ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Δυο κόσμοι σε σύγκρουση

Μια σκέψη: Ομορφη μέρα η χτεσινή. Ακόμη κι εκεί που έριχνε «καρέκλες» όμορφη ήταν η μέρα. Δεν είναι λίγο χιλιάδες και χιλιάδες να είναι στο δρόμο διαδηλώνοντας ευθέως ενάντια στους καπιταλιστές, όχι μόνο ονομάζοντάς τους, αλλά κάνοντας παντιέρα και το δρόμο που θα τους φέρει σ' έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση.

Δυο εικόνες: Παραμονή Πρωτομαγιάς συζήτηση μ' έναν ξεμοναχιασμένο υπάλληλο, σ' ένα από τα μεγαθήρια του κατασκευαστικού κλάδου. Μια παγωμάρα, «δεν τα 'μαθες, απολύσεις αβέρτα». Και τι θα κάνετε; «Θα δούμε... δεν έχουμε και σωματείο...».

Ανήμερα Πρωτομαγιάς: Ζητάνε στον «902» από την Ερη Ρίτσου να σχολιάσει τον τίτλο ενός άρθρου σε αστική εφημερίδα που διακήρυσσε «ο Ρίτσος δίχως πρόσημο»... Απαντά ευθέως: «Δεν υπάρχει Ρίτσος χωρίς πρόσημο. Ο Ρίτσος ήταν Ρίτσος γιατί ήταν κομμουνιστής. Ακόμα και τον "Ορέστη" δεν θα τον έγραφε αν δεν ήταν κομμουνιστής. Οποιος μιλά για "Ρίτσο χωρίς πρόσημο" είναι ανόητος»...

Οι ανόητοι βέβαια δεν μπορούν να κατανοήσουν τι τους λέει η Ερη. 'Η επειδή γνωρίζουν την αλήθεια παριστάνουν τους ανόητους. Προτιμούμε τη δεύτερη εκδοχή. Γιατί κανένας εκδότης δεν πληρώνει τους δημοσιογράφους που του κάνουν τη δουλειά του, (είναι συγκεκριμένοι αυτοί), για να είναι ανόητοι. Τους πληρώνουν ακριβά όταν μπορούν να παριστάνουν τους ανόητους, για να πλασάρουν την ανοησία μαζικά.

Διά ταύτα: Αυτοί που πείθουν εργάτες να ξεχωρίσουν σε κάποια φάση από την τάξη τους κι ύστερα τους πετάνε σα στημένες λεμονόκουπες κι αυτοί που πλασάρουν «Ρίτσο χωρίς πρόσημο» είναι οι ίδιοι ως τάξη. Είναι αυτοί που πασχίζουν να μην περάσει πλατιά στις συνειδήσεις των εργατών ότι δυο είναι οι κόσμοι και η σύγκρουσή τους διαρκής. Το κεφάλαιο από δω, οι εργάτες από κει.

Κι εκεί, πάνω στην ταξική πάλη, καλούνται να πάρουν θέση και οι διανοούμενοι. Ο Ρίτσος πήρε θέση, «επέλεξε τη Μακρόνησο» είπε η Ερη. Αλλοι;

Ας δούμε δυο ακόμα εικόνες: Στο Σύνταγμα, στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, χιλιάδες εργάτες τραγουδάνε «Επιτάφιο» και «Δραπετσώνα». Στην Κλαυθμώνος η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μαζί με τους εργατοπατέρες και με φόντο τις σημαίες του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ τραγουδάει «γίνομαι ένα με όλους μαζί/ βλέπω να βγαίνουν οι πρώτοι καπνοί/ Θα 'ρθουν μέρες/ άγριες μέρες/ που οι αλήθειες θα σκίζουν σαν σφαίρες...». Θου κύριε... Φαντάζεστε τον Παναγόπουλο σ' ένα τέτοιο σκηνικό; 'Η την Κατσέλη; Αν και ο Χουντής δεν πάει πίσω...

Με τέτοια δεδομένα, μια όμορφη μέρα, η πιο όμορφη μέρα για τους εργάτες, γίνεται σκέτη θλίψη, αν πρέπει να διαβάσεις και τις εφημερίδες της αστικής τάξης. Εκτός κι αν τις δεις σκωπτικά: Βάζεις στη σειρά τα αποκόμματα και προκύπτει συμπέρασμα: Ο δημοκρατικός καπιταλισμός έχει πρόβλημα. Πάνω που βρήκανε ηγέτη και μάλιστα τέτοιον που να ηγηθεί μιας «παγκόσμιας διακυβέρνησης», πάνω που βρήκανε κι αντίπαλο, τους αγώνες που δεν θα έχουν σχέση με «επαναστατικές μετωπικές ρήξεις», ώστε να μπορούν να αντιμετωπιστούν «ιδιοτελή κίνητρα και κυνικότητες» με οικολογική ευαισθησία, αλλά χωρίς τους κακούς οικολόγους που κόβουν ψήφους, ξάφνου διαπιστώνεται ότι τα έρμα συνεχίζουν και ψοφάνε. Ο,τι πάθανε τα δημοσκοπικά ποσοστά του Τσίπρα, το ίδιο πάθανε και του Λαφοντέν. Και τώρα πώς θα στηριχτεί η «παγκόσμια διακυβέρνηση»;

