παίρνει γιατριά.

(...) Ο εσμός των "σκληρών" διαχειριστών του εκμεταλλευτικού συστήματος, όπως συγκεκριμένα ο Γερμανός υπουργός των Οικονομικών Β. Σόιμπλε, δε θα είχε πρόβλημα να "ανταλλάξει" (τέτοιες) απόψεις με τους "εναλλακτικούς" του ΣΥΡΙΖΑ. Και η μια και η άλλη άποψη, αλλά πάνω απ' όλα η διαχειριστική πολιτική που τη συνοδεύει και υπηρετεί, είναι εξίσου χρήσιμη για δαύτους μα ταυτόχρονα καταστροφική για το λαό (...) η ελπίδα για το λαό βρίσκεται στο να τοποθετήσει το ζήτημα στις πραγματικές του διαστάσεις, με τα "πόδια κάτω και το κεφάλι πάνω". Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι τόσο οι ίδιοι οι "εταίροι" της λυκοσυμμαχίας, οι κυβερνήσεις τους με τα μονοπώλια που στηρίζουν και υπηρετούν, όσο και οι "κοινοί αντίπαλοί" τους, άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, μονοπώλια και κυβερνήσεις στο βαθμό που διαγκωνίζονται μεταξύ τους για τη μοιρασιά της λείας τους, του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Ολοι μαζί, και καθένας από το πόστο του, υπηρετούν εξίσου καλά το ίδιο σχέδιο.

Ακόμη και όταν οι καπιταλιστές περάσουν σε φάση διευρυμένης κερδοφορίας, που οι ίδιοι την ευαγγελίζονται, ο λαός θα είναι γονατισμένος, χωρίς δικαιώματα, αναγκαστικά και βίαια οπισθοδρομημένος πολλές δεκαετίες πίσω. Γι' αυτό, οι κομμουνιστές επιμένουν ότι φιλολαϊκή διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση, με τα μονοπώλια να συνεχίζουν να αλωνίζουν στο επίπεδο της οικονομίας και της παραγωγής, δεν μπορεί ούτε και θα μπορούσε να υπάρξει, ανεξάρτητα από το ποιος μπορεί να βρίσκεται στους κυβερνητικούς θώκους. Η προοπτική για το λαό βρίσκεται στην ολική ανατροπή αυτής της πολιτικής, στην πλήρη ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου» (από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).