«Βγαλμένες από τα παλιά κιτάπια των καπιταλιστών είναι μία προς μία, όλες μαζί, οι συνταγές διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης. Οι τάχα εναλλακτικές επιλογές ανάμεσα στη λεγόμενη "περιοριστική" και την "επεκτατική" δημοσιονομική πολιτική έχουν να κάνουν μοναχά με τα γυρίσματα των καιρών, με τις συγκυρίες και τις εκάστοτε ανάγκες των μονοπωλίων, όπως αυτές διαμορφώνονται από τη φάση της οικονομικής κρίσης σε συνθήκες διευρυμένης κερδοφορίας και υπερσυσσώρευσης, και ξανά πίσω σε νέες οικονομικές κρίσεις, στη διαδικασία που αναγκαστικά και αναπότρεπτα οδηγεί σε νέα καταστροφή κεφαλαίων. Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη των μονοπωλίων είναι και οι αναπαλαιωμένες συνταγές που βγαίνουν ξανά σήμερα στην επιφάνεια από τους διάφορους καλοθελητές του εκμεταλλευτικού συστήματος. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ διαγκωνίζονται σήμερα στο ίδιο γήπεδο, στο έδαφος της σωτηρίας του εκμεταλλευτικού συστήματος που έχει φάει τα ψωμιά του, που δεν παίρνει γιατριά.

(...) Ο εσμός των "σκληρών" διαχειριστών του εκμεταλλευτικού συστήματος, όπως συγκεκριμένα ο Γερμανός υπουργός των Οικονομικών Β. Σόιμπλε, δε θα είχε πρόβλημα να "ανταλλάξει" (τέτοιες) απόψεις με τους "εναλλακτικούς" του ΣΥΡΙΖΑ. Και η μια και η άλλη άποψη, αλλά πάνω απ' όλα η διαχειριστική πολιτική που τη συνοδεύει και υπηρετεί, είναι εξίσου χρήσιμη για δαύτους μα ταυτόχρονα καταστροφική για το λαό (...) η ελπίδα για το λαό βρίσκεται στο να τοποθετήσει το ζήτημα στις πραγματικές του διαστάσεις, με τα "πόδια κάτω και το κεφάλι πάνω". Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι τόσο οι ίδιοι οι "εταίροι" της λυκοσυμμαχίας, οι κυβερνήσεις τους με τα μονοπώλια που στηρίζουν και υπηρετούν, όσο και οι "κοινοί αντίπαλοί" τους, άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, μονοπώλια και κυβερνήσεις στο βαθμό που διαγκωνίζονται μεταξύ τους για τη μοιρασιά της λείας τους, του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Ολοι μαζί, και καθένας από το πόστο του, υπηρετούν εξίσου καλά το ίδιο σχέδιο.

Ακόμη και όταν οι καπιταλιστές περάσουν σε φάση διευρυμένης κερδοφορίας, που οι ίδιοι την ευαγγελίζονται, ο λαός θα είναι γονατισμένος, χωρίς δικαιώματα, αναγκαστικά και βίαια οπισθοδρομημένος πολλές δεκαετίες πίσω. Γι' αυτό, οι κομμουνιστές επιμένουν ότι φιλολαϊκή διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση, με τα μονοπώλια να συνεχίζουν να αλωνίζουν στο επίπεδο της οικονομίας και της παραγωγής, δεν μπορεί ούτε και θα μπορούσε να υπάρξει, ανεξάρτητα από το ποιος μπορεί να βρίσκεται στους κυβερνητικούς θώκους. Η προοπτική για το λαό βρίσκεται στην ολική ανατροπή αυτής της πολιτικής, στην πλήρη ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου» (από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).