Α, έχουν γνώση οι φύλακες... Δείτε λίγο προσεκτικά το «διάλογο» που συνεχίζεται μεταξύ των ίδιων και των ίδιων: Ο Πάγκαλος είχε πει ότι είμαστε η τελευταία χώρα που έχει κομμουνιστικό κόμμα. Ο Μαρατζίδης λέει ότι είμαστε η τελευταία χώρα που αξίες τύπου λαϊκής δημοκρατίας διαπερνούν το δημόσιο λόγο. Για να συμπληρώσει ο Πρετεντέρης πως μ' αυτές τις ιδέες η ίδια η αστική δημοκρατία βρίσκεται σε κίνδυνο, τόσο που να πρέπει να αναζητηθεί το μείγμα «καταστολής - ανοχής και ενσωμάτωσης». Η μετάφραση παραπέμπει στο «μαστίγιο - καφές - καρότο». Το μαρκάρισμα είναι στενό. Ο Πρετεντέρης γράφει πως το πολιτικό σύστημα έχει κατακτήσει μια «ευρεία σταθερή και ομοιογενή κοινωνική βάση» και ο Καρυπίδης μιλάει για «σταθερή δημοκρατία». Και οι δυο καταλήγουν πως παρ' όλα αυτά χρειάζεται περισσότερη καταστολή. Ο ένας τη ζητάει για να αντιμετωπιστούν οι ιδέες της λαϊκής δημοκρατίας και ο άλλος γενικώς για το έγκλημα.

Εδώ παύεις να διαβάζεις με σκωπτικό τρόπο ό,τι γράφουν και αρχίζεις να παίρνεις τα μέτρα σου...

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

ΒΡΗΚΑΝ ΗΓΕΤΗ: «Οι ΗΠΑ του Ομπάμα (...) αλλάζουν πολιτική: αντιμετωπίζουν ήδη πρακτικές παγκόσμιας διακυβέρνησης (...) η παγκοσμιοποίηση δεν είναι μία, δεξιά και καταδικαστέα. Μπορεί να είναι πολυπολιτισμική, προοδευτική και συνεπώς θετική και σωτήρια με τους όρους μιας δημοκρατικής παγκόσμιας συλλογικής διακυβέρνησης (...) οι "εθνικές λύσεις" είναι κίνδυνος. Τις προπαγανδίζουν οι εξίσου καθυστερημένες αριστερά και δεξιά» (ο Ρ. Σωμερίτης, στο ΒΗΜΑ).

ΒΡΗΚΑΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ: «Ορος για να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση προς όφελος των εργαζομένων είναι να ξεπεραστεί η κρίση των συνδικάτων (...) να αποκτήσουν νέα πολιτική δυναμική οι συνδικαλιστικοί αγώνες μακριά απο τις κομματικές χειραγωγήσεις και τις διασπαστικές δήθεν επαναστατικές μετωπικές ρήξεις» (από το κύριο άρθρο στην ΑΥΓΗ).

ΒΡΗΚΑΝ ΑΛΛΟΘΙ: «Τα τελευταία χρόνια στην πολιτική ατζέντα ανεβαίνουν τα οικολογικά θέματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ (...) είναι στην πρώτη γραμμή όλων των συγκρούσεων γύρω απο περιβαλλοντικά ζητήματα (...) τα ιδιοτελή κίνητρα και η κυνικότητα που αναδύονται σε όποια πέτρα και αν σηκώσει κάποιος στον δικομματισμό έρχονται σε αβυσσαλέα αντίθεση με τη στάση αρχών και αξιών που κράτησε ο ΣΥΡΙΖΑ» (ο Α. Καρίτζης, εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΝ / ΕΘΝΟΣ).

ΕΧΟΥΝ ΣΤΗΡΙΞΗ: «Οι Οικολόγοι αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο της συνεργασίας είτε με το ένα κόμμα του δικομματισμού, είτε με το άλλο (...) κανένα μικρό κόμμα που είναι χρήσιμο στα μεγάλα δεν είναι στην παρούσα φάση χρήσιμο για τον λαό και το έθνος» (ο Στάθης Σ. στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΑΛΛΑ «ΤΙ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΕΡΜΑ ΚΑΙ ΨΟΦΑΝΕ;» «"Μα τι γίνεται στη Γερμανία, πού είναι η Αριστερά;" αναρωτιόνταν πριν απο λίγες ημέρες το περιοδικό Σπίγκελ (...) σύμφωνα με δημοσκόπηση που θα δώσει σήμερα στη δημοσιότητα το Ινστιτούτο Φόρσα, το Αριστερό Κόμμα πέφτει για πρώτη φορά μετά το 2007 κάτω από το 10%. Πριν από λίγους μήνες το ποσοστό αυτό έφτανε το 13% (...) όλα δείχνουν ότι ένας αριθμός ψηφοφόρων του που είχε μετακινηθεί προς το Αριστερό Κόμμα, τώρα ξαναγυρνά στο SPD» (το θέμα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: 1η ΜΑΗ 2009 ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ - ΛΑΪΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία

ΤΟ ΒΗΜΑ: Χαμόγελα στις αγορές

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Σε τεστ κοπώσεως οι τράπεζες

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Με μερική απασχόληση οι 4 στις 10 προσλήψεις

Η ΑΥΓΗ: Μάχη ξανά για το 8ωρο

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: 5 ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ και η σύγκρουση στα άκρα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΜΑΞΙΜΟΥ ΓΙΑ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΕ ΔΥΟ ΓΥΡΟΥΣ

ΤΑ ΝΕΑ: Λευκαίνει Παυλίδη με πόρισμα - παρωδία η ΝΔ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Εντάξεις εξπρές στο σχέδιο πόλης

ΕΘΝΟΣ: ΠΑΖΑΡΙΑ στο παρά 5' της ψηφοφορίας

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Πλυντήριο σκανδάλων

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Και τώρα η ψηφοφορία τη Δευτέρα

Η ΧΩΡΑ: Κυκλώνει η γρίπη την Ευρώπη

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΠΟΣΟ ΚΟΣΤΙΣΑΝ ΣΤΟΝ ΛΑΟ ΟΙ ΜΙΖΕΣ

Ο ΛΟΓΟΣ: ΑΠΑΛΛΑΚΤΙΚΟ το πόρισμα της πλειοψηφίας

Η ανήσυχη «δημοκρατία»

«Δημοσιεύθηκε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του Ν. Μαραντζίδη στην εφημερίδα "Le Μonde" (...) σημειώνει ότι «η Ελλάδα είναι η τελευταία ευρωπαϊκή χώρα όπου οι αξίες τύπου "λαϊκής δημοκρατίας" διαπερνούν τον δημόσιο λόγο, κυρίως αυτόν των διανοουμένων και των μέσων ενημέρωσης» (...) με προβλημάτισε η επισήμανσή του ότι «η κουλτούρα μιας βίας που αποκαλείται "πολιτική" επιτρέπει σε ένα ιδεολογικό ρεύμα να επιβάλλει την κυριαρχία του» (...) είναι ένας πραγματικός κίνδυνος για τη δημοκρατία μας. Κάποιοι άνθρωποι, υπονοεί ο Μαραντζίδης, με συγκεκριμένες ιδεολογικές απόψεις χρησιμοποιούν την «πολιτική βία» για να οικοδομήσουν μια εκβιαστική ηγεμονία στην ελληνική κοινωνία (...) το κάνουν επειδή αισθάνονται ότι οι απόψεις τους δεν μπορούν να εισακουστούν διαφορετικά; (...) όσο ευρύτερη γίνεται η κοινωνική και ιδεολογική συνοχή μιας κοινωνίας, τόσο πιο αποκλεισμένες αισθάνονται οι μειοψηφίες που την αμφισβητούν (...) τη στιγμή που το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει κατακτήσει μια ευρεία, σταθερή και ομοιογενή κοινωνική βάση, υφίσταται την πιο βίαιη αμφισβήτησή του (...) η απάντηση (...) θα προσδιορίσει την ποσολογία μεταξύ καταστολής, ανοχής και ενσωμάτωσης που χρειάζεται να επιστρατεύσει η ελληνική πολιτεία για να προστατεύσει τον εαυτό της» (ο Γ. Πρετεντέρης στο ΒΗΜΑ).

...έχει ανάγκη περισσότερη αστυνομία

«Η ελληνική αριστερά έχοντας πικρή πείρα απο τη δράση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους εναντίον της σε παλαιότερες περιόδους και κυρίως ιδεολογικοποιώντας αυτήν την πείρα, δυσπιστεί σε όλες τις προτάσεις που περιλαμβάνουν άμεσα μέτρα καταστολής του εγκλήματος. Φοβάται ότι αυτά μπορεί να οδηγήσουν σε ένα γενικό περιορισμό των ελευθεριών. Ομως, αυτός ο φόβος στη σημερινή Ελλάδα της Σταθερής Δημοκρατίας δεν έχει βάση. Ακόμα και τα ιστορικά τραύματα κάποτε κλείνουν. Η ενασχόληση με τα αίτια της εγκληματικότητας δεν πρέπει να αποτελεί πρόσχημα για την αποφυγή της - εδώ και τώρα - αντιμετώπισης του εγκλήματος» (ο Γ. Καρυπίδης στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